คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : 5 Days Before Christmas
“ไม่เห็นต้องทำขนาดนั้นเลย!”
คยูฮยอนตอบฮยอกแจไปแบบนั้น และพูดย้ำกับตัวเองอีกทีขณะนั่งคิดเรื่องนี้อยู่ที่โต๊ะทำงาน ก็ใช่ว่าเขาจะอยากมาทำงานในวันหยุด แต่จะให้โกหกหัวหน้าคิมว่าเขาจำเป็นต้องไปเที่ยวกับแฟนมันก็ออกจะเกินเหตุไปหน่อย อีกอย่าง...รายนั้นคงไม่วันเชื่อเขาหรอก ร้อยวันพันปีที่ผ่านมาเขาเคยพูดเรื่องแฟนเสียที่ไหน ขืนวันนี้โพล่งออกไปว่ามีแฟนแล้ว ก็มีแต่จะฆ่าตัวตาย
“คยูฮยอน” รุ่นพี่ผู้ชายในออฟฟิศเดินมาหาเขาที่โต๊ะ และโชว์คูปองสีแดงใบหนึ่งให้เขาดู “พี่ได้คูปองกินไอศกรีมฟรี จะไปด้วยกันมั้ย”
“เมื่อไหร่ครับ” คยูฮยอนตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เพราะไม่ใช่ไอศกรีมธรรมดา แต่เมนูพิเศษเฉพาะช่วงคริสต์มาส
“ใช้ได้แค่วันนี้น่ะ เดี๋ยวเลิกงานแล้วไปเลยมั้ย อีก 10 นาทีเอง เตรียมเก็บของเลย” ฝ่ายนั้นบอกเขา
จริงด้วยสิ จะเลิกงานแล้วนี่นา คยูฮยอนยิ้มกว้าง รีบเก็บของใส่กระเป๋า แต่แล้วหัวหน้าคิมก็เปิดประตูออกมา ถือปึกกระดาษกับแผ่นซีดีออกมาด้วย
“จะไปไหนน่ะ” คังอินถามเมื่อเห็นเด็กหนุ่มเก็บกระเป๋า จากนั้นก็ปรายตามองลูกน้องอีกคนที่ยืนอยู่หน้าโต๊ะ “แล้วนี่นายมายืนทำอะไรตรงนี้ ทำไมไม่ทำงาน”
“เอ่อ...ขอโทษครับหัวหน้า ผมมาคุยกับคยูฮยอนแป๊บเดียว”
“มีเรื่องอะไรด่วนงั้นเหรอ”
คนถูกถามหน้าถอดสี ส่วนคยูฮยอนก็ทำตัวลีบ นั่งเม้มปากอยู่ระหว่างกลาง รุ่นพี่คนนั้นหันมามองเขา และทำใจกล้าบอกความจริง “ผมมาชวนคยูฮยอนไปกินไอศกรีมเย็นนี้น่ะครับ เห็นว่าจะเลิกงานแล้ว และคูปองนี่ก็ใช้ได้แค่วันนี้ด้วย”
คังอินเหลือบมองคูปองใบนั้น แล้วเหลือบลงมองคยูฮยอน
“อ้อ...เพราะแบบนี้ก็เลยจะออกไปตั้งแต่ยังไม่เลิกงานสินะ”
“ไม่ใช่นะครับ ผมเห็นว่ามันอีกแค่ไม่กี่นาทีเอง แล้วตอนนี้ผมก็เคลียร์งานเสร็จหมดแล้วด้วย” คยูฮยอนเถียงแทน
แล้วเขาก็ต้องแปลกใจที่เห็นหัวหน้าคิมยกยิ้ม จากนั้นก็วางของที่ถือมาลงบนโต๊ะเขา คยูฮยอนก้มลงมอง
แล้วเขาก็รู้ชะตากรรมตัวเอง
“ทำกราฟิกตามนี้นะ...ลูกค้าขอด่วน ฉันต้องส่งโรงพิมพ์ก่อนเช้าพรุ่งนี้ ถ้าทำเสร็จแล้วเอาไปส่งฉันที่ห้องด้วย” คังอินกระตุกยิ้มให้เด็กหนุ่มที่ช็อคไปแล้ว และก่อนจะกลับเข้าห้อง เขาก็นึกได้ หันมาบอกลูกน้องอีกคนที่ยืนทำหน้าเหวอ
“สงสัยว่านายคงต้องหาคนอื่นไปกินไอศกรีมด้วยแล้วล่ะ”
