[ลงแบบ E-BOOK ที่ MEB] FIC KIDDO : { MARKBAM }

ตอนที่ 10 : k i d d o :: t e n ♡

CR.SHL

+

k i d d o

 - T E N  -

          อุณหภูมิในห้องนอนกว้างของมาร์คอยู่ในระดับที่ปกติ มาร์คยังคงนอนอยู่ที่เดิมบนเตียงกว้างที่เขาไม่ได้กลับมาเยี่ยมเยือนเกือบสามเดือน และเมื่อได้กลับมาครั้งนี้เขาก็พาเด็กดื้อตาใสมาด้วย และก็ดูเหมือนว่าเด็กดื้อจะกลายเป็นเด็กขี้แงไปอย่างกะทันหันเพียงแค่เห็นว่าเขาและพี่ชายมีปัญหากัน ซึ่งมันก็ไม่แปลกถ้าแบมแบมจะรู้สึกตกใจและสับสนมึนงง มาร์คเองก็ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะหาเรื่องกันได้ไม่เว้นแม้แต่วันที่ต้องมาทานข้าวพร้อมหน้ากันแบบนี้

“...แบม” เด็กน้อยครางฮือขยับศีรษะถูไปมากับอกกว้างอย่างรำคาญใจที่ถูกรบกวนเวลานอน แบมแบมร้องไห้แถมยังบ่นว่าพี่ชายเขาใจร้ายจนกระทั่งเผลอหลับไป อันที่จริงแล้ววันนี้มาร์คพาแบมแบมมาก็เพราะตั้งใจจะบอกว่าพวกแฟ้มงานพิเศษที่เขานั่งทำอยู่บ่อยๆนั่นก็เป็นเพราะว่าเขากำลังช่วยธุรกิจที่บ้านอยู่ แม้จะไม่มากแต่เขาก็ฝึกฝนอยู่ทุกวัน มีเพียงแต่พ่อที่รู้เรื่องนี้เพราะเขาไม่อยากให้พี่ภัทรได้ใจและเข้ามาก้าวก่ายในส่วนนี้

“ตื่นได้แล้ว เมื่อกี้แม่ขึ้นมาตามแล้วนะ ไม่หิวหรือไง” ว่าจบก็ดีดหน้าผากมนๆนั่งไปเสียหนึ่งทีจนเจ้าตัวยอมเปิดเปลือกตาขึ้นมาโอดโอย กำปั้นเล็กๆทุบเข้าไปที่อกกว้างของเขาอย่างไม่ออมแรงจนแอบจุกน้อยๆ แต่กระนั้นมาร์คก็ยังมีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้า

“ฉันเจ็บนะ”

“ลุกไปล้างหน้าไป” เด็กน้อยยันตัวขึ้นนั่งโดยมีมาร์คเอื้อมมือมาจัดทรงผมและเสื้อผ้าที่ยับย่นจากการนอนให้เหมือนเด็กๆโดยที่แบมแบมก็ไม่ได้คิดจะปัดป้อง

“อือ...ไม่อยากลงไปเลยอะลุง” เด็กน้อยขยี้ตาเสร็จก็พูดออกมาเสียงยานคาง

“ทำไมล่ะ”

“ไม่ชอบพี่คนนั้น” มาร์คแทบจะหลุดขำให้กับความเถรตรงของแบมแบม เขาส่ายหน้าไปมาน้อยๆ แบมแบมคงจะคิดว่าถ้าลงไปเขาจะต้องโดนพี่ภัทรหาเรื่องอีก ซึ่งมันก็อาจเป็นไปได้ แต่เขาน่ะชินเสียแล้วกับการจิกกัดของพี่ชายที่เป็นมาตั้งแต่เด็ก พี่ภัทรเป็นพวกชอบแข่งขัน ชอบเอาชนะมาตั้งแต่เด็กๆ ทำทุกอย่างเพียงเพื่อให้ได้รับคำชื่นชมและต้องนำเขาอย่างน้อยหนึ่งก้าวให้ได้อยู่เสมอ

“ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ปล่อยให้พี่ภัทรทำลายบรรยากาศอีกแน่”

