ตอนที่ 4 : Mafia Junior #1 EP3 - หาเรื่องใส่ตัว
“อะไอ้รัน แกจะลากฉันออกมาทำไมเนี่ย ยังไม่ทันกินสเต็กหมดจานเลยนะเว้ย เป็นอะไรของแก”
“จะเป็นบ้าก็เพราะแกเนี่ยแหละ ถามจริงนะไอ้ตัล นี่แกรู้ตัวไหมเนี่ยว่าพี่ชายฉันมองแกตาไม่กระพริบ”
ก็พวกคนในร้านเข้าใจว่าฉันกับพี่เตชินเป็นแฟนกันนิ มีเรื่องซุบซิบฉันกลัวว่าพวกเขาจะพาลไปสืบดูประวัติฉันกับพี่เต คนในเมืองนี้ยิ่งสอดรู้สอดเห็นอยู่ด้วย
“ก็ฉันน่ารัก ฉันรวย มองไม่เบื่อ และฉันก็เพียบพร้อมทุกอย่างไม่แปลกที่ผู้ชายจะสนใจ”
“ยกเว้นคริสมาสสินะ”
ถ้าถามว่านี่ชื่อใคร อาจจะเป็นชื่ออาถรรพ์ของยัยคริสตัลก็ได้มั้ง!
“แกพูดชื่อใครเหรอ ฉันไม่เห็นรู้จักหมอนั่นสักนิด!”
“เอาเหอะๆ แล้วทำไมวันนี้ไม่พาบอดี้การ์ดสุดหล่อไม่มาด้วยล่ะ”
“ซีนะเหรอ ซีไปทำธุระให้ป๊าอ่ะ ฉันเลยมาเอ้อระเหยหาแกก่อนกลับบ้านไง กลับเร็วก็ไม่มีคนให้คุยด้วย ว่าแต่แกเถอะออกมาแบบนี้จะดีเหรอคนอื่นเค้าสงสัยเอานะ”
“ช่างเหอะ มีแกอยู่น่ะคนอื่นสงสัยกว่าเยอะ พี่เตของฉันไม่เคยเป็นแบบนี้กับผู้หญิงคนไหนเลยนะเว้ย ฉันคิดว่าเค้าอาจจะรู้สึกชอบแกวะ”ฉันพูดจริงๆ นะเนี่ย ดูยัยคริสตัลก็พอดูรู้ด้วยเธอเอาแต่ยกยิ้มแล้วเดินฮัมเพลงหลงตัวเองเหมือนว่านี่ไม่ใช่รายแรกที่ตกหลุมรักเธอ
“พูดกันตามตรงถ้าแกไม่ใช่มาเฟียและพี่ชายฉันไม่ใช่ยากูซ่า ฉันก็คงยุยงส่งเสริมให้พี่ชายฉันลุยจีบแกไปแล้ว ฉันไม่อยากเห็นแกมองคนที่ไม่สนใจแกเลย มันมีความสุขเหรอวะ เอาแต่ทำอะไรให้เขาแต่เค้าไม่สนใจ”
เหมือนคำพูดของฉันจะแรงไปนะยัยคริสตัลหยุดเดินเลย เธอทำสีหน้าเหมือนทุกครั้งคือยกยิ้มและมองหน้าฉัน
“ฉันบอกแกแล้วไง ถ้าวันนึงแกรักใครสักคนแกจะเข้าใจฉัน เพราะถ้าฉันอธิบายไปตอนนี้ แกก็จะหาว่าฉันบ้าผู้ชาย งมงาย และโง่งม ลองมีความรักสิแกจะเข้าใจ”
“ก็น่าจะแบบนั้น ฉันไม่เข้าใจจริงๆ”