โจคยูฮยอนพยายามบอกตัวเองว่าเขาชินแล้ว นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่หัวหน้าทำแบบนี้ ชอบเอางานมาโยนให้ก่อนเลิกงาน 5-10 นาทีแล้วบอกว่าขอด่วน เขาเลยต้องอยู่จนค่ำเพื่อปั่นงานให้เสร็จ
เหลือบตามองนาฬิกาอีกทีก็สองทุ่มแล้ว คยูฮยอนทำงานนี่เสร็จพอดี เขารีบเซฟไรท์ใส่ซีดีแล้วเดินไปเคาะห้องหัวหน้าคิม
“เสร็จแล้วครับ” พอเข้ามาในห้องแล้วก็วางแผ่นซีดีลงบนโต๊ะให้ เขาจงใจไม่มองหน้าอีกฝ่าย วางแล้วก็จะรีบเดินออกไป
“เดี๋ยว” เสียงของหัวหน้าคิมลอยมาหยุดเขา เด็กหนุ่มหันไปมองด้วยความหงุดหงิด เหมือนฝ่ายนั้นจะรู้ว่าเขาไม่พอใจ เลยทำเป็นหยิบซีดีไปเปิด และระหว่างนั้นก็ผายมือไปที่เก้าอี้
“นั่งลง”
คยูฮยอนแอบกลอกตา จากนั้นก็เดินไปนั่ง หัวหน้าคิมคงจะตรวจงานแล้วบังคับให้เขาแก้เดี๋ยวนี้อีกเช่นเคย
“ทำไมหมอนั่นถึงมาชวนนายไปกินไอศกรีม”
“เอ๋?” คยูฮยอนเผลออุทานเพราะงงที่จู่ๆ หัวหน้าคิมก็พูดคนละเรื่องกับที่เขาคิดไว้ “ก็...พอดีเค้าได้คูปองกินฟรี”
“หมายถึงทำไมต้องเป็นนาย นายสนิทกับเค้ารึไง”
“แค่เคยคุยเรื่องการ์ตูนกันบางครั้งน่ะครับ” ตอบไปแล้วก็มานึกสงสัยว่าถามทำไม แต่ก็อยากพูดประชดมากกว่า “ผมจะสนิทกับใครได้ โต๊ะผมอยู่หน้าห้องหัวหน้าแบบนี้ ใครเค้าจะกล้าเดินเฉียดมา”
“ก็ดีแล้วนี่ นายจะได้ตั้งใจทำงาน” พอพูดจบคังอินก็เงยหน้ามองคยูฮยอน และเห็นว่ารายนั้นทำหน้าบึ้ง “ถ้านายโกรธที่ฉันทำให้นายไม่ได้ไปกินไอศกรีมฟรีล่ะก็...เดี๋ยวฉันออกเงินให้เอง”
“ไม่ต้องหรอกครับ”
ดูก็รู้ว่ายังโกรธอยู่ คังอินจึงลองพูด “หรือว่าไม่พอใจที่ฉันทำให้นายต้องอดไปออกเดท นานๆ จะมีคนมาจีบ...นายคงเสียดายสินะ”
คยูฮยอนจ้องมองอีกฝ่าย เขาไม่เคยคิดอะไรกับรุ่นพี่คนนั้นเลยจริงๆ กระทั่งได้ยินหัวหน้าคิมพูด ทำไมหัวหน้าคิมถึงรู้สึกว่าเขาถูกจีบทั้งที่เขาไม่รู้สึกอะไรเลย
“หัวหน้ารู้ได้ยังไงว่าเค้าจีบผม”
คังอินยักไหล่ “เปล่า! หมอนั่นคงไม่ได้จีบนายหรอก ฉันแค่พูดดักคอเอาไว้เผื่อนายจะคิดไปเอง”
‘อะไรของเค้าวะ’ คยูฮยอนไม่รู้จะทำหน้าอย่างไรดี นี่เขากำลังโดนหัวหน้าคิมหลอกด่าอย่างนั้นเหรอ
“ผมไม่ชอบใจที่หัวหน้าชอบเอางานใหม่มาให้ทำก่อนเลิกงาน แล้วผมก็ต้องอยู่ดึกๆ แทบทุกวัน” คยูฮยอนพูดตรงๆ หวังว่าหัวหน้าคิมจะรู้สึกผิดและขอโทษเขา แต่ก็เปล่า
“แล้วไง นายก็ไม่มีอะไรต้องไปทำอยู่แล้วนี่”
“..........”
