คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : หนึ่งปีต่อมา
1ปี่อมา
ผมเริ่มุ้นินับบ้านนี้แล้ว าร์ลทำระเบียห้อให้ผมใหม่เพื่อที่ะไ้เปลี่ยนบรรยาาศในารวารูป เพราะ่วแรๆ ผมไม่ออไปไหนและไม่ยอมออมาาห้อในเวลาที่มีนอยู่บ้าน
แน่นอนว่าเาไม่ไ้บัับ ะอหรือส่เสียัใส่ ปล่อยให้ผมทำอะไร็ไ้เท่าที่ใอยาะทำ
มารีน่าแวะมาหาผมทุสุสัปาห์ านเธอยุ่เพิ่มมาึ้นนั่นเพราะมีทีมารลามืออาีพ พอผมเริ่มุ้นินับบ้านหลันี้ในเือนแรพวเรา็มีในารทานมื้อเย็นร่วมัน ผม พี่ และาร์ล ทุๆ เย็นเราะทานอาหารร่วมโ๊ะัน ผมอบที่ะฟัพี่เล่าเรื่อที่โรเรียนให้ฟั และอบที่าร์ลมัะสอนทุๆ เรื่อให้พี่ฟั นอาวามรัและเารพ พี่ยัเทิทูนาร์ลมาในทุๆ เรื่อ
ผมไ้ลเรียนเพิ่มเี่ยวับารออแบบที่เี่ยว้ออีหลายหลัสูร รวมไปถึหลัสูรที่ไม่เี่ยว้อบ้า อย่าเ่น ารลาออนไลน์เพราะผมอย่าุยับทุนรู้เรื่อ หรือารทำอาหาร...
ผมอบที่ะทำให้ทุนทาน และถูมว่ามันอร่อยมา ถ้ามีเวลาอี ผมว่าะลอเรียนทำนม้วย แม็มผมให่ว่าานออแบบอผมูอบอุ่นนุ่มนวลึ้น มารีน่าและแม็เ่เรื่อารพูและเราบวับทีมารลามืออาีพอบริษัทาร์ลทำให้แบรน์ิลาึ้นมาแบบ้าวระโ
ผมสามารถัระบวนวามิอผมให้เป็นรูปร่าไ้ไม่ว่าะเป็นอนทำอาหารอยู่และสามารถร่าแบบในหัวลในไอแพเ็บไว้ไ้ ใ้ีวิไปเียบๆ ในทุวันสุสัปาห์ทุนะมารวมัน ทานอาหาร้วยัน อาหารฝีมือผม มันทำให้ผมมีวามสุ
และอนนี้ผมำลัเยหน้าึ้นมอ สุอบวามสูอประูรั้วพลาถอนหายใ สูเอาเรื่อเหมือนันแฮะ สูนาที่แหนมอยัปว้นอ ผมไม่ไ้ะพยายามปีนออไปหรอนะ
'ัสินใแล้ว' เป็นไเป็นัน
"ทำอะไรน่ะ" าอ่อนนแทบทรุลไปนั่ับพื้นถ้าไม่ไ้แนอาร์ลับไว้ หมันวามล้าอผม
"าร์ล! "
"ทำอะไรอยู่? " าร์ลเอ่ยถาม้ำอีรอบ
"ือว่าผม....ือ..." ผม้มหน้าหลบาพลาบอเสียอ้อมแอ้ม ็ือว่าผมอยาะลอออไป้านอนเียวูบ้า ั้แ่อนนั้นมัน็นานมาแล้วที่ผมเอาแ่พึนอื่นลอ
"ผมแ่ะไปร้าน้า... รหัวมุม"
"แล้ว? " าร์ลถามเสียสู้วยสีหน้าสสัย และผมไม่ไ้ิำอบเผื่อไว้ในรีถูถาม
"อยาลอออไปนเียวูบ้า"
"อืม" าร์ลทำเสียอบรับในลำอ ไม่รู้ทำไมเหมือนัน ผมรู้สึผินไม่ล้าที่ะเยหน้ามอเา อันที่ริมันเป็นวามพยายามรั้แร และเมื่อาร์ลเอ่ยปาพูอีรั้…
"ไว้ราวหน้าแล้วัน" บแล้ววามพยายามอผม
แร๊ เสียัวล็อประูบานเล็สำหรับนเ้าออ ถูเลื่อนออ
"ไว้ราวหน้า่อยไปนเียว ราวนี้ันะเินไปเป็นเพื่อน" นั่นทำให้ผมอ้าปา้า ่อนะเม้มปาลอบยิ้มับัวเอ แล้ว้าวระโามาร์ลออไปนอรั้วบ้าน
าร์ลใีับผมเสมอ ผมลืมวามริ้อนี้ไปไ้ยัไ
"แล้วะไปื้ออะไร? " ผมส่ายหัวแทนำอบแล้ว็เหมือนะนึอะไรึ้นมาไ้ อนที่เราเินออมาไ้รึ่ทาแล้ว
"อ่า..ผมลืมเอาระเป๋าเินมา" พอพูออไปแบบนั้น าร์ล็หัวเราะออมาแทบะทันที ผมอบที่าร์ลหัวเราะนะ แ่ไม่ใ่รั้นี้...
