คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : [14.5] Epilogue
“ทุกอย่างเรียบร้อยดีครับคุณแทคยอน ไอ้คังอินไม่บ่นปวดหัวอีกแล้วล่ะ ผมว่าถึงมันจะนึกอะไรได้ มันก็คงจำเหตุการณ์ตอนนั้นไม่ได้หรอก ผมว่าดีแล้วล่ะครับ มันก็ไม่ได้ทำตัวเจ้าชู้แบบเดิมอีกซะด้วยสิ ไม่งั้นผมล่ะอยากให้มันจำทุกอย่างได้ จะได้เข็ดว่าเคยเป็นเมียเอเลี่ยน”
ปลายสายหัวเราะตอบกลับมา
“คุณซีวอนก็โหดเหมือนกันนะครับเนี่ย ผมว่าคุณยองอุนคงไม่กล้าเจ้าชู้อีกหรอก คุณเองก็ให้บทเรียนเค้าแล้วนี่”
“นั่นสิครับ ผมก็ดีใจนะที่สุดท้ายแล้วคนที่ทำให้ไอ้คังอินเลิกทำตัวแย่ๆ ได้คือผม ไม่ใช่โจคยูฮยอน หรือว่าลูกสาวของมัน”
ซีวอนพูดยิ้มๆ ขณะยืนคุยโทรศัพท์อยู่หน้าแผงขายเครื่องดื่ม เขาเพิ่งสั่งน้ำอัดลมไปสองแก้ว และกำลังคอย
“ตอนนี้ที่องค์กรวุ่นวายนิดหน่อย ได้ข่าวว่ามีพวกเอเลี่ยนลักลอบเข้ามาที่โลกอีกแล้ว คราวนี้หวังว่าพวกมันจะไม่สร้างความเดือดร้อน” แทคยอนเล่าให้เขาฟัง
“พวกคุณคงเหนื่อยแย่เลย ยังไงก็ขอให้โชคดีนะครับ”
“ก็โชคดีอยู่บ้างที่ CSI ส่งคนมาเพิ่ม อย่างน้อยก็มีคนเก่งๆ มาช่วยกันทำงาน จะได้ไม่ต้องเหนื่อยมากเหมือนเคยน่ะครับ”
ซีวอนจ่ายเงินค่าน้ำอัดลม จากนั้นก็บอกแทคยอน “ดีแล้วครับ งั้นไว้คุณแทคยอนมีเรื่องสนุกๆ ก็โทรมาเล่าให้ผมฟังอีกนะ ผมต้องวางแล้ว พอดีมาเดินเล่นที่สวนสาธารณะกับไอ้คังอิน ผมแวบออกมาซื้อน้ำ”
“ตกลงครับ ผมก็ต้องไปทำงานแล้วเหมือนกัน เทคแคร์นะครับ”
แทคยอนกับเขายังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน ส่วนหนึ่งก็คงเพราะเขาเป็นคนที่ล่วงรู้ความลับสำคัญของทางองค์กร มีหรือฝ่ายนั้นจะยอมปล่อยเขาง่ายๆ อย่างไรก็คงต้องติดต่อกันให้แน่ใจว่าเขาจะไม่เที่ยวพูดเรื่องเอเลี่ยนให้ใครฟัง
เหอะ...พูดไปก็คงจะมีคนเชื่ออยู่หรอกนะ
หลังจากแทคยอนวางสาย ซีวอนก็เก็บมือถือใส่กระเป๋า จากนั้นก็หยิบน้ำอัดลมสองแก้วที่อยู่ตรงหน้า เดินกลับไปที่ม้านั่ง
เมื่อเขาหันออกมองไปก็เห็นว่ามีผู้ชายคนหนึ่งเพิ่งเดินออกไปจากม้านั่ง ไอ้คังอินโบกมือให้เหมือนจะบอกลา และเมื่อรายนั้นหันหลังเดินไปแล้ว มันก็กลับมานั่งมองวิวเหมือนเดิม ซีวอนถือแก้วน้ำเดินเข้าไปและส่งแก้วหนึ่งให้ไอ้คังอิน
“ใครวะ” เขาถาม
“หืม? คนนั้นน่ะเหรอ เค้ามาถามทางน่ะ”
เมื่อพูดจบก็ยกน้ำอัดลมขึ้นดื่ม ท่าทางไม่ได้สนใจชายแปลกหน้าคนนั้นเท่าไรนัก แต่ซีวอนกลับรู้สึกแปลกๆ เขามองตามหลังคนที่เพิ่งเดินออกไป และสังเกตว่ารายนั้นแบกเป้ไว้ที่หลัง
“แบกเป้มาด้วย...เป็นพวกนักท่องเที่ยวเหรอ”
“ไม่ใช่หรอก ในเป้นั่นน่ะลูกเค้าเว้ย สงสัยมาจากต่างจังหวัดมั้ง แต่ดูยังเด็กอยู่เลยนะ มีลูกซะแล้ว”
ซีวอนรีบผุดลุกขึ้นทันที เขาพยายามเพ่งมองกระเป๋าเป้ใบนั้น และเพิ่งเห็นว่ามันคือเป้สะพายเด็ก
“ทำไมวะ อยากมีลูกบ้างเหรอ” ไอ้คังอินแซวเขา
“เปล่า! กูก็แค่...” ซีวอนเม้มริมฝีปาก เขาหันมองไอ้คังอิน และเห็นว่ามันไม่ได้รู้สึกอะไรกับพ่อลูกอ่อนที่มาถามทางนั่นจริงๆ “เออ ช่างเถอะ ไม่มีอะไรหรอก”
ซีวอนกำลังจะนั่งลง แต่แล้วก็อดไม่ได้ที่จะจ้องผู้ชายคนนั้นอีก แวบหนึ่งที่เหมือนว่ารายนั้นจะรู้ตัว และหันใบหน้าเสี้ยวหนึ่งมาลอบมองเขาบ้าง ซีวอนจำได้ไม่ผิด...ใบหน้านั้น...คือโจคยูฮยอน
ริมฝีปากเสี้ยวหนึ่งหันมากระตุกยิ้มให้เขา จากนั้นก็หันกลับไป ร่างโปร่งเดินปะปนกับฝูงชนที่สวนทางกัน และจู่ๆ ก็หายไปท่ามกลางกลุ่มคนเหล่านั้น...หายไปอย่างไร้ร่องรอย
“ไอ้ซีวอน...ไม่นั่งเหรอ เป็นอะไรรึเปล่าวะ” เมื่อคังอินท้วงขึ้นมา ซีวอนจึงรู้สึกตัว เขาลอบผ่อนลมหายใจยาวๆ จากนั้นก็นั่งลง
“เปล่า...” ซีวอนบอก และยังคงจ้องไปที่อากาศว่างเปล่า ตรงตำแหน่งที่คยูฮยอนเคยยืน
แล้วเขาก็คลายมือที่กำแน่นเมื่อครู่ออกอย่างช้าๆ
ความคิดเห็น