“นายไม่มีแฟนมันก็ดีไปอย่างนะ ได้ทำงานดึกเท่าที่อยากทำ”
คยูฮยอนคลายมือที่กำแน่น ถ้าหัวหน้าคิมเงยหน้ามองเขาเสียหน่อยก็คงจะได้เห็นสีหน้าแย่ๆ ของเขาตอนนี้
“แล้วหัวหน้ารู้ได้ยังไงว่าผมยังไม่มีแฟน”
ฝ่ายนั้นเหลือบตามองเขาทันที เขาเผลอเชิดหน้าขึ้นแล้วเลิกคิ้วใส่ หัวหน้าคิมเลยหงุดหงิด แค่นหัวเราะอยู่ในลำคอแล้วมองหน้าเขา
“ก็เพราะนายมันไม่มีเสน่ห์ไง”
สิ้นประโยคนั้นคยูฮยอนก็หน้าเจื่อน ส่วนหัวหน้าคิมก็เลิกคิ้วใส่อย่างเหนือชั้นกว่า ก่อนจะรุกฆาต
“แล้วแบบนี้ใครเค้าจะอยากได้นายเป็นแฟน”
เหมือนเวลาเล่นเกมแพ้แล้วมีคำว่า Knock Out ขึ้นหน้าจอ คยูฮยอนจุกจนพูดไม่ออก เลยได้แต่จ้องมองอีกฝ่ายด้วยแววตาอาฆาตที่เริ่มมีน้ำปริ่มๆ แต่หัวหน้าคิมไม่ได้มองเขา รายนั้นหันกลับไปมองจอคอมพิวเตอร์ กำลังไล่เปิดดูไฟล์งานที่คยูฮยอนทำมาส่ง จากนั้นก็แกล้งยิ้มอย่างพอใจ
“เยี่ยมมาก!” คังอินพูดอย่างอารมณ์ดีแล้วกระตุกยิ้มส่งท้าย
“ถึงนายจะไม่มีเสน่ห์ แต่นายก็ทำงานเก่งนะ โจคยูฮยอน”
“ไม่ไหวแล้ว!”
คยูฮยอนปากระเป๋าลงบนเตียงทันทีที่กลับถึงบ้าน เขาโมโหจนต้องหาที่ระบาย มองไปรอบๆ ก็เห็นแต่ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่ที่อยู่หัวเตียง เลยจัดการจับมาทุบจนพอใจ
หลังจากเหนื่อยแล้วเขาก็นั่งลงบนเตียง หยิบโทรศัพท์มากดโทรหาเพื่อนสนิท นึกอยากจะขอโทษละเลยคำแนะนำเมื่อวานนี้
“ฮยอกแจ! ฉันทนไม่ไหวแล้ว ถ้าคริสต์มาสนี้ฉันยังไม่มีแฟนคงต้องลาออกจากบริษัท!” คยูฮยอนโพล่งออกไป
“อะไรนะ เกิดอะไรขึ้นวะ”
คยูฮยอนถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะรัวเป็นชุด “ก็หัวหน้าคิมน่ะสิ วันนี้เอางานมาโยนให้ฉันทำตอนจวนจะเลิกงานอยู่แล้ว แถมยังบอกว่าขอด่วน ฉันบอกว่าไม่พอใจ เค้าก็ไม่สนใจเลย ยังมีหน้ามาบอกว่า ‘ก็นายไม่มีอะไรต้องไปทำนี่’ แล้วก็หัวเราะเยาะที่ฉันยังไม่มีแฟน บอกว่าฉันไม่มีเสน่ห์ ใครเค้าจะเอา คิดดูสิแก หัวหน้าคิมไม่ได้รู้สึกอะไรเลยที่พูดจาทำร้ายจิตใจคนอื่น ใช่สิ! อย่างฉันคงเหมาะจะทำงานหนักแล้วก็แห้งตายคาออฟฟิศแบบหัวหน้าคิมล่ะมั้ง!”
