คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : V X TAEHYUNG — E V I L
ำเือนเรื่อนี้มีเนื้อหาที่ผิศีลธรรม ผิบาป น่าลัว และโหร้ายมาๆ ทำร้ายิใสุๆ (สำหรับเราแล้ว) เพราะะนั้นหาอารม์ีหรือมีวามสุรุาอย่าเลื่อนลไป ปิไปนะะ
E V I L
ุเยิบ้าไหมเวลาที่ส่อระเียบๆนเียว ิว่า เาในระอาะไม่ใุ่ แม้ว่ามันะยับามุไ้อย่าไม่มี้อบพร่อ บาที นั่นอาะเป็นเพราะเ้าสิ่นั้นมันเ่ในารัลอเลียนแบบุไ้ีนไร้ที่ิ็ไ้
เวลาที่นเราส่อระ เราะหัน้านหน้าและ้าน้าไปมา ผมทำบ่อยๆ สำรวใบหน้าอันไร้ที่ิอนเอ มอูศิลปะอันล้ำ่าบนใบหน้าอผม ผมหลุมรััวเอและิว่าไม่มีอะไรามไปว่าเาอผมที่สะท้อนให้เห็นาระ
ผมมีวามลัว ลัวว่าหาว่าผมส่อหมทุ้าน ทำสีหน้าและท่าทาไปหมแล้ว เ้าสิ่นั้นที่อยลอเลียนผมในระมันะออมาแทนที่ผม เมื่อมันสามารถเป็นผมไ้อย่าสมบูร์แบบทุ้าน
สิ่นั้นอาะเป็นปีศา
ผมหวาลัว
และสิ่ที่ผมหวาลัว็มาถึ ไม่สิ ริๆ็มีมาั้แ่เิเลย้วย้ำไป วามโอผม้อมอเรือนผมสีน้ำาลอ่อนยาวปรหน้าปรา เปลือาที่ปิมีนายาวเรียเป็นแพสวยามเหมือนุ๊าราาแพ ยาับ้อ ผมมอริมฝีปาบาไ้รูปเหมาะับโรหน้าทั้หมที่มี ผมมอูหน้าอแบนราบที่ยุบพอไปับหน้าท้อ เสียเียบในเวลาลาืนทำให้ผมไ้ยินเสียอารหายใอีฝ่ายรวมๆไปับเสียวามิอันแสนหนวหูอผมเอ ในะที่ผมยั้อใบหน้าอน้อายผมอยู่แบบนั้น
แทฮยอเป็นปีศาที่ผมว่า เาือวามหวาลัวอผม เป็นเาในระที่ออมาาีวิริ ออมาอย่าาม—เินไป
มือเรียวยาวอผมเอื้อมไปแะลบนปลายมูโ่อย่าเบามือ นิ้วี้อผมเาะลไป ผมฮัมเพลเบาๆ มอูอีนำลัหลับใหลอย่าสุสบาย้าๆผม บนเียนอนนาใหู่่ัน
ผมหวาลัวารมีอยู่อเา เพราะเาเป็นปีศา ูนี่สิ มอใบหน้าอเา นี่ไม่น่าะใ่สิ่ที่มนุษย์ทั่วไปวรมี ใบหน้าที่สมบูร์แบบ ใบหน้าแบบผม ทว่าลับามยิ่ว่า ยามเมื่อลืมาื่น วาอแทฮยอมีประายบาอย่าที่ผมไม่มี เาูล้ำ่า เหมือนุ๊าในู้โว์อบ้านเรา
นิ้วอผมหยุเาะลบนปลายมู ผมหยุฮัมเพล มอไปยัเรือนร่าที่บอบบาว่าัวอผม แทฮยอเป็นผอมบา แ่ลับมีน้ำมีนวลในุที่วรมี ราวับพระเ้าสร้ามาเพื่อให้เาเป็นเ็ผู้ายที่ไม่ธรรมา แน่ล่ะ ็เาไม่ใ่มนุษย์นี่นะ
ผมบีบปลายมูัวาารสูออิเนอเา นั่นทำให้แทฮยออ้าปาทันทีโยอัโนมัิ ผมมอริมีปาอิ่มที่อ้าว้า เลื่อนใบหน้าเ้าไป ริมฝีปาแนบิ ฟันมอผมัลบนเนื้อนิ่มสีมพู ส่ลิ้นเ้าไปวา้อนและหลอมละลาย แทฮยอ้อื่นแน่นอนอยู่แล้ว ถ้าเาหายใไม่ออ เาะ้อื่นึ้นมา แ่ผมไม่สนใหรอ
มืออผมแนบทับลบนวาทั้สอ ส่เสียู่ว อย่าเบาๆ ฮัมเพลล่อมเ็เหมือนอย่าเย ปล่อยให้แทฮยอไ้หายใ และไม่ื่นึ้นมาในะที่ผมำลัะบเม้มบนผิวเนียนที่ลำอระหส์อเา
