ตอนที่ 11 : Unexpected EP.9 - จูบ
“เอาเป็นว่าเรื่องนี้เราจะเก็บเป็นความลับนะ เติ้ลอย่าคิดมาก ยังไงเราก็รักเติ้ลเสมอ”
ขอบคุณนะท็อป”พี่เติ้ลยังคงพูดพร้อมกับน้ำตาไหลอาบแก้ม
นี่เรื่องจริงหรอเนี้ย ทำไมเค้าสองคนถึงได้ทำแบบนี้ละ แล้วแฟนพี่ลิตเติ้ลละ โอ้ยฉันอยากจะบ้า ฟ้าส่งฉันมาให้เจอเรื่องบ้าอะไรเนี้ย!
“ดูเค้ารักกันดีเนอะ”ฟีนิกซ์พูดขึ้นตอนที่ทั้งคู่เดินหายออกไปอีกฝั่ง
“หิวไม่ใช่หรอ ฉันจะเลี้ยงข้าวนายก็ได้ แต่นายสัญญาว่าห้ามโดดเรียนมาหาฉันอีก”
“ผู้หญิงใจร้าย”ฟีนิกซ์ทำเป็นค้อนใส่ฉันอย่างหน้าหมั่นไส้
“หรือจะไม่อยากเจอฉันตลอดชีวิตดี”
“โอเคๆ สัญญาก็ได้ แต่ตอนนี้ไปหาไรกินกันเถอะหิวจะแย่ละ”
ตกกะไดพลอยโจรเป็นแบบนี้นิเอง จู่ๆฉันก็ต้องมานั่งกินข้าวกับเด็กไม่รู้จักโตอย่างฟีนิกซ์ ตั้งแต่เดินออกมาจากมหาลัยก็เรียกสายตานักศึกษาได้หลายสิบคู่เลย เพราะไอ้หัวสีฟ้าของหมอนี้กับหน้าใสๆแบบนี้เชื่อสิว่าฉันต้องตกเป็นขี้ปากคนนั้นคนนี้ไม่จบแน่ กินเด็กม.ปลาย!!
“ไม่อร่อยหรอปริ้น”ฟีนิกซ์ทักขึ้นมา เหมือนทำให้ฉันหลุดจากภวังค์เลยแฮะ
“ป่าว ก็บอกละไงว่าไม่หิว นายก็รีบๆกินซะเถอะ จะได้ไปเรียนคาบบ่ายทัน”ฉันตอบพร้อมวางมีดสเต็กลงที่จานเป็นสัญญาณไล่แบบอ้อม
“ว่าแต่ปริ้นเถอะ ใส่ชุดนักศึกษาแล้วดูโตกว่าเราเยอะเลยอะ สวย น่ารัก คงจะดีถ้าเกิดเร็วกว่านี้ปีนึง”หมอนี้ยังไม่เลิกเพ้อเจ้อแบบนี้สักทีสินะ!!
“เลิกพูดมากแล้วกินให้หมดๆสักทีได้ไหม”
“ได้เป็นดาวคณะด้วยนิ กะว่าจะไม่บอกกันเลยใช่ไหมเนี้ย”แล้วทำไมฉันต้องบอกนายด้วย พ่อกับแม่ฉันยังไม่บอกเลย!
“จะมีค่าอะไร ในเมื่อนายก็รู้แล้วนิ”
“อืม ก็จริง มีเรื่องอะไรบ้างละที่ฟีนิกซ์คนนี้ไม่รู้เกียวกับปริ้นเซส”เค้ายกยิ้มอย่างภาคภูมิใจก่อนจะหั่นสเต็กเข้าปากอีกคำ
“มัวแต่พูดมากอยู่ได้ ฉันมีนัดต่อตอนบ่ายนะ รีบๆหน่อย”
“รู้แล้วคร๊าบบบบ…เห้ยนั้นมันผู้ชายคนเมื่อกี้หรือเปล่าอะ”
ไม่ทันขาดคำ ฉันรีบหันมองตามซ้อมที่ฟีนิกซ์ถือไปทางเข้าร้าน
พี่ท็อปจริงๆด้วย! แต่เดินเข้ามากับผู้หญิง เหมือนฉันเคยเจอเธอที่ไหนกันนะ…
ที่โรงแรมครั้งแรกที่เจอเค้า ใช่ ฉันจำไม่ผิดแน่ๆ ผู้หญิงที่เค้ากอดด้วยครั้งแรกที่เจอกัน
“ว้าวว หญิงเยอะวะร้ายนิหว่า!! ชักอยากเรียนจบม.ปลายไวไวบ้างแหละดิ”
“ชะพลูสั่งเต็มที่เลยนะ พี่เลี้ยงเอง คิดถึงเธอจะแย่”อะไรเนี้ยดันมานั่งหลังฉันอีก ท่าทางจะไม่รู้เลยว่าฉันนั่งอยู่ข้างหลังพวกเค้าหนะ = =!