“แล้ว...ลุงโอเคนะ” มาร์คเลิกคิ้วนิดหน่อย ก่อนจะพยักหน้ารับสองสามทีให้เด็กน้อยได้สบายใจ รอยยิ้มกว้างปรากฏบนใบหน้าอ่อนเยาว์ก่อนที่สายตาของเราทั้งคู่จะสบประสานกัน แววตาของเด็กดื้อฉายชัดถึงความเป็นห่วงเขาอย่างที่มาร์คไม่คิดว่าจะได้รับมัน ส่วนนัยน์ตาของมาร์คก็ทอประกายความสุขราวกับว่าก่อนหน้านี้ไม่ได้มีเรื่องให้หมองใจแต่อย่างใด

“ขอบใจนะที่เป็นห่วงฉัน”

“...” ความเงียบและสัมผัสอุ่นๆที่หลังมือของแบมแบมจากการที่มาร์คเลื่อนมือตัวเองมาวางทับทำให้แพขนตาหนาค่อยๆหลุบต่ำลงขณะที่ปลายจมูกโด่งของอีกฝ่ายเข้ามาใกล้จนกลายเป็นภาพสุดท้ายที่เห็นก่อนหลับตา ความอุ่นร้อนจากลมหายใจที่ไม่ใช่ของตัวเองพาลให้ขนอ่อนของเด็กหนุ่มลุกวูบไปทั้งร่าง ก้อนเนื้อในอกเต้นตุบๆราวกับมีใครเข้าไปตีกลองจังหวะแสนหนักแน่นอยู่ภายใน และเพียงแค่อึดใจเดียว...

“อือ...”

ริมฝีปากของเราทั้งคู่ก็สัมผัสกันแผ่วเบา...

“...” เพียงแค่ได้ลิ้มลองจูบแรกที่แสนละมุนและแผ่วเบาก็อดไม่ได้ที่จะมอบจูบที่สองและสามต่อๆกันหลังจากพักช่วงหายใจ แบมแบมมีน้ำตาเอ่อคลออยู่ในนัยน์ตากลมด้วยอารมณ์วาบหวามในอกที่ถูกปลุกปั่นขึ้นทีละน้อยและไม่รู้สึกคุ้นชิน มาร์ครั้งเอวบางเข้ามาชิดแนบแน่นกว่าเดิมจนตอนนี้กลายเป็นว่าเด็กตัวเล็กปีนขึ้นมานั่งคร่อมตักคนอายุมากกว่าแล้วเป็นฝ่ายกดริมฝีปากลงมาอย่างโหยหาเสียเอง

“อ...อืม มาร์ค”

“...” มาร์คขมวดคิ้วแน่นเมื่ออีกฝ่ายละริมฝีปากออกนิดหน่อยเพื่อครางชื่อเขาออกมาบางเบา เขารับรู้ได้ว่าแบมแบมไม่มีประสบการณ์จากการจูบครั้งแรก แต่ในครั้งที่สองและสามต่อๆมาแบมแบมกลับเก่งและทำให้ภาพในหัวของเขาเลือนหาย มีเพียงความโล่งและความหวามไหวที่ถูกปลุกขึ้นมาอย่างชัดเจน

นักเรียนคนนี้จะเก่งเกินไปแล้ว...

“อื้ม...พอ พอก่อนแบมแบม”

“...ทำไม” ภาพที่เห็นช่างแสนน่ารักน่าเอ็นดูในสายตามาร์ค แบมแบมยอมละใบหน้าออกห่างจากเขาเพียงนิดก่อนจะถามด้วยความสงสัยจากใจจริง มาร์คอยากจะหยิบกระจกให้อีกฝ่ายได้เห็นสภาพของตัวเองตอนนี้อยู่ไม่น้อย ริมฝีปากบวมเจ่อเคลือบด้วยน้ำใส แถมแก้มก็ขึ้นสีเลือดฝาดลามไปยันใบหู...น่ารักน่าชังเหลือเกิน

“แม่รออยู่ข้างล่าง ให้ผู้ใหญ่รอนานไม่ดี” มาร์คว่าพลางกดจมูกลงบนแก้มเนียนอย่างถือวิสาสะ ไม่รู้สิ...เขาก็แค่เห็นว่ามันน่ารักดี

“เอ่อ...แล้ว”

 “อันนี้ก็คือสาธิตวิธีจีบสาวให้ผมใช่ไหมอะ”

