เด็กเรียนเพี้ยนรึป่ะ!

ลำดับตอนที่ #3 : ทำให้เป็นห่วง

อย่าลืมเปิดลำโพงกันะ


ตอนที่3  ทำให้เป็นห่วง
          หลังจากที่การเรียนวันนี้สิ้นสุดลงพวกเราก็กลับบ้าน

"นิ้งเรากลับบ้านแล้วนะ"  ฝ้ายบอกฉัน

"ฉันกลับด้วยสิแก"  มดแดงบอก

"งั้นฉันเดินไปส่งแกที่ป้ายรถเมย์นะ"  ฉันบอกเพื่อนทั้ง 2 คน  เพราะวันนี้ฉันว่างพอดี

"จ้า"  ฝ้ายและมดแดงบอก  พวกเราเดินไปหน้ามหาวิทยาลัยเพื่อไปขึ้นรถเมย์  ระหว่างทางพวกเราเห็นกายนั่งอ่านหนังสืออยู่ใต้ต้นไม้  ยัยฝ้ายกับมดแดงจึงลากฉันเข้าไปทัก

"กาย  ยังไม่กลับบ้านอีกเหรอ"  ฝ้ายถาม

"ขยันจริงๆเลยนะแก"  มดแดงชม  ส่วนฉันยืนเงียบๆเฉยๆ  กายมองหน้าฉันเล็กน้อย

"เรากะว่าจะนั่งอ่านหนังสือต่ออีกซักแป๊บน่ะ"  กายบอก

"งันพวกเรากลับบ้านแล้วนะ"  ฝ้ายบอก

"อืม  บาย  พรุ่งนี้เจอกันนะ"  กายโบกมือให้พวกเรา  ฝ้ายกับมดแดงโบกมือตอบ  แล้วพวกเราก็เดินมาถึงหน้ามหาวิทยาลัย

"แกส่งเราแค่นี้ก็ได้  เดี๋ยวฉันจะข้ามถนนไปขึ้นรถฝั่งโน้น"  มดแดงบอก

"ไม่เป็นไร  ฉันกะว่าจะไปซื้อขนมฝั่งโน้นอยู่แล้ว"  ฉันบอก  จากนั้นพวกเราก็ข้ามถนนไปยังฝั้งตรงข้าม  ฝ้ายกับมดแดงไปนั่งรอรถเมย์  ส่วนฉันเดินไปซื้อขนมในร้านที่อยู่ใกล้ๆป้ายรถเมย์  พอฉันซื้อขนมเสร็จยังเห็นเพื่อนทั้ง 2 คนของฉันนั่งรอรถเมย์อยู่

"แก  ฉันกลับหอแล้วนะ  พรุ่งนี้เจอกัน"  ฉันบอก

"จ้า"  ฝ้ายพูด

"ข้ามถนนดีๆนะ"  มดแดงเตือน

"จ้า  ไปละ"  ฉันบอกเพื่อนทั้ง 2 คนแล้วมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะเดินข้ามถนนไป  แอต่ก่อนที่ฉันจะถึงฟุตบาทฝั่งตรงข้ามก็มีรถมอเตอร์ไซด์คันหนึ่งวิ่งมาอย่างรวดเร็ว  ฉันตกใจมาก  แล้วทุกอย่างก็ดับวูบไป

"เฮ้ยแก...ที่กองอยู่ริมฟุตบาทฝั่งโน้นใช่นิ้งรึเปล่าอ่ะ  ฉันว่าโคตรเหมือนเลย"  มดแดงเพ่งมอง

"ใช่จริงด้วยแก  รีบไปดูเร็ว"  ฝ้ายบอก  มดแดงกับฝ้ายรีบข้ามถนนมาดูฉันที่เป็นลมไม่ได้สติอยู่ขอบฟุตบาท

