คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : [07] Jo Kyuhyun
ไนต์คลับเจ้าประจำของไอ้คังอินในคืนนี้ก็ไม่ต่างจากทุกคืน ซีวอนไม่เคยชอบมันเลย ทุกครั้งที่ก้าวเท้าเข้าประตูไป เสียงเพลง I wii survive ก็จะดังต้อนรับเขาทุกที ทั้งๆ ที่ร้านจะปิดเพลงนี้แค่คืนละครั้งหรือสองครั้ง...แต่เขาก็มักมาได้จังหวะอย่างไม่น่าเชื่อ
พอเข้ามาในร้านได้ ซีวอนก็หยิบแว่นกันแดดขึ้นมาสวม อย่างไรเสียก็ต้องกันไว้ก่อน ถึงแม้จะต้องตกเป็นสายตาอยู่บ้างก็ตาม
เขาสูดหายใจลึกๆ ขณะเดินฝ่าผู้คนไปยังแดนซ์ฟลอร์ พลางพยายามมองหาเด็กหนุ่มที่เขาเองจำหน้าได้ไม่ลืม แต่มองไปทางไหนก็เจอแต่สายตาแทะโลมจากทั้งบรรดาเกย์คิงส์และเกย์ควีนมองกลับมา
ขนลุกชะมัด เขากล้ามาที่นี่โดยไม่มีไอ้คังอินมาด้วยได้อย่างไร
เสียงเพลงเปลี่ยนเป็นเพลงเร็ว ทำนองดนตรีที่แสนเซ็กซี่และเร้าใจกระตุ้นให้เด็กหนุ่มหลายคนกล้าโชว์ลีลายั่วยวนคนที่ตัวเองหมายตาไว้ ซีวอนหลุบตาลงและขยับแว่นตาอย่างประหม่าทุกครั้งที่เผลอสบตาใครเข้า ถ้าเขาแกล้งทำเป็นไม่เห็น ไม่สนใจ และรีบเดิน เขาก็หวังว่าคนที่นี่จะไม่เข้ามายุ่งกับเขาเช่นกัน
ซีวอนยังคงมองหาโจคยูฮยอนแม้ที่บาร์จะค่อนข้างมืด อีกทั้งเขาก็ใส่แว่นกันแดดอยู่ด้วย เขาต้องดันมันลงบ้างเป็นระยะเพื่อจะได้มองลอดออกไปอย่างถนัด และในที่สุดเขาก็เห็นเด็กหนุ่มกำลังเต้นอยู่กลางฟลอร์ คยูฮยอนเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดี จึงไม่แปลกที่มีผู้ชายหลายคนคลอเคลียอยู่ข้างๆ แต่ที่ดูแปลกไปคือบุคลิกของฝ่ายนั้นที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง
คยูฮยอนรู้ว่าเขามาถึงแล้ว สายตายั่วยวนปรายมาสบตาเขาและยิ้มให้ ซีวอนขมวดคิ้วขณะพิจารณาการแต่งตัวของเด็กหนุ่มที่ดูแปลกตา เขาคงคุ้นเคยกับโจคยูฮยอน คนที่เคยสวมเสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาว แต่งตัวเรียบๆ และดูไร้เดียงสา แต่ตอนนี้คนตรงหน้าเขากลับใส่ชุดหนังรัดรูป เซตผมและแต่งหน้าให้ดูเซ็กซี่ ผิดกับที่เจอทีแรก แต่ถึงจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ซีวอนก็ยังจำเด็กคนนี้ได้ไม่ลืม
คยูฮยอนส่งแก้วเหล้าให้ผู้ชายที่อยู่ด้านข้าง แล้วดึงปลายเสื้อคลุมที่เมื่อครู่ร่นลงจนเผยช่วงไหล่ให้กลับเข้าที่ รายนั้นหันมาสบตาซีวอนอีกครั้ง และเดินตรงเข้ามาหาโดยไม่สนใจผู้ชายที่เคยรายล้อม
เพลงเปลี่ยนเป็นอีกเพลง แต่จังหวะกลับเป็นใจยิ่งกว่าเมื่อครู่ คยูฮยอนพุ่งมาหาเขา ซีวอนตกใจจะก้าวถอยแต่ช้าเกินไป มือบางตวัดรอบคอเขา พร้อมกับที่เคลื่อนริมฝีปากเข้ามาใกล้ เขาจึงทำได้แค่หันหน้าหนีเพื่อปฏิเสธ คยูฮยอนชะงักไปเล็กน้อยเมื่อเห็นเขาเมินเฉย แต่แล้วก็ยังไม่ละความพยายาม ร่างนั้นเริ่มขยับ และเต้นคลอเคลียเขา ทำให้เขารู้สึกอึดอัด อีกทั้งเขาไม่ชอบกลิ่นน้ำหอมหวานๆ ที่โชยมาเตะจมูก
“คุณอยากดื่มอะไร”
“ฉันมาที่นี่เพราะอยากตกลงกับนาย...แค่นั้น แล้วฉันก็จะกลับ”
ซีวอนพูดพลางแกะมือคยูฮยอนออกจากต้นคอเขา ตามด้วยอีกมือที่กอดเอวเขาอยู่
“ใจร้ายจัง” คยูฮยอนแกล้งตัดพ้อ จากนั้นก็ถอนหายใจอย่างเซ็งๆ “คุณได้บอกพี่คังอินรึเปล่าว่ามาหาผม”
“เปล่า” ซีวอนบอก
“งั้นก็ดี...ผมจะยื่นข้อเสนอให้คุณแบบง่ายๆ เลยนะ ถ้าคุณยอมทำตามล่ะก็ ผมจะยอมไว้ชีวิตพี่คังอิน และเอาเด็กในท้องกลับไป”
ซีวอนดีใจที่ได้ยินแบบนั้น เขารีบถาม “ข้อเสนออะไร ว่ามาเลย”
คยูฮยอนกะพริบตาช้าๆ และเข้าประชิดตัวเขา มือหนึ่งลูบลงแถวหน้าอก ส่วนอีกมือประคองใบหน้าของเขาไว้ และจรดริมฝีปากลงกระซิบข้างหู
“มีเซ็กส์กับผมสิ...”