“ชะพลูก็คิดถึงพี่ท็อปคะ อยากมาหาวันละสามเวลาหลังอาหารเลย แต่เรียนหนักมากเลย แถมช่วงนี้ยังรับน้องอีก อ่อได้ข่าวมาว่าพี่ท็อปมีน้องรหัสต่างคณะนิ อิจฉา ใครกันน่าที่พี่ท็อปดูแล”
“รู้ดีจริงๆ เอาเป็นว่าแสบกว่าเธอหลายเท่า”
นี่หลอกด่าฉันให้คนอื่นฟังหรอยะ กล้ามากนะที่เอาฉันไปนินทาแบบนี้!
“คืนนี้ชะพลูขอไปค้างที่บ้านด้วยได้ไหมค่ะ”
“อย่ามองพี่แบบนั้นนะ ก็รู้อยู่ว่าพี่ใจแข็งปฏิเสธไม่เป็น แต่คืนนี้คงไม่ได้นะ พี่ต้องพาน้องรหัสไปซื้อของประกวดดาวมหาลัย เอาไว้พี่จะไปรับที่มหาลัยโอเคไหม”
“โอเคก็ได้ แต่ว่าน้องรหัสที่ว่าเนี้ย เห็นพี่ปีย์ว่าสวยมากเลยนิ ชะพลูคงตกกระป๋องแล้วสิท่า ผู้หญิงคนไหนอยู่ใกล้พี่ท็อปมีหรือจะไม่ตกหลุมรัก”ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยจริง!!!
“ไม่หรอก ออกจะไม่ชอบหน้าพี่ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ”น้ำเสียงที่ฟังดูกวนๆนั้น อะไรกันนะ
“ไม่จริงน่า เกลียดพี่ท็อปเนี้ยนะ…”
“ปริ้น ปริ้น ปริ้น…”ไอ้บ้าฟีนิกซ์จะตะโกนหาพระแสงอะไรเนี้ย เกือบดึงหน้าไม่ทันแหนะ คงไม่รู้ใช่ไหมว่าฉันแอบฟัง!!
“นายจะตะโกนทำไมเนี้ย หูฉันไม่ได้แตกนะ”
“ก็เรียกตั้งนานแล้วไม่ได้ยินนิ ไปยัง ไหนบอกรีบไง”เสียงดังขนาดนี้ถ้าใครไม่มองถือว่าแปลกละ เอาหน้าไปไว้ไหนดีเนี้ย=//=
“ไปสิ ไป!”
“ปริ้นเซส”จนได้เลยสินะ จนได้!!!!
“นี่หรอค่ะ น้องรหัส”ผู้หญิงที่เค้าเรียกชะพลูหันมายิ้มๆพร้อมกับมองฉันประเมินตั้งแต่หัวจรดเท้าเลย อะไรเนี้ย เหมือนจะเสียมารยาทแต่เค้าก็ดูเป็นมิตรแฮะ!