“...” มาร์คชะงักไปนิดหน่อยเมื่อเด็กชายถามคำถามออกมาพร้อมแววตาเอียงอายปนกับไม่มั่นใจหน่อยๆ เห็นได้ไม่บ่อยนักหรอกนะท่าทางแบบนี้จากแบมแบมน่ะ และมาร์คก็รู้สึกว่าเขาไม่อยากจะให้ใครหน้าไหนได้เห็นมันอีกต่อไปด้วย เขาไม่โง่ขนาดนั้นแน่ๆ

“เปล่า”

“อันนี้ฉันสาธิตวิธีจีบนายอยู่ พอใช้ได้ไหม?” มาร์คยกยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่อีกฝ่ายหลังจบประโยคที่เขาครุ่นคิดมานานว่าเขาควรจะบอกอีกฝ่ายไปหรือไม่ แล้วถ้าบอกควรจะบอกแบบไหน แบมแบมจะกลัวเขาหรือเปล่า เป็นคำถามที่วนเวียนอยู่ในหัวมาได้สักระยะ...แต่กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้มาร์คค่อนข้างแน่ใจว่าอีกฝ่ายก็คงจะไม่ได้ไม่รู้สึกอะไรเลยเหมือนอย่างที่เขากลัว

“อ่า...”

“ก็นึกว่าลุงจีบผมมาตั้งนานแล้วซะอีก”

หมดยก...เด็กแก่แดดชนะน็อคไปเลย

          หลังจากเหตุการณ์ที่มาร์คพาแบมแบมไปทานอาหารกับครอบครัวในวันพ่อที่ผ่านมานั้นแบมแบมก็ไม่ได้ถามถึงครอบครัวเขาอีก เพราะระหว่างที่ขับรถกลับคืนนั้นเขาได้เล่าทุกอย่างเกี่ยวกับตัวเองให้แบมแบมได้ฟังไปหมดแล้ว แบมแบมได้รู้ว่าเขาไม่อยากขึ้นตำแหน่งผู้บริหารจึงได้ออกมาใช้ชีวิตด้วยตัวเองกับอาชีพสอนหนังสือ มีบ้างที่รับงานส่วนของพ่อมาช่วยตรวจสอบดูแลแต่มาร์คก็ยังไม่คิดว่าจะเอาตัวเองเข้าไปคุมงานทั้งหมด ถึงยังไงแล้วประสบการณ์การทำงานเขายังอ่อนกว่าคนอื่นๆอยู่มากแม้จะถูกฝึกมาแต่เด็ก เหมือนกับว่าหัวเขามันไม่ไปในทางธุรกิจเท่าคนอื่นๆในบ้านสักเท่าไหร่

น่าแปลกที่แบมแบมไม่ได้โกรธหรือโมโหคิดว่าเขาปิดบังหรือหลอกลวงในเรื่องที่ผ่านมาอย่างที่เคยกังวล เด็กน้อยยังคงพูดเจื้อยแจ้วกับเขาไม่ต่างจากเดิม ทำให้มาร์คมองเห็นว่าแบมแบมก็เป็นเด็กที่มีเหตุผล ไม่ได้ดีแต่ใช้อารมณ์ไปเสียทุกเรื่อง เมื่อถึงเรื่องที่ต้องใช้ความเข้าใจเด็กคนนี้ก็ทำมันได้ดีเสียจนมาร์คค่อนข้างแปลกใจ

ถ้าหากเป็นเมื่อก่อนตอนที่เขายังไม่ได้เจอแบมแบม...ตอนนี้เขาอาจจะยอมกลับไปช่วยงานที่บ้านแล้วก็ได้

“อยากดูเรื่องอะไร”

“ที่มันเป็นหนังไซไฟอะลุง จำชื่อเรื่องไม่ได้แล้ว...ที่มันเป็นสงครามดวงดาวอ่ะ นั่นๆ เรื่องนั้น” นิ้วชี้เรียวบ่งทิศทางไปยังป้ายโปสเตอร์ขนาดใหญ่ให้มาร์คพยักหน้ารับก่อนจะเดินเข้าไปยังตู้ขายตั๋วอัตโนมัติ เป็นครั้งที่สามแล้วระหว่างมาร์คกับแบมแบมที่ได้เดินทางมายังห้างสรรพสินค้าแห่งนี้ แต่คราวนี้เป็นการพาเด็กซนมาดูหนังที่เจ้าตัวเกริ่นกับเขาเอาไว้ตั้งแต่ก่อนหนังเข้าโรงเสียอีกว่าอยากดูนักอยากดูหนา