“พูดเรื่องนี้แล้วปวดตับ ชดใช้ที่ฉันยังกินไม่อิ่มแกต้องพาฉันไปเลี้ยงก๋วยเตี๋ยวซอกตึกที่เราเคยไปกินกันหลังซ้อมเต้นตอนม.5 นะ โอเคปะ”แล้วยัยนี่ก็เนียนตามเดิม กอดคอลากฉันมาทางซอกตึกอย่างที่ว่า มันเป็นร้านประจำของฉันเลยนะ ของดีถูกแถมได้เยอะอร่อยอีกตั้งหาก ยัยคุณหนูนี่ติดใจเพราะหลังจากซ้อมเต้นจากชมรม คริสตัลกับฉันเราก็มาที่นี่ด้วยกันบ่อยๆ
“จับมันไว้ ยัยบื้อนี่แหละที่เป็นแฟนพี่ริว”แต่ยังไม่ทันถึงร้านทางฝั่งช่วงตึกอีกฝั่งที่เราเดินมาก็ได้กลิ่นไม่ดีแฮะ แบบว่ากลิ่นหมาหมู่ หาเรื่องกันแถวนี้ยังไงไม่รู้
“เห้ยตัลคนจะตบกันเว้ย”
“อืมเห็นแล้ว เหมือนโดนรุมเลยแฮะ คนที่อยู่ตรงกลางเด็กไนท์ยูไนเต็ดใครวะ กากวะ หมาหมู่”
“เอาไงดีวะ”
“ไปเหอะไม่ใช่เรื่องของเรา นิสัยมาเฟียเค้าไม่ขี้เสือกเรื่องชาวบ้านนะ”
“เห้ยแต่เด็กโรงเรียนเรานะเว้ย กระโปร่งเด็กโรงเรียนเรานะแก”ฉันเห็นแว๊บๆ ว่ามันเป็นสีเดียวกับกระโปร่งโรงเรียนเราทำให้รั้งแขนยัยคริสตัลเอาไว้
“เอาแล้วไงต่อมประธานนักเรียนดีเด่นทำงานแล้วสิ สักหน่อยไหม ฉันเป็นลูกครึ่งมาเฟียเลยไม่เคร่งเรื่องกฎเท่าไหร่ ฮิๆ”ยัยนี่มันเป็นโรคยุแล้วขึ้นไง ชวนหน่อยไม่ปฏิเสธกันเล้ยยยย
“ในเมื่อส่งข้อความด่าแล้วแกยังไม่สลด ฉันก็ขอตบสั่งสอนหน่อยทีเถอะ คนอะไรจืดก็จืด ตบให้หายจืดหน่อยสิ!”
พรืบ!
“…เล่นอะไรกันอยู่เหรอ ขอเล่นด้วยคนนะ”แล้วต่อมสอดรู้สอดเห็นของฉันกับยัยคริสตัลก็ทำงานกันถูกคอเลย เห็นว่าเด็กโรงเรียนตัวเองกำลังจะโดนรังแกจากเด็กไนท์ ยูไนเต็ดแล้วมันของขึ้นแฮะ
และดูของยัยคริสตัลจะขึ้นมากกว่าฉันนิดนึง เพราะกลุ่มที่กำลังหาเรื่องนี่เป็นกลุ่มเดียวกับยัยแพนทีนที่เป็นแฟนคริสมาสซะด้วย
เมื่อกี้รีเพลย์ไปนิดนึงตอนที่หนึ่งในสมาชิกกลุ่มนี้จะตบเด็กโรงเรียนเดียวกับเรา ที่ฉันเพิ่งสังเกตว่าเธอคนนี้อยู่ห้องเดียวกับฉันชื่อขวิญข้าว ยัยคริสตัลก็มือเร็วจับหมับเขาที่ข้อมือของคนที่กำลังจะตบขวัญข้าวเอาไว้พอดิบพอดีเลย
“พวกแกเป็นใคร อ่า…เพื่อนยัยนี่เหรอ บอกเพื่อนเธอให้เลิกยุ่งกับริวสักที ฉันเป็นกิ๊กคนใหม่ของเค้ามาเตือนแฟนเก่าหน้าโง่ด้วยความหวังดี”
เดี๋ยวนะโลกมันหมุนเร็วไปไกลจนกิ๊กมาขู่แฟนเนี่ยนะ- -!
