คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : รักแรกเห็น (?)
กิ่งก๋อง!!!
“ผมเอาอาหารมาส่งครับ”
เจ้าของเสียงหวานพูดผ่านไมค์ที่อยู่หน้าห้อง
“เข้ามาสิ”
ทันทีที่คนในห้องตอบรับ โลเม่พยักหน้ารับ แม้จะมีประตูขวางกั้นไว้ก็ตาม ขยับหมวกนิดหนึ่งให้เข้าที่เข้า จับลูกบิดหมุนเปิดประตูออก หิ้วกล่องใส่อาหารเดินเข้าไปภายใน
ฟู๋~
โลเม่พ่นลมหายใจออกแรง
วันนี้ลูกค้าสั่งของเยอะจริงๆ เหนื่อยสุดๆ แต่ก็ได้ค่าส่งกับทิปเยอะเลยล่ะนะ อดทนหน่อยละกันนะโลเม่
ให้กำลังใจตัวเองในขณะที่มือยังง่วนอยู่กับการเอาอาหารออกจากกล่องมาวางไว้บนโต๊ะ
พอเสร็จสิ้น โลเม่เงยหน้ามองมาหาเจ้าของห้อง
“เสร็จแล้วค...”
เสียงที่ควรจะเอื้อนเอ่ยขาดสะบั้นลงทันทีที่เห็นภาพตรงหน้าชัด ๆ
โลเม่อ้าปากตาค้าง จ้องมองภาพที่อยู่ตรงหน้าแทบตาไม่กระพริบ
ราวกับมีแสงสว่างเจิดจ้าออกมาจากคนที่ยืนเช็ดตัวอยู่หน้ากระจก ใบหน้าคมเข้มแลดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตร จมูกโด่งเป็นสัน ริมฝีปากหยักได้รูปซุกซ่อนรอยยิ้มร้ายไว้ข้างมุมปากบางเบา
ดูดีมีเสน่ห์ดีแท้
ยิ่งคนที่ก้มๆ อยู่ เงยหน้าขึ้นมาคราใด แสงสว่างนั้นยิ่งทอประกายเจิดจ้ามากขึ้นกว่าเดิม ไหนจะท่วงท่าที่กำลังสะบัดเส้นผมอันเปียกชื้นไปมา แสงนั้นยิ่งกระเด็นกระดอนเข้ากลางเบ้าตาจนหน้าหงาย
โลเม่จ้องมองเรือนผมที่เปียกลู่แนบติดไปกับลำคอ แผงอกกว้างเต็มไปด้วยมัดกล้าม หน้าท้องเป็นลอนหกห่อเต็มๆ กวาดไล่สายตาลงมายังเบื้องล่าง มีเพียงผ้าขนหนูผืนเดียวพันไว้ที่เอวหลวมๆ
และทุกครั้งที่ชายหนุ่มขยับร่างกายเพียงนิด ผ้าที่พันเอาไว้นั้นก็ทำท่าจะหลุดมิหลุดแหล่
โลเม่ยืนลุ้นด้วยจิตใจระทึก เลือดภายในกำลังวิ่งพล่านพากันก่อจราจล ไฟกำลังไหม้ตับ กำลังท่วมปอด หัวใจตบตีกันเพื่อแย่งชิงชายในฝัน เลือดลมภายในถูกหมาไล่กัด วิ่งพล่านหารูออกไม่เจอ
โลเม่ยืนนิ่งอ้าปากตาค้าง
ชายหนุ่มหันกลับมามอง เผยให้เห็นแพขนตางอนงาม ที่กระพริบขึ้นลงแต่ละที สวยงามราวกับปีกขนนกที่สยายออกกว้าง พาเอาหัวใจคนมองโบยบินไปสู่ท้องนภาอันกว้างไกล ไหนจะดวงตาคมกริบราวกับดวงตาของหมาป่าล่าเหยื่อยามค่ำคื่น ยิ่งมองยิ่งมีเสน่ห์
โอ้ย โลเม่ตายแน่ๆ คนอะไรจะหล่อเหลาราวกับเทพพระบุตรปานนั้น
“เงินวางอยู่ตรงนั้น”
โอ้พระเจ้า แน่ใจนะว่านั่นคือเสียงของมนุษย์ ช่างเพราะพริ้งอะไรเช่นนี้ หากเปลี่ยนจากเสียงพูดเป็นเสียงครวญคราง มันจะเพราะพริ้งขนาดไหน
ขอเปลี่ยนจาก
“เงินวางอยู่ตรงนั้น” มาเป็น ‘อ๊า…ตรงนั้น’ แทนได้ไหม
โลเม่ยืนนิ่ง น้ำลายไหลยืด ก่อนที่อีกคนจะพูดขึ้นมาอีก
“มีอะไรรึเปล่า”
ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมอง
โอ้ มีอะไรรึเปล่า
งั้นขอเปลี่ยนเป็น ‘มามีอะไรกันไหม’ ได้ไหม
เพียงแค่คิด ก็เหมือนจะได้ยินเสียงของอะไรบางอย่างกำลังขาดออกจากกันดังเปรี้ยะๆ แล้วเจ้าสิ่งนั้นก็กำลังวิ่งลิ่วขึ้นมาเรื่อยๆ จากปลายเท้าขึ้นสู่ยอดอก
โลเม่รีบดึงสติตัวเองกลับมา โค้งคับนับลวกๆ คว้าเงินบนโต๊ะ ไม่สนใจที่นับว่ามันจะครบไม่ครบ เพราะตอนนี้สิ่งที่อยู่ภายในกำลังขาดออกจากกันมากขึ้นเรื่อยๆ
และทันทีที่ประตูปิดลง สิ่งหนึ่งก็พุ่งออกมา
พรวด!!!!!!
โลเม่กำเดาสาดดับอนาถหน้าห้องเบอร์ 8018 <<< (ความชอบส่วนตัวคะ อิอิ สำหรับคนที่ไม่รู้จัก จิ้มลุงเกิ้ลแล้วลองเสริชดูค่ะ 8018)
เลือดสาดกระจายเกลือนเต็มพื้น โลเม่ค่อยๆ ยันตัวเองลุกขึ้นยืน เดินออกไปให้ห่างจากชายหนุ่มให้มากที่สุด ยิ่งห่างมากเท่าไหร่ เส้นเลือดที่แตกออกจากกันเมื่อกี้ ยิ่งสมานคืนกันมากเท่านั้น
To Be Con...
ความคิดเห็น