"เอาไงดีแก  พาไปโรงพยาบาลไหม"  ฝ้ายถาม  มดแดงดูวุ่นวาย

"ฉันอุ้มไม่ไหวนะเว้ย  ทำไงดี  เอางี้ดีกว่า  เดี๋ยวแกยืนเฝ้านิ้งไว้ก่อนแล้วฉันจะไปตามกายมาช่วย"  มดแดงบอกฝ้ายแล้วสวมวิญญาณนักวิ่ง 1 x 400  เมตรวิ่งเข้ารั้งมหาวิทยาลัยเพื่อไปตามกายมาช่วย

"กาย  ไปเร็วแก"  มดแดงลากแขนกาย

"อะไรมดแดง  จะไปไหน"  กายยื้อตัวไว้

"นิ้งโดนรถเฉี่ยวเป็นลมอยู่ริมฟุตบาทหน้ามหาลัย"  มดแดงพูดด้วยท่าทางหอบๆ  เท่านั้นแหละ  กายทิ้งหนังสือ  สวมวิญญาณนักวิ่งทีมชาตินำหน้ามดแดงไปทันที  ฝ้ายกำลังถือยาดมให้ฉันดมไปพลางๆ  กายวิ่งมาถึงจุดเกิดเหตุด้วยเวลาอันรวดเร็ว

"กาย  พานิ้งไปโรงพยาบาลเถอะ"  ฝ้ายบอกด้วนสีหน้าเป็นห่วงฉัน  กายอุ้มร่างฉันขึ้นแล้วรีบวิ่งไปที่รถ  ฝ้ายกับมดแดงขึ้นรถกายตามไปด้วย  ร่างของฉันถูกเข็นเข้าไปในห้องตรวจ  ไม่นานหมอก็เดินออกมา (ตามฟอร์ม)  กายรีบถามอาการของฉันจากหมอทันที

"นิ้งเป็นยังไงบ้างครับหมอ"  กายถาม  มดแดงกับฝ้ายรอฟังคำตอบอย่างใจจดใจจ่อ

"ไม่เป็นไรแล้วครับ  คนไข้เพียงแค่ตกใจมากจึงหมดสติไป  มีแผลถลอกเล็กน้อย  หมอได้ทำแผลให้แล้ว  ตอนนี้คนไข้กำลังพักผ่อนอยู่ในห้อง  คาดว่าพรุ่งนี้คงจะอนุญาตให้กลับบ้านได้ครับ"  หมอบอกอาการของฉันให้กาย  มดแดง  และฝ้ายฟัง

"ขอบคุณมากครับหมอ"  กายบอก  หมอขอตัวแล้วเดินไป

"เข้าไปดูนิ้งกันไหม"  ฝ้ายถาม

"ไปสิๆ"  มดแดงดึงฝ้ายเข้าไปในห้อง  กายเดินตามเข้าไป  นิ้งยังคงนอนหลับอยู่บนเตียง

"เฮ้อ  โล่งอก  ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว"  ฝ้ายว่า

"กลับบ้านกันเถอะแก  เย็นมาแล้วเดี๋ยวแม่ด่า"  มดแดงว่า  ฝ้ายพยักหน้าเห็นด้วย

"เดี๋ยวเราอยู่เฝ้านิ้งให้นะ"  กายอาสา

"จ้า...ฝากด้วยนะ"  ฝ้ายบอก  มดแดงกับฝ้ายเดินออกจากห้องไป  ในห้องจึงเหลือแค่ฉันกับกายเพียงแค่ 2 คนเท่านั้น  กายเอามือลูบผมที่ปรกหน้าฉัน

"วันหลังอย่าทำให้เราเป็นห่วงอีกนะ"  กายพูดกับฉันที่ยังหลับอยู่บนเตียง

"เรารักนิ้งนะ"  กายบอกกับฉันด้วยใบหน้าที่ยิ้มอย่างอ่อนโยน  โดยที่ฉันยังไม่รู้สึกตัว

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

--->  รักคนอ่านทุกคนนะ  อย่าลืมโวตแล้วก็เม้นให้เราด้วยล่ะ  จะมาอัพให้บ่อยๆ  คอยติดตามด้วยล่ะ