ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 1..คำชวน
31 ุลาม ปีไหนไม่รู้
ล่วเ้าอนเย็น อาทิย์ลาลับฟ้า อาาศเย็นอรารีพัพามาาอีีโลหนึ่ สายลมหอบโยลิ่นอายเทศาลวันปล่อยผี สีส้มอมแรเส้นอบฟ้ายาวไล่อยๆเลือนราลืนไปับท่วทำนอใบไม้หลุร่วระทบพื้น วามมืสยายเาปีทอยาวายทับเมือที่รออยยามวิาลอย่าใใ่อ
ท่ามลาแสวาวริบหรี่ระพริบพราวาปลายอบฟ้า โมไฟฟัทอที่แวนบนานระเบียบ้านแทบทุหลัส่อสว่าึ้นเื่อ้า ทีละว ทีละว ผลไม้เปลือแ็ที่ถูมีแะสลัุเป็นร่อาและปาบิเบี้ยวอันเป็นเอลัษ์ปล่อยสีส้มสวยอเปลวเทียนสั่นระริลอ่อลว แสสลัว่าแลลึลับ ไล้เล่นไปามพื้นถนนที่เริ่มส่อเ้าวามึั ร้านรวถูเ็บหาเปิหลอไฟเิ้า ประูปิแ่ไม่ไ้ลลอนไว้ เสียหัวเราะรื่นเริอเ็ๆเิมเ็มสีำมื้วยวามสนุสนาน ผู้เยาว์วัยทั้หิายอ้อนอเรื่อแ่ายแปลประหลาาพ่อแม่ ปลอมแปลนเป็นสัว์ประหลานานานิสุแล้วแ่วามิสร้าสรร์ะพาไปถึ หอบหิ้วะร้าใบเื่อเินลัเลาะท่อามท้อถนน
เสียร้ออลูวานมหวาน เสียแ่ะโนายอุปร์พิสารัสร้าสีสันไปทั่วเมือ ืนทั่วไปเมือไม่รึรื้นถึเพียนี้ ถ้าไม่ใ่รอย่อสุท้ายอเือนสิบ วันที่ผู้ให่ทั้หลายแหล่เล่าานำนานมามายมาแ่บรรพาล เทศาลที่ลายเป็นประเพีึ่รื่นเริ ระบายแ้มรอยยิ้มบนใบหน้าอันไร้เียสา
พวเ็ๆื่นเ้นรออยฟ้ามืมาแ่เ้า พอ่ำ็รีบับลุ่มว้าะร้าออไประเวนอนมหวาน พวหนุ่มๆสาวๆวัยึะนอแ่หน้าทาปาสวมเรื่อนุ่ห่มามวามอบอน ้อนรถัรยานยน์ไปุมนุมัปาร์ี้ฮัลโลวีนสุเหวี่ยามลับามบาร์ึ่เปิเสียเพลสนั่น บรรยาาศทั่วเมือปลุเลือวัยรุ่นให้ออไปทำเรื่อสนุ ฟัทอไร้วาที่มอผู้นามถนนและาวบ้านสวมุปีศาเินวัไว่ทำให้หลายีวิไม่อยาปล่อยืนนี้ผ่านเลยไร้ประโยน์โยารลุเล่นเน็ในห้อส่วนัว
แล้วสำหรับเผ่าพันธุ์มืล่ะ..?
หาว่ามีใรพอใส่ใะเยหน้ามอึ้นไปบนอาารสีาวออพาร์เม้นท์สุแสนธรรมาแห่หนึ่ และส่อสอสายานถึั้นสิบสาม ะพบว่าหน้า่าบานเียวที่เปิระรับลมเย็นนั้นับไฟมืสนิท และมีวาสีแเลือหนึู่่หลุบมอถนนเบื้อล่าอย่าเบื่อหน่ายสภาพนเอสุี
“เเรียยยยยย”เสียลายาวอผู้หิร้อรา้วยอาารรออย “เมื่อไหร่ะไ้ไปสนุเหมือนนอื่นเาสัที”
“ลน่า เอริส ืนนี้ปีศาอริุะาย เธอไม่อยาเินอยู่ีๆแล้วโนใรไม่รู้เ้ามาหาเรื่อลอหรอใ่มั้ย”อีเสียหนึ่อบเรียบๆราวับเรียมารมานานแล้ว และูเหมือนะสร้าวามุ่นเือให้ผู้ั้ำถามไม่น้อยเลยล่ะ
“ล้อเล่นใ่มั้ย!ันเป็นาานส่วนเธอแม่มนะ ลัวอะไระอีแ่เศษสวะ!”เ้าอื่อเอริสวาลั่น ระแทอบหน้า่าโรม บานพับ้า้ายทรุเอียทำท่าะล้ม มันถูพัหลายรอบนถ้าำรุไปอีรอบไม่แปลอะไรหรอ ถ้าหน้า่าพูไ้มันะร่ำรวใส่เอริสว่า..เลิระบายอารม์ใส่ันทุรั้ที่โนเเรียัเนาสัที!