“มากินสเต็กเหมือนกันหรอ”
“แล้วร้านนี้เค้ามีซูชิขายไหมละ”ฉันตอบอะไรผิดไหม ไม่นะ ฉันว่าไม่ผิด! ในเมื่อนายว่าฉันแสบก็เอาให้มันที่สุดเลยละกัน
“เห็นไหมละ”พี่ท็อปหันไปยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับผู้หญิงคนนั้น ฉันรู้สึกเป็นตัวตลกพิกล ไม่ชอบเลยจริงๆ
ฉันแยกกับฟีนิกซ์ตั้งแต่เราเดินอกมาจากร้าน ดูเหมือนเค้าจะมองฉันแปลกๆเหมือนจะพูดแต่ก็ไม่พูด ก่อนจะทิ้งประโยคชวนให้คิดไว้ประโยคนึง
“อย่าเอาตัวเองเข้าไปวุ่นวายกับเรื่องที่ไม่ใช่ของเรา”
ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมฉันถึงร้อนอกร้อนใจทนไม่ไหวว่าเล่าให้ยัยนิวเยียร์ฟัง
“อย่างฟีนิกซืเนี้ยนะ หมอนี้คงไม่ได้คิดอะไรหรอก เห็นอะไรก็คงพูดไปเรื่อย”
“แต่ฉันมองเค้า ดูเหมือนสายตาเค้ามันแปลกๆ เหมือนจะบอกอะไรฉันสักอย่าง”
“ยังไงเนี้ยแก ปากบอกไม่คิด แต่แอบไปมองตาเค้า”
“ไอ้บ้า ไม่ใช่อย่างนั้นเลย เด็กอย่างหมอนั้นดีแต่วิ่งตามตื้อฉันทุกวัน แล้วอยู่ๆมาทำตัวแปลกๆเป็นแกไม่คิดไง”
“เออๆ จะพยายามเข้าใจ แต่ประเด็นฟีนิกซ์ตัดไปก่อนได้ไหมแก ขอประเด็นพี่ท็อปก่อน ฉันว่านะจากที่แกเล่ามา ฉันว่าผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่แอบชอบเค้าหรือเปล่า ดูอย่างแกดิยังไปกินข้าวกับฟีนิกซ์ได้เลยนะ ส่วนเรื่องพี่เติ้ลก็อาจจะ…”
“จะอะไร แกจะแก้ตัวแทนว่าอะไร”
“กอดแบบปลอบใจ หรือแบบเพื่อนกับเพื่อนก็ได้ไง แกอะคิดมากตลอด”
แกใช่เพื่อนฉันจริงๆหรือเปล่าเนี้ย ยัยคนโลกสวย- -!
“หรือไม่จริงละไอ้ปริ้น ถ้าคนกอดกันแล้วเป็นแฟน เค้าคงเป็นแฟนกันทั่วโลกแล้วมั้ง”ดูมันสิ หาว่าฉันคิดไปเอง ใส่ร้ายพี่ท็อป!!
“นี่แกไม่เชื่อฉันใช่ไหม ทั้งเรื่องพี่เติ้ล ทั้งเรื่องยัยชะพลูหน้าใสอะไรนั้นอีก”
“ไม่”หนักแน่นซะเหลือเกิน เดี๋ยวฉันจะรอหัวเราะเยาะแกคอยดู
“ไม่เชื่อก็อย่าเชื่อ ฉันไปดีกว่า เบื่อคนโลกสวย”
“เห้ยปริ้น นี่โกรธหรอเนี้ย”
“ฉันไม่โกรธแกไร้สาระแบบนี้หรอก รกสมอง แต่พี่ยุนอานัดให้ไปเจอก่อนไปลองชุดหนะ สงสัยจะคุยเรื่องการแสดง เพราะใกล้จะประกวดแล้ว”
“อ่อ มีไรให้ช่วยก็บอกนะ อย่างเช่นวันนี้ให้ฉันไปเป็นเพื่อนไหม”
“แกจะไปเป็นเพื่อนฉัน หรือพี่ท็อปของแกกันแน่ยะ ยัยเพื่อนบ้า ชิ”
“แหม ก็เพื่อนแกสิ น้อยใจไปได้”ไม่ทันแล้วละยะ สายตาแกนี้มันบอกชัดๆว่าพี่ท็อป
“เสียใจยะ พี่ๆเค้าอยากไปให้น้อยที่สุด จะได้ไม่ยุ่งยาก เอาเป็นว่าถึงหอแล้วฉันจะโทรรายงานแกนะ”
“โอเค ฝากดูแลพี่ท็อปด้วยนะแก เผื่อมีใครมาจีบ^^”
“ไอ้บ้าเพื่อนบ้า”ฉันพูดจบก็แยกเคี้ยวใส่เพื่อนไม่เต็มบาทคนนี้ก่อนจะเดินมาถึงคณะ ซึ่งดูจะวุ่นๆกันอยู่พอดีเลย
“อ้าวน้องปริ้นมาพอดีเลย พี่กำลังจะให้คนไปตาม”
“มีอะไรหรือเปล่าค่ะ พี่ยุนอา ทำไมดูสีหน้าไม่ค่อยดี”
“คืองี้จ้ะ พอดีว่าสั่งของมาไว้ประกอบฉากแสดงว่าจะมาส่งตั้งแต่บ่ายแล้วแต่เค้าเลื่อนเป็นตอนเย็น แล้วในที่นี้ก็มีแค่พี่กับพี่ออรีนรู้รายละเอียดนะจ้ะ สงสัยว่าเย็นนี้ที่นัดไปดูชุดพี่สองคนคงไม่ได้ไปแล้ว”
“อ่อ ไม่เป็นไรค่ะ ไว้วันอื่นก็ได้พี่ยุนอา ปริ้นว่างตลอด”
“อุ้ยหนูปริ้น เจ๊ๆไม่ได้บอกว่าวันนี้เจ๊ไม่ว่างแล้วเราจะเลื่อน แต่เจ๊จะบอกว่าให้หนุไปกับท็อปปี้สองต่อสองนะลูก”
“อะ อะไรนะคะพี่ออรีน!!!!!”