“อ้อ...แบบนี้นี่เอง” ฮยอกแจพึมพำมาตามสาย “เอางี้มั้ย ฉันมีแผน ถ้าแกโมโหมากนักก็ต้องทำให้เค้าสำนึก”
“ยังไง” คยูฮยอนสนใจขึ้นมาทันที
“แกก็โกหกเค้าไปว่ามีแฟนแล้ว แล้วขออนุญาตเค้าลาไปเที่ยวกับแฟน แต่เอาเข้าจริง แกก็ไปปาร์ตี้จับคู่ แล้วหลังจากนั้นแกก็หาจากปาร์ตี้จับคู่ซักคน ควงมาเปิดตัวในงานคริสต์มาสของบริษัท รับรองว่าหัวหน้าคิมจะต้องอึ้ง”
“ฉันก็อยากทำอย่างนั้นนะ แต่เค้าจะเชื่อฉันเหรอ เค้าจะเชื่อเหรอว่าคนไม่มีเสน่ห์อย่างฉันจะมีคนมาสนใจ” คยูฮยอนนึกแล้วก็ยังโมโหไม่หาย เขารู้แล้วล่ะว่าทำไมเขาถึงได้เป็นคนโปรดของหัวหน้าคิม ก็เพราะหัวหน้าคิมคิดว่าเขาไม่มีแฟน เลยจะจิกใช้งานยังไงก็ได้ ให้ทำงานถึงดึกดื่นก็ได้ เพราะชีวิตนี้เขาไม่มีภาระอะไรอีกน อกจากงาน
ฮยอกแจฟังแล้วก็นิ่งคิด “หัวหน้าคิมพูดแบบนี้จริงๆ เหรอ แปลกนะ...มีใครเค้ากล้าพูดกับคนอื่นแบบนี้บ้างวะ จู่ๆ มาด่าว่าไม่มีเสน่ห์นี่มันก็เกินไป แกทำอะไรให้เค้าโกรธรึเปล่าล่ะ”
“ฉันต่างหากที่ควรโกรธ! นอกจากจะต้องทำงานเลยเวลาแล้วหัวหน้าคิมยังทำให้ฉันยังอดไปกินไอศกรีมฟรีกับรุ่นพี่ด้วยนะ!”
“หืม? รุ่นพี่เหรอ” ฮยอกแจอุทาน
ยังไม่ได้ทันได้คุยกันต่อ เสียงกริ่งหน้าบ้านก็ดังขึ้น คยูฮยอนจึงถือโทรศัพท์แนบหูไว้และเดินออกไปดู
“ใครมาก็ไม่รู้ว่ะ หรือว่าพี่อาราจะลืมกุญแจ”
“งั้นก็ไปเปิดก่อน”
คยูฮยอนเดินไปที่ประตู แล้วมองลอดตาแมว จากนั้นก็ผงะออกมา พูดตะกุกตะกักใส่โทรศัพท์
“หัวหน้าคิมมา!”
