คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : widower :: chapter four
WIDOWER
#MARKBAM
CHAPTER FOUR
“คุณต้นไม้จะกินนิ้วลิลลี่แล้ว...”
“โอ๊ะๆ ไม่เอานะ”
หลังจากเมื่อวานที่มาร์คได้ทำการช่วยชีวิตเขาโดยการนำเครื่องดื่มแก้อาการเมาค้างมาให้แบมแบมก็เกิดความรู้สึกเหมือนกับว่าตัวเองเป็นหนี้บุญคุณของมาร์คแบบแปลกๆ และหลังจากที่เช้านี้เขาสามารถตื่นขึ้นมาได้อย่างปลอดโปร่งแบมแบมเองก็ทำการอุ่นขนมปังไปฝากเพื่อนข้างห้องเป็นการตอบแทนเล็กๆน้อยๆ
และถ้าถามว่าแล้วทำไมตอนนี้ยัยหนูตัวน้อยในชุดผ้าฝ้ายสีขาวสะอาดพร้อมกับที่คาดผมผ้าบางๆลายดอกไม้ถึงมาอยู่กับแบมแบมได้ คำตอบก็มาจากการที่แบมแบมเอาขนมไปฝากมาร์คเมื่อเช้าแล้วเห็นว่าคุณพ่อลูกอ่อนกำลังวุ่นวายได้ที่กับการจัดข้าวของให้เข้าที่เข้าทาง แกะของที่ยังแพ็คเอาไว้ออกมาจัดเรียง
“...” ส่วนยัยหนูก็ร้องไห้คล้ายจะเรียกร้องให้ปะป๊ามาสนใจตัวเองอยู่บนเปลเตียงกลางห้อง เขาก็เลยอาสาพาเด็กน้อยมาเลี้ยงไว้ที่ห้องตัวเองจนกว่ามาร์คจะจัดของในห้องเสร็จ อีกอย่างก็คือฝุ่นที่ฟุ้งกระจายอยู่ในห้องจนแบมแบมสัมผัสได้นั้นน่ะคงไม่ดีต่อปอดของเด็กทารกสักเท่าไหร่
ถ้าโตขึ้นมาแล้วได้โรคภูมิแพ้ติดตัวมาอย่างเขาจะแย่เอา
“อา...” สาวน้อยหันมาอ้าปากหวอให้เขา ดวงตากลมใสฉายแววร่าเริงออกมาเต็มที่ แบมแบมเองก็สนทนาภาษาเด็กทารกแบบอ้อๆแอ้ๆกลับไปราวกับว่าสามารถสื่อสารกันเข้าใจ เด็กน้อยยกแขนขึ้นตวัดไปมาเสียจนคนตัวเล็กต้องจับไว้เพราะกลัวเล็บจะข่วนหน้าตัวเองเข้า
“ไปนอนเล่นกันดีกว่าเนอะ ห้องน้าแบมไม่มีอะไรให้หนูซนเลยใช่ไหม”
“...” สุดท้ายแบมแบมก็พาเด็กตัวเล็กมาปล่อยให้คว่ำเล่นบนเตียงสีขาวของเขา ส่วนคุณน้าจำเป็นอย่างแบมแบมก็พาตัวเองเดินไปเปิดเพลงเพื่อไม่ให้บรรยากาศในห้องเงียบเหงาจนเกินไป
คนตัวเล็กหย่อนกายนั่งลงบนเตียง มองร่างเล็กๆที่พยายามดันตัวเองให้คว่ำหน้าอย่างนึกสนุก เขาใช้ฝ่ามือตัวเองช่วยทรงตัวให้สาวน้อยจนกระทั่งเธอคว่ำหน้าอย่างที่ต้องการได้สำเร็จ โทรศัพท์มือถือถูกแบมแบมล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกง กดเข้าเมนูกล้องถ่ายรูปและยื่นมันเข้าไปใกล้ๆกับแก้มยุ้ยๆของลูกสาวมาร์ค