“เอิ่ม ไม่ต้องตกใจขนาดนั้นคือที่ร้านชุดเจ๊นัดกับรุ่นพี่เจ๊ไว้แล้ว คนนี้เค้าเก่งมาก รับรองว่าถ้าให้เค้าเห็นทรวดทรงองเอวแล้ว เค้าจัดเต็มให้แน่ๆเจ๊มั่นใจ ส่วนเรื่องร้านท็อปปี้เค้ารู้จักดี เค้าไปบ่อยๆ”ฉันไม่ได้ตกใจเรื่องนั้น แต่แบบไปกับใครนะสองต่อสองT^T
“ได้ยินว่าใครเรียกชื่อเรานะ”ไม่ขาดคำจริงๆ ตาคนเจ้าชู้นี้ก็เดินมาปรากฏตัวต่อหน้าทุกคนเลย
“ท็อป อย่างที่ยุนอาบอกแหละ พาน้องปริ้นเซสไปร้านทีนะ ขอโทษจริงๆที่รบกวน”พี่ยุนอาก็ช่างมีมารยาทเหลือเกินกับผู้ชายคนนี้ เป็นฉันนะจะจิกหัวใช้แบบไม่รู้สึกผิดเลย
“ไม่เป็นไรหรอกยุนอา ยังไงแล้วปริ้นเซสก็คือคนที่ฉันต้องดูแล…จริงไหม”หืมมม ไอ้คำว่าจริงไหมทำไมต้องยักคิ้วใส่ฉัน เห็นแล้วสยอง!!
“เอาเป็นว่าอย่าเสียเวลาอวยกันเลยนะพี่รหัสสุดหล่อ ร้านมันไกลจะกลับดึก ฝากด้วยนะท็อปปี้ สแกนให้เจ๊ด้วยว่าชุดไหนโอเค เจ๊มั่นใจในตัวท็อป”
“ไม่มีปัญหาออรีน เดี๋ยวจะถ่ายรูปส่งไปในไลน์นะ”
“เชิญครับ น้องรหัสคนสวย”ฟังแล้วจะอ้วกจริงๆ จู่ๆก็ทำมาเป็นยิ้มร่าเริ่งมีความสุข สงสัยอารมณ์คงค้างจากเมื่อกี้แหงๆ
“เราจะไปไหนกัน”หลังจากที่ฉันเดินตามเค้าขึ้นรถมา ก็ยังไม่รู้จริงๆนิว่ากำลังจะไปไหน เค้าลักพาตัวฉันขึ้นมาจะทำไงละ=//=
“ไกล”
“แล้วไอ้ไกลเนี้ยมันตรงไหน ยะลาพอไหม”กะว่าไม่กวนแล้วนะ อดไม่ได้จริงๆ
“นอกเมืองหนะ พอดีร้านนี้เค้าบริการดี แล้วชุดก็โอเค ตัดชุดให้กับมหาลัยประจำเวลามีงาน”
“ที่จริงเลื่อนก็ได้นะ ทำไมต้องให้มาสองคนด้วยก็ไม่รู้”
“ทำไม กลัวเอาไปขายไง”ใช่ ฉันกลัว คนอย่างนายอยู่ต่อหน้ายิ้มๆ ลับหลังไม่รู้ถือมีดรอฆ่าฉันหรือเปล่าเนี้ย ยิ่งนอกเมืองด้วย ฉันควรบอกยัยนิวเยียร์ไว้ก่อนดีไหมนะ ถ้าฉันหายไปจะได้ตามตัวถูก!
