เฟริน สติแตก

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4

              วันนี้เป็นวาระครบรอบที่ชั้นกับครอบครัว(เดมอส)ของชั้นนัดทานข้าวเย็นด้วยกันเปนประจำทุกเดือน แต่แย่หน่อยที่คาโลมาไม่ได้นี่

              \" นี่ หลานเฟลิโอน่า เมื่อไรหลานจะมีลูก สักที \" ท่านอาลูน่าเอ่ยขึ้น

              ตาย ๆ ตายแน่ชั้น ลูกเนี่ยนะ ไม่ไหวมั้ง

              \" ใช่ ลูกน่าจะมีลูกได้แล้วนะ \" ท่นพ่อเออออตามท่านอา

              เอาไงดีเนี่ย ถึงหยุดไอ้ความคิดบ้าๆของพวกพ่อๆอาๆได้ล่ะเนี่ย

              \"  เอ่อ ไม่ดีกว่า ผมว่ายังไม่พร้อม \" เฟรินสวนทันควัน  

              \" ไม่พร้อม หลานไม่พร้อมอะไร ทุกอย่างหลานมีครบหมดแล้ว จะรออะไรอีก \" ท่านอาลูน่าเอ่ยถามด้วยนําเสียงอ่อนโยน

              \" เอ่อ ... อ๊อ ก้อคือ คาโลยังไม่ได้ขึ้นเปนกษัตริย์  เพราะเปนเจ้าชายคนสำคัญเรื่องรัชทายาทจึงสำคัญมาก \"  เฟรินเอ่ยปัดไป

              จู่ๆ ชั้นก้อนึกขึ้นมาได้ หลังจากบวกลบคูณหารในใจอย่างรวดเร็ว ว่าชั้นก้ออายุปาเข้าไปตั้ง 22 แล้ว ถ้าคาโลกับชั้นรออีก 2-3ปี ถึงจะมีลูกกัน กว่าลูกของเราจะโตจนอายุเท่าชั้นตอนนี้ คนอื่นๆก้อคงแก่กันหงำเหงือกแล้ว! คิดได้แค่นั้น หัวใจของชั้นก้อเต้นแรงไม่ยอมหยุด

              เวลาช่างผ่านไปเร็วเสียจริง.....

              ชั้นรู้สึกเหมือนกับคนที่เพิ่งจะตื่นขึ้นมาหลังจากหลับตานอนไปเปน 10 ๆ ปี แล้วพบว่าทุกคนที่รู้จักได้ตายกันไปหมดแล้ว เหลือเพียงตัวเขาเองที่แก่ชรา ในตอนนั้นเองชั้นฉุกคิดได้ว่า ไอ้อายุ 22 เนี่ยมันเข้าใกล้ตัวเลขของวัยกลางคนมากกว่าวัยรุ่นเสียอีก

              ยังมีอีกนะ....ยังมีมากว่านั้นอีก ! ไหนจะความปรารถนาที่จะแบ่งปันล่ะ ความปรารถนาที่จะดูแลคันสักคน ความต้องการที่จะอุ้ม จะกอด...ตลอดไป...ไม่ปล่อยให้ห่างเลย

             และตอนนั้นเอง ความคิกทั้งหลายเกี่ยวกับการมีลูก การเ ลี้ยงลูกที่ชั้นเคยมีมา มันโถมกระหนำในใจชั้นราวกับคลื่นทะเล ทิ้งให้ชั้นตระหนักถึงความจริงอันหลีกเลี่ยงไม่ได้

             ชั้นอยากมีลูก

             ชั้นพยายามอย่างรุนแรงที่จะไม่ร้องกรี๊ดออกไปด้วยความกลัวและความตื่นเต้นดีใจ เพราะไม่อยากขัดจังหวะอาหารเย็นของทุกคนในครอบครัว

             แทนที่จะร้องกรี๊ดออกไป ชั้นเก็บความปรารถนาของชั้นเอาไว้เงียบๆคนเดียว....ความปรารถนาที่จะเปลี่ยนชีวิของชั้นแต่นี้เปนต้นไป

ชั้นว่าก่อนที่ชั้นจะป่าวประก่าศให้คัยต่อคัยได้รับรู้ ชั้นควรจะปรึกษาคาโลเสียก่อน เพราะยังไงๆ ไข่ที่ไม่มีตัวเสปิร์มมาช่วยก้อไท่ได้ต่างไปจากไข่ที่รอคอยการเปนไข่เจียวเท่านั้นเอง

             ชั้นหยุดคิดเรื่องนี้ไม่ได้เลยตลอดช่วงอาหารเย็นไปจนถึงเวลากินขนมหวาน ไอ้เรื่องที่คัยต่อคัยกำลังพูดมันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวาไปหมด

             ชั้นกับคาโลยังพูดกันอยู่เรื่อยว่า เราจะมีลูกกับ....ซักวัน  เราจะมีลูกกับเราสักวัน....

             และ ไอ้ซักวันนั่นน่ะมันได้มาถึงแล้ว