Life love trust

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2

                                              Chapter 2

      5 ปีก่อน ณ กรุงโซล 

ในค่ำคืนแห่งการเฉลิมฉลองช่วงเทศกาล ทั่วกรุงโซลถูกประดับตกแต่งด้วยแสงสีของไฟไปทั่วเมือง เสียงผลุดังขึ้นและดอกไม้ไฟที่สวยอลังการกำลังพุ่งขึ้นท้องฟ้าในยามราตรีแล้วก็แตกตัวออกมา เป็นช่วงเวลาที่สวยงามที่สุด

  หยางอิ่งออกมาเดินเล่นชมดอกไม้ไฟที่งดงามตระการตา 

แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ม้านั่งชมดอกไม้ไฟ ท่ามกลางอากาศที่หนาว สักพักมีหนุ่มคนหนึ่งที่สะพายกีตาร์คู่ใจปั่นจักรยานมาแล้วหยุดตรงที่เธอ 

แล้วโบกมือทักทาย

"โอ๊ะ!! พี่สาวนี่เอง หวัดดีครับพี่ ผมขอนั่งด้วยคนน่ะ"

ชายหนุ่มรีบนั่งลงข้างๆหยางอิ่งทันที หญิงสาวก็ดีใจเหมือนกันที่เจอเขา 

"อี้ชิง..นายรู้ตัวไหมนายเป็นคนจีนคนเดียวที่ฉันรู้จัก"

"พี่อย่ามาอำผมเล่นดิ"ชายหนุ่มพูดพลางเปิดเครื่องดื่ม แล้วยื่นให้หยางอิ่ง

"ดื่มไหม ไม่ต้องห่วงผมมีอีก"

อี้ชิงยิ้ม หยางอิ่งยิ้มตอบแล้วดื่มเซจู อี้ชิงก็เปิดดื่มอีกกระป๋องเช่นกัน สักพักชายหนุ่มก็ตะโกนสุดเสียงบอกความในใจท่ามกลางเสียงดอกไม้ไฟ

 "พี่เบบี้ครับ!! ผมชอบพี่" 

"นายว่าอะไรน่ะ!!นายดูนั้นสิสวยมากเลย"

หญิงสาวเอานิ้วเรียวแตะปากอี้ชิงให้หยุดพูดแล้วดูดอกไม้ไฟที่อยู่บนท้องฟ้าก่อนที่จะจางหายไป

"พี่หยุดดื่มได้แล้ว นี้พี่ดื่มจนหน้าแดงหมดแล้ว "

"ไม่เห็นแดงเลยแล้วฉันไม่ได้เมา"หญิงสาวลุกขึ้นเพื่อยืนยันว่าตนยังมีสติ

สามารถทรงตัวได้ดีตามปกติ แต่แล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้นโรคประจำตัวเธอกำเริบ ทำให้เธอปวดท้องทรมานแล้วก็ฟุบลงกับพื้น 

"พี่!!" อี้ชิงเห็นทีท่าไม่ดีจึงรีบพาหญิงสาวส่งโรงพยาบาลเขานอนเฝ้าหญิงสาวทั้งคืน

      

     เช้าวันรุ่งขึ้น

แสงอบอุ่นของดวงอาทิตย์ส่องผ่านม่านบางสีขาวแผ่มากระทบบนใบหน้าอันขาวเนียนของอี้ชิงที่นั่งแล้วฟุบลงนอนอยู่ข้างๆร่างของสาวสวยที่เขาเพิ่งสารภาพรักเมื่อคืน

  หญิงสาวลืมตาขึ้นมาแล้วกระพริบตาเพื่อปรับแสงให้ปกติแล้วประคองตัวเองให้นั่งแล้วมองใบหน้าอันหล่อเหลาของอี้ชิง ปากที่ดูอิ่มเอิบ รูปหน้าที่ได้รูป

รวมๆแล้วทำให้เขาดูดี เธอลูบไล้หน้าของเขาเบาๆ

แต่ไม่นานภาพของใครบางคนก็ลอยเข้ามาในหัวของเธอทันที 

ขณะนั้นเองอี้ชิงก็ตื่นขึ้นมาทันที เขาดูกังวลแต่ก็ดีใจที่หยางอิ่งฟื้น

"พี่!!ฟื้นแล้วเหรอ รู้ไหมผมเป็นห่วงพี่มากแค่ไหน "ชายหนุ่มพูดพลางกุมมือที่นุ่มของหญิงสาวตรงหน้ากับแววตาของเขาที่ยังคงดูกังวลและเป็นห่วงเธออย่างมาก เธอรับรู้ความรู้สึกของอี้ชิงได้ที่เขามีต่อเธอ 

หญิงสาวคลี่ยิ้มแล้วพูดขึ้น

 

"พี่ไม่เป็นไรหรอก ว่าแต่นายอยู่นี้ทั้งคืนเลยเหรอ แล้วงานนายล่ะ"

