คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 3 : Y (why) [สั้นครับ แต่งตอนขี้เกียจอ่านสอบ]
ช่วงนี้เราไม่ได้แต่งเลยอ่ะ คือผมจะสอบแล้วอ่ะนะ เดี๋ยวหลังสอบคงจะได้อัพแบบไวๆนะคับ
ตอนนี้สั้นๆแต่ได้ใจความ 55+
ขอบคุณทุกๆคนที่มีน้ำใจและทำตัวเป็นคนดีเม้นต์ให้ผมนะครับ ขอบพระคุณทุกคนที่มาอ่านครับ ^ ^
---------------------------------------------------------------------------
Chapter 3 : Y (why)
“ใช่สิ!!”
“...”
“...” ไร้ซึ่งเสียงใด ๆ ทั้งสามที่นั่งอยู่บนโต๊ะจ้องมองดาราใหญ่อย่างนิ่งอึ้งตะลึงและตกใจ...
“งั้นเหรอ....” รอยยิ้มน้อย ๆ ปรากฏขึ้นที่มุมปากของยูชอน...คราวนี้นิตยสารของเขาคงจะขายได้เป็นล้าน
“เอ่อ...ฉันพูดเล่น” จุนซูที่เพิ่งนึกถึงคำที่ตนพูดออกไปมีสีหน้าตื่นตกใจอย่างเห็นได้ชัด ใบหน้าหวานที่มีเลือดฝาดด้วยความเขินอายมองลงต่ำ ไม่สบตาคนที่พูดด้วยแม้แต่น้อย
“คงจะเป็นอย่างนั้นแหละ...คิม จุนซูจะมาชอบผู้ชายได้ยังไง” ยูชอนเอ่ย ดวงตาคมจับ
จ้องที่ใบหน้าของนักร้องหนุ่ม
“ไม่ถามต่อแล้วใช่ไหม...” จุนซูที่รู้สึกว่าตัวเองโดนจ้องตลอดเวลาพูดขึ้นเพื่อจะได้หนีจากบรรยากาศที่น่าอึดอัดนี่ซักที...
“แล้วตกลงคุณชอบผู้ชายจริง ๆ รึเปล่า” ยูชอนถามอีกครั้ง ในขณะที่ยังคงจ้องหน้าจุนซูอย่างเอาเป็นเอาตาย...ทั้ง ๆ ที่ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องจ้องหน้าจุนซูตลอดเวลาอย่างนี้ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธว่าใบหน้าหวานนั้นน่ารักมากเพียงไหน...
“เซ้าซี้อยู่ได้...ฉันก็บอกไปแล้วไงตั้งแต่ต้นนี่”
“แสดงว่าคุณชอบผู้ชายจริง ๆ ใช่ไหม” ยูชอนยังคงคาดคั้นคำถามเดิมต่อไป...
“เออ!!...ฉันชอบผู้ชาย พอใจไหม...เชิญเอาคำพูดฉันเข้าไปใส่ในหนังสือทุเรศของแกเลย ให้มันได้รู้กันเลยว่า คิม จุนซูเป็นพวกชอบไม้ป่าเดียวกัน ดีไหม...ทีนี้หนังสือของแกน่ะ จะได้ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าเลยไง บก.แล้วก็หัวหน้าบริษัทแกก็จะนั่งนับเงินกันสบายและจ่ายโบนัสให้แกงาม ๆ แต่แกก็ยังคงเป็นแค่คอลัมน์นิสต์กระจอก ๆ นั่งเขียนข่าวที่เมคขึ้นไปวัน ๆ ส่วนฉันก็ยังอยู่ในวงการบันเทิงและเล่นแต่หนังโฮโมเพื่อหาเงินเข้