“อ่า…ทำไมไม่รอให้ได้เป็นแฟนแล้วค่อยมาขู่ละ หรือว่า…เค้าไม่เอา หึ”
“แก…คิดว่าเป็นลูกมาเฟียแล้วฉันจะกลัวหรือไง ชิ”
“ไม่กลัวก็อย่าหลบตาสิ มองฉันสิ จ้องฉันสิ…เร็ว!!!”ยัยคริสตัลตะคอกเสียงดังจนคนอื่นต้องผวา เล่นบทโหดคุณหนูขาเหวี่ยงทีไรยัยนี่ตีบทแตกเลยไง
แต่จังหวะนั้นมือของยัยคนที่คริสตัลจับก็เหวี่ยงมาแบบไม่ตั้งตัว ดีนะเพื่อนฉันตัวอ่อนและความรู้สึกเร็วถึงได้หลบตัวก่อนที่เธอจะจับมือของยัยปลากระดี่นี่เหวี่ยงกลับไปตบเบ้าหน้าตัวเองแทน
เพี้ยะ
“อุบส์ เลเวลเรามันต่างกันน่ะ ไปฝึกมาใหม่แล้วค่อยมาเล่นกันอีกนะเบบี๋ หึ”
เล่นเอายัยพวกนี่เงิบรับประทานกันไปเลย และไม่รอให้ได้ตั้งสติกันทันยัยคริสตัลก็รีบลากฉันและขวัญข้าวออกมาซอยข้างๆ ทันที ก็แหม…สิบต่อสาม ไม่ไหวมั้ง แล้ววันนี้ทำไมยัยคริสตัลไม่พาซีมาน่ะ หมายถึงบอดี้การ์ดของเธออะ เป็นทอมที่หล่อกว่าผู้ชายในสามปฐพี หล่อจริงนะ แถมต่อสู้เก่งด้วย ฉันแอบกริ๊ดอยู่นิดๆ แต่ช่างเถอะวิ่งก่อนแล้วจ้าT^T
“เธอไม่เป็นไรนะ”ฉันเป็นคนแรกที่รีบดูสภาพขวัญข้าว นอกจากหัวที่ยุ่งเหยิงหลังจากถูกดึงแล้วดูเหมือนตรงอื่นจะไม่มีอะไรบุบสลาย
“อะ อืม”
“ฉันชื่อคริสตัล ยินดีที่ได้รู้จัก”
“ยะ ยินดี ขอบคุณ ขอตัวก่อนนะ”
“เฮ้…เดี๋ยวก่อน”ขวัญข้าวทำเหมือนจะรีบหนีไปจากตรงนี้แต่ถูกยัยคริสตัลดักหน้าไว้ก่อน
“มือเธอเลือดออกน่ะ เอ๊ะ…สักที่นิ้วก้อยด้วยเหรอ เคเค”
“ฉะ ฉันไม่เป็นไร ขอบใจนะ”แต่ขวัญข้าวก็ยังทำตัวลึกลับโดยที่สะบัดมือออกแล้ววิ่งหนีหายไป
“ยัยนี่เป็นอะไรเนี่ย ทำตัวแปลกแฮะ แต่กลับถูกใจอย่างบอกไม่ถูก”
“ยัยนี่ชื่อขวัญข้าวอยู่ห้องเดียวกับฉัน แต่คนอื่นเค้าไม่ค่อยชอบยัยนี่สักเท่าไร เพราะว่าเธอน่ะ…เป็นแฟนกับยากูซ่าตระกูลโซไค ถึงบุคลิกเธอจะดูเรียบร้อย อ่อนหวาน แต่แฟนเธอนี่ขัดกันสุดติ่ง แฟนเธอเป็นลูกครึ่งมาเฟียยากูซ่าน่ะ”
“น่าสนใจแฮะ มีเรื่องกับเด็กโรงเรียน ไนท์ ยูไนเต็ด แสดงว่าเกลียดเด็กโรงเรียนนี้เหมือนกัน คิกๆ”
“แกหมายความยังไงวะตัล”
“ก็หมายความว่ายัยนี่จะต้องช่วยฉัน…เพื่อถล่มยัยแก๊งค์แอ๊บสตอไนท์ ยูไนเต็ดไง”เฮ้อ ปัญหาหัวใจอีกตามเคย
-เช้าวันต่อมา-