เสียที่สอนั้นยัสุุม ไม่ใส่ใับอาารโมโหอเพื่อนแ่อย่าใ “เศษสวะที่เธอว่ามันเลื่อนเมือเลยนะ เธอ็รู้ว่ามีปีศาเยอะแยะไม่อบหน้าพวเรา”เหุผลึ่ยมาแย้่าล่าวไ้รเผนู่สนทนาบหัวัวเอาให่
“แล้วะทำาอะไรเล่า นี่ืนฮัลโลวีนนะ!”รั้นเถียไม่ออ็เริ่มออแนวโวยวาย
“ท่อำรา อาทิย์หน้าสอบีวะ อย่าบอนะว่าลืม”ประโยนี้สะท้อนไ้ีว่านพูสมวรประอบอาีพอาารย์ผู้เ้มวเหนืออื่นใ..
เียบไปประมาสามวินาทีถ้วน...
“ไม่นะ!!เธอะบ้าเร้อออออออ!!!”สำเนียโอรว้อเ็มโสประสาทนั้นล่าราวับนะโนำลัะาย็ไม่ปาน ถึอย่านั้น..เธอ็ไม่มีปัา่อรำประาศินั่น “เาายันพอี เธอเอาสมอส่วนไหนมาิห๊า!”
“ส่วนที่สมเหุสมผลน่ะสิ ถ้าืนออไปนอาะหมแรลับมาแล้วยัเสี่ย่อารีวะึ่เป็นวิาสำัในารเอาเรเรียนบ้วย”วาา่อมาแทนำบอว่ายุิารเอ่ยถึืนฮัลโลวีนถึเพียแ่นี้...
เา้าหน้า่าทำเสียฮึฮัระฟัระเฟียอยู่นเียว แนเรียวยาวระาบานพับระแทปิัโรมนระโร้ายหล่นลพื้นแเป็นเสี่ยๆ
.......................................................................................................................................
“อทุอย่ารบรึยั”หิสาวอายุประมายี่สิบเอ่ยถามน้าาย วหน้าามอ่อนหวานระทบแสโมไฟ้าเีย วัถุหนึ่เียวในห้อที่ยัเปิสวิส์ เรื่อใ้อื่นๆล้วนนิ่สนิทปล่อยให้วามมืลืนรอบำบริเว้วยวามเ็มใยิ่ยวอเ้าอห้อโทนาวอันโอ่อ่า...เพราะเธอเป็นแวมไพร์หาใ่มนุษย์
ืนฮัลโลวีนเป็นวันเียวอรอบปีึ่เธอสามารถปลปล่อยัวนแท้ริออไปเินทอน่อปะปนับนธรรมามามายบนถนนสายให่ ทำไมเธอถึะยอมพลาล่ะ
ลาโทน่ายมือเปลือยเปล่าที่ปล่อยเล็บำ้นอยาวสัมผัสเลียวผมสีทอยาวที่เล้าเออย่าประี บนมวยผมปัปิ่นแวววาวล้อแสโม เรือนร่าสะโอสะอห่อหุ้ม้วยุระโปรยาวลุมเท้าแบบที่เธอโปรปราน ปั้ายสีำลอวามยาว และที่ับให้โเ่นือหน้าารึ่หน้าประับาเพรไม่หรูหราเินเหุึ่สวมไว้ป้อันนำไ้ และมันไม่ไ้ลทอนวามามสะุาอเธอไปเลย
ลาโทน่าละเอียับารัสรรเรื่อแ่ายทุิ้นเสมอ ่าาเพื่อนอเธอที่ยัไม่อบำถามเมื่อรู่สัำ หิสาวึ้อหันไปมอเอ
ท่ามลาวามมืในห้อปิทึบ อีหนึ่นที่สวมุำเหมือนันแทบลมลืนเป็นส่วนหนึ่อเาผนัทะมึน นัยน์าสีนิลนิ่เรียบ้อมอลาโทน่าเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น เทียร่าปล่อยเรือนผมำลับยาวรบั้นเอวโยไม่ิหาเรื่อประับแ่ ส่วนอาภร์อเธอ็เป็นุรารียาวเหมือนปิ ที่เพิ่มเิมมีเพียสร้อยอัมีับำไลสอสามิ้นึ่ลาโทน่าบัับให้ใส่เท่านั้น
ลาโทน่าเผลอถอนหายใเฮือ...มันะธรรมาไปมั้ย
“ไม่าอะไรแล้ว ืน้าพวเเรียรอแย่”ยมทูสาวรีบแทรึ้นมาเมื่อลาโทน่าเริ่มมอสำรวเธอ้วยแววาประมาว่า..วรแ่อะไรรโน้นรนี้...รูปแบบเสื้อะเรียบไปไหม..หรือวรัทรผมให้มันเ้าท่าว่านี้ี “ไปเถอะ ะหโมสิบแล้วนะ”
ลาโทน่าเหลือบนัยน์าเรียวสวยสีฟ้าริสลอ้อนาฬิา้าผนั เธอยอมแพ้เพราะเรใเพื่อนอีหลายๆนที่ป่านนี้นั่อยแย่ “็ไ้”
ที่ริแวมไพร์สาวอยาลอแปลโมเทียร่าให้สวยว่านี้ แ่เวลาไม่อยท่าแล้ว และวามสนุ็อยู่้านอโน่น ลาโทน่าเอื้อมมือับไฟวสุท้าย ่อนพาันปลาสนาารไปาห้ออันเียบเหา
....................................................................................................................................
