คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ครั้งแรก (ยาว)
โอ้ ท่านรันเวย์ที่รัก ผมหลงรักคุณเข้าให้แล้ว
โลเม่ยืนเพ้ออย่างลืมตัว ชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้ โลเม่ตีเนียนยืนนิ่งราวกับไม่รู้สึกอะไร ทั้งที่ภายในกำลังระส่ำไปกับภาพร่างสูงที่กำลังเดินเข้ามาใกล้
กล้ามเนื้อที่กำลังเคลื่อนไหว เสียงร้องโหยหวน เสียงร้องโอดครวญ เสียงครวญครางกำลังวิ่งวุ่นไปทั่วสมองน้อยๆ
อ้าคคคคคคค
ยิ่งใกล้ยิ่งน่าหลงใหล คนอะไรหล่อไม่บันยะบันยัง หล่อโฮกหล่อฮาก หล่อมากๆ เบ่บี๋
“วันนี้นายคงทำงานเหนื่อยมาทั้งวัน อ่ะ น้ำเย็นๆ”
ชายหนุ่มยื่นแก้วน้ำสีบริสุทธิ์มาให้ มันใสสะอาดไม่ต่างกับน้ำทิพย์จากสรวงสวรรค์
อ้าคคคคค
พระเจ้าครับ โลเม่เป็นปลื้มมมมม
โลเม่รับมาถือด้วยมืออันสั่นเทา
รันเวย์กระตุกยิ้มร้ายข้างมุมปาก ในขณะที่คนรับกำลังดีใจราวกับถูกล็อตเตอรี่สิบล้าน
ใจเย็นๆ โลเม่ น้ำในแก้วนี้คือน้ำศักดิ์สิทธิ์ เป็นน้ำแห่งความรักแห่งคำสาบานที่เราสองคนจะอยู่ครองคู่ด้วยกันไปตลอดชีวิต
โลเม่เราต้องค่อยๆดื่ม ให้ทุกอนูเนื้อของน้ำสัมผัสไปถึงทุกเซลส์ของร่างกายและหัวใจ
นั่นแหละโลเม่ ค่อยๆดื่ม
น่าน อย่างนั้นแหละ ค่อยๆดื่ม
อื้ม.. ค่อยๆดื่ม
เฮ้ย! บอกให้ค่อยๆไงโว้ย!! จะกระเดือกลงไปทำไมหมดแก้ว ไอ้บ้านี่!!
โทษทีๆ มันอดใจไม่ไหว เหอๆ
“ขอบคุณฮะ”
โลเม่คืนแก้วเปล่าให้
อ๊าาา หน้าของคุณรันเวย์นี่ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน หล่อได้หล่อดี
นี่เราเพ้อถึงขนาดเห็นคุณรันเวย์แยกร่างเป็นสองร่างเลยหรอ
อ้าวสามแล้ว ว้าวสี่ ห้า หก....
“ทะ ทำไมคุณรันเวย์มีเยอะจั…”
พูดยังไม่ทันจบประโยค ร่างทั้งร่างก็ร่วงตุบลงไปนอนกองอยู่ที่พื้นแทบเท้าของคนตัวสูง
มุมปากหยักได้รูปเผยรอยยิ้มร้ายอีกครั้ง
“หึ แล้วนายจะต้องตกนรกไปตลอดซีวิตรันเวย์”
“อ๊ะ โอ๊ย ทำไมเจ็บก้นจัง”
ลืมตาตื่นขึ้นมาบ่นพึมพำกับตัวเองเบาๆ ขยับตัวลุกขึ้นนั่งช้าๆ มองซ้ายมองขวาด้วยดวงตาเบลอๆ
นี่มันที่ไหน เหมือนห้องนอนเลยแฮะ
ก้มมองตัวเองอีกที
“อ้าว! เฮ้ย! เปลือย? แล้วนี่เสื้อผ้าตูหายไปไหน”
เลิ่กลั่กหันมองไปรอบ ๆ ก่อนหยุดตัวเองไว้ยังภาพภาพหนึ่ง
โลเม่เบิกตากว้าง
โอ้แม่เจ้า คุณรันเวย์ตัวเป็นๆ!!
แถมยังเป็นเวอร์ชั่นเปลือยเปล่าท่อนบนอีกต่างหาก
โอ๊ยเดาจะหลาก เลือดจะไหล
แล้วนี่.. แล้วนี่.. ข้างล่างล่ะ จะมีอะไร..