ฉันมองนาฬิกาข้อมือสลับกับมองหน้าโรงเรียน เป็นเวลาเจ็ดมองสิบนาที ซึ่งปกติตอนนี้ฉันเพิ่งออกจากบ้านด้วยซ้ำไป แต่พอดีมีสายตรงจากคุณหนูคริสตัลมาเมื่อคืนก่อนนอนว่าฉันต้องมาถึงโรงเรียนแต่เช้า ห้ามเลท ห้ามสาย แต่สรุปฉันยังไม่เห็นเงาของยัยเพื่อนบ้าคนนี้เลย
“เฮ้! มาเร็วนะแก^^”
“เร็วกับผีนะสิ แกน่ะนัดฉันหกโมง แต่มาเจ็ดโมง ที่บ้านนาฬิกาตายหรือไงย่ะ”
“แหมใจเย็นๆ ใจร่มๆ นะยัยรันฉันไม่ได้ผิดนะเว้ย คนที่ผิดคนนี้ต่างหาก”แล้วยัยคริสตัลก็โบ้ยไปที่ซี ทอมหล่อองครักษ์ของเธอที่ไม่เคยมีปากมีเสียงไม่ว่ายัยคริสตัลจะทำอะไรก็ตาม
“โยนให้ซีตลอดอะแก…”
“สต็อบ!”แล้วจู่ๆ ยัยคริสตัลก็ทำสีหน้าอัศจรรย์ใจมากๆ หลังจากที่มีรถสปอตคันหรูขับมา “เห้ยนั่นมันขวัญข้าวนี่แก มารถหรูมากอ่า แล้วนั้น…”
“แฟนเธอไงที่เป็นยากูซ่า”ฉันตอบและทำให้ยัยคริสตัลยิ่งทำตัวน่าสงสัยโดยการลากพวกเรามาหลบหลังเสาโรงเรียน ก็ไม่เข้าใจว่าจะหลบหาซากมะเขือเทศอะไรเหมือนกันยัยขวัญข้าวไม่ได้สนใจเราเลยด้วยซ้ำ แถมยังดูไม่สนใจแฟนหนุ่มที่มาส่งสักนิด ไม่เห็นเหมือนแฟนกันเลยแฮะ
“ไปไอ้รัน ฉันจัดการเอง”
แล้วที่เรามาเช้าขนาดนี้เพราะคริสตัลจะเอาขวัญข้าวเป็นพวกให้ได้ยังไงล่ะ
“…”ขวัญข้าวดูตกใจ(หรือเปล่าก็ไม่รู้)เธอมองเราสายตาเรียบนิ่งอย่างที่ชอบทำ แต่ครั้งนี้กลับไม่หลบสายตาเราเลย รู้สึกแปลกนิดๆ ที่มองหน้าเธอแล้วรู้สึกเหมือนไม่ใช่เธอ เธอทำท่าจะเดินไปอีกฝั่งแต่คริสตัลกผ้ทักทายจนเธอกันมาสนใจเราอีกครั้ง
ท่าทางเหมือนคนไม่รู้จักกันนี่มันอะไรนะ เราเพิ่งช่วยเธอเอาไว้เมื่อวานแท้ๆ
“เฮ้ขวัญข้าว เมื่อวานเธอโอเคนะ โดนยัยพวกนั้นรุมเจ็บตรงไหนหรือเปล่า หลังจากที่พวกเราช่วยเธอไว้ เธอเล่นวิ่งหนีพวกเราไปเลยเป็นห่วงนะ เลยมาดักรอเจอเธอ^^”
“เจอฉัน โดนทำร้าย?”ขวัญข้าวย่นคิ้วเป็นปมและก็เผยยิ้มเล็กน้อย “อ่อ เมื่อวานเราเจอกันสินะ” เธอตอบมาอย่างนี้แต่สายตาดูแปลกใจอยู่ไม่น้อย
“ฉันชื่อคริสตัลน่ะ ส่วนนี่เธอคงรู้จักเพราะอยู่ห้องเดียวกัน”
“ขอโทษนะ…ฉันไม่รู้จักชื่อ”แล้วเป็นฉันเองที่จ้องมองเธอด้วยความแปลกใจ ไม่รู้จักเหรอ เรียนด้วยกันมาตั้งหลายปีแล้วเนี่ยนะ
“อ่า ยัยนี่ชื่อแอเรียลรัน ส่วนคนนี้บอดี้การ์ดฉันเองชื่อซี ได้ยินมาว่าเธอไม่ค่อยมีเพื่อนให้ฉันเป็นเพื่อนเธอได้ไหม”
“…?”ขวัญข้าวเบิกตากว้างอย่างตกใจ และพวกเราก็ยิ้มตามยัยคริสตัลเพื่อให้เธอเห็นความจริงใจ ใช่เหรอ!