พวเราเป็นฝาแฝที่แ่าาู่อื่น ผมไม่สามารถะหาเพื่อนไ้เลยในโรเรียน ัวอผมถูผูิับแทฮยอที่เอาแ่อมทุ์ แ่่อหน้าผมเาูไม่เป็นแบบนั้นเท่าไหร่ แม่อผมเอาแ่พูรอหูผมว่าอย่าทิ้น้อไปไหน
ในโรอาหารอโรเรียน ในสนามเ็เล่นอนประถม ห้อเรียนอนมัธยม หรืออีหลายๆที่ ผมไม่มีใรเลยนอาเา เาัผมเอาไว้ในโลอเราเพียเพราะเราเป็นอีรึ่หนึ่ เายิ้มเสมอเวลาที่ผมอยู่้าๆ แม้ว่าผมะมอไปที่ลุ่มนอื่นๆ ไม่ไ้อยาะมอมาที่บานระ
เาสะท้อนแสนน่ารัเีย ิมแทฮยอมัะเป็นในสิ่ที่ไม่ใ่ผม
แ่ลับเลียนแบบไ้แทบทุประาร ไม่ว่าะเป็นทรผมหรือใบหน้า ท่าทา หลายรั้ที่มีนทัเราผิึ่นับเป็นเรื่อราวธรรมาสำหรับนที่มีรึ่ัวนที่มีัวนริๆอย่าผม แ่บ่อยรั้ผมไ้รับบาอย่าที่แทฮยอไปทำเอาไว้ นั่น็ือเาึูผู้นมามายเ้ามา
และผม็ไม่อบเท่าไหร่
เาือปีศา ั่วร้ายและ่าโอหั เมื่อผมบอับเาว่าเาวระไปให้ไลๆาผม ผมย้ายโรเรียนเพื่อไม่ให้รับรู้บาสิ่บาอย่าที่ทำให้ผมเิวามรู้สึเหมือนเ็หวอเล่นนั่นอี ผมไม่อบวามรู้สึอันุ่นเือนั่น แ่แล้วเมื่อผมย้าย เา็ามมาหาผมที่โรเรียน ราวับเาสะท้อนในระ ในน้ำ ที่อย่าไรเสีย หาผมยัไม่าย เาสะท้อนนั้น็ยัอยู่ ส่อสะท้อนให้ผมไ้เห็นแววาอแทฮยอที่เปลี่ยนไป
เาเลียผม
โร้ายที่เมื่อเาลับบ้านมา ผมไ้พาเพื่อนผู้หิมาที่บ้าน เราสนิทันี เ้าันไ้อย่าี แบบที่ผมไม่เยเอใร นี่ือเพื่อนที่เรียว่าสนิทนแรในีวิอผม
แทฮยอหลบหายไป ผมไม่เห็นเาอผมอี
เาััวอเาเอาไว้หลบหน้าผมอยู่เป็นอาทิย์ เราไม่พูันแม้ะทาน้าวโ๊ะเียวันอนเ้า เวลานี้ผมออาบ้าน่อนเาเสมอ เพราะเาิน้า แ่ถ้าหาเป็นเมื่อ่อน เราะออาบ้านพร้อมัน เพราะเาิน้า และผม็้อรอ
แทฮยอเปลี่ยนไปเหมือนับผมที่เปลี่ยนไป เาเหมือนผมอีแล้วหลัาที่ผมไ้บัเอิไปเห็นบุหรี่ในห้ออแทฮยอ ับ ผู้ายนนึที่ื่อว่าอนอุ—เามันาาน
เ้าหมอนั่นยยิ้มให้ผมะที่ำลัยืนอยู่หน้าประู ผมมอไปที่แทฮยอ ที่แสนสวยามอผม ำลัหายไปในผ้าห่มผืนหนา และอ้อมออาานที่พราวิาแสนบริสุทธิ์อแทฮยอไปาผม
แทฮยอในอนนี้ไม่ใ่เาอผม
ูสิ อย่าน้อยสายาในเาสะท้อนระเหมือนอย่าเยมันไม่เยมีวามว่าเปล่าแบบนั้น วาที่เย้อผม้วยวามรั
ผมเยิว่าเาะไม่ไปาผม เาไม่สามารถาผมไ้
แ่เหมือนว่าผมิผิ ัวผมเอที่าปีศาอย่าเาไม่ไ้
ในอนบ่ายอวัน ผมนั่มอแทฮยอ เาสวมเสื้อเิ้สีฟ้าอ่อนับาเาสั้นสีำามประสาเ็ผู้าย นั่นทำให้ผิวเนียนที่าเรียวเปิเผยออมาให้ผมไ้มอ
แทฮยออายุสิบแปแล้วเมื่อไม่ี่วัน่อน พร้อมๆันับผม