“อีกสิบนาทีฉาย เข้าไปนั่งรอข้างในเลยดีกว่า” เมื่อทำรายการเรียบร้อยตั๋วหนังสองใบก็ถูกส่งให้เด็กชายในชุดนักเรียนเต็มยศพับเก็บใส่กระเป๋าเสื้อ แบมแบมยิ้มกว้างจนตายิบหยีเมื่อได้ในสิ่งที่พอใจจากคนที่ตัวเองพอใจยิ่งกว่า

“นับวันยิ่งน่ารักนะลุงเนี่ย”

“หึ”

“พูดจริงนะ ไม่ต้องทำขรึมหรอก รู้ว่าเขิน” เด็กแก่แดดสอดประสานฝ่ามือเข้ามายังส่วนเดียวกันกับคนตัวสูงกว่าที่เดินขนาบอยู่ข้างกายก่อนจะบีบกระชับอย่างแนบแน่น มาร์คไม่รู้หรอกว่าภาพที่ออกไปในสายตาคนอื่นจะเป็นยังไง เหมือนพี่กับน้อง อากับหลาน หรือหนักกว่านั้นเป็นพ่อกับลูกมาร์คก็ไม่แน่ใจ แต่สิ่งเดียวที่เห็นชัดและสัมผัสได้ชัดเจนที่สุดก็น่าจะเป็นความสุขจากการได้เห็นรอยยิ้มและถ้อยคำทะเล้นๆจากเด็กซนคนนี้ ทั้งๆที่วันนั้นเขาก็พูดออกไปทนโท่ว่าจะจีบแต่เจ้าตัวเล็กก็ไม่ตีตัวออกห่างหนำซ้ำเรายังตัวติดกันกว่าปกติเสียอีก

แถมวันนี้เขายังมีเวลาว่างพาเด็กคนนี้มา...เดท

“ลุง...”

“หืม?” อาจจะเพราะเผลอเหม่อคิดอะไรไปไกลระหว่างที่ยืนอยู่บนบันไดเลื่อนเพื่อขึ้นไปยังชั้นภาพยนตร์จึงไม่ทันได้ฟังว่าเด็กตัวเล็กข้างๆเขาเรียกเขาหลายครั้งแล้ว

“เหม่ออะไรเนี่ย คิดถึงสาวที่ไหนอยู่” ตัวป่วนขมวดคิ้วมุ่นหลังพูดสิ่งที่ตัวเองคิดออกมาจบแล้วภาพของหญิงสาวคนหนึ่งที่เขาจำได้ว่าเธอเคยมาถามถึงมาร์คที่หน้าล็อบบี้และนั่งรอจนกระทั่งมาร์คลงมาเจอฉายชัดขึ้นมา สถานการณ์ระหว่างมาร์คกับเธอมันไม่เหมือนกับเพื่อนที่สนิทกัน และในตอนนั้นก็เป็นแบมแบมเองที่ขัดจังหวะการสนทนาของทั้งคู่อย่างจงใจ

“ฉันต้องบอกนายด้วยเหรอ?” แต่แทนที่จะได้รับคำตอบที่ทำให้สบายใจกลับกลายเป็นว่ามาร์คเลิกคิ้วใส่แถมยังพูดจากวนอารมณ์จนเด็กน้อยหน้ายู่ แม้ว่าพยายามจะไม่ทำนิสัยเด็กๆออกมาเพราะรู้ว่ามันจะทำให้มาร์ครำคาญแต่พอเอาเข้าจริงแบมแบมก็ไม่เคยอดทนไว้ได้นานสักที

“ก็ลุงจีบผมอยู่อะ! มีอะไรก็ต้องบอกผมสิ! ลุงขโมยจูบแรกของผมไปแล้วนะ!”

“ชู่ว! แบมแบม” มาร์คเบิกตากว้างถลาตัวเข้าไปปิดปากเด็กอายุสิบห้าด้วยความตกใจแทบไม่ทัน เมื่อกี้โชคดีที่มีคนลงบันไดเลื่อนสวนมาแค่ไม่กี่คน เขาไม่อยากถูกตำรวจจับเสียก่อนจะจีบติดหรอกนะ...

“ฉันล้อเล่น ที่เหม่อเมื่อกี้เพราะคิดเรื่องนายอยู่ โอเคไหม?”

“ฮึ้ย!”

แล้วไปนะมาร์คต้วน...