“ถ้าฉันเป็นเพื่อนพวกเธอ งั้นพวกเธอช่วยบอกฉันได้ไหมว่าเมื่อวานเราเจอกันตรงไหนเหรอ แล้วฉันวิ่งไปทางไหนต่อ…” เธอเริ่มพูดและทำให้ฉันกับคริสตัลหันหน้ามองกันอย่างแปลกใจ เกิดอะไรขึ้นกับเธอหรือเปล่าน่ะ “คือพอดีว่าฉันไม่เคยไปแถวนั้นมาก่อนน่ะ โดนทำร้ายเมื่อวานตกใจมากแล้วฉันดันเผลอทำสมุดการบ้านตกเอาไว้ตอนวิ่งหนี ว่าจะกลับไปหาน่ะ พวกเธอบอกฉันหน่อยได้ไหมว่ามันชื่อถนนอะไร”
“ไม่ เราไม่บอก”และเป็นยัยคริสตัลที่ทำเข้มและยื่นหน้าไปมองขวัญข้าว ยัยนี่ต้องเริ่มสงสัยเหมือนฉันแหงเลย “แต่ฉันจะพาเธอไปเองตั้งหาก ถ้าเกิดยัยพวกนั้นมาดักหาเรื่องเธอละก็…ฉันจะช่วยเธอเอง เนอะไอ้รัน”
เอาเข้าไป ยัยเพื่อนบ้ามันสดใสร่าเริงขนาดนี้ไม่สนใจอะไรเลย พาลมาชวนฉันไปอีกทั้งที่วันนี้เป็นวันหยุดไม่ต้องไปทำงานของฉันแท้ๆ แต่ถึงอย่างนั้นฉันก็ยกยิ้มและตอบตกลงไป โดยทีหลังจากนั้นขวัญข้าวก็แยกกับยัยคริสตัลและเดินตามหลังฉันขึ้นเรียน
“เธอเป็นอะไรหรือเปล่า ฉันเห็นเธอมองของในล็อคเกอร์อยู่นาน ของหายเหรอ?”