โลเม่จับผ้าห่มไว้ กำแน่น ก่อนเลื่อนมันลงช้าๆ ยังไม่ถึงสิบเซ็นก็หยุดมือไว้เสียก่อน
ไม่ได้ๆ โลเม่ มันไม่สมควร
แล้วนายไม่อยากเห็นรึไง ?
อยากสิ
งั้นก็เปิดเลยๆ
โลเม่กระชับผ้าห่มแน่นอีกครั้ง เลื่อนออกด้วยมืออันสั่นเทา
ขอเบิ่งให้จังๆ หน่อยเถอะ
เลื่อนผ้าห่มลงช้าๆ ช้าๆ และช้าๆ จนเผยให้เห็น…
ว้ากกกกกก รันเวย์น้อยยยยยยยย
โลเม่รีบปิดผ้าห่มลงทันที
ถึงรันเวย์น้อยจะนอนสงบนิ่ง แต่รันเวย์น้อยก็คือรันเวย์น้อย ใจเย็นๆ เดาลูกพ่อ อย่าเพิ่งพุ่ง ลำดับเหตุการณ์ซิ เกิดอะไรขึ้น
เมื่อวานเรามาส่งอาหาร กินน้ำ คุณรันเวย์แยกร่างแล้วก็ตื่น
แค่เนี่ย?
อ้าวตูจำได้แค่นี้นี่หว่า
แล้วนี่ตูมานอนโป๊ เจ็บก้นอยู่ตรงนี้ได้ไงวะ
ก้มลงไปมองหว่างขาตัวเอง มีคราบอะไรแห้งๆ เกรอะๆ กรังๆ ติดอยู่ด้วย แถมไอ้ที่แดงๆ นี่มัน…
นี่ตูเลือดพุ่งอีกแล้วเหรอ?
แล้วทำไมมันถึงมาอยู่ตรงหว่างขาได้หว่า?
โลเม่นั่งขัดสมาธิเอามือกอดอก เอียงคอสี่สิบห้าองศา ในขณะสมองกำลังประมวลความคิด นี่ถ้าเอามือหมุนๆ ไว้ที่ขมับแล้วเอามาวางไว้ที่ตักมันคงเป็นอิคคิวซังเวอร์ชั่นนกน้อยเป็นแน่
คนที่นอนอยู่ข้างๆ ขยับเล็กน้อย โลเม่หันขวับไปมอง
“หือ ตื่นแล้วเหรอ ไม่เจ็บรึไง เลือดออกขนาดนั้น”
ชายหนุ่มถามด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
“อืม เจ็บก้น แต่เกิดอะไรขึ้นเหรอ”
โลเม่เอียงคอถามงงๆ
รันเวย์มองหน้า
“นี่นายจำไม่ได้เลยรึไง ทั้งๆ ที่เรามีค่ำคืนอันแสนเร่าร้อนกันขนาดนั้น”
“ค่ำคืนอันแสนเร่าร้อน!!”
ทวิตเตอร์ครางทวน พยายามนึกให้ออก ก่อนจะส่ายหัวไปมา
“ก็เมื่อคืนนายกับฉัน เรามีอะไรกัน”
เหมือนท่านทวิตเตอร์ได้บรรลุในรสพระธรรม
ท่านนั่งนิ่งตัวแข็งทื่อ
รันเวย์กระตุกยิ้มร้ายข้างมุมปาก
หึ คงช็อคล่ะสิ มามีอะไรกับผู้ชาย หึๆ มันยังไม่จบแค่นี้หรอกนะโลเม่
โล่เม่นั่งนิ่งเหมือนคนซ็อค แต่เปล่าเลย
เพราะภายในกำลังเป็นแบบนี้
อ้าคคคคคคคค
ตูมีอะไรกับคุณรันเวย์ไปแล้ว แต่ตูเจือกจำมิได้ แล้วจิ้นแรกของตู มันไปหลบอยู่ในซอกหลืบไหน!!