ผมลอบมอร่อรอยแแถวๆเรียวาอแทฮยอ พันี้น้อายอผมมัะบ่นบ่อยๆว่าเาแพ้ฝุ่นหรืออะไรสัอย่า ็เลยมานอนห้อเียวันับผม นั่นือสิ่ที่เาบอับพ่อแม่อเรา อีสาเหุนึือเารู้สึลัวบาอย่า เวลาที่หลับ ผม็ไ้แ่สวมนร์อให้พระเ้าุ้มรอเาาฝันร้าย อาสาะอปลอบโยนและเล่านิทาน่อนนอนให้เาฟัทุวัน ผมะเป็นที่พึ่พิแ่เา
เพียแ่่วนี้มันหนัึ้น แทฮยอื่นมาร้อไห้้าๆผม เาูลัวมาๆ เรื่อมันร้ายแรึ้นเรื่อยๆ แทฮยอหายใไม่ออ บารั้ที่ื่นมา็พบรอยมือาๆบนลำอ บารั้็ึ่หลับึ่ื่นรู้สึว่าำลัถูอรัอย่าแน่นหนาทั้ๆที่ลืมาไม่ไ้
และนั่นเป็นสาเหุให้แทฮยอไม่ล้าที่ะหลับมาสอสามวันแล้ว
ผมมอูใบหน้าอน้อายผู้อิโรย แ่ถึแม้ะเป็นเ่นนี้เา็ยัูามไม่เปลี่ยน ผม้อใบหน้าที่เหมือนับผมราวับเป็นนนเียวัน อ่า..เาืออีรึ่หนึ่อผม ัวนอเา่าน่าลัว เป็นสิ่เลวร้ายที่ผมลัวเสมอๆ
ผมไ้ยินเสียพึมพำล้ายบทสวอเาออมาาปาบาๆที่ีลเพราะร่าายอ่อนแอ
บ่ายวันนี้ับบ้านหลัเียบๆที่ไม่มีใรอยู่
เาิว่าารไม่นอนหลับะสามารถทำให้เาหลีหนีปีศานนั้นไ้ริๆหรอ?
ผมเสียฝีเท้าอผมยับเ้าหาแทฮยอึ้นเรื่อยๆ ผมอเห็นว่าแผ่นหลับาๆภายใ้เสื้อสีฟ้าแอบสะุ้เล็น้อย ราวับระ่ายื่นลัว แทฮยอยัทำเหมือนไม่รับรู้อะไร เายัสวมนร์่อไปอุ๊าระ่ายัวนั้นที่าานอเาให้เป็นอวั
ผมหยุอยู่ที่หน้าพื้นพรม มอูวาที่้อนึ้นมา วาลมโที่สวยาม ยามที่ผมไ้มอมันมัะมีประาย หาแ่วันนี้มันูสิ้นหวัราวับนัโทษอยู่่อหน้าิโยิน
ผมย่อัวลไป วาอผม้อมอใบหน้าที่เหมือนับผมทุประาร ผมรับรู้ว่าเารู้แล้วว่าปีศาในโลอเามันือใรเป็นัวอะไรันแน่ มืออผมผลัปีศาอผมลบนนอนหายบนพื้นพรมสีแเลือหมู เรื่อราวผิบาปำลัเริ่ม้นึ้นเมื่อผมระาุ๊าระ่ายอเาออไป รึ้อมือผอมแห้ึ้นเหนือหัวอเา้วยมือสอ้า สอาและัวเ้าไประหว่าาสอ้านั่น เนื้อผ้าลื่นบาเบาทำให้ผมสัมผัสไ้ถึวามแนบิ
ผมมอูใบหน้าเาสะท้อนอนเอในระำลัหวาหลัว ัวอแทฮยอสั่น ผมรู้ว่าวันนั้นที่ผมบอให้เาหลับ เาไม่ไ้หลับ
และริมฝีปาอนที่ไม่ยอมพูาอะไรับผมมาลอหลายอาทิย์นี้็ถูรอบรอ้วยปาอผม ูบหอมหวานที่วนให้รู้สึีสำหรับผม มันน่ายะแยสำหรับแทฮยอน่าู ใบหน้าอเาเหยเ เมื่อริมฝีปาถูบั เลือที่ึมออมารนั้นลิ้นร้อนๆอผมไ้รับมันไว้ลิ้มลอ ผมไม่ไ้ยินเสียสะอื้นอเา หรือรู้สึถูแริ้นที่ทำไป็พเปล่าประโยน์ เานอนไม่พอ ้าว็ไม่ิน ะไปแรอะไรที่ไหนมา
ผม้มลไปูบหน้าผามนอันแสนรัใร่อน้อาย ผมมอใบหน้าที่เหมือนนเอำลัเลียัผม ผู้เป็นภาพสะท้อนอเา
ผมหัวเราะอย่าบันไม่ะไม่มีอะไรให้ำ ้มลไปแนบิ เม้มใบหูแ่าน่อนะระิบแผ่วเบา ผมยอมรับำสาปแ่าปีศา แทฮยอะ้อ่าผมแน่ๆ
"อึ่—อ๊ะ!!"