“เปล่า ไม่มีอะไร”ขณะที่ฉันจะเดินไปดูเธอก็รีบปิดล็อคเกอร์ เด็กทั่วไปต่างมองฉันกับขวัญข้าวอย่างตกอกตกใจ ก็ปกติขวัญข้าวไม่สุงสิงกับใครสักคน แถมเพื่อนๆ และเด็กๆ ในโรงเรียนยังหมายหัวเธอด้วยถึงเธอไม่ได้ไพ่โจ๊กเกอร์จากพวกยูตะแต่เชื่อไหมว่าเด็กโรงเรียนนี้ไม่ชอบหน้าเธอสักเท่าไรเพราะเธอเป็นแฟนกับพวกยากูซ่าใต้ดินไง
“จากนี้ไปเธอมานั่งข้างฉันก็ได้นะ ข้างๆ ฉันว่างจะได้ไม่ต้องนั่งคนเดียวหลังห้อง”แต่ฉันก็ทำเป็นมองไม่เห็นพวกที่ซุบซิบนินทาไป และเดินเข้าห้องพร้อมกับชักชวนขวัญข้าว
“อ่อ อืม”
“วันนี้เธอดูร้อนใจน่ะ สีหน้าเธอไม่เรียบนิ่งเหมือนทุกวัน”
“อ่อ ฉันไม่ค่อยสบายใจน่ะที่สมุดหายไป ถ้าหาไม่เจอฉันคงรู้สึกแย่มาก…” เธอพูดสีหน้าจริงจังขึ้นมาจนฉันจับมือเธอที่กำแน่น ขวัญข้าวเลยหันมายกยิ้มแล้วคลายมือออก “ฉันกลัวว่าอาจารย์จะหักคะแนนน่ะ เธอก็รู้ว่ากฎโรงเรียนนี้แปลกๆ ฉันอาจจะไม่ผ่านวิชานี้ก็ได้”
“อ่อเรื่องนี้เองเหรอ ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันเป็นพยานให้เธอเองว่าเธอไม่ได้ตั้งใจแต่ดันมีพวกหมาหมู่มาหาเรื่องเธอ โอเคไหม”
“พี่รันค่ะ ผอ. เรียกพี่รันให้ไปพบที่ตึกค่ะ”แล้วฉันก็อยากเอาหัวโขกกำแพงตายตอนที่รุ่นน้องมาตามตัวให้ฉันไปอาคารของตึกคลาสพิเศษ ปกติแล้วฉันไม่อยากจะไปเหยียบเลยนะ แบ่งแยกชนชั้นมากอะ แค่เห็นสีกระโปรงที่แตกต่างกันก็ทำหน้าตาเหยียดหยันกันแล้วให้ตายดิ ไม่ร้ายเท่ายัยพวกผู้หญิงคลาสพิเศษพิเศษค่อนข้างแบนฉันเอามากๆ ฉันก็ไม่เข้าใจว่าทำไมแต่เชื่อไหมว่าเรายิ่งกว่ามองหน้ากันไม่ติด ยัยพวกนั้นยังราวีฉันไม่เลิกตั้งแต่ฉันได้ไพ่โจ๊กเกอร์ตอนนั้น
“ขอบใจนะ เดี๋ยวพี่ไป”
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะรัน มีอะไรเหรอ”
“ฉันไม่อยากไปคลาสพิเศษอะ มีแต่พวกประหลาด มีปกติสุดก็ยัยคริสตัลกับซีเท่านั้น”
“พวกแบ่งชนชั้นสินะ^^”
“เธอไปเป็นเพื่อนฉันทีสิขวัญข้าว ฉันไม่อยากไปคนเดียวเลยอ่าT^T”ฉันเริ่มอ่อนวอนโดยการควงแขนขวัญข้าวที่ทำหน้าตาตกใจและรีบส่ายหน้าปฏิเสธใหญ่เลย
“แต่ที่รู้มาเด็กปกติอย่างฉันไม่สามารถไปได้นี่ตามกฎ”
“มันก็จริง แต่ว่า…เธอไปในฐานะเลขาของประธานนักเรียนคลาสปกติคงไม่มีปัญหา โอเคไหม^^”
“จะดีเหรอ แต่คนอื่นเค้าไม่ชอบฉันนะ”
“เอาน่า ยัยพวกนั้นก็ไม่ชอบฉันหรอก ฉันสัญญาว่าจะปกป้องเธอด้วยฝีปากของฉันเอง^^”พูดแล้วเหมือนภูมิใจในความปากสุนัขของตัวเองเลยแฮะ และสุดท้ายขวัญข้าวก็ยอมมากับฉันจนได้ กว่าจะทำใจเดินข้ามฝั่งสนามบอลมาก็ตั้งสติกันแทบแย่ และพอเดินมานะเด็กทุกคนก็มองเราเยี่ยงก้อนกรวดเดินได้ที่เข้ามาอยู่ในหมู่มวลก้อนเพชร เดี๋ยวก็แสดงตัวตนว่าเป็นลูกยากูซ่าเลยแหม!!