พระเจ้าทำไมท่านไม่บอก ว่าท่านได้มอบชายคนนี้ให้กับผม แต่ดันไม่ให้ผมได้รับรู้รสรักครั้งแรก ท่านช่างใจร้าย ใจจืด ใจดำ ใจไม้ไส้ระกำ ท่านนิสัยไม่ดี ท่านไม่รักโลเม่คนนี้แล้ว งือๆ
“แต่ไม่ต้องห่วงนะ ฉันจะรับผิดชอบนายเอง เดี๋ยวเรามาแต่งงานกันดีกว่า”
ชายหนุ่มว่าต่ออย่างสุภาพ
โล่เม่หันขวับกลับไปมอง
“ตะ แต่งงาน”
โลเม่อ้าปากตาค้าง
“ฉันต้องรับผิดชอบในสิ่งที่ฉันทำ จริงไหม”
โลเม่นั่งนิ่ง
พระเจ้า
ที่ด่าท่านไปเมื่อกี้ ท่านก็ลืมๆ มันไปซะเถอะนะ ผมผิดไปแล้ว ขอบคุณท่านมากมาย ผมสมหวังแล้วครับ ขอบคุณครับ ขอบคุณ
โลเม่นั่งนิ่งตัวแข็งทื่อเหมือนเดิม ภายนอกเหมือนช็อค แต่ภายในกำลังเริงร่า
รันเวย์กระตุกยิ้มมุมปากอย่างสะใจ
หึ ดี ยิ่งช็อคยิ่งดี ต่อจากนี้ไปชีวิตของนายยังต้องเจออะไรอีกเยอะ รันเวย์
“เดี๋ยวฉันจะกำหนดวันแต่งงานให้อีกที ตอนนี้นายลุกไหวไหม ถ้าลุกไหวก็กลับไปก่อน แต่ถ้าไม่ไหวก็นอนต่อ”
ชายหนุ่มบอกแค่นั้น ลุกออกจากเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปในสภาพ..
ปอ ลอ เอือย ยอ เปลือย
เอ๊ะ?
เดี๋ยวนะ..
เมื่อกี้เห็นอะไรแวบๆ
ขอดูภาพย้อนหลังสักนิดเถอะนะ
คุณรันเวย์ออกจากเตียงในสภาพ…
เปลือย
โป๊!!!!!
โลเม่นั่งนิ่งอยู่ท่าเดิม แต่มีสิ่งหนึ่งกำลังหยดติ๋งๆ ไหลออกมาจากรูจมูก
โอ้แม่เจ้า ข้าน้อยได้ยลโฉมแก้มก้นงามๆ ของชายที่ข้าน้อยรักแล้ว
ขอบคุณพระเจ้ามากมาย ขอบคุณครับ
“รันเวย์ทำไมเดินแบบนั้นล่ะ ไม่สบายรึเปล่า”
ไลท์รีบเดินเข้าไปทัก เพราะเห็นเพื่อนเดินมาแบบไม่เต็มเท้านัก โขยกเขยกพยุงตัวเองมาแต่ไกลเชียว
“รึว่ามอไซด์กระแทกจนก้นระบม”
“อืม เอามอไซด์ไปตกหลุมอากาศมาน่ะ กระแทกแรงจนก้นระบมเลย ตอนโดนไม่รู้สึกอะไร แต่พอตื่นขึ้นมาถึงได้รู้สึกเจ็บ”
“เอ๊ะ? อะไรมอไซด์ตกหลุมอากาศ นี่รถตกหลุมเหรอ โธ่เอ้ย ครั้งหน้าก็หัดระมัดระวังหน่อยสิ”
ไลท์ตบไหล่เบาๆ เดินเลยไปเสริฟอาหารต่อ
“ตกแบบนี้ ฉันอยากตกบ่อยๆ เหมือนกันนะไลท์ แต่ว่า ขอเป็นเป็นแบบรับรู้ทุกรสชาติของความเจ็บปวดและสุขสมดีกว่านะ กรั๊กกๆๆๆๆ โอ๊ย~ เจ็บอ่ะ~ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า”
ไลท์มองเพื่อนงงๆ ก่อนจะคืดในใจ
นี้ไอเลโม่มันบ้าหรือโรคจิตว่ะ บ่นว่าเจ็บแต่เจือกหัวเราะเฉย - -;;
เสียงเรียกดึงสติโลเม่กลับมาอีกครั้ง
“ครับ อะ อู้ย~”
โลเม่พาร่างตัวเองเดินเป๋ๆ ไปทำงานตามเดิม
ว่าแต่ชีวิตของโลเม่จะเป็นยังไงต่อไป เมื่อต้องมาเจอสามี(ทางพฤตินัย) จ้องจะทำร้ายขนาดนี้
เฮ่อ น่าสงสารคุณรันเวย์จัง (อ้าว เอ๊ะยังไง???)
To Be Con...
ความคิดเห็น