“ยิ้มหน่อยค่ะลิลลี่” ก่อนที่เสียงแชะจากการกดถ่ายจะดังขึ้นมา เด็กน้อยตาวาวทันทีเมื่อเสียงแปลกประหลาดดังขึ้นใกล้ๆกับใบหูของเธอจนแบมแบมต้องรีบวางโทรศัพท์มือถือลงแล้วตบก้นเล็กเบาๆเป็นการปลอบขวัญ
“ไหนดูซิ”
คนตัวเล็กในชุดเสื้อยืดสีเหลืองอ่อนกับกางเกงผ้าลื่นขาสั้นทิ้งตัวลงนอนข้างๆกันกับสาวน้อยที่ทำท่ากระดึ๊บๆเหมือนอยากจะคลานเต็มทีแถมยังอ้าปากส่งเสียงอ้อแอ้อย่างน่าชัง ปลายนิ้วชี้ของแบมแบมไล่กดปรับสีให้ดูอ่อนลงเล็กน้อยจากนั้นจึงเข้าแอพลิเคชั่นสีน้ำตาลสำหรับแชร์ภาพ เผลอยิ้มบางๆในจังหวะที่ปลายนิ้วประทับลงไปบนปุ่มแชร์
รูปภาพของคุณถูกแชร์แล้ว!
“อ่า...” แบมแบมอัพโหลดรูปภาพมุมข้างของสาวน้อยบนเตียงเขาสำเร็จ ลิลลี่เป็นผู้หญิงคนแรกเลยนะเนี่ยที่แบมแบมถ่ายแล้วอัพลงโซเชียลอวดเพื่อนๆและแฟนคลับบางส่วนที่ติดตามเขาอยู่
อุตส่าห์มีสาวสวยมานอนให้ถ่ายบนเตียงเชียวนะ
“เอานมน้ำไหมคนสวย” แบมแบมวางมือถือลง เห็นแล้วล่ะว่าทันทีที่กดแชร์รูปลงไปก็มีการแจ้งเตือนไหลลงมาบนหน้าจอล็อคสกรีนอย่างรวดเร็ว เขาเลือกจะวางมันไว้แล้วหันมาจับนางแบบหมาดๆของเขาให้เข้าที่เข้าทาง
“รอแป๊บน้า”
สองขาเรียวรีบก้าวลงจากเตียงแล้วกึ่งเดินกึ่งวิ่งไปหยิบเอาขวดนมและขวดน้ำที่ตั้งไว้บนโต๊ะกาแฟด้านนอก ที่ต้องรีบขนาดนี้ก็เพราะห่วงว่ายัยตัวเล็กจะซนจนเกิดอุบัติเหตุหรือเจ็บตัวขึ้นมาขณะที่เขาไม่อยู่ ถ้าหากเกิดอะไรขึ้นมามาร์คคงไม่ไว้ชีวิตเขาแน่ๆ
“มาแล้วๆ” รวดเร็วราวกับหายตัว แบมแบมวิ่งถลาเข้ามาในห้องนอนพร้อมกับขวดนมและขวดน้ำในมือ เด็กน้อยบนเตียงยังคงนอนตีขาขึ้นลงอย่างมีความสุข เห็นแบบนั้นแบมแบมก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจด้วยความโล่งอก
“...”
“หือ...หนูฉี่มาเหรอคะ” แบมแบมขมวดคิ้วเมื่อจังหวะที่เขาจะช้อนตัวให้เด็กน้อยขึ้นมาอยู่บนตักสัมผัสเปียกชื้นอุ่นๆจากช่วงล่างที่โดนเข้ากับฝ่ามือเรียวจังๆนั่นทำให้รู้สึกได้ และเมื่อยกขึ้นมาใกล้จมูกแบมแบมก็แน่ใจเสียยิ่งกว่าอะไรว่ายัยหนูลิลลี่เล่นเขาเข้าเสียแล้ว...