ลาโทน่าับเทียร่าไม่ไ้เอ่ยปาวนเเรียและเอริสไปท่อรารีในืนฮัลโลวีนปีนี้ เพราะิว่าสอนนั้นรู้ีอยู่แล้ว ผสมับำพูร่าเริอเอริสใน่วหลายวันหลัที่แสว่าอยาเที่ยวเ็มแ่ ทัู้่เลยพร้อมใอนุมานเอาเอว่าพอไปถึอพาร์เม้นท์สอนนั้นแ่เนื้อแ่ัวเรียบร้อยพร้อมออไปแล้ว อย่ามา็แ่ิันิหน่อยๆ ไม่มีปัหาอะไรหรอ
แ่เธอไม่นึว่าะเอสิ่ที่เห็นประัษ์แ่สายา อนนี้็แล้วัน...
อพาร์เม้นท์อเเรียปิไฟมืไม่เหลือแม้แ่วเียว เป็นธรรมเนียมอพวเธอว่าถึวันนี้อปีเมื่อไหร่ะไม่ยอมเปิไฟทั้ืน ึ่นั่นไม่ผิปิ แ่ให้ายเถอะ..นั่นอะไร? เอริสนัุู่้ันเ่าพิผนัู้ สอมือถือหนัสือเรียนเล่มโ้วยสีหน้าบึ้ึเหมือนโนบารให้ทำสิ่ั่วร้ายมหัน์ และนัยน์าแานที่วาไล่แถวัวอัษรบนหน้าระาษ...
ำลัอ่านหรือ?
ำลัอ่านหรือ?
เอริสยอมอ่านหนัสือทบทวนในืนฮัลโลวีนเนี่ยนะ!
ลาโทน่ามอา้าระทั่เเรียที่นั่ำับวันอยู่้าๆเอริสเยหน้าทั หน้าาเธอปิเป็นอันมา “อ้าวไลาโทน่า เทียร่า็้วย มาเยี่ยมเหรอ เิๆ”เเรียสายาสั้นไม่เห็นเสื้อที่พวเธอสวมะเ่นหราหรือแล้ลืมว่าวันนี้วันที่เท่าไหร่ันแน่นะ..
้านเอริสูล้ายะำฝัใ พอเธอเห็นทัู้่ วามอทนที่สั้นเพียปลาย็หมลทันที เธอเวี้ยหนัสือเ้าปัหาระแทพื้นนหน้าระาษพับยับเยิน พลาร้อะโนอย่าโรธเรี้ยว “เห็นมั้ยเเรีย!ใรๆเ้า็ออไปเลิมลอทั้นั้น ไม่มีใรมานั่บ้าในถ้ำเหมือนพวเราหรอ!”ระับเสียเธอันถ้ามีลูเล็เ็แแถวนี้ร้อไห้้าอลหม่าน
ทว่าเเรียแสร้ไม่ไ้ยิน เธอยิ้มเยือเย็นอย่าใี แ่มือเอื้อมหยิแนเอริสเสร็สรรพ “เิๆ นั่่อนสิ แ่ถ้าะไปเที่ยว็ามสบายนะ พวเราะอยู่นี่แหล่ะ”เธอไม่สนใเสียโวยวายประท้วอเพื่อน นิ้วมือหนีบเนื้ออีฝ่ายแล้วบิอย่าแร เสียั้านเียบสนิทราวับร่ายเวทย์...