"อืม..เมื่อคืนผมโทรไปลาที่ร้านแล้วครับ หมอบอกว่าพี่เป็นโรคกระเพาะ

พี่กลัวอ้วนเหรอ พี่สวยแล้วน่ารักขนาดนี้ไม่มีใครไม่รักพี่หรอก" 

ชายหนุ่มตอบอย่างไร้เดียงสา ทำให้หญิงสาวหัวเราะ 

มันนานมากแล้วที่ไม่ได้หัวเราะเพราะที่ผ่านมาไม่มีอะไรน่าหัวเราะเลย

"พี่ครับให้ผมไปส่งพี่ที่บ้านไหม ผมอยากรู้จักบ้านพี่น่ะๆ"

หลังจากจ่ายยาและค่ารักษาพยาบาลเสร็จหญิงสาวก็เดินออกมารอชายหนุ่มหน้าโรงพยาบาล อี้ชิงเดินไปเอารถบิกไบท์คันสีดำที่ถูกจอดตั้งแต่เมื่อคืนแล้วขับมาจอดข้างหน้าหยางอิ่ง ในใจของหญิงงสาวกำลังลังเลว่าจะนั่งซ้อนท้ายหรือไม่ อี้ชิงหยิบหมวกกันน็อคมาอีกอันแล้วกวักมือเรียก

"พี่ครับ มาเดี๋ยวผมไปส่ง "หญิงสาวก็เดินมาหยิบหมวกกันน็อคที่ชายหนุ่มยื่นมาให้แล้วยิ้มให้"ขอบคุณน่ะ อี้ชิง" 

และแล้วอี้ชิงก็ขับรถไปตามทางที่หยางอิ่งบอกบนถนนใหญ่

"อี้ชิงเดี๋ยวนายจอดรถตรงนั้นน่ะ" ชายหนุ่มที่สวมหมวกกันน็อกอยู่เลิ่กคิ้วขึ้น

"เพราะไรเหรอครับ..ก็ได้ตามใจพี่"หญิงสาวลงทันทีที่รถบิกไบท์ชะลอตัวจอดที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง

"ส่งพี่แค่นี้ก็พอ พี่เกรงใจ ขอบคุณมากๆเลยน่ะเดี๋ยวไว้วันหลังพี่เลี้ยงข้าว"

อี้ชิงถอดหมวกกันน็อคออกแล้วก็รับจากพี่สาวมาอีกอันหญิงสาวพูดพร้อมหยิกแก้มนุ่มนิ่มที่หน้ามั่นเขี้ยวแล้วเดินจากไป หญิงสาวเดินขึ้นบันไดแล้วเดินเข้าไปในอุโมงค์รถไฟใต้ดิน ชายหนุ่มเมื่อเห็นหยางอิ่งเดินไปแล้วเขาจึงขับรถออกไปแล้วกลับรถเพื่อจะเลี้ยวไปหาที่จอดรถ เขารีบมองซ้ายมองขวาหาที่จอดรถแล้วเมื่อได้ที่แล้วจึงรีบวิ่งเข้าไปในอุโมงค์เพื่อตามหยางอิ่ง แต่พยายามตามเธอติดๆแต่ไม่ให้เธอรู้ตัว ผู้คนก็เยอะแยะมากแต่เธอไม่สามารถรอดสายตาของเขาไปได้ ตอนนี้พี่เบบี้กำลังก้าวเข้าไปในรถไฟ เขาก็รีบตามเข้าไปแต่อยู่ห้องถัดไปเขาแอบมองเธอตามกระจกใส สักพักพอรถไฟแล่นออกไปได้สักพักประตูก็เปิดออก เธอเดินเข้าไปในชุมชนทันที ชายหนุ่มก็รีบเดินตามเธอมาติดๆ แต่แล้วหญิงสาวก็หายไป "หายไปไหนว่ะ" ชายหนุ่มสบถแล้วเดินกลับหลังไป หญิงสาวรู้ตัวว่ามีคนกำลังสะกดรอยตามเธอจึงรีบวิ่งแล้ววิ่งเขาไปแอบข้างในมุมแคบๆและมืดๆมุมหนึ่ง แต่เธอไม่รู้ว่าใครสะกดรอยตามเธอ

อาจจะเป็นคนที่กำลังตามฆ่าอี้ฟานหรือเปล่า พวกมันอาจจะรู้ที่อยู่ของเธอแล้วก็ได้ ชีวิตของเธอและอี้ฟานเหมือนแขวนไว้บนเส้นด้าย เมื่อเธอแอบดูแล้วไม่เจอคนที่ตามเธอจึงรีบวิ่งเข้าในซอยแล้วรีบไขกุญแจแล้วประตูบ้าน

อย่างรีบร้อน เสียงโทรศัพท์ในบ้านกำลังมีสายเข้ารอคนมารับ เธอรีบล็อคประตูทันทีที่เข้าบ้าน แล้วรีบวิ่งไปรับสายโทรศัพท์ทันที เมื่อเห็นเบอร์ที่โชว์ขึ้นเธอทั้งดีใจและทั้งโกรธ จนนำ้ตาร้อนๆเริ่มคลอที่ตา