ซีวอนผละออกทันที เขาเบิกตากว้างอยู่หลังแว่นกันแดด และกระอักกระอ่วนใจเกินกว่าจะสามารถตอบรับหรือปฏิเสธได้ในเวลานี้
คยูฮยอนยิ้มกระหยิ่มเมื่อเห็นท่าทีของเขา เด็กหนุ่มทำเป็นไม่ใส่ใจอาการรังเกียจที่ซีวอนเผลอแสดงออกทางสีหน้า แต่จู่ๆ ก็หันหลังเดินออกไปจากฟลอร์ ซีวอนมองตามจนกระทั่งรายนั้นเดินออกไปทางประตูหน้าร้าน พอหายตกใจและตั้งสติได้ เขาก็รีบตามออกไป
เดินมองหาอยู่สักพักก็เจอคยูฮยอนยืนพิงผนังตึก กำลังจุดบุหรี่สูบ ซีวอนก้าวเข้าไป อึกอักอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงกล้าพูด
“ฉันก็แค่ตกใจที่นายยื่นข้อเสนอแบบนั้น...นายต้องการอะไร”
คยูฮยอนยกยิ้มใส่เขา “ทำไมล่ะครับ มันไม่เห็นจะยากเลยนี่”
“คือฉันไม่ได้ชอบผู้ชาย ฉันไม่เหมือนไอ้คังอินหรอกนะ นายยื่นข้อเสนอผิดคนแล้ว ฉันทำไม่ได้หรอก”
ซีวอนพูดออกไป และคยูฮยอนก็หัวเราะ
“แหม! นั่นไม่ใช่เรื่องใหญ่ซะหน่อย จะนอนกับผู้หญิงหรือผู้ชายมันก็เหมือนกันนั่นแหละ ถ้าคุณทำไม่เป็น...ปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมก็ได้ หรือไม่ถ้าคุณอยากนอนกับผู้หญิง ผมก็เป็นผู้หญิงได้...”
“อย่านะ!”
ซีวอนก้าวหนีอย่างหวาดผวาเมื่อคยูฮยอนแกล้งขยับเข้าใกล้
อย่างที่แทคยอนเคยบอกไว้ว่าเอเลี่ยนไม่มีเพศที่แน่ชัด พวกมันสามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ผู้ชายหรือผู้หญิงก็ได้ตามต้องการ คงสยองน่าดูถ้าคยูฮยอนเปลี่ยนร่างเป็นผู้หญิงสวยๆ แต่ถึงอย่างไรเขาก็รู้ว่าร่างจริงคือเอเลี่ยนอยู่ดี
“แต่ถ้าคุณไม่รับข้อเสนอผมก็ไม่เป็นไร...”
คยูฮยอนยักไหล่เบาๆ แล้วโยนบุหรี่ทิ้ง ทำท่าจะเดินกลับเข้าไปด้านใน ซีวอนรีบคว้าแขนเด็กหนุ่มไว้โดยไม่ทันคิด และเมื่อคยูฮยอนหันมามอง เขาก็ตกใจรีบปล่อย
“คือฉัน...” ซีวอนต้องการถ่วงเวลา แต่คยูฮยอนคงไม่อดทนให้เขาอิดออดนาน เขาจำเป็นต้องต่อรองอย่างรอบคอบและนุ่มนวล “แล้วฉันจะแน่ใจได้ยังไงว่านายจะรักษาสัญญา นายอาจจะทำฉันท้องอีกคนแล้วปล่อยไอ้คังอินตาย ส่วนนายก็หนีหายไป...แล้วทีนี้ฉันจะทำยังไง!”