“คนพวกนี่ดูละครเยอะไปนะ ทำซะเหมือนเราจะมาขโมยขุมทรัพย์ ซุบซิบด่าเราเหมือนในละครเลย”ฉันแปลกใจมากเลยนะที่ไม่คิดว่าเธอจะพูดกับฉันยาวๆ แบบนี้ ท่าทางเธอคงอยากมีเพื่อนอยู่แหละแต่เราดันไม่กล้าเข้าหาเธอเอง
“เธอโอเคนะขวัญข้าว”
“อืม^^”
พรืบ
แล้วพอฉันดึงประตูเปิดออกก็เห็นยัยคริสตัล และยูตะ เดิมพัน คริสมาสนั่งรออยู่แล้วด้วย จากนั้นผอ. ก็เดินมารับฉันให้ไปนั่งที่ห้องประชุมโต๊ะกลมที่มีอาจารย์วิศวะยืนอยู่
“มากันครบแล้วสิน่ะ แล้วนี่…”
“เลขาหนูเองค่ะ ตั้งแต่วันนี้เธอจะมาช่วยงานหนู”
“หึ แค่นี้ก็หาเลขา บ้าอำนาจวะ”แล้วเสียงประชดประชัน นี่ก็ของไอ้ยูตะหน้าวัวที่แบะปากเป็นการต้อนรับฉันไง
“ด่าตัวเองก็เป็นคนอะไร- -!”
“อ่อ ดีๆ ฉันกำลังต้องการคนอยู่พอดีเลย หนูชื่ออะไรนะ^^”ผอ. ตอบรับแค่นั้นก็นั่งลงที่หัวโต๊ะ และฉันก็ไปนั่งข้างคริสตัลตามด้วยขวัญข้าว
“รวง…เอ่อขวัญข้าวค่ะ หนูชื่อขวัญข้าว^^”
“ที่ฉันตามพวกเธอทุกคนมารวมตัวในวันนี้เพราะมีเรื่องอยากจะให้ช่วยหน่อย”
“อย่าทำให้ตื่นเต้นน่ะตาแก่ รีบๆ พูดมาเลยว่าอะไร”
ถามจริงนะถ้าวันไหนยูตะไม่เสียมารยาท บ้านหมอนี่จะไฟไหม้ พายุเข้าหรือน้ำจะท่วมหรือไง ทำไมเขาถึงได้ขัดคอ เสียงดัง เสียมารยาทขนาดนี้ก็ไม่รู้ ไม่เอาตัวอย่างเพื่อนสองคนมาใช้เลย เงียบนิ่ง สงบ มาดดีกว่าเยอะ
“เออๆ คือแบบนี้ ทางสารวัตรโรงเรียนได้แจ้งมาว่าเด็กโรงเรียนเราหลายคนไปทำงานที่โฮสต์คลับกันเยอะช่วงก่อนเปิดเทอม และตอนนี้ยังมีบางคนทำอยู่ซึ่งผิดกฎของรงเรียนที่ห้ามทำงานกลางคืน และงานที่เกินอายุ มีทั้งชายและหญิงแต่ส่วนมากแล้วจะเป็นผู้หญิงมากกว่า ฉันค่อนข้างไม่สบายใจกับเรื่องนี้”
“ถามจริง เด็กโรงเรียนเราเนี่ยนะ ไม่เห็นเจอ…เอ้ยไม่ยักรู้”
“ไอ้ยู เงียบไว้จะดีกว่า เชื่อเถอะ- -!!”เดิมพันเหมือนจะระอากับเพื่อนเป็นฝ่ายพูดขึ้นมาก่อน
“โฮสต์คลับส่วนมากจะอยู่ที่โคเรียนทาวน์ตัดกับชายนิสทาวน์ซึ่งเป็นส่วนธุรกิจของบ้านคริสมาสและคริสตัลคงรู้ดีว่ามันมีเยอะแค่ไหน”
“ในส่วนของผมมีโฮสต์คลับประมาณ ยี่สิบกว่าแห่งโดยประมาณครับ”
“ของคริสตัลเองน่าจะมีราวๆ ยี่สิบกว่าแห่งเหมือนกันค่ะ แต่เรื่องมีเด็กไปทำงานอันนี้หนูไม่ทราบจริงๆ เพราะธุรกิจแต่ละทีแจ้งแค่ว่าเปิดธุรกิจอะไร นอกเหนือจากนั้นค่อนข้างเสรีในการทำงาน”