“เฮ้ย! มาทำอะไรวะ” ฮยอกแจพลอยตกใจไปด้วย
“ถ้ารู้จะตกใจขนาดนี้เหรอวะ เอาเป็นว่าแค่นี้ก่อนนะ" เด็กหนุ่มวางสาย และปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะเปิดประตู
“โทษทีที่ต้องมารบกวน นายเพิ่งกลับมาถึงบ้านสินะ” อีกฝ่ายมองชุดทำงานที่เขาใส่ และเอ่ยปากก่อน
“แล้วหัวหน้ามีธุระอะไรเหรอครับ” คยูฮยอนถามเสียงเรียบ
รายนั้นถอนหายใจแล้วจึงบอก “พอดีงานที่ต้องส่งโรงพิมพ์พรุ่งนี้มีปัญหานิดหน่อย ที่โรงพิมพ์เพิ่งโทรมาบอกว่ากะสเปคผิด เลยต้องให้ทางเราปรับขนาดใหม่อาร์คเวิร์คใหม่ ฉันเลยอยากให้นายช่วยแก้ตอนนี้เลย ไม่อย่างนั้นคงส่งไม่ทันแน่” คังอินรีบส่งแผ่นซีดีที่ถือมาให้กับคยูฮยอน “ทีแรกฉันก็คิดว่าจะอัพโหลดส่งมาให้นาย แต่มันคงจะช้าไป ก็เลยขับรถมาเอง หวังว่าจะไม่เป็นการรบกวนนะ”
มาก...รบกวนมาก! แต่จะให้เขาทำอย่างไรล่ะ
คยูฮยอนมองสำรวจอีกฝ่าย หัวหน้าคิมคงกลับบ้านไปอาบน้ำเรียบร้อยแล้ว แต่เขาสิ...เพิ่งนั่งรถเมล์กลับมาถึง ไหนจะต้องยืนรอรถเมล์หนาวๆ ทนตากหิมะจนแทบจะเป็นหวัด ไม่เห็นหัวหน้าคิมจะใจดี เอ่ยปากจะมาส่งแบบครั้งที่แล้วเลย แล้วพอกลับมาถึงบ้านกะจะได้พักผ่อน หัวหน้าก็มาเคาะประตูถึงบ้าน เอางานมาให้แก้อีก
แต่จะปฏิเสธก็คงไม่ได้
“งั้นหัวหน้าเข้ามารอก่อนสิครับ พอผมแก้เสร็จแล้วหัวหน้าจะได้เอากลับไปเลย” คยูฮยอนเบี่ยงตัวหลบและพยักหน้าให้อีกฝ่ายเข้ามาในบ้าน หลังจากปิดประตูแล้วเขาก็หยิบแผ่นซีดีออกมาจากซอง “ต้องแก้ตรงไหนยังไงบ้างล่ะครับ”
“ลองเปิดในคอมฯ เลยได้มั้ย เดี๋ยวฉันจะบอก”
คยูฮยอนนิ่งคิด คอมพิวเตอร์ส่วนตัวของเขาอยู่ในห้องนอน แล้วมันก็รกสุดๆ แต่ประเด็นก็คือ...เขาไม่ควรให้หัวหน้าคิมเข้าไปถึงห้องนอนของเขาเป็นครั้งที่สอง
“ถ้ากังวลเรื่องห้องรกล่ะก็ ไม่เป็นไร...ฉันรับได้”
คำพูดของหัวหน้าคิมทำให้คยูฮยอนหัวเราะเจื่อนๆ เล่นโดนดักคอขนาดนี้ ก็คงต้องให้เข้าล่ะนะ
หลังจากนั่งประจำหน้าคอมพิวเตอร์และเปิดไฟล์เรียบร้อยแล้ว คยูฮยอนก็นั่งมองหัวหน้าคิมจิ้มนิ้วลงไปตรงนั้นตรงนี้พลางอธิบายให้แก้ไขสัดส่วนที่ผิดไป