งานซักผ้านวมมันหนักสำหรับน้าแบมนะหนูรู้หรือเปล่า
“มาร์ค...ขอเข้าไปนะ” แบมแบมยกแขนข้างที่ว่างเคาะประตูซึ่งถูกเปิดแง้มเอาไว้นิดๆพลางตะโกนเสียงดัง เขาไม่อยากเปิดเข้าไปโดยพละการแม้ว่ามาร์คจะบอกว่าอนุญาตก็เถอะ แขนแบมแบมเลอะฉี่ยัยหนูน้อยที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ไม่รู้เรื่องรู้ราวหรอกว่าตัวเองทิ้งรอยรักเอาไว้บนผ้านวมของคุณน้าข้างห้องเต็มๆ
“...” มาร์คไม่ตอบ แบมแบมเลยค่อยๆผลักประตูเข้าไปอย่างเงียบเชียบ ภาพที่ปรากฏให้เห็นก็คือแผ่นหลังกว้างภายใต้เสื้อกล้ามสีเทาที่กำลังก้มๆเงยๆอยู่หลังโซฟาตัวใหญ่ที่ดูเหมือนว่าจะถูกปรับตำแหน่งใหม่ให้สามารถใช้สอยพื้นที่ได้มากกว่าเดิม
“โห พอจัดดีๆแล้วก็โอเคขึ้นเยอะเลย”
“อ้าว แบม...ใกล้เสร็จแล้วล่ะ” มาร์คหันมาด้วยความตกใจ คงจะไม่ได้ยินเสียงเขาที่เรียกตอนแรกจริงๆนั่นล่ะ ใบหน้าคมดูเซ็กซี่ด้วยหยดเหงื่อแถมดูมีแรงขับแบบแปลกๆจนแบมแบมลืมเรื่องที่จะบอกไปเสียสนิท ดวงตากลมเผลอจ้องเหงื่อเม็ดเล็กที่ไหลลงมาจากไรผมกระทั่งจรดปลายคางคล้ายกับต้องมนต์
ยิ่งมองก็ยิ่งสงสัยนะว่าทำไมแม่ของยัยหนูถึงได้ทิ้งคนที่ดูสมบูรณ์แบบอย่างมาร์คไปได้...
“แบม...”
“ค ครับ” กว่าจะได้สติก็ต้องให้มาร์คเรียกซ้ำอีกครั้ง เด็กน้อยในอ้อมแขนเองก็ดูเหมือนว่าจะเริ่มหงุดหงิดจากสัมผัสที่เปียกชื้นจนเริ่มแสดงท่าทีงอแงออกมาเสียแล้ว
“คุณจะออกไปไหนหรือเปล่า ปล่อยลิลลี่ไว้บนเปลก็ได้นะ”
“อ๋อ เปล่าหรอกครับ...ยัยหนูแค่ฉี่” แบมแบมส่งยิ้มบางๆให้อีกฝ่าย มาร์คดูจะตกใจไม่น้อยกับความสะเพร่าของตัวเองรีบลนลานเดินเข้ามาจะรับลูกไปอุ้มทั้งที่มือทั้งสองข้างเปื้อนไปด้วยฝุ่นละออง
“จริงด้วย ผมลืมใส่แพมเพิสให้ลิลลี่...ขอโทษนะครับ”
“โอ๊ะๆ ไม่เป็นไร คุณจัดการห้องให้เรียบร้อยเถอะเดี๋ยวผมเปลี่ยนแพมเพิสให้แกเองครับ แค่บอกมาว่าอยู่ตรงไหนก็พอ” แบมแบมถอยตัวหนีเมื่อฝ่ามือใหญ่ตั้งท่าจะดึงลิลลี่ไป ไม่รู้หรือไงว่าฝุ่นละอองกับเด็กมันเป็นอะไรที่ไม่ควรอยู่ด้วยกันน่ะ