.

.

          หลังจากจบเดทเล็กๆที่โรงภาพยนตร์ในวันนั้นมาร์คก็ไม่ได้พาแบมแบมไปเที่ยวที่ไหนอีก ไม่ใช่ว่าเขาไม่อยากจะพาไปแต่เป็นเพราะงานนอกและงานในที่รุมเร้าจนทำให้เขาได้พูดคุยกับแบมแบมมากที่สุดก็คือตอนสอนพิเศษเท่านั้น แบมแบมมานอนเล่นในห้องเขาตามปกติแต่เพราะมาร์คไม่มีเวลาเล่นด้วยเหมือนอย่างเคยเด็กน้อยจึงเบื่อและกลับไปเอง ไม่ใช่ว่ามาร์ครู้สึกดีที่ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นแบบนี้ หากแต่ในช่วงเวลาแบบนี้ในใจลึกๆเขาเองก็อยากพิสูจน์อะไรบางอย่าง

กับความคิดที่ว่า แบมแบมคงไม่ได้บอกว่าชอบเขาเพียงเพราะว่าเขาอยู่เป็นเพื่อนเล่นและคอยพูดคุยด้วยอย่างเดียว...มาร์คก็แค่อยากรู้ว่าแบมแบมยอมให้เขาจีบไม่ใช่เพียงเพราะแค่อยากรู้อยากลองแบบเด็กๆแน่ใช่ไหม

“...” แม้มันจะเป็นอะไรที่ดูเป็นความคิดของคนแก่ไปหน่อยที่อยากจะพิสูจน์ความจริงใจจากเด็กอายุสิบห้าแถมยังเป็นเด็กผู้ชายแก่นกะโหลกที่สามารถพูดฉอเลาะไปได้เรื่อยๆ แต่ที่ผ่านมาในช่วงหลังแบมแบมก็ทำให้ความคิดมาร์คเปลี่ยนไป มุมมองที่เขามีต่อเด็กชายตัวเล็กก็เปลี่ยนไปทีละน้อยจากตอนแรกที่เขามองว่าแบมแบมเป็นเด็กที่โตแต่ตัว แต่ความจริงแล้วแบมแบมก็มีความคิดหลายๆอย่างที่ซ่อนอยู่ใต้หน้ากากความเป็นเด็กนั่น

“ลุง มีคนทักแชทมา”

“หืม” มาร์ควางปากการาคาแพงลงบนโต๊ะทำงานก่อนจะหันหน้าไปมองบนเตียงที่มีร่างผอมของเด็กชายในความคิดจับจองอยู่พร้อมกับโน้ตบุ้คสีขาวตัวใหญ่ซึ่งแน่นอนว่ามันไม่ใช่ของแบมแบม แต่เป็นของเจ้าของห้องอย่างเขาที่ให้อีกฝ่ายยืมใช้เพราะเด็กงอแงว่ามีรายงานต้องทำแต่คอมตัวเองเสียและไม่อยากออกไปทำที่ร้านเน็ตหรือบ้านเพื่อน

“ในเฟสบุ๊คอะ มีผู้หญิงทักแชทมา...โอ๊ะ ผมเผลอกดอ่านแล้วโทษทีนะ” มาร์คส่ายหน้าน้อยๆก่อนจะยืดเส้นยืดสายอยู่ชั่วครู่จากนั้นค่อยเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างกันกับเด็กชายทีนอนคว่ำเหยียดยาวอยู่บนเตียง พาดแขนลงบนสะโพกกลมกลึงจากนั้นค่อยเพ่งสายตาผ่านกรอบแว่นไปยังหน้าจอที่แสดงให้เห็นข้อความล่าสุด

“ไม่ต้องสนใจ ทำงานต่อไปเถอะ” หลังจากข้อความที่อีกฝ่ายส่งมาถูกอ่านจบมาร์คก็ทำท่าจะลุกเดินกลับไปยังโต๊ะทำงาน หากแต่แรงรั้งน้อยๆที่ข้อมือทำให้ต้องนั่งลงอีกครั้งพลางส่งสายตาไม่เข้าใจไปยังเด็กชาย

“คนนี้หรือเปล่า...ที่เคยมาหาลุงครั้งโน้นอะ”