เขายกมือกอดอกขณะต่อรองอะไรไปเรื่อยเปื่อย คยูฮยอนนิ่ง ฟังเหมือนกำลังจะจับผิดเขา จากนั้นจึงตัดบท
“ผมไม่ผิดคำพูดหรอก แล้วก็ไม่ใช่ว่าผมจะทำให้ใครท้องพร่ำเพรื่อได้ เพราะฉะนั้นคุณไม่ต้องห่วง เราแค่มีเซ็กส์กัน แค่นั้น...แค่ครั้งเดียว แล้วเจ้านายของคุณจะปลอดภัย คุณต้องการแบบนั้นไม่ใช่เหรอ”
แปลก...ถ้ามันจะง่ายขนาดนั้น แล้วทำไมคยูฮยอนถึงยอมยื่นข้อเสนอง่ายๆ นี้ให้เขา ก็แค่เซ็กส์ครั้งเดียว...แลกกับชีวิตเพื่อนสนิทและสวัสดิภาพของมวลมนุษยชาติ มันก็อาจจะเล็กน้อยมากหากเทียบกัน แต่ซีวอนเชื่อว่าข้อเสนอนี้ต้องมีอะไรแอบแฝงอยู่แน่
“ฉันไม่คิดเลยนะว่านายจะ...เอ่อ...จะชอบฉัน”
คยูฮยอนได้ยินดังนั้นก็หัวเราะเสียงดัง ทำเอาซีวอนหน้าเจื่อน
“ผมไม่ได้ชอบคุณสักหน่อย”
“อ้าว ก็แล้วทำไมนายถึงอยากนอนกับฉันล่ะ” ซีวอนหงุดหงิด เพราะเดาพลาดไป ถูกเอเลี่ยนหัวเราะเยาะนี่เสียหน้าจริงๆ
“ผมกำลังเก็บข้อมูลเพื่อการวิจัยมนุษย์” คยูฮยอนพูดพลางยกยิ้มเมื่อเห็นเขาทำหน้างง “กรณีของคุณน่าสนใจนะครับ ผมเลยอยากรู้ว่าการมีเซ็กส์กับคนที่เกลียดผม มันจะเป็นยังไง”
ซีวอนแค่นหัวเราะ “ฉันเนี่ยนะเกลียดนาย...”
“หรือไม่จริงล่ะ”
ซีวอนเริ่มหมดความอดทน คยูฮยอนนิ่งมองเขา สบตากันผ่านแว่นกันแดดสีดำสนิท
“ใช่ ก็เพราะนายทำร้ายไอ้คังอินไง!”
“ไม่ใช่...” คยูฮยอนเอ่ยเรียบๆ แล้วส่งยิ้มกลับ “คุณเกลียดผมตั้งแต่คืนนั้น คืนที่เจอกันครั้งแรก คุณก็น่าจะรู้ดี”
ซีวอนพูดอะไรไม่ออก เขาเบือนหน้าหลบไปด้านข้าง ใช่...ถึงเขาจะบอกตัวเองเสมอว่าคยูฮยอนไม่ได้ทำอะไรผิด แต่เขาเกลียด! เขาเกลียดคยูฮยอนเพราะสิ่งที่เกิดขึ้นในคืนนั้น หรือไม่เขาก็คงอิจฉา เพราะไอ้คังอิน เขาถึงอิจฉาโจคยูฮยอน เหมือนที่อิจฉาเด็กหนุ่มอีกหลายๆ คน
“แล้วตกลงคุณจะรับข้อเสนอของผมรึเปล่า”
ซีวอนหันกลับมามองอีกฝ่าย “ฉันต้องการเวลาตัดสินใจอีกสัก 2-3 วัน ฉันขอไปคิดดูก่อน แล้วจะให้คำตอบนายอีกที”
คยูฮยอนสบตาเขาและหัวเราะคิก “ก็ได้ครับ แต่คุณต้องรีบหน่อยนะ เพราะอีก 2-3 วันที่คุณว่า...ผมก็อาจจะไม่อยู่ที่นี่แล้ว”
“อะไรนะ นายจะไปไหน” ซีวอนขมวดคิ้ว
“กลับบ้านสิ...พวกเรากำลังจะกลับบ้านกัน น่าเสียดายนะถ้าคุณจะไม่รับข้อเสนอของผม คิดดูดีๆ แต่ต้องรีบหน่อยนะครับ ถ้าคุณไม่ตัดสินใจก่อนวันศุกร์ที่ 13 นี้ล่ะก็คุณคงหมดโอกาสช่วยชีวิตเจ้านายคุณ”