“อ้อ...งั้นต้องลดขนาดตรงนี้ใช่มั้ยครับ” เด็กหนุ่มลากเม้าส์ไปปรับอย่างชำนาญ ครู่เดียวก็ปรับเสร็จ
“ตรงนั้นด้วย ต้องทำให้ปลายสามเหลี่ยมมันสอบเข้ากว่านี้”
“ได้ครับ” คยูฮยอนปรับให้อย่างไม่ยากเย็นนัก
คังอินยืนกอดอกมองอยู่ข้างๆ แล้วเขาก็โน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อจะได้มองจอให้ชัดขึ้น และเริ่มชี้จุดอื่นที่ต้องแก้
“ตรงนี้ด้วย”
“ตรงนี้เหรอครับ” คยูฮยอนลากเม้าส์ไปชี้
“ไม่ใช่ ตรงนั้น จุดเล็กๆ นั่นน่ะ” คังอินก้มตัวลงมาอีก และชี้ไปที่วงกลมอันเล็ก แต่นิ้วเขาใหญ่กว่า เลยบังหมด
คยูฮยอนมองไม่เห็น เขาไม่แน่ใจว่าหัวหน้าคิมต้องการให้แก้ตรงไหนแน่ จึงหันขวับไปจะถาม แต่เพราะฝ่ายนั้นยื่นหน้ามาใกล้เกินไป ริมฝีปากของคยูฮยอนเเลยบังเอิญแตะโดนข้างแก้มหัวหน้าคิมเข้าพอดี เด็กหนุ่มผงะ แล้วรีบดีดตัวออกจากเก้าอี้ ยืนปั้นหน้าไม่ถูก
“ขะ...ขอโทษครับหัวหน้า! ผมไม่ได้ตั้งใจ!”
คังอินยกมือแตะข้างแก้มตัวเอง จากนั้นก็เลิกคิ้วใส่คยูฮยอน
“ถ้านายตั้งใจสิแปลก ไม่เป็นไรหรอก กลับมานั่งแก้งานต่อสิ”
เด็กหนุ่มลอบสูดหายใจลึกๆ ก่อนจะเดินไปนั่ง เขาใจเต้นไม่หยุด ไม่อยากคิดเลยว่าหากจังหวะนั้นหัวหน้าคิมหันมาเช่นกัน ผลลัพธ์คงไม่ใช่แค่หอมแก้ม แล้วนี่เขาคิดอะไรเนี่ย!
“ตรงนี้ไง เห็นรึยัง”
“เห็นแล้วครับ ชัดเลย” เด็กหนุ่มหัวเราะแหะๆ แล้วรีบแก้ตามที่อีกฝ่ายบอก ไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย
“น่าจะแค่นี้ล่ะนะ” หัวหน้าคิมถอนหายใจอย่างโล่งอก “นายช่วยอัพโหลดไฟล์ให้หน่อยได้มั้ย แล้วเดี๋ยวฉันจะได้ส่งต่อให้โรงพิมพ์”
“อ้อ ได้ครับ แต่ไฟล์ใหญ่มากเลย คงต้องอัพนานหน่อย”
คยูฮยอนเปิดเว็บอัพโหลดไฟล์แล้วจัดการให้ตามคำสั่ง เมื่อเริ่มอัพโหลดได้แล้ว เขาก็ลุกจากเก้าอี้
“ประมาณครึ่งชั่วโมงน่าจะเสร็จ เดี๋ยวผมส่งให้หัวหน้าทางอีเมลล์ก็ได้ หัวหน้ากลับไปพักผ่อนเถอะครับ”
คังอินพยักหน้า จากนั้นก็เดินตามคยูฮยอนไปที่ประตูบ้าน แต่แล้วเขาก็หยุด พลางพูด
“ฉันอยากได้ไฟล์งานแบบใส่แผ่นซีดีด้วย นายไรท์ให้หน่อยได้มั้ย เผื่อว่าถ้าอัพโหลดแล้วมีปัญหาอะไร ฉันจะได้มีไฟล์สำรอง”