ลาโทน่าะพริบาปริบๆ เธอหันไปสบาเทียร่าที่ยัทำหน้าไร้อารม์ แล้วเอ่ยับเเรียะุะั “เอ่อ..พวเธอะไม่ไปริเหรอ ืนนี้ึัมาเลยนะ”
“ไม่ล่ะ อยู่บ้านสบสุว่า”แม่มสาวอบแบบมืออาีพ “ใล้เรียนบแล้วพวเราเปลือเวลาเที่ยวไม่ไ้หรอ สู้อ่านหนัสือทบทวนบทเรียนะไ้ประโยน์ว่า”
ลาโทน่าหาเหุผลมาหัล้าไม่ไ้เ่นเียวับเอริสทีู่เหมือนะิไปแล้ว แวมไพร์สาวยิ้มืเื่อน่อนำเลือาาน้วยแววาอโทษอโพยที่่วยอะไรไม่ไ้.. “ั้น็ามใละัน เี๋ยวพวเราะไปแล้ว เอ่อ..ถ้าเปลี่ยนใามไปที่ัุรัสลาเมือไ้นะ”
เเรียพลิหนัสือหนาเทอะทะที่สามารถฟาหัวนายหาปาแม่น “พวเราอยู่นี่ันทั้ืน”
เอริส้มหน้ามอำราอย่าทรมานะลามันลับมาราวับำลัฝืนใะ่าใรสันั้นแหล่ะ สายาที่เธอลอบมอลาโทน่าล้ายนัโทษร้ออให้ปลปล่อยไม่มีผิ นเเรียหยิเ้าอีทีเธอถึบ่นพึมพำแล้วอ่านมัน่อ แม่มสาวยิ้ม “พวเธอไปเถอะ”
เอริสทนไม่ไหวโพล่ึ้นมา “เลิี่เ่าะทีเเรีย!แ่ปีศาระอๆไม่ถึร้อย นอย่าันะแพ้มันไ้ไ!ันเป็นผู้นำโลปีศานะเฟ้ย..โอ้ย!”แวมไพร์สาวแอบนิ่วหน้า พอเเรียปล่อยมือเธอถึเห็นแนเอริสแแปร้ไปทั้แถบ เ้าัวเหมือนะแสบไม่น้อยแ่ไม่เลิรา่ายๆ “วันนี้มีแ่ปีละรั้นะ พวเรา็ใ่ว่าะเ้าโรเรียนริๆสัหน่อย มันแ่าบัหน้าระหว่าอยู่โลมนุษย์เท่านั้นไม่ใ่เรอะ เอาน่าเเรีย อยู่โลปีศาัน็ทำโน่นทำนี่ไม่หยุ พอมาที่นี่็โนัให้เรียนอี มันะรันทไปหน่อยมั้ยห๊า!”เสียแหลมลาสูปรี๊เมื่อำราหล่นปุลระแทหัว หาเธอร่ำร้ออวามเห็นใ่อไป นิที่ถ้าใรสันไม่ฟัเนื้อวามแ่รอเพียัหวะเสียนึว่าเธอำลัเรียร้ออิสรภาพแ่เหล่าทาสผู้ถูี่
“หมวันนี้็้อไปไล่ับปีศาที่ละเมิอี อพัสมอสบายๆหน่อยนะ นะๆๆๆๆๆ!”เอริสเ่มา แ่เหล็อเธอือไม่ใ้ำลัับเพื่อนไม่ว่าะโนำราเวี้ยหัวี่ร้อยรอบ ันั้น ลูอ้อนประเภทื๊อรอโลึเป็นยุทธวิธีใ้ไ้ผลยามับันเสมอ...
“หมวันนี้็้อไปไล่ับปีศาที่ละเมิอี อพัสมอสบายๆหน่อยนะ นะๆๆๆๆๆ!”เอริสเ่มา แ่เหล็อเธอือไม่ใ้ำลัับเพื่อนไม่ว่าะโนำราเวี้ยหัวี่ร้อยรอบ ันั้น ลูอ้อนประเภทื๊อรอโลึเป็นยุทธวิธีใ้ไ้ผลยามับันเสมอ...
และเเรีย็มัรำาเมื่อถึ่วโ้นี้น้อยอมรามือเสมอ เธอมุ่นิ้ว ผลัเอริสอออย่าหุหิ ระแทเสีย “เออ!ามใละัน เิอะไรึ้นันไม่รับรู้้วย!”
เอริสร้อไโย โยนำราทิ้ไม่เรใทันทีนเเรียอยาลืนำพูนั เ็สาวลุึ้นวิ่ออาห้อ บอลาโทน่าับเทียร่าว่าะเปลี่ยนุภายในสอนาที
ลาโทน่ายิ้มืเื่อนับเเรียแล้วระุแนึเทียร่าไปอยนอห้อ ใเธอโล่อที่านนี้เอริสไ้ร่วมสนุ้วย ไม่มีเสียเอะอะอาานสาวแล้วเธอะรู้สึาอะไรไปทุหนสิน่า
แ่ว่าทำไมในแววาอเเรียที่ระทบแสไฟน้อยนินอหน้า่าถึไ้วิแบบนั้น..ราวับรู้ว่าเรื่อราวะเป็นไ่อไปและไม่สบายใเอาเสียเลย
.........................................................................................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น