โจคยูฮยอนปรายตามองเขายิ้มๆ ก่อนจะหันหลังเดินกลับเข้าไปในร้าน ซีวอนลืมหายใจไปชั่วขณะ หมายความว่าตัวปัญหากำลังจะหนีหายไปโดยไม่สนใจใยดีสิ่งที่ตัวเองก่อ ทีแรกซีวอนคิดว่าเขาคงต้องบ้าหรือไม่ก็เมาถ้าตอบตกลงจะมีเซ็กส์ด้วย แต่ตอนนี้เขากังวลว่ามันอาจเป็นทางเลือกสุดท้าย...และมีเวลาตัดสินใจไม่มากนัก
“ศุกร์ที่ 13 นี้เหรอครับ”
แทคยอนครุ่นคิดกับสิ่งที่เพิ่งได้รู้ กาแฟตรงหน้าเย็นชืดไปนานแล้วแต่ยังไม่พร่องลงไปสักนิด ซีวอนเองก็เช่นกัน ปกติแล้วเขาชอบดื่มกาแฟ แต่ตอนนี้เขาไม่อยากแตะเครื่องดื่มใดๆ ทั้งสิ้น อีกทั้งเขายังรู้สึกปวดท้องขึ้นมานิดๆ เหมือนจะเป็นโรคกระเพาะกำเริบ คาดว่าคงเพราะเครียดเรื่องไอ้คังอินมากไป
“ครับ คยูฮยอนบอกผมว่าให้รีบตัดสินใจก่อนวันศุกร์ที่ 13 นี้ เพราะว่าเค้าจะกลับบ้านแล้ว นั่นอาจจะหมายถึงการรวมตัวครั้งใหญ่เพื่อกลับดาวอย่างที่คุณแทคยอนได้ข่าวมารึเปล่า”
“น่าจะใช่ครับ แต่ไม่นึกเลยว่าจะกะทันหันขนาดนี้ ดีครับ! โชคดีที่เรารู้ก่อน ผมจะได้รีบแจ้งทางเจ้าหน้าที่ให้เตรียมตัวแต่เนิ่นๆ จะได้...”
“คุณแทคยอนจะปราบพวกเอเลี่ยนเหรอครับ!”
ซีวอนถามอย่างตกใจ แทคยอนได้ฟังดังนั้นก็ระบายยิ้มและยกกาแฟขึ้นจิบเป็นครั้งแรก
“เปล่าหรอกครับ ทางเรามีนโยบายกำจัดเอเลี่ยนก็ต่อเมื่อมันเป็นภัยต่อมนุษยชาติหรือทำอะไรที่เป็นการสร้างความเดือดร้อนให้มนุษย์เท่านั้น หน้าที่จริงๆ ของพวกเราคือคอยควบคุมดูแลเมื่อเอเลี่ยนปรากฎตัวบนโลก และจะดีที่สุดเมื่อเราสามารถส่งพวกมันกลับไปได้โดยที่ไม่เป็นอันตรายต่อมนุษย์”
“แสดงว่าคุณแทคยอนจะยอมให้พวกเอเลี่ยนกลับดาวไปเฉยๆ เหรอครับ” ซีวอนขมวดคิ้วถาม เขาคงไม่มีวันยอมให้เรื่องจบแบบนั้นแน่
“ครับ ยกเว้นโจคยูฮยอน”
ได้ฟังดังนั้นก็ค่อยเบาใจ เขาพยักหน้าอย่างเห็นด้วย อย่างไรก็ตามคยูฮยอนต้องรับผิดชอบเรื่องที่ก่อเอาไว้
“คุณจะบังคับให้คยูฮยอนเอาเด็กออกจากท้องไอ้คังอินโดยที่มันไม่เป็นอันตรายใช่มั้ย”
แทคยอนมีท่าทีลังเล “เรื่องนี้ผมไม่กล้ารับรองครับ ก็แล้วแต่ว่า คยูฮยอนจะยอมทำตามรึเปล่า แต่ไม่ว่าเค้าจะช่วยชีวิตเพื่อนคุณหรือไม่ เค้ากับลูกก็ต้องตายอยู่ดี”
“อะไรนะ!” ซีวอนตะโกนออกมาด้วยตกใจ “ตายเหรอ”
แทคยอนยกนิ้วแตะริมฝีปากเพื่อบอกให้เขาเบาเสียง เพราะคนในร้านเริ่มหันมามองอย่างสงสัย แต่เมื่อเห็นว่าทั้งสองนั่งเงียบเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทุกคนก็กลับไปทำกิจกรรมส่วนตัวตามปกติ
“ทำไมต้องฆ่าพวกเค้าด้วย” ซีวอนรีบตั้งคำถาม