คยูฮยอนทำหน้างง เหตุผลนั้นก็พอเข้าใจได้ ถึงจะไม่จำเป็นเท่าไหร่ก็เถอะ แต่ถ้าหัวหน้าต้องการอะไร ลูกน้องอย่างเขาก็คงปฏิเสธไม่ได้อยู่แล้วล่ะ คิดแล้วพยักหน้า
“งั้นหัวหน้ารอแป๊บนึงนะครับ” คังอินมองเด็กหนุ่มเดินเข้าห้องไป จากนั้นเขาก็เดินไปยังตู้ปลา
“อะไรวะ...จิกหัวใช้มาทั้งวันแล้วยังไม่พอ นี่กะจะใช้ทั้งคืนเลยด้วยไง แบบนี้มันมากเกินไปแล้วนะ” คยูฮยอนบ่นกะปอดกะแปดขณะนั่งไรท์ซีดีให้หัวหน้าคิม เขาบ่นเบาพอ และเหลือบตามองประตูเป็นระยะ เขาก็ได้แค่บ่นลับหลังเท่านั้น ต่อหน้าใครจะไปกล้า
จะห้าทุ่มแล้ว แต่พี่อาราก็ยังไม่กลับบ้านเสียที เมื่อก่อนเธอกลับถึงบ้านก่อนเขาตลอด แต่พอมีแฟน กลับมาทีก็เกือบเช้า ถึงจะยืนยันว่าไม่ได้ไปทำเรื่องเสื่อมเสียก็เถอะ คยูฮยอนก็ไม่ชอบใจอยู่ดี!
ที่ผ่านมา ไม่ว่าวันไหนก็เคยอยู่เป็นเพื่อนกันสองคนพี่น้อง แล้วทำไมปีนี้เขาต้องเหงาอยู่คนเดียว
ไรท์แผ่นเสร็จพอดี คยูฮยอนหยิบออกมาใส่ซอง แล้วเดินออกไปจากห้อง เขาเห็นหัวหน้าคิมยืนอยู่ตรงตู้ปลา กำลังแกล้งให้ปลาทองของเขางับนิ้วเล่น
“เสร็จแล้วครับ” คยูฮยอนยื่นแผ่นซีดีให้ เขาเริ่มง่วง แล้วก็อยากไปแช่น้ำอุ่นก่อนเข้านอน เขาหวังว่าหัวหน้าคิมจะกลับบ้านไปเดี๋ยวนี้ แต่พอรับแผ่นไปแล้ว รายนั้นก็ไม่ยอมขยับตัว
คยูฮยอนหรี่ตาลงเล็กน้อย จากนั้นก็แกล้งพูด “ราตรีสวัสดิ์ครับหัวหน้า เจอกันพรุ่งนี้ครับ”
“ฉันขอกาแฟสักถ้วยได้มั้ย” คังอินพูด และพอเห็นสีหน้าประหลาดใจของคยูฮยอนเขาก็อธิบาย “ไม่งั้นคงขับรถกลับไม่ไหวแน่ๆ”
“แหม ถ้าขับกลับไม่ไหวก็นอนที่นี่เลยมั้ยครับ”
ปากไวไปหน่อยเลยเผลอพูดประชด แต่หัวหน้าคิมก็ไม่ได้สะทกสะท้านอะไร กลับยิ้ม
“ไว้วันหลังแล้วกันนะ วันนี้ขอแค่กาแฟก็พอ”
กลายเป็นคยูฮยอนที่หน้าเจื่อน นี่เขาเผลอชวนหัวหน้าคิมค้างด้วยเสียแล้วเหรอ แค่ประชดน่ะ...ประชด! ไม่เข้าใจรึไง!
“อ้อ...กาแฟนะครับ ได้สิครับ” คยูฮยอนพยายามปั้นหน้ายิ้ม แล้วเดินไปยังห้องครัว พอไปถึงมุมกาแฟ เขาก็เปลี่ยนสีหน้า
ให้ตายสิ! อะไรกันนักหนา! วันนี้เขาแทบจะเป็นบ้าตายเพราะหัวหน้าคิมแล้วนะ!