“ฉันเข้าใจนะ แต่ทางสารวัตรนักเรียนเขตพื้นที่รายงานมาว่าไม่ใช่แค่เด็กโรงเรียนเราเท่านั้นยังมีเด็กอื่นอีกเยอะเลย เค้าไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูตำรวจเลยอยากให้ทางโรงเรียนที่มีเชื่อสายมาเฟียในส่วนต่างๆ มาช่วยกัน”
“แล้วปู่จะให้พวกเราทำยังไง มันไม่ใช่เรื่อง่ายเลยนะที่จะเดินไปสั่งห้ามให้คนโน่นคนนี้เลิกทำงาน เงินที่โฮสต์มันดีจะตาย”
“แต่ก็ใช้ว่าทุกคนอยากทำงานที่โฮสต์ไม่ใช่เหรอ บางคนต้องเรียนเลิกเย็นพาร์ทไทม์ก็ไม่มีให้เลือกมากนัก ส่วนมากก็รับแต่พนักงานประจำ ถ้ามีทางเลือกให้เค้าก็มีเปอร์เซนที่เค้าจะเปลี่ยนใจ”
“เป็นความคิดที่ดีนะรัน หนูก็คิดแบบนั้นนะคะผอ. การชักจูงให้เค้าเลิกทำงานที่นึงเราก็ควรจะมีที่สำรองให้พวกเค้า แบบนี้อะไรๆ น่าจะง่ายกว่า”
“อืมใช้ได้นะ งั้นเริ่มแผนนี้ก่อนเราจะแบ่งคนไปตามย่านต่างๆ เพื่อหางานพาร์ทไทม์ให้ได้มากที่สุดเป็นการปูทางไว้ ส่วนเรื่องจะจับว่าใครทำงานที่โฮสต์คลับค่อยเอาไว้ทีหลัง”
“งั้นก็จบแล้วใช่ไหม พวกผมต้องไปชมรม ขอตัว…”
“เดี๋ยว!!!”ยูตะทำท่าจะลุกเดิน ดันถูกรั้งคอเอาไว้จากผอ. จนหลังแทบหงายเลย ทำให้ทุกคนขำกันหมด
“อะไรอีกล่ะตาแก่ ก็จบแล้วนี่!!”
“ยังเลยแค่คิด ยังไม่ได้แบ่งคนไปลงพื้นที่เลย”แต่ฉันเริ่มขำไม่ออกแล้วดิ
“ห้ะ?”
“จากที่คุยกันเมื่อกี้นะ ฉันเล็งเห็นแล้วว่าพวกเราจะเป็นแก่นนำสำคัญในการช่วยเด็กๆ พวกนี้โดยที่ยูตะกับหนูรันไปหาร้านพาร์ทไทม์ดีๆ จากแจปานทาวน์และรอบบริเวณให้ทั่ว เจ้าคริสมาสแกกับหนูคริสตัลไปสำรวจมาสิว่าโฮสต์คลับมีกี่ที่กันแน่ เอาจำนวนแท้จริงอย่าให้หลุดรอดแม้แต่ที่เดียว และเจ้าเดิมพันแกกับหนูขวัญข้าวช่วยกันหาพาร์ทไทม์ในเขตพื้นที่ของแกและรอบบริเวณเอาให้ได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้”
“อะไรนะครับ/ค่ะ”เล่นเอาพวกเราอุทานไปกันพร้อมเพียง และตกใจมากด้วย- -!!
“ถ้าคู่ไหนยังไปไม่ครบทุกร้าน ห้ามกลับมาเด็ดขาด ถ้าใครกลับมาแล้วไม่เป็นที่น่าพอใจฉันจะหักจิตพิสัยที่ไม่เอาใจใส่ต่อสถานศึกษาคนละ ‘ยี่สิบ’ คะแนนเป็นอย่างน้อย^^”
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
สนุกกกกก