“คิดไร ทำไมจ้องพี่แบบนั้น ไม่เอาไปขายหรอกน่า”เค้ารู้หรอว่าฉันคิดอะไรอยู่O.O!!!
“แค่คิดว่าทำไมคนถึงชอบพี่เยอะแยะ แต่ก็พอรู้แหละ รอยยิ้มที่ดูใสซื่อ แต่ความจริงแอบแฝงไปด้วยอะไรก็ไม่รู้ เชื่อไม่ได้”หาทางเปลี่ยนเรื่องจะไอ้ฆ่าๆ ขายๆดีกว่า หดหู่ชะมัด
“เห้ย พี่ดูร้ายกาจมากเลยหรอในสายตาเธอ”
ถ้ามีคำพูดที่แทนคำว่ามหาศาลได้ฉันคงจะตอบนายด้วยคำตอบนั้น…
“คงงั้นมั้ง ว่าแต่รถคันนี้มีเพลงไหม ฉันเหนื่อยจะพูดกับพี่ละ อยากพัก”
“มีคร๊าบบบบ คุณน้องรหัสที่เคารพ เดี๋ยวเปิดเพลงให้นะครับ แล้วจะนอนหรือนั่งก็ตามสบายเพราะเราต้องนั่งรถอีกชั่วโมงกว่าๆเลย”
มีความรู้สึกอย่างนึงเลยว่าตั้งแต่ฉันเข้ามหาลัย ฉันไม่ค่อยได้ยิ้มและหัวเราะได้ปกติเลย แต่ได้ความเหี่ยวย้นที่คิ้วมาแทน เพราะต้องชักสีหน้าใสตาพี่ท็อปนี้ตลอดเวลา
“ปริ้น ปริ้น ปริ้นเซส”
“- -zZZZ“ฉันเผลอหลับไปหรอเนี้ย
“ถึงแล้ว…”
รถพี่ท็อปมาจอดสนิทอยู่ตรงหอเช่าเรียงรายเก่าๆ ดูน่ากลัวชะมัด จะสภาพคงสร้างมาไม่ต่ำกว่า10ปีแล้วแน่ๆ ฉันสะดุ้งตัวพร้อมกับมองบรรยากาศรอบข้าง
“ที่ไหนเนี้ย”เค้าคงไม่ได้เอาฉันมาขายหรอกจริงไหม คงไม่สิ้นคิดขนาดนั้น…
“เข้าไปเดี๋ยวก็รู้เองละน่า หรือว่ากลัว”
“กลัว ใครกลัว ไปสิ ร้านอยู่ไหน”บ้าจริง น่ากลัวชะมัด จากใจจริงเลยอะ!
