คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ความซวยมาเยือน
โอ๊ย คนอะไรหล่อได้หล่อดี หล่อบาดจิตบาดใจ หล่อไม่เกรงใจพ่อไม่เกรงใจแม่ หล่อไม่บันยะบันยัง หล่อจนต่อมเคะแตก
โอ้ย~
ทำไงดีหล่อลากไส้
โลเม่กลับมานั่งเพ้อนอนเพ้อตะแคงเพ้อถึงหนุ่มหน้ามนคนหล่อลากไส้อยู่ในห้อง กอดหมอนใบใหญ่ไว้ในอ้อมแขนแน่น
โอ้บ๊ะเจ้า
ทำไมท่านถึงได้สรรสร้างคนหล่อเหลาเพอร์เฟ็คมากระแทกลูกตาของข้าพเจ้าได้เพียงนี้
แล้วนี่ลูกจะมีชีวิตอยู่ได้เยี่ยงไร
อยากเจออีกจัง ต่อให้เลือดหมดตัว โลเม่ก็ยอม
“โลเม่เป็นอะไร ช่วงนี้ดูนายเหม่อๆ นะ”
ไลท์สะกิดหลังเพื่อนร่วมงานเบาๆ เพราะเจ้านกนี่เอาแต่นั่งเหม่อสลับกับแหงนหน้าขึ้นมองเพดานมาพักแล้ว
ไลท์แหงนหน้าขึ้นไปมองเพดานตาม ก็เห็นเพียงแค่เพดานขาว ๆ กับจิ้งจกสองตัวเท่านั้น
นี่โลเม่อยากกินจิ้งจกรึไง
“โลเม่นายชอบเปิบพิสดารเหรอ”
ไลท์พาซื่อถามออกไป เงยหน้าขึ้นมองเหยื่อผู้โชคร้ายอีกที
“เปล่าซะหน่อย ใครบอกนาย”
โลเม่หันมาถาม
“อ้าว ก็เห็นนายเหม่อๆ แถมยังจ้องเจ้าจิ้งจกสองนั้นสลับกับแลบลิ้นเลียปากตัวเอง ถ้าไม่อยากกินเจ้าสองตัวนั้น แล้วนายจะทำท่าแบบนั้นทำไม”
“จิ้งจก...”
โลเม่ทวนคำเพื่อน แหงนหน้ามองเพดานตาม
อ้าว มีจิ้งจกจริงๆ ด้วย
ไอ้เราก็มัวแต่นึกถึงรูปร่างอันเพอร์เฟ็คของสุดหล่อเพลินๆ พอคิดมากๆ เข้า กำเดามันก็พลอยจะไหล เลยต้องแหงนหน้าระงับเอาไว้ ยิ่งคิดยิ่งอยากลิ้มลองจนเผลอแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเอง ไม่คิดว่าคนอื่นจะเห็นเป็นว่าตัวเอง อยากกินเจ้าเบือกสองตัวนั้นไปซะได้
“เปล่าไม่มีอะไรหรอก แค่คิดถึงของกินอย่างอื่นที่ไม่ใช่เจ้าเบือกสองตัวนั่นน่ะ”
ยิ้มแก้เก้อนิดหน่อย ก่อนผลุนผันลุกไปที่เคาน์เตอร์
“นี่พี่มิกิ ปกติคุณรันเวย์เขาสั่งอาหารบ่อยรึเปล่า คุณรันเวย์ ห้องเบอร์ 8018 คอนโดเวอร์ไวด์เวปน่ะ”
โลเม่บอกรายละเอียดแก่แคชเชียร์สุดสวย
“อืม ก็วันเว้นสองวันนะ เขาชอบอาหารร้านเรามากเลยนะ”
สมองอันชาญฉลาดของเจ้านกตัวน้อยรีบประมวลผลทันที
“ต่อไปถ้ามีออเดอร์ของคุณคนนี้มาอีก ให้ผมเป็นคนส่งเท่านั้นนะครับ นะนะ..ผมขอร้อง”
ดัดเสียงให้หวานอีกนิด ส่งสายตาวิบวับเพิ่มประกายวิ๋งๆ เข้าไปอีกหน่อย ปั้นหน้าให้บ้องแบ๋วเข้าไว้ ไม่ว่าใครที่ไหนเห็น ก็ต้องตกหลุมต้องมนต์จนเซย์เยสเป็นประจำ
...และมันก็ได้ผล
มิกิทำหน้าเหวอ พยักหน้าเอ๋อๆ ตอบรับ
“ดะ ได้สิ นี่อย่ามาทำท่าน่ารักแบบนี้อีกนะ แล้วนี่ไม่คิดจะมาเป็นพนักงานเสิร์ฟบ้างเหรอ น่ารักๆ แบบนี้รับรองลูกค้าชอบ ไปส่งอาหารทั้งเหนื่อยทั้งร้อน แถมยังอันตรายอีกต่างหาก”