“อ่า อยู่ตรงมุมนั้น ผมจัดโซนของใช้ลิลลี่ไว้โดยเฉพาะเลย คุณว่าใช้ได้ไหม” มาร์คถามยิ้มๆ มองเสี้ยวหน้าหวานของแบมแบมที่หันไปมองแล้วก็อดคิดไม่ได้ว่าผิวพรรณของคนตัวเล็กตรงหน้าที่อายุน้อยกว่าเขาเพียงปีเดียวนั้นทำไมถึงดูอ่อนวัยและเนียนละเอียดราวกับผิวหญิงสาวแบบนี้กัน
“ก็ดีนะครับ แต่อีกหน่อยแกโตคงรื้อแหลกแน่ๆ” มาร์คหัวเราะออกมาเมื่อลืมนึกไปถึงข้อนั้น แต่ก็นั่นแหละ กว่าลิลลี่จะโตอะไรๆมันก็น่าจะดีกว่านี้แล้ว
“ฮ่าๆ...ไม่เป็นไรหรอกครับ เพราะว่าแกคงกลัวคุณจนไม่กล้าดื้อแน่ๆ”
“หืม เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ” แบมแบมหันมาเลิกคิ้วกับรูปประโยคของชายหนุ่มด้วยใบหน้าฉงน มาร์คเงียบไปครู่หนึ่งจนแบมแบมเลิกสนใจแล้วหันกลับไปหยิบเอาแพมเพิสบนโต๊ะเล็กๆออกมาอย่างทุลักทุเล
“...”
“ก็...เพราะผมคิดว่าคุณคงเป็นพ่อทูนหัวที่ดีให้แกได้แน่ๆ”
“...”
“บ้าน่า ผมเป็นพ่อใครไม่ได้หรอก” แบมแบมชะงักมือที่กำลังเปลี่ยนผ้าอ้อม ตอนนี้เขาย้ายตำแหน่งมายังโซฟาแล้วเพื่อทำการเปลี่ยนผ้าอ้อมให้สาวน้อยแต่ดูเหมือนว่ามาร์คก็จะมองมาที่เขาอยู่ตลอดทุกๆการกระทำ เพราะคนถูกจ้องเองก็พอจะรู้ตัวมาตั้งแต่แรก
“ได้สิ ผมอยากให้คุณเป็นนะ”
“...”
“ผม...จะลองคิดดูแล้วกันนะครับ ฮ่ะๆ”
อา...สงสัยมาร์คจะลืมเปิดแอร์ในห้องแน่ๆ อากาศมันถึงได้อบอ้าวขนาดนี้...
ตอนนี้เป็นเวลาบ่ายแก่ๆ ซึ่งแน่นอนว่ามาร์คจัดการห้องของตัวเองเสร็จสมบูรณ์ ส่วนหนูน้อยลิลลี่ก็กลับคืนสู่อ้อมอกของพ่อเป็นที่เรียบร้อย มาถึงตาของแบมแบมบ้างที่ต้องรับศึกหนักอย่างการหอบเอาผ้านวมผืนใหญ่ฟูฟ่องใส่ตะกร้าลงมาซักที่ชั้นล่างของคอนโดเพราะว่ารอยรักที่ลิลลี่ฝากเอาไว้เป็นวงกว้างนี่ไงล่ะ
“โอ๊ะ ขอโทษครับ” อาจจะเพราะเขามัวแต่เดินก้มหน้าก้มตาเลยทำให้ไหล่ไปกระแทกเข้ากับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งจนเธอเซไปหลายก้าว แบมแบมรีบเงยหน้าขึ้นมาขอโทษขอโพยแต่ดูเหมือนว่าเธอเองจะรีบจนไม่ได้สนใจเขาเลย ใบหน้าขาวภายใต้แว่นตาสีดำนั้นก้มลงต่ำกว่าเดิมแถมยังรีบจ้ำอ้าวผ่านหลังเขาไปอย่างรวดเร็ว...