ภาพา้านล่า เาสะท้อนอผมำลัทำสีหน้าเ็บปว แทฮยอส่ายหน้าไปมานผมเผ้ายุ่เหยิ เนื้อัวแ่ำ เหื่อาฬอผมและเาไหลออมาาร่าายอเราแทบเป็นหนึ่เียวัน หลอมเ้า้วยัน้วยัหวะเนื้อที่ระทบ ร่าผอมบาอแทฮยอเ็มไป้วยรอยรัมามายำลัไหวสั่นาแรอผม มือที่ถูผมรึับพื้นอแทฮยอำลัหาทาะหาอิสระ าเรียวแยออราวับยินยอมผมแ่อย่าี
ผมมอนที่สะอึสะอื้น แทฮยอนอนนิ่ปล่อยให้ผมัารอย่าหมเรี่ยวแร ผมูบลบนริมฝีปา้ำอย่านุ่มนวลราวับปลอบโยน และผละออเพื่อมอใบหน้าที่เหมือนับผมเหลือเินทว่าเมื่อเปรอะเปื้อนน้ำา่าาม
วาอแทฮยอไม่มอผม เามอไปทาอื่น แม้ว่าผมะเรียเายัไ็าม เา่าื้อรั้น อีแล้ว ผมยัลบล้าสิ่ที่ไอ้าานอนอุเอามาใส่ในัวอแทฮยอไม่หมเสียที แทฮยออผมไมอเพียแ่ผมเท่านั้น แทฮยออวี
มือให่อผมับลบนแ้มสอ้าบัับให้หันมา และเมื่อมือสอ้าอแทฮยอไร้ที่ึ่พันธนาาร เาเริ่มบีผม ริมฝีปาแ้ำเอาแ่พ่นำ่น่า
นั่นเป็นสิ่ที่อุสร้าเอาไว้ และผมะ้อลบมันออไป
ปีศาที่อยู่ในัวอแทฮยอ
ผมะ่ามัน
มือสอ้าอผมยื่นไปร้านหน้า สะโพอผมยับอีรั้ แรอารมืที่มาึ้น ผมไ้ยินเสียหายใิั และไ้เห็นมือสอ้าอแทฮยอที่ยื่นึ้นมาหาผมเ่นัน ราวับภาพสะท้อนในเาระ ารเลียนแบบที่เหมือนัน
ผมแรมือลไป ไ้ยินเสียไอและหายใที่รแรึ้น มืออแทฮยอว้าที่แนอผม ำ้อมืออผมเอาไว้ ึรั้มืออผมออ อย่าทุลัทุเล
่อนเาะปล่อยมือออ พร้อมๆับผมเ่นเียวันที่ลายแรบีบมือออ
ในัหวะเสี้ยววินาทีที่วาสอ้าที่ใ้้อมอเพียแ่ผมำลัะปิล ผมมอเห็นเาสะท้อนในวาอเา เาสะท้อนอัวผมที่มีเาปีศาอออมาพร้อมรอยยิ้มอันบิเบี้ยว
ไ้ยินเสียระิบสุท้ายอแทฮยอ
"ไอ้ปีศา"
end.
เราอโทษ
ไม่เยเียนฟิอะไรที่แบบ รู้สึผิอะไรแบบนี้มา่อน
(อร้อ อย่าแบนเราเลย เรามีแ่นั้นไม่อยาัไปไหนแล้ว)
อ่านเล่นๆันนะะทุน ฮือ
#perishfiction
ความคิดเห็น