“กาแฟครับ” คยูฮยอนวางถ้วยกาแฟลงบนโต๊ะ และอีกฝ่ายก็รับไปดื่ม ที่จริงควรเรียกว่าจิบอย่างใจเย็นจะถูกต้องกว่า
เมื่อเห็นสายตาของคยูฮยอนที่จ้องมา คังอินก็แกล้งพึมพำ
“น้ำร้อนจังเลยนะ”
คยูฮยอนลอบกลอกตา เขาคงต้องอดทนรอจนกว่าหัวหน้าคิมจะดื่มกาแฟหมดถ้วยสินะ
ประมาณครึ่งชั่วโมงหลังจากนั้นหัวหน้าคิมก็ยอมกลับบ้านไป คยูฮยอนเดินเข้าห้องน้ำอย่างหมดแรง ในที่สุดเขาก็จะได้แช่น้ำอุ่นเสียที นึกแล้วก็เปิดน้ำใส่อ่าง กำลังถอดเสื้อผ้าจะลงไปแช่
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น คยูฮยอนจึงชะงัก บางทีพี่สาวอาจจะโทรมาบอกว่าคืนนี้จะไม่กลับ หรืออะไรก็ช่าง เขาเหนื่อยเกินจะวีนใครแล้ว แต่จะไม่รับสายก็คงไม่ได้ คยูฮยอนเดินออกไปหยิบโทรศัพท์มือถือ แล้วก็ต้องถอนหายใจเสียงดังเมื่อคนที่โทรมาคือคนที่เพิ่งกลับไปเมื่อกี๊นี้เอง
“ครับหัวหน้า” คยูฮยอนรับสายเสียงอ่อย เขาไม่รู้หรอกว่าหัวหน้าคิมจะใช้งานอะไรเขาอีก ตอนนี้เขาต้องไปแช่น้ำให้ได้ คยูฮยอนถือโทรศัพท์แนบหูเดินเข้าไปในห้องน้ำ และหย่อนตัวลงในอ่าง
“ฉันได้อีเมลล์นายแล้ว ส่งต่อให้โรงพิมพ์เรียบร้อยแล้วล่ะ ขอบใจมากเลยนะ”
ฟังแล้วก็อยากถอนหายใจอีกรอบ จริงๆ แล้วเรื่องนี้ไม่เห็นต้องโทรมาบอกเลยนี่นา เขาก็ตกใจแทบแย่ นึกว่ามีอะไรต้องแก้อีก
“ไม่เป็นไรครับ งานเสร็จก็ดีแล้ว”
“แล้วก็...ขอโทษด้วยนะ” หัวหน้าคิมพึมพำเบาๆ
“ไม่เป็นไรจริงๆ ครับ ก็งานด่วนแบบนี้มันเลี่ยงไม่ได้นี่นา”
“เปล่า...ไม่ใช่เรื่องนั้นหรอก”
ประโยคนี้ยิ่งพูดเบากว่าคำขอโทษ คยูฮยอนเงี่ยหูฟังแล้วก็ได้แต่นึกสงสัย ถ้าไม่ใช่เรื่องงานแล้วมันเรื่องอะไรกันล่ะ
“ที่บอกว่านายไม่มีเสน่ห์...”
เรื่องนี้นี่เอง คยูฮยอนกัดฟันพลางบอก “แหม ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมไม่ได้โกรธเลยสักนิด จริงๆ นะ”
“ฉันเป็นคนพูดอะไรตรงๆ น่ะ อย่าถือสาเลย”
คยูฮยอนสะอึก เขาแยกเขี้ยวใส่โทรศัพท์แล้วทำท่าจะปาลงอ่าง แต่เพราะเสียดายของ เลยยั้งตัวเองไว้
“ถึงผมไม่มีเสน่ห์แต่ผมก็มีแฟนแล้วนะครับ”
เพราะโมโหมากเลยอยากเอาชนะ จึงเผลอหลุดปากออกไปแบบนั้น ปลายสายนิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มพูด
“งั้นก็คงเป็นความผิดฉันที่วันนี้ใช้งานนายหนักเกินไป...”
“........”
“...นายคงจะเหนื่อยจนเพ้อแล้วสินะ”
.
.
.
ความคิดเห็น