เอาไงดี ถ้าเค้าเอาฉันมาขายทำไงดี ตึกบ้านี้ก็ติดฟิมล์ซะมืดเลย ปกติแล้วจะเป็นซอยน่ากลัวแล้วก็มืดๆแบบนี้หรอ ร้านตัดชุดมันก็ต้องติดถนนมีคนเดินผ่านบ้างสิ ท่าทางไม่ดีเลยแฮะ หรือว่าเค้าจะคิดไม่ดีกับฉัน กวนเค้าไว้เยอะซะด้วย ถ้าเค้าทำไรฉันขึ้นมาฉันจะหนียังไงดีละ โอ้ยเครียดดดดดด
“เชิญ”พี่ท็อปเดินไปเปิดประตูที่ติดฟิมล์ดำบนตึกเก่าๆ ก่อนจะเห็นว่าข้างไหนมีฝ้าและชุดอยู่เยอะมากจริงๆ คงไม่ได้เอามาบังหน้าให้ฉันตายใจหรอกนะ=//= แต่ฉันก็เดินตามเค้าอย่างว่าง่ายไร้คำพูด เพราะไม่อยากเสียหน้า
“อร๊ายยยย น้องท็อป ลมอะไรหอบมาคะเนี้ย”
“สวัสดีครับพี่ริซซ่า”ผู้หญิงตัวใหญ่เดินตรงมาทันทีที่เห็นพี่ท็อปเดินเข้าไปในออฟฟิศ แถมกอดทักทายดูจะสนิทมาก ตาพี่ท็อปเค้าเป็นอะไรกับกอดมากไหมเนี้ย
“อย่าบอกนะว่า แฟน”สายตาที่มองฉันดูไม่เป็นมิตรเพราะประโยคหลังเนี้ยแหละ
“อ่อ ไม่ใช่ครับ นี่น้องรหัสผม ออรีนฝากให้ผมพามานะครับ”
“อ่อ น้องปริ้นเซสใช่ไหมจ้ะ เออสวย น่ารัก อย่างที่ว่าจริงๆ เดินเข้ามายังกับคู่รักเลยพี่ก็ตกใจ ปกติท็อปไม่เคยพาแฟนมาทำร้ายใจพี่นะ”
“ไม่ใช่แน่คะ หนูคอนเฟิม”ฉันตอบด้วยความสัจจริง
“อืม พี่เตรียมชุดไว้แล้ว เพราะออรีนกับยุนอาส่งรายละเอียดมาให้ เดี๋ยวลองชุดเลยนะ แล้วพี่จะแต่งหน้าทำผมให้แบบซ้อมๆ เพราะถ้าไม่ถูกใจยัยสองคนนั้น วีนพี่ตายแน่ๆ”
“ได้ค่ะ^^”
“งั้นตามพี่มาทางด้านใน ส่วนท็อปไปรอในห้องประชุมได้นะเดี๋ยวพี่ให้เด็กเอาของว่างไปให้นะ”
“อ่อ ผมว่าจะดูสูทใส่ไปงานเฟรชชี่อยู่พอดี งั้นถ้าดูเสร็จแล้วจะไปรอที่ห้องประชุมละกันนะครับ”
“ตามสบายจ้า”
หลังจากที่พี่ริซซ่าพูดกับตาพี่ท็อปจน ลูกน้องเค้าก็เดินมารุมฉันให้ถอดโน่นใส่นี้อยู่นานสองนาน ก่อนที่ฉันจะตะลึงงั้นให้กับเงาในกระจก
“นี่ปริ้นจริงๆหรอค่ะเนี้ย”ถึงจะเคยใส่ชุดราตรีมาบ้างแล้วก็เถอะแต่ชุดนี้ดูจะเกิดมาเพื่อฉันจริงๆนะ เข้ารูปทุกสัดส่วน ช่วงบนถึงเนินอกเป็นซีทรูสีขาวส่วนด้านหลังเป็นซีทรูยาวถึงกลางหลังตัดลงมาเป็นกระโปร่งสีชมพูอ่อนข้างหน้าสั้นเปิดให้เห็นน่อง แต่ชายกระโปรงส่วนข้างหลังยาวยังกับชุดเจ้าสาว สีหวานสะดุดตา นี่ฉันหลุดมาจากกาตูนดิสนีย์หรือเปล่าเนี้ย ชุดแบบนี้ที่เคยคิดว่าอยากใส่มาตลอด
“สวยสมชื่อจริงๆนะคะ น้องปริ้นเซส อย่างกับเจ้าหญิงเลย”
“นะนั้นสิคะ พวกพี่ตัดชุดได้ยอดเลย”
“ขนาดยังไม่แต่งหน้าทำผมนะคะเนี้ย งั้นเรามาสานต่อให้เสร็จเลยดีกว่านะ”
สิ้นเสียงพี่ริซซ่าฉันก็โดนจับมานั่งอยู่บนเก้าอี้แต่งหน้าทำผม พร้อมกับลุกน้องอีก3คนของพี่ริซ่า ที่มายุ่งอยู่กับหน้าและหัวฉันเต็มไปหมด นี่ฉันรู้สึกว่าเป็นตุ๊กตายังไงก็ไม่รู้สิ
“ว้าวววว สุดยอด”
“เสร็จแล้วหรอ…O.Oนี่ปริ้นจริงๆหรอคะ!!”