เราเินมานถึร้าน้าเล็ๆ รหัวมุมถนนนไ้ เินิระเป๋าผมมาทำให้เราื้อไ้แ่าแฟ และ โโ้นละหนึ่แ้วแล้วเรา็เินไปนั่รสวนสาธาระเล็ๆ ที่อยู่ไม่ไล
“ทำไมถึอยาะออมานเียว บอันหรือไม่็อีธาน็ไ้นี่”
“ผมรู้” ผมรู้ว่าาร์ลับพี่ะออมา้วยแน่ๆ เพียแ่ผมเอ่ยปา แ่บารั้ผม็อยาะลอทสอบวามล้าอัวเอบ้า แ่เมื่อี้แ่เินูอในร้านแล้วหันลับไปไม่เห็นเาอาร์ล ผม็แทบะวิ่ออมาามหา ิไปเอว่าะโนทิ้แล้วแน่ๆ แ่เาไม่ใ่นแบบนั้น
และเา็ยืนรอผมอยู่หน้าร้าน้วยรอยยิ้มอบอุ่นเหมือนเย ผมวรเื่อใเา
เรานั่อยู่รสวนสาธาระใล้ๆ ันหลายนาที ุยันเรื่อ่าๆ และผม็บ่นเสียายที่ไม่ไ้เอาอุปร์วารูปมา้วย าร์ลบอว่าให้เอามาไ้ในรั้หน้า แล้วเรา็ลับบ้านันในอนสาย เพราะาร์ละ้อเ้าบริษัท และเาไม่อยาทิ้ให้ผม้อเินลับนเียว
“ไปไหนันมา?” พี่ถามทันทีที่เห็นเ้าบ้านมา
“พี่...าร์ลพาผมไปร้านรหัวมุมมา” ผมบออย่าร่าเริ
“ไม่เห็นวน?” พี่ทำเสียสูสีหน้าไม่พอใและยมือออ มันทำให้ผมที่ทำท่าะวิ่เ้าไปหาะัอยู่รึ่ทา
“สำหรับนื่นสาย” าร์ลยื่นถุนมราาถูสำหรับเ็ ล่อหนึ่ส่ให้ และพี่ทำท่าะไม่รับมันไปนาร์ลพูอีรอบ “น้อื้อมาฝา” พี่ถึไ้ยื่นมือออมารับ
“ือว่าผม..ลืมเอาระเป๋าเินออไป ็เลย...” พอผมบอามวามริ พี่ที่ำลัทำหน้าหุหิ็หัวเราะออมา ทำไมทุนะ้อหัวเราะผม้วยนะ
“สอเบอรี่เนี่ยะนะ” พี่บ่นอนที่แะอนมิ้นหนึ่แล้ว็เอาเ้าปา้วยสีหน้าประหลาๆ มันเป็นสิ่ที่ผมินนารเอาไว้แล้ว สีหน้าอพี่ทำให้ผมหัวเราะออมาบ้า และพี่็ยื่นมือมาับหัวผมโยไปมาราวับเอาืน
“พ่อะื้อทั้ร้านเลย็ไ้นี่น่า” พี่หันไปว่าาร์ล และเา็ทำหน้ารุ่นิ่อนอบลูาย
“ิอยู่เหมือนัน”
เี๋ยว่อนนะ! ผมหันไปทำาโใส่าร์ล แ่เา็ทำเป็นเลิิ้วเิถาม ‘อะไร?’ อบลับมา
“แล้วพ่อไ้อะไร” พี่ยัเ้าี้ถาม่อ ในะที่มือยัีนมอที่สอ
“าแฟร้อน” าร์ลอบเสียเรียบ
“าแฟเนี่ยนะ!” พี่ทิ้ัวพิโฟาแล้วพ่นลมหายใออ พร้อมับบ่น “ไม่ยุิธรรม” พร้อมับยันมิ้นที่สอเ้าปา
“สำหรับนื่นสาย ็สมวร” าร์ลว่าลับ ในะที่ผมยัไม่เ้าใ
“ถ้าพ่อไม่ื้อ ผมะื้อล่ะนะ” พี่หันไปถามาร์ล้วยสีหน้าริั และาร์ลทำเป็นเลิิ้วพร้อมับยัไหล่อย่าไม่แยแสำพูลูาย
“พี่ะื้ออะไรเหรอ” เป็นผมเอที่เอ่ยถาม้วยวามสสัย...หลายๆ เรื่อ
พี่หันมายิ้มอารม์ีให้ผมแล้วอนนี้
“ร้านรหัวมุมน่ะ”
“รับ?”
“พี่ะื้อ...ทั้ร้านเลย..” พี่บอเหมือนเป็นเรื่อธรรมา เหมือนอนที่ะเหมาเสื้อผ้าให้ผมทั้ร้านถ้าผมไม่เลือ
และผมอ้าปา้าหรือไม่็ทำหน้าเหวอไปแล้วอนนี้เมื่อไ้ยินำประาศห้ออพี่
และาร์ล็เพียแ่หัวเราะออมาเบาๆ
วามพยายามในารออไป้านอนเียวอผม บล้วยารที่พี่ื้อร้าน้าทั้ร้านเป็นอัวเอ…
****************
#Talk
โอ๊ยยยยยยย อิพี่!! ป๋ามา 555+
สสารน้อ ไปหม พู็ไม่ทันเา
ความคิดเห็น