~*::(พลิกล็อกหัวใจ พลิกแผนนายสุดป่วน)::*~

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ [1]..::(หนีโรงเรียน):..

ต อ น ที่ 1 [ ห นี โ ร ง เ รี ย น  ]

                   ณ. ห้องเรียนที่แสนสบาย ฉันนอนฟุบอยู่กับโต๊ะ รอบๆข้างมีเสียงต่างๆดังโวยวายอยู่มากมาย และฉันก็ต้องสะดุ้งเพราะเสียงใครคนหนึ่ง

“ลีอันซอง!ตื่นเร็ว!!”

“อืมม.. มีอะไรหรอยอนจี”

“ฉันกับจียอน..วางแผนว่าจะหนีเรียนกัน!”

“หะ..หา หนีเรียนหรอ”

“ชู่ว์.. หุบปากไปเลยนะยัยโง่ เธอต้องไปกับพวกเรานะ”

“ = - = “

หนีเรียน.. ให้ฉันไปด้วยเนี่ยนะ! ใช่ ฉันจะโง่ต่อเมื่อไปกับพวกเธอเนี่ยแหละ ใครจะไปกันเล่า!

“ต้องไปนะ.. ไม่งั้นเธอต้องตาย..”ยอนจีทำท่าขู่แล้วเอามือปาดคอ

เนื่องจากฉันเป็นพวกขวัญอ่อนมาก จึงค่อยๆพยักเพยิดหน้าช้าๆ

“เป็นอันว่าตกลง!”ยอนจีร้องอย่างดีใจ แล้ววิ่งไปหาจียอน คู่แฝด

จบกัน! ฉัน.. ลีอันซอง ย้ายมาโซลได้แค่อาทิตย์เอง เลยไม่มีเพื่อนซักคน และฉันก็มักจะทำอะไรบ้านนอกมากด้วย(ในสายตาของเพื่อนในห้อง) เหตุนี้จึงทำให้ฉันยากจนเรื่องเพื่อน แต่ก็มีผู้หญิงสองคนที่ชอบทำอะไรบ้าๆ และแปลกประหลาด สองคนนั้นเป็นแฝดกัน พวกเธอเดินมาหาฉัน และชวนฉันเป็นเพื่อนด้วยกัน มีเรื่องบ้าๆเยอะแยะเลยล่ะที่เกี่ยวกับสองคนนี้ เช่น เมื่อพักกลางวัน ยัยพวกนั้นไม่พอใจคนขายกับข้าวในโรงอาหารที่ให้ข้าวน้อย ก็เลยตวาดเถียงกับแม่ค้า ตกลงเป็นอันว่าแม่ค้าไม่ยอมเพิ่มข้าวให้ ยัยแฝดก็เลยจะเอาคืน พวกมันพาฉันเข้าไปในห้องน้ำ แล้วยืนอยู่ในนั้นตลอดชั่วโมงของอาจารย์วอน จากนั้นก็ออกมาบอกอาจารย์ว่าพวกเราทั้งหมดกินข้าวที่ร้านของแม่ค้าคนหนึ่งแล้วท้องเสีย แล้วยัยพวกนั้นก็ทำท่าอวดครวญเกี่ยวกับท้องไส้ของเจ้าหล่อน พออาจารย์วอนถามฉันว่าจริงรึเปล่า ฉันก็ทำหน้ากล้ำกลืนนิดๆแล้วจะเอ่ยว่าไม่จริง แต่ยัยยอนจีส่งสัญญาณมือขู่ฉัน ฉันเลยจำต้องโกหกโกเจ็ดโกแปดครูไป TT O TT

แล้วจะให้ฉันโดดเรียนเรอะ.. ไม่เอาด้วยล่ะ ย้ายมาแค่อาทิตย์เองแล้วทำผิดกฏระเบียบโรงเรียน เดี๋ยวโดนแม่ตีตาย

“มานี่!”ยัยยอนจีลากฉันออกมาจากห้อง

“โอ๊ย!”

ยัยพวกนั้นลากหางเปียฉันมายังหน้ากำแพงแล้วพาดบันไดที่เอามาจากห้องภารโรง ยอนจีปีนขึ้นไปก่อน จากนั้นก็ส่งสัญญาณให้ฉันปีนตามขึ้นไป

ฉันปีนขึ้นไปอย่างจำใจและก็นั่งอยู่บนกำแพงครึ่งๆกลาง ไม่นะ..

“กระโดดซี!อันซอง!! อุตส่าห์หนีอาจารย์ มิน มาแล้วนะยะ”จียอนพูดและดันฉันให้ลงจากกำแพง ไม่นะ! ข้างหน้ามันเป็นโรงเรียนชาย ซูฮันซุกนะ!

“ไม่!!”

“อันซอง!!”

“ใครน่ะ!??”