“ไม่เป็นไร ผมชอบ”
จริงๆ ตอนแรกก็ว่าจะขอย้ายมาเป็นพนักงานเสิร์ฟอยู่เหมือนกัน แต่พอเจอฉากอิโรติกแบบนั้นเข้า เลยเปลี่ยนใจขอทำหน้าที่นี้ต่อไปจนตายเสียดีกว่า
อันตัวข้าน้อยมีนามว่า โลเม่ ข้าขอตั้งสัตย์ปฏิญาณว่า ข้าพเจ้าจะขอเป็นคนส่งอาหารไปจนตาย จะตายด้วยเดาสาด หรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ขอให้ได้เจอคุณรันเวย์เท่านั้น
“ไปทำงานได้แล้ว นี่ลูกค้ารายใหม่ สองชุด”
มิกิรีบยื่นออเดอร์ให้
โลเม่รับมาถือไว้ เดินเหม่อๆ ออกไปทำหน้าที่ของตนเอง
“น่าเป็นห่วงจัง สงสัยจะทำงานหนักไป”
มิกิเปรยเบาๆ
“เพี้ยนมากกว่า”
ไลท์ที่กำลังจะเดินผ่านพูดขึ้นมาลอย ๆ เดินเลยผ่านไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“อะไรนะครับคุณพ่อ!! ทำไมคุณพ่อทำแบบนี้ล่ะ คุณพ่อทรยศคุณแม่ ไหนสัญญาว่าจะไม่แต่งงานใหม่ไปตลอดชีวิตไง แล้วทำไมถึงทำแบบนี้!!”
รันเวย์กรอกเสียงลงในโทรศัพท์ บ่งบอกอารมณ์ที่ครุกกรุ่นของตน
‘พ่อรู้ พ่อผิดไปแล้ว พ่อยอมผิดสัญญา แต่พ่อรักพันทิพย์เขาจริงๆนะลูก พ่ออยากดูแลเขา เขาเป็นผู้หญิงตัวคนเดียวนะ แถมยังต้องเลี้ยงดูลูกเพียงลำพังอีกต่างหาก ลูกต้องเข้าใจพ่อนะ พ่อต้องการแต่งงานกับเธอจริงๆ พ่อสัญญาว่าเธอจะเป็นแม่ที่ดีของลูก’
‘‘แค่คำสัญญาที่คุณพ่อให้ไว้กับคุณแม่คุณพ่อยังทำไม่ได้ แล้วนับประสาอะไร กับการสัญญาว่าคนอื่นจะมาดูแลผมได้ ผมขอคัดค้าน’’
รันเวย์ตอบกลับเสียงแข็ง
‘รันเวย์ ลูกจะดื้ออะไรก็ดื้ได้นะ แต่เรื่องนี้พ่อขอไม่ว่าจะยังไง พ่อก็จะแต่งแกจะว่ายังไงฉันก็จะแต่ง’
สรรพนามเริ่มเปลี่ยนไปตามแรงอารมณ์ที่ครุกกรุ่นขึ้นเรื่อยๆ
โลเม่วางบะหมี่ไว้บนโต๊ะเบาๆ
เข้ามาเจอแจ็คพ็อต ช็อตเด็ดพ่อทะเลาะกับลูกพอดี
ซวยชะมัด
“โธ่เว้ย!”
ร่างสูงเขวี้ยงโทรศัพท์ลงพื้นอย่างไม่ไยดี
โลเม่สะดุ้งโหยง อยากออกไปอยู่เหมือนกัน แต่ชายหนุ่มไม่ได้ทิ้งเงินเอาไว้อย่างที่เคยทำ โลเม่ยืนหันรีหันขวาง
“ทำไมยังไม่ไปอีก!!!!”
ชายหนุ่มหันมาพาลใส่
“ผะ ผมจะบอกว่า คุณยังไม่ได้ทิ้งเงินเอาไว้ให้ผมเลยครับ” โลเม่บอกกล้าๆ กลัวๆ
รันเวย์เดินหน้าหงิกๆไปหยิบเงินออกจากกระเป๋ามายื่นให้
สองมือสัมผัสกันเบา ๆ
ราวกับโลกทั้งใบกำลังหยุดหมุน และอยู่ๆ ก็มีสายลมพัดผ่านพาเอาใบไม้ให้ปลิวไสวเป็นรูปหัวใจกำลังห้อมล้อมคนทั้งคู่เอาไว้ (แน่นอน โลเม่คิดไปเองฝ่ายเดียวอยู่แล้ว = =;)
“เสร็จแล้วก็ออกไปได้”
ร่างสูงชักมือกลับ เอ่ยปากไล่ด้วยน้ำเสียงรำคาญ
ความคิดเห็น