“...” มาร์คเงียบ ไม่ใช่ว่าเขาลำบากใจที่จะตอบเพราะเรื่องของแทนมันไม่มีอะไรอยู่แล้ว ระหว่างมาร์คกับเธอแม้จะเคยมีความสัมพันธ์พิเศษต่อกันแต่มาร์คก็มองว่ามันเป็นเพียงความสัมพันธ์แบบเด็กๆ ความตื่นเต้นในตอนแรกที่ได้ยินชื่อเธอในรอบหลายปีมาร์คยอมรับว่าทำให้เขาสับสนไปช่วงหนึ่ง แต่ตอนนี้ทุกอย่างมันชัดเจน

“อ่า ผมนี่จู้จี้จริงๆเลย ลุงไปทำงานต่อเถอะเนอะ” เมื่อเห็นว่าคนอายุมากกว่าเงียบไปนานแรงจับที่ข้อมือก็คลายออก แบมแบมเม้มปากนิดหน่อยก่อนจะกดปิดหน้าต่างเฟสบุ๊คทิ้งไป เขาเผลอเปิดเข้ามาเพราะข้อมูลในการทำรายงานอยู่ในเพจเพจหนึ่งซึ่งมาร์คเชื่อมบัญชีเอาไว้อยู่แล้ว

“เธอเป็นแฟนพี่ภัทร เธออยากให้ฉันกลับไปช่วยงานที่บ้าน...พี่ภัทรคงขอให้เธอพยายามมาเกลี้ยกล่อมฉันเพราะรู้ว่าถ้าเขามาคุยเองคงต้องจบด้วยการทะเลาะ” และความจริงก็ถูกเล่าออกมาให้แบมแบมต้องชะงักมือที่กำลังจะคลิกเมาส์คลุมดำบทความในหน้าจอ แบมแบมขมวดคิ้วนิดหน่อยก่อนจะแหงนหน้าขึ้นมองมาร์ค

“ผมนึกว่าเขาจะกุ๊กกิ๊กอยู่กับลุงซะอีก”

“ก็เคยคบกับเธอตอนมหาลัย แต่ตอนนี้เธอเป็นแฟนพี่ภัทรแล้ว”

“เฮ้ย...ทำงี้ได้ไงอะ! จะเอาทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้ก็ได้เหรอ” แบมแบมเผลอตัวพูดออกมาตามที่ใจคิดแบบไม่ปรุงแต่ง เรียกเสียงหัวเราะเบาๆจากคนที่นั่งอยู่ข้างกายก่อนที่ใบหน้าคมจะโน้มลงมาจนเกือบชิดใบหูเด็กหนุ่ม จากนั้นก็กระซิบเบาๆให้แบมแบมได้ยินอย่างช้าๆและชัดเจน

“...ผิดแล้ว เธอยังไม่ได้เอาฉันสักครั้งเดียวเลยนะ”

“มาร์ค! ทะลึ่ง!”

“ฮ่าๆ”

เสียงหัวเราะดังขึ้นทันทีที่ปฏิกิริยาตอบรับจากแบมแบมไม่ต่างจากที่มาร์คคาดเดาไว้สักเท่าไหร่ เด็กน้อยผลักอกเขาอย่างแรงพร้อมกับอุทานเสียงดังด้วยความตกใจปนเขิน ใบหน้าหวานปั้นหน้าคล้ายจะดุแต่ก็กลั้นรอยยิ้มไว้อย่างน่ารัก มาร์คไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาชอบมองท่าทางแบบนี้ของแบมแบมทั้งที่เมื่อก่อนเขามองว่ามันเป็นแค่นิสัยเด็กๆของอีกฝ่าย แบมแบมไม่เหมือนเด็กสิบห้าเอาเสียเลยในความคิดของเขาตอนนั้น หากแต่ในตอนนี้ท่าทางลิงทะโมนแบบนี้กลับเป็นสิ่งที่ทำให้จิตใจของมาร์คมีสุขทุกครั้งที่ได้มอง

“ฉันชอบรอยยิ้มแบบนี้ของนายนะ”

“...อยากจะเห็นแบบนี้ทุกวันเลย” 




 

talk.

ข้าวผัดกับโอเลี้ยงเตรียมไว้ให้ลุงแล้ว ณ จุดๆนี้
มาถึงตอนสิบละ คิดเรื่องรวมเล่มกันบ้างหรือเปล่า...

อย่าลืมมมม ติดแท็กให้เค้าด้วย #kiddomb

twitter : @since9397