ผมลอนจัดทรงทันสมันคล้ายๆเจ้าหญิง แต่งหน้าสีชมพูเข้ากับชุดพร้อมแต่งเติมจนฉันยังแทบจะจำเด็กหน้าธรรมดาๆไม่แต่งแทบไม่ได้ พวกพี่ๆนี่มือโปรจริงๆแฮะ
“น้องปริ้น ถ้าปีนี้หนูไม่ได้ที่หนึ่งพี่จะปิดร้านเลยคอยดู”
“พี่ริซซ่าก็ ความสามารถหนูอาจไม่ถึงก็ได้”
“พี่มองคนไม่ผิดหรอก เชื่อสิ ใครไม่มองไม่ให้คะแนนถือว่าตาบอดแล้ว งั้นเดี๋ยวพี่ขอเอาชุดที่เหลือไปเก็บก่อนนะ แล้วลงไปถ่ายรูปกัน”
“ได้ค่ะ”
ฉันเดินไปส่องกระจกบานใหญ่ให้เห็นทั้งตัวก่อนจะรู้สึกแปลกใจและไม่ชิ้นกับตัวเอง แต่ฉันก็ชอบอย่างบอกไม่ถูก^^
ขอถ่ายรูปเก็บไว้ก่อนละกันนะ แต่เมื่อกี้ฉันวางไว้ในห้องเปลี่ยนชุดนิน่า รบกวนพี่ที่เก็บเครื่องสำอางเค้าจะว่าฉันไหมเนี้ย
แต่ก็มีพี่เค้าคนเดียวในห้องนี้นิ เพราะให้เดินไปเอง ฉันคงสะดุดหางกระโปรงตัวเองหน้าทิ่มอยู่แถวนี้แน่
“เอ่อพี่คะ พอดีหนูลืมโทรศัพท์ไว้ตอนเปลี่ยนชุด รบกวนพี่หยิบให้หน่อยได้ไหมค่ะ หนูเดินไม่สะดวก”
“อ่อได้ค่ะได้ แปปนึงนะ”
ทันทีที่ฉันหน้าด้านขอพี่เค้าก็รีบวิ่งไปเลยแฮะ รู้สึกผิดเบาๆ แต่ฉันไม่เคยแต่งเต็มยศขนาดนี้นิต้องถ่ายรูปโชว์ยัยนิวเยีย์และก็พ่อกับแม่ก่อนดีกว่า
ฉันยังคงหมุนตัวดูตัวเองในกระจกไปมาอย่างมีความสุข ดีจังแฮะ นานๆได้ใส่ก็ดีนะ…
ก๊อก ก๊อก เสียงประตูเคาะขึ้นทำให้ฉันรีบเดินไปเปิดประตู แต่แหมพี่เค้าช่างมีมารยาทจริงแฮะ
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย >//////<”
ยะแย่แล้ว ชายกระโปรง ไม่นะ!!!!!!!!!!!!!!
O.<!
ตุบ เสียงหล่นกระแทกพื้น
“กระดูกจะหักไหมเนี้ย”ไม่หักก็มีหน้าทะลอกบ้างแหละ หน้าฉันกระแทกพื้นเต็มๆนิ
“กระดูกปริ้นพี่ไม่แน่ใจ แต่ถ้ากระดูกพี่ คิดว่าใช่”
“พี่ท็อป!!”
อุ๊บบ ทำไมฉันมานอนอยู่บนตัวเค้า ทำไมๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แล้วหน้าฉันไปเกยอยู่ปลายจมูกเค้าได้ไง อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยย อย่าบอกนะว่า ไอ้ที่หน้ากระแทกเมื่อกี้ไม่ใช่พื้น!!!!!!!!!!!!!!
มาตามที่สัญญานะ ^^
วันนี้วันแม่พาคุณแม่ไปกินอาหารทะเลมาแหละ ฟินมาก
กลับมารีบปั่นให้จบเลย แบบว่าคู่นี้เห็นกัดกันเยอะ
หลายคนคงลุ้นให้ถึงฉากแบบนี้ ชิปะ น่ารักไหมคะ 555
ชอบไหมค่ะ ชอบส่งกำลังใจมาสิ ม๊วฟ
ขอให้มีความสุขในวันแม่นะคะ ^^
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
มาอัพบ่อยบ่อยน้าาาาาาาาาาาาาาาาา !!!!!