อ่า...แต่เธอก็หุ่นดีเอาการเลยนะ ผมยาวดำขลับก็สวยสะดุดตามากๆ
“อ้าว! ตาหนูห้องตรงข้ามนี่นา มาซักผ้าเหมือนกันเหรอจ๊ะ” แบมแบมยิ้มรับคำทักทายของคุณนายมอนโรห้องตรงข้าม เธอเป็นพวกชอบเก็บตัวและรักสงบ การแต่งตัวสไตล์ยิปซียิ่งทำให้เธอดูลึกลับเข้าไปใหญ่ แต่เธอก็พูดจากับแบมแบมดีทุกครั้งที่เจอล่ะนะ
“ครับผม”
“...” เครื่องซักผ้าฝั่งในสุดเป็นตู้ที่แบมแบมเลือกใช้เพราะว่ามันห่างไกลผู้คน เขาจัดการเปิดฝาเครื่องจากนั้นก็ยัดผ้านวมของตัวเองลงไป ตรงขั้นตอนนี้นี่ล่ะที่ทำให้แบมแบมรู้สึกเสียพลังงานมากถึงมากที่สุด
“เฮ้อ!” เมื่อยัดเข้าไปจนปิดฝาได้ก็ถึงกับเหงื่อตก มือเล็กจัดการใส่ผงซักฟอกและน้ำยาปรับผ้านุ่มตามช่องที่กำหนด เมื่อครบจึงกดปุ่มเริ่มทำงานและต่อจากนั้นก็เป็นหน้าที่ของเขาที่ต้องยืนรอจนกว่าผ้าจะซักเสร็จ ซึ่งแน่นอนว่าเขาคงไม่กลับขึ้นไปบนห้อง ไหนๆก็ลงมาแล้วรอมันไปทีเดียวเลยก็แล้วกัน
“...” แบมแบมเดินไปหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้ยาวซึ่งไร้ผู้คน มือเรียวคว้าเอาโทรศัพท์มือถือที่ตั้งแต่พาลิลลี่ไปส่งที่ห้องก็ยังไม่ได้แตะต้องอะไรเลย รูปภาพที่เพิ่งแชร์ลงไปก็ยังไม่ได้อ่านคอมเม้นท์ใดๆเลยสักอันเดียว
“ฮ่ะๆ” แล้วก็อดขำออกมาน้อยๆไม่ได้เมื่อสายตาปะทะเข้ากับคอมเม้นท์ของเหล่าเพื่อนๆทั้งที่สนิทและไม่สนิท บางคนก็ถามว่าลูกใครเหรอน่ารักจัง และก็จะมีอีกจำพวกหนึ่งอย่างชเวยองแจและเพื่อนๆที่พอเล่นหัวกันได้ที่ทิ้งคอมเม้นท์เอาไว้ว่า
‘มึงไปขโมยลูกใครเขามา...’