“คืออย่างนี้ครับ...คยูฮยอนทำผิดตามบทบัญญัติขององค์กรเรา ถือว่าเป็นเอเลี่ยนประเภทอันตราย เป็นภัยต่อมนุษยชาติ เราปล่อยให้เค้ากลับไปไม่ได้หรอกครับ เพราะเราคาดเดาไม่ได้ว่าเค้าจะกลับมาทำเรื่องเลวร้ายอีกเมื่อไหร่ ตามมติขององค์กรแล้วให้กำจัดทิ้ง ส่วนเด็กในท้องคุณยองอุนเองก็ไม่ใช่มนุษย์และเกิดอย่างผิดธรรมชาติ ต้องกำจัดตั้งแต่เนิ่นๆ เพื่อไม่ให้เป็นปัญหาต่อไป”
“ไม่ยุติธรรมเลย! ทำไมคุณไม่ลองขอให้คยูฮยอนเอาเด็กออกไป พากลับดาวไปด้วย แล้วก็จบเรื่องกัน แล้วถ้าเค้ารู้ว่าคุณจะฆ่าเค้า...เค้าต้องไม่ยอมช่วยไอ้คังอินแน่! ส่วนไอ้คังอินก็จะไม่ยอมให้คุณฆ่าลูกมัน สงสัยได้ตายกันทั้งครอบครัว”
ซีวอนพูดประชดอย่างหงุดหงิด ตอนนี้เขาไม่รู้จะทำอย่างไรดี ในเมื่อแบบนั้นก็ไม่ได้ แบบนี้ก็ไม่ดี ให้ตายเถอะ! ทำไมเขาจะมาต้องวุ่นวายกับคนพวกนี้ด้วย
“ตามกฎแล้วผมทำอย่างนั้นไม่ได้ครับคุณซีวอน ทุกเรื่องที่คุณพูดมาเลย” แทคยอนประสานมือไว้บนโต๊ะและพูดตามตรง “ผมอยากให้คุณลองเกลี้ยกล่อมคุณยองอุนดูอีกครั้งเผื่อว่าเค้าจะยอมฟังคุณ เพราะทางเราไม่สามารถเอาเด็กออกได้ถ้าคุณยองอุนไม่ยอมลงลายมือชื่อไว้เป็นหลักฐานการยินยอม และผมเองก็คงปล่อยให้โจคยูฮยอนกลับดาวไปเฉยๆ ไม่ได้ ผมจำเป็นต้องทำตามหน้าที่”
“โธ่เว้ย! งั้นจะให้ผมทำยังไง ยอมนอนกับเค้างั้นเหรอ ทำไมผมต้องยอมด้วยล่ะ! ผมไม่รู้ว่าเค้ามีแผนอะไรด้วยซ้ำ!” ซีวอนโพล่งออกมา
แทคยอนหลบตาลงก่อนจะขยับยิ้มอย่างใจเย็น “มันก็ค่อนข้างเสี่ยงนะครับ ผมว่าคยูฮยอนคงไม่ได้แค่อยากสนุก น่าจะมีอะไรมากกว่านั้น บางทีอาจจะเพื่อการวิจัยก็ได้นะครับ”
“การวิจัย?” ซีวอนทวนคำเพราะรู้สึกคุ้นๆ เหมือนคยูฮยอนจะ เคยพูดออกมาเกี่ยวกับ ‘การเก็บข้อมูลเพื่อวิจัยมนุษย์...’ อะไรสักอย่าง
“ใช่ครับ เอเลี่ยนที่เข้ามายังโลกมีเป้าหมายที่จะมุ่งศึกษาวิจัยมนุษย์เพื่อการพัฒนาและดำรงเผ่าพันธุ์ของตัวเอง พวกมันไม่ได้เข้ามาเดินเล่นเฉยๆ หรอกครับ และแน่นอนว่าถ้าจะมีแผนยึดครองโลกก็ย่อมเป็นไปได้ นั่นคือสิ่งที่องค์กรต้องระวัง และป้องกันไม่ให้เกิดขึ้น”
ซีวอนรู้สึกว่านี่เริ่มเหมือนในภาพยนตร์ที่เขาเคยดู โดยเฉพาะฉากที่พวกเอเลี่ยนลักพาตัวมนุษย์ขึ้นไปบนยานแม่ และทำการทดลอง
“ถ้าเป็นแบบนั้นจริง...คุณว่าเค้าคิดจะทำให้ผมท้องอีกคนมั้ย” ซีวอนถามความเห็นจากแทคยอน และรายนั้นก็ส่ายหน้าอย่างมั่นใจ