“ไปซี!!”จียอนหวีดร้องแต่เสียงแผ่วเบามากเธอแล้วผลักฉันแรงๆ

ตุ๊บ!!! ฉันร่วงลงมาพร้อมกับจียอน โอ๊ย! คอฉัน

“ยัยบ้าลีอันซอง เธอโง่มากนะ.. บ้าชะมัดเลย เกือบตายแล้วไหมล่ะ”จียอนพูดแล้วเขกหัวฉัน

“โอ๊ย!! เจ็บนะ T T ”

“หุบปากไปเถอะน่า”ยอนจีเอ็ดแล้วชี้ไปทางประตูโรงเรียนชาย ซูฮันซุก ฉันกับจียอนมองตามไปทันที

“อะไรของเธอ”

“ไปทางนั้นกันเถอะ”ยอนจีว่า

“จะไปได้ไงล่ะ..ยอนจี โรงเรียนนี้มีลุงยามแก่ๆหน้าตาหน้ากลัวคอยเฝ้าอยู่นะ.. ตอนที่ฉันจะเข้าไปหา จุน ฉันยังโดนแกไล่ออกมาเลย >_< ”จียอนแย้งยอนจีเป็นครั้งแรก เมื่อยอนจีได้ฟังก็ทำหน้าระอาก่อนจะเอ่ยปากพูด

“ลืมไปแล้วเหรอไงว่าวันนี้โรงเรียนซูฮันซุกหยุดเพราะเป็นวันก่อตั้งโรงเรียน!เพราะฉะนั้น พวกคุณครู ยาม ไม่มาทำงานกันหรอก”

“เออ ใช่สิ ฉันลืมไปว่าวันนี้จุนก็หยุด”

สองคนนี้ทำไมมันช่างคิดได้บรรเจิดขนาดนี้เนี่ย แล้วใครคือจุนล่ะเนี่ย โอ๊ย O_+ จะบ้าตาย

“ไปกันอันซอง”ยัยแฝดประสานเสียงแล้วดึงคอเสื้อนักเรียนฉัน ไม่นะ ฉันไม่อยากหนีเรียนแล้ว

“เดี๊ยวซี! ฉะ..ฉัน..ฉันลืมของ” ฉันโกหก

“ของอะไรอีกล่ะ”

“เอ่อ”

“ว่าไง”

“คือ....”

“เธอโกหกเราหรือไง”

“ป่าวนะ!”ฉันปฏิเสธ ยัยแฝดทำหน้าสังสัยพลางจ้องฉันตาถลน ทั้งสองทำท่าไม่ไว้วางใจก่อนจะพเยิกปากพูด

“พวกเราไม่เชื่อเธอหรอก อันซอง”

“ฉันละ..ลืมการบ้านของอาจารย์ซุง..”

“หุบปากน่า มานี่”ยัยยอนจีตวาดแล้วลากเปียฉัน

“โอ๊ย!เจ็บ”

“เฮ้ย!!เสียงอะไรน่ะ”

อุ๊บ!เสียงเมื่อกี้ใครพูดน่ะ ฉันตกใจหันไปมองสองแฝด ซึ่งบัดนี้เจ้าหล่อนทั้งสองมีสีที่หน้าซีดยิ่งกว่าไก่ต้มเสียอีก ว่าแต่  น้ำเสียงเหมือน…

“เฮ้ย!!นั่น..ผู้หญิงนี่นา!!!”

“กรี๊ดดดดด!!หนีเร็ว อันซอง”สาวแฝดทั้งสองรีบวิ่งหนีออกไปจากโรงเรียนซูฮันซุกทันที ให้ตายสิ!พวกมันทิ้งฉันได้ยังไงกัน ฉันรีบวิ่งหนีตามไปบ้าง

“ฮะ..เฮ้ย!!หายไปอีกตัวแล้ว ไอ้อุนจาง รีบตามไปเร็วไม่งั้นชวดรางวัลนักเรียนดีเด่นแน่ เดี๋ยวฉันจะไปตามอีกสองตัวเอง!”

เฮือก..ตัว...พวกนั้นเห็นฉันเป็นสัตว์หรือไงกันเนี่ย? อ๋า...ลีอันซอง ชีวิตของเธอก็คือนกยูงตัวที่เหลือตัวสุดท้ายในโลกราคาละหลายล้านวอนที่กำลังหลบหนีการตามล่าของนายพราน พวกเขาจะเอาเธอไปขาย!

ฉันรีบวิ่งไปที่ประตูโรงเรียนแต่ดันมีผู้ชายคนหนึ่งคอยดักอยู่แล้ว ฉันจึงต้องเปลี่ยนทิศทางเป็นวิ่งยังตึกเรียนแทน ตึกเรียนของโรงเรียยนมัธยมปลายชายซูอันซุกที่ทั้งใหม่และสะอาด! แต่ตึกเรียนของฉันนั้นทั้งเก่าและสกปรก อะไรกัน ผู้อำนวยการคนเดียวกันแท้ๆ ทำไมถึงลำเอียงได้ล่ะ พวกบูชาผู้ชายหรือไงเนี่ย!

ไม่สิ นี่ไม่ใช่เวลาคิดเสียหน่อย ฉันรีบวิ่งขึ้นมาชั้น 2 พลางมองไปแต่ละห้อง ม.4/6 ม.4/7 ม.4/8 ม.4/9 ม.4/10...ม.4/11 ไม่มีเปิดซักห้องเลยเหรอ!

และสายตาฉันก็ไปสะดุดกับห้องดนตรีที่ไม่ได้มีแม่กุญแจคล้องอยู่ ฉันผลักประตูเข้าไปโดยไม่ยั้งคิด

เฮือก!!ไม่น่าเข้ามาเลย มันเป็นการตัดสินใจที่ผิดมหันต์แท้ๆ