“...” ปลายนิ้วจรดลงไปบนหน้าจอเพื่อตอบกลับคอมเม้นท์ส่วนหนึ่ง ชเวยองแจเป็นคนแรกที่ได้รับการตอบกลับเป็นสัญลักษณ์ชูนิ้วกลางซึ่งแบมแบมตั้งใจเหลือเกินที่จะส่งให้ และดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะเล่นอยู่เหมือนกันเพราะว่าข้อความตอบกลับต่อมาทำให้แบมแบมถึงกับนิ่งไปชั่วครู่
choiyj___555 : นี่ลูกของคนที่มึงเล่าให้กูฟังใช่ไหม ที่มึงบอกว่าพ่อเขาหล่อๆอ่ะ
ห่ายองแจ...ประโยคหลังไม่ต้องก็ได้มั้ง
BamBam1A : เอออออออ!! @choiyj___555
หลังจากซักผ้าและอบแห้งเสร็จความลำบากต่อมาก็คือการหอบเอาผ้าขึ้นมาตากบนระเบียงห้อง อันที่จริงข้างล่างก็ตากได้นะแต่แบมแบมขอไม่เสี่ยงกับโรคจิตที่อาจจะแฝงตัวอยู่กับคนหมู่มากเพื่อรอโอกาสขโมยของจากคนในตึก รอบคอบไว้ก่อนน่ะดีแบมแบมคิดแบบนั้น
“หมดพลังงานโคตรๆ...” และแน่นอนว่าคนที่วันๆเคยทำเพียงแค่นั่งหน้าจอคอมอย่างเขาพอได้ออกแรงอะไรมากๆก็เหนื่อยเป็นพิเศษ คนตัวเล็กตั้งปณิธานเอาไว้ในใจแล้วว่าถ้าหากคราวหลังมีเหตุแบบนี้อีกเขาจะไปจ้างร้านซักรีดที่อยู่ใกล้ๆคอนโดแทน
Rrrr..~
แต่ยังไม่ทันที่จะทิ้งตัวลงนอนบนเตียงกว้างอย่างที่ใจคิดเสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นให้แบมแบมหงุดหงิดเล่นอีกครั้ง คนตัวเล็กหน้างอง้ำเหมือนเด็กถูกขัดใจแต่ก็ยอมฝืนความเมื่อยล้าของตัวเองหยิบเครื่องมือสื่อสารที่ส่งเสียงรบกวนออกมากดรับอยู่ดี
“สวัสดีครับพี่โฮมิน” แบมแบมปรับน้ำเสียงให้เป็นปกติแม้ว่าอันที่จริงเหนื่อยจนไม่อยากจะพูดอะไรแล้วก็ตาม แต่เนื่องจากว่าคนที่โทรมาคือรุ่นพี่ที่ทำงาน แถมยังเป็นรุ่นพี่ในตำแหน่งบก.อีก ถ้าหากทำอะไรไม่คิดออกไปมีหวังโดนกดหัวทิ่มแน่ๆ
“อ๋อ...ครับ วันนี้อยู่ห้องทั้งวันเลย ผมเพิ่งซักผ้าเสร็จ” คนตัวเล็กค่อยๆพาตัวเองทิ้งตัวนั่งบนเตียงอย่างเนือยๆ เขาปิดเปลือกตาลงทั้งที่ยังนั่งอยู่
“ใช่ครับ คนนั้นแหละ”
“อ่า...ไม่เป็นไรครับๆ ผมสะดวกใจเขาไม่ได้บังคับนะ” แบมแบมขมวดคิ้วเมื่อพี่โฮมินพูดถึงเด็กทารกในไอจีของเขาซึ่งก็คือลิลลี่เจ้าของเสียงทรงพลังที่ทำให้แบมแบมสติหลุดมานับครั้งไม่ถ้วน แต่ถึงอย่างนั้นก็เถอะ...แบมแบมก็ไม่ได้พาลจนไม่ชอบเด็กเสียหน่อย
“พี่โฮมินคิดมากไปแล้วนะครับ แบมแค่ขำๆน่ะกับเรื่องนั้น ตอนนี้ต้นฉบับแบมก็ส่งเข้าไปที่บริษัทแล้วครับ” เขารู้สึกเหมือนกับว่าพี่ชายคนนี้กำลังห่วงเขาเสียจนเข้าขั้นที่มากเกินไปหน่อย ก็รู้หรอกว่าห่วงกลัวเขาจะเกิดความไม่พอใจที่ข้างห้องเสียงดังแถมยังมารบกวนเขาอยู่บ่อยๆ
แต่มาร์คก็น่าเห็นใจอยู่นี่แถมยังเป็นเพื่อนข้างห้องกัน จะให้ใจร้ายใส่ด้วยการเมินเฉยได้ยังไง...
“อ่า พี่โฮมินก็ด้วยนะ”
“ครับ สวัสดีครับ”
“...” ปลายสายตัดไปแล้ว คราวนี้ก็ถึงเวลาพักผ่อนของแบมแบมเสียที แผ่นหลังบางแนบลงไปกับฟูกนุ่ม กางแขนกางขาออกเพื่อคลายความเมื่อยอย่างไม่สนใจว่าสภาพของตัวเองตอนนี้จะดูตลกหรือแย่แค่ไหน ก็เพราะว่าเขาอยู่คนเดียว ไม่จำเป็นต้องสนใจอะไรหรอก
ครืด...
ใครอีกล่ะคราวนี้
“มาร์ค” ฝ่ามือขาวยกมือถือขึ้นมาจ่อหน้าเพื่อมองว่าใครเป็นคนส่งข้อความผ่านทางแอพลิเคชั่นมาในเวลานี้ก่อนจะพบว่าไม่ใช่คนไกลตัวเลย คุณพ่อลูกอ่อนห้องข้างๆนี่เอง
‘อย่าลืมทานมื้อเย็นนะคะพ่อทูนหัว’
‘Mark sent you a photo.’ - Mark 18.00 น.
สองประโยคที่แจ้งเตือนบนหน้าจอล็อคสกรีนทำให้คนตัวเล็กต้องเลื่อนปลายนิ้วเพื่อเข้าไปดูข้อความแบบเต็มๆ ก่อนจะเห็นว่ารูปภาพที่ส่งมาประกอบข้อความที่ชวนให้เกิดความรู้สึกวูบโหวงนั้นก็คือรูปของสาวน้อยลิลลี่ที่นั่งโป๊อยู่ในอ่างอาบน้ำโดยมีแขนของคุณพ่อมาร์คประคองอยู่อย่างน่ารัก
‘ผมยังไม่ตัดสินใจซะหน่อยนะมาร์ค’ - BamBam1a 18:10 น.
แบมแบมพิมพ์กลับไปก่อนจะย้อนกลับมากดเข้าไปดูรูปของลิลลี่แบบเต็มจอ ตามด้วยปลายนิ้วชี้ที่เลื่อนลงมาปุ่มด้านล่างเป็นออฟชั่นสำหรับการเซฟภาพ...ก็รูปนี้ลิลลี่น่ารักจริงๆนี่นา
‘ผมกับลิลลี่ช่วยตัดสินใจให้แล้ว ไม่โกรธกันนะครับ’
‘J’ - Mark 18:12 น.
“บ้าไปแล้ว...”
ใช่บ้าไปแล้ว...
แบมแบมน่ะต้องบ้าไปแล้วแน่ๆที่เผลอยิ้มกว้างออกมาโดยไม่มีสาเหตุแบบนี้น่ะ!
TALK!
ตอนที่ 4 แล้วเป็นยังไงบ้างคะ
เราว่าตอนนี้ก็ละมุนไปตามท้องเรื่องเนอะ แอบทิ้งอะไรไว้นิดๆหน่อยๆ
ช่วงนี้เราอัพเรื่องนี้บ่อยอย่าว่ากันนะเพราะฟีลมันมาอะ
ถึงคนอ่านจะน้อย คนสนใจไม่ค่อยเยอะก็ไม่เป็นไร เพราะเวลาแต่งมันสบายใจดี 55555555555
แล้วก็ขอบคุณสำหรับทุกคอมเมนท์ที่เมนท์ให้เรานะคะ ทั้งติชมแนะนำทุกๆอย่างเลยเราดีใจมาก
เป็นส่วนหนึ่งเลยที่ทำให้เรากล้าลงตอนต่อไปถี่ๆแบบนี้ อย่าทิ้งกันนะเดี๋ยวเหงา หิหิ
#ficwdwmb
twitter : @since9397
ความคิดเห็น