“ผมคิดว่าไม่หรอกครับ เพราะปกติแล้วเอเลี่ยนก็ไม่ได้มุ่งจะแพร่พันธุ์เหมือนที่คุณเคยเห็นในหนัง พวกมันก็รู้สึกว่าตัวเองสูงส่งกว่ามนุษย์ เหมือนที่มนุษย์เองคิดว่าตัวเองเป็นสิ่งมีชีวิตที่สูงส่งที่สุดในจักรวาลนี้แล้ว และก็น่าแปลกที่พวกมันก็มีหัวใจ รักได้...เกลียดได้ เหมือนกับมนุษย์ปกติ แล้วมันก็จะเลือกมีลูกกับคนที่อยากใช้ชีวิตด้วยเท่านั้นแหละครับ ไม่ว่าจะบนโลกนี้ หรือดาวอื่น”
แทคยอนยิ้มเมื่อเห็นสีหน้าของซีวอน เขาพอจะเดาออกว่าคนตรงหน้าคิดอะไรอยู่ จึงแกล้งถอนหายใจเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศ
“แต่อย่าใส่ใจเรื่องนี้นักเลยนะครับคุณซีวอน มันจะทำให้คุณ ใจอ่อนเปล่าๆ ถึงยังไงเอเลี่ยนก็ไม่ควรทำให้มนุษย์ตั้งท้อง จริงมั้ยครับ”
ซีวอนเม้มริมฝีปาก เขานึกถึงเรื่องที่แทคยอนเคยเล่าให้ฟัง และเขาก็อยากรู้รายละเอียด ถึงอย่างนั้น...ก็พอจะคาดเดาได้รางๆ
“คุณเคยบอกว่ากรณีนี้มีไม่มาก...มีเหยื่อ 2 คนที่ตาย ส่วนอีกคนถูกพาตัวกลับดาวไป ผมอยากรู้ว่า 2 คนที่ตาย เค้าตายยังไง”
แทคยอนถอนหายใจเล็กน้อย “ทั้ง 2 รายเป็นผู้หญิงครับ เพราะเรากำจัดเอเลี่ยนตัวปัญหาแล้ว แต่พวกเธอไม่ยอมให้เราเอาเด็กออก...เป็นอย่างที่คุณพูดนั่นแหละครับ ก็ตายกันทั้งครอบครัว”
“คุณโกหกผมแน่! แบบนี้มันโหดร้ายที่สุด”
หลังจากโพล่งออกไปแล้วซีวอนก็ผุดลุกจากเก้าอี้ หยิบธนบัตรในกระเป๋าออกมาวางแปะลงบนโต๊ะเป็นค่ากาแฟ
“ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นกับเพื่อนผมเด็ดขาด ถ้าคุณช่วยอะไรไม่ได้ ผมก็จะตัดสินใจด้วยตัวเอง”
เขามองแทคยอนอย่างนึกโมโห แล้วจะเดินออกไปจากร้าน แต่ยังไม่ทันก้าวพ้นโต๊ะ แทคยอนก็พูดขึ้นนิ่งๆ
“คุณซีวอนครับ...ผมเป็นห่วงคุณมาก คุณทำอะไรไม่ค่อยนึกถึงตัวเองเลย คุณควรรักตัวเองให้มากๆ นะครับ เพราะอย่างที่คุณบอก...คุณยองอุนเค้าไม่เคยเห็นค่าในสิ่งที่คุณทำ” แทคยอนเม้มริมฝีปากอย่างชั่งใจก่อนจะพูดต่อเพราะอดไม่ได้ “อย่าหาว่าผมยุ่งเรื่องของคุณเลยนะครับ แต่ผมกล้าพูดได้เลยว่าต่อให้คุณจะยอมตายเพื่อเค้า คุณก็เป็นได้แค่เพื่อนสนิทที่สุดของเค้าอยู่ดี”
ซีวอนหันหลังเดินออกจากร้าน เขาเกลียดตัวเองที่รู้สึกเจ็บปวดกับคำพูดไร้สาระ เขาสาบานว่าไม่เคยคิดตายแทนไอ้คังอิน และไม่เข้าใจว่าแทคยอนพูดอะไร ไม่หรอก...เขาจะไม่เก็บเรื่องเล็กน้อยแบบนั้นมาคิด เพราะมันทำให้เขารู้สึกแย่ ตอนนี้ปัญหาใหญ่ไม่ใช่เรื่องส่วนตัวของเขา แต่เป็นเรื่องความเป็นความตายของไอ้คังอินต่างหาก จะคบกันฐานะอะไรก็ไม่สำคัญ เพราะถึงอย่างไรเขาก็ยอมให้มันตายไม่ได้อยู่ดี!
เมื่อกลับมาถึงคอนโดของคังอิน ซีวอนก็ยืนพิงประตูหน้าห้องอยู่นานกว่าจะเลิกคิดมากและกดรหัสเปิดประตู
เขาคงบ้าไปแล้วที่สุดท้ายก็เก็บคำพูดของคุณแทคยอนมาคิด รายนั้นพูดไปเรื่อยเปื่อยทั้งที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเขาเลยก็เท่านั้น แต่แม้จะแสร้งบอกตัวเองว่าไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่แทคยอนพูดแดกดันเขาเรื่องไอ้ คังอิน แต่ลึกๆ แล้วเขากลัว...กลัวจะต้องยอมรับว่าเขาเป็นเช่นนั้นจริงๆ
เขาไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไรจากไอ้คังอิน...หรือแค่แกล้งไม่รู้
ซีวอนเข้ามาในห้องและเหวี่ยงเสื้อคลุมทิ้งไว้บนโซฟา พลันนั้นสายตาก็เหลือบไปเห็นร่างของเพื่อนสนิทนอนนิ่งอยู่ที่พื้น
“ไอ้คังอิน!”
เขาวิ่งเข้าไปดูอาการรายนั้นด้วยความตกใจ ไอ้คังอินหน้าซีดมาก มีเหงื่อผุดเต็มใบหน้า มันดูไม่ค่อยมีสติ แต่ก็ไม่ได้สลบ ซีวอนลองจับชีพจรดู เขารู้สึกว่าชีพจรของไอ้คังอินเต้นอ่อนผิดปกติ
“มึงเหรอ...ไอ้ซีวอน” คังอินครางเบาๆ ขณะพยายามลืมตาขึ้น
“เออ! กูเอง มึงเป็นอะไรวะ!”
คังอินผ่อนลมหายใจอย่างเหนื่อยอ่อนและส่ายหน้า “ไม่เป็นไรๆ เมื่อกี๊ลูกกูดิ้นแรงมาก กูเลยเจ็บท้อง แต่ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วว่ะ”
ซีวอนลนลาน ทำอะไรไม่ถูก “แล้ว...แล้วทำยังไงดี มึงไหวมั้ยเนี่ย ให้กูเรียกรถพยาบาลหรือโทรบอกคุณแทคยอนมั้ย”
“ไม่เอาทั้งสองอย่าง แค่มึงช่วยพยุงกูลุกขึ้นไปนั่งก็พอแล้ว”
ถึงจะดูเหนื่อยๆ แต่น้ำเสียงก็ยังติดโมโหอยู่ในที คังอินพยายามจะลุกขึ้น ซีวอนจึงเข้าไปช่วย ไม่นานนักก็มานั่งที่โซฟาได้อย่างทุลักทุเล
“แบบนี้ไม่ไหวแล้วนะเว้ย!”
ซีวอนโพล่งออกมาอย่างหมดความอดทน “ต้องให้กูลุ้นทุกวันเลยเหรอว่าวันนี้มึงจะรอดมั้ย กูไม่อยากกลับมาถึงห้องแล้วเห็นมึงนอนตายอยู่แถวนี้หรอกนะ! กูทำใจไม่ได้ว่ะ!”
“งั้นมึงก็อย่าไปไหนสิวะ จะได้เห็นตอนกูทรมานก่อนตายด้วย”
คังอินพูดติดตลกและดูจะไม่ได้เดือดร้อนอะไร ทำให้ซีวอนนึกโมโห เพราะมันยังหัวเราะได้ทั้งที่ทำให้เขาตกใจแทบตาย
“กูไม่ขำ มึงอาจจะใจเย็น...แต่กูไม่! ขอร้องเถอะว่ะ ยอมให้ทางองค์กรเอาเด็กออกไปเถอะ เค้าไม่ใช่ลูกมึง...และไม่ว่ามึงจะยอมตายเพื่อเค้ารึเปล่ามันก็ไม่สำคัญ ยังไงเค้าก็ต้องตายอยู่ดี เค้าอยู่บนโลกนี้ไม่ได้หรอกเว้ย!” ซีวอนบอก แต่คังอินเถียงกลับ
“มึงเป็นคนพูดเองว่าเค้าเป็นลูกกู ถึงกูจะไม่ได้ตั้งใจให้เค้าเกิดมา แต่มันก็เป็นเพราะกู มึงจำไม่ได้เหรอไอ้ซีวอน...มึงบอกกูเอง แล้วนี่มึงจะยอมให้พวกนั้นฆ่าลูกกูเหรอวะ ถ้ามึงเป็นเพื่อนกู เค้าก็เป็นหลานมึง”
“อะไรนะ! นี่มึงรับเค้าเป็นลูกไม่พอ ยังจะให้กูรับเป็นหลานด้วยเหรอ! บ้าน่า...กูไม่นับญาติกับเอเลี่ยนหรอกโว้ย! มึงช่วยเลิกทำตัวเป็นคนดีสักทีเถอะ กูจะอ้วก!”
เพราะว่าเขาพูดเสียงดังเกินไป หน้าท้องของคังอินจึงเริ่มสั่นเบาๆ ซีวอนเบิกตากว้างและอึกอักอยู่ในลำคอ ไม่นานนักเด็กก็ดิ้นแรงขึ้น ทำให้เพื่อนของเขาร้องโอดโอยเป็นการใหญ่
“เฮ้ย...กูไม่ได้ตั้งใจ กูแค่...โธ่! ขอร้องล่ะ อย่าทำแบบนี้สิ” ซีวอนกระวนกระวายใหญ่เมื่อเด็กดิ้นแรงขึ้นเรื่อยๆ เขาตัดสินใจเอื้อมมือไปแตะหน้าท้องของไอ้คังอินและกลั้นใจพูด “เอ้า! ก็ได้ๆ ขอโทษนะหลานอา อาไม่ได้ตั้งใจจะว่าหนูนะ...หยุดดิ้นเถอะ”
เหมือนเด็กในท้องจะพอใจจึงหยุดดิ้นตามคำสั่ง คังอินจึงถอนหายใจเฮือก จากนั้นก็ล้มตัวลงบนโซฟา
“ตกลงมึงยอมรับเค้าเป็นหลานแล้วใช่มั้ย”
“ไอ้คังอิน...กูไม่อยากบอกมึงเลยว่ากูจะทนไม่ไหวแล้ว กูสมเพชมึงมาก แล้วก็สมเพชตัวเองด้วย กูไม่รู้ว่ามึงคิดอะไรอยู่ กูเข้าใจนะว่ามึงรักลูกมาก แต่มึงบ้าไปแล้วเหรอวะ มึงก็รู้ว่าเค้าไม่ใช่คน จะต้องให้กูพูดย้ำอีกกี่รอบมึงถึงจะพอใจ!”
“แต่เค้ามีชีวิต! กูฆ่าเค้าไม่ได้หรอก กูไม่ใจร้ายขนาดนั้น กูได้ยินเสียงหัวใจเค้าเต้น...กูสัมผัสได้ เค้าไม่มีอะไรต่างจากพวกเราเลยนะเว้ย แล้วมึงจะให้กูเห็นแก่ตัว ฆ่าเค้าแค่เพราะว่าองค์กรห่าเหวอะไรนั่นบอกว่าเค้าไม่ใช่คนน่ะเหรอ!”
ซีวอนพูดอะไรไม่ออก เขาเห็นน้ำตาปริ่มๆ ของเพื่อน และมันก็ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะอยากเสียน้ำตาบ้าง แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาจะมาอ่อนแอ เขารู้ว่ามันยาก แต่เขาจะพาไอ้คังอินผ่านเรื่องยากๆ นี้ไปให้ได้
“ใช่...เค้ามีหัวใจ รักได้ เกลียดได้” ซีวอนพึมพำออกมาแล้วแค่นหัวเราะ “มึงผิดที่ล้อเล่นกับหัวใจของคนอื่น ก็สมควรแล้วนี่ ก็ถูกแล้วที่มึงสำนึกว่าต้องรับผิดชอบ มึงทำให้คยูฮยอนรักมึง แล้วก็ทำให้เค้าเกลียดมึง มึงทำตัวเองทั้งนั้น”
“นั่นสินะ ถึงกูจะขอโทษมันก็คงสายเกินไป คงไม่มีใครอยากให้อภัยคนที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดหรอก” คังอินหัวเราะบ้างและไม่ทันสังเกตว่าซีวอนเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ครู่หนึ่งซีวอนก็พูดขึ้น
“กูว่ามีนะ...มีสิ” ประโยคท้ายเขาพึมพำกับตัวเองเบาๆ
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------
Talk
เหมือนว่าเด็กดีจะมีปัญหานิดหน่อย (จริงๆ ก็ไม่หน่อยนะ...) เมื่อหลายวันก่อนอัพแล้ว 3 ตอน แต่ไม่ขึ้นซักตอน
และพอกดเข้าไปดูหน้า control panel ของตัวก็ปรากฏว่าตอนเก่าๆ ไม่ขึ้น พอมาวันนี้ตอนที่ลงใหม่หายไปจาก panel
แต่ตอนเก่าโผล่คืนมา เลยลงตอนใหม่ทับไปอีกที หน้าบทความเลยกลายเป็น ตอนที่ 6 แล้วข้ามไป 10 11
ขอบคุณทุกคนที่ยังติดตาม ฟิคเรื่องนี้มี 13-14 ตอนจบ นะคะ แต่ละตอนเลยจะยาวนิดนึง เพราะยึดการแบ่งตอนในเล่ม
ตอนนี้ฉบับเล่มเกือบเสร็จแล้ว เหลือเก็บรายละเอียดเรื่องการ์ตูนแถมท้ายอีกนิดหน่อย คงพอดีกับที่ลงในเด็กดีจบ
ใครสนใจก็รบกวนติดตามกันด้วยนะคะ คาดว่าจะเปิดจองภายในเดือนนี้ ไม่ก็ต้นเดือนหน้าค่ะ
Simphonia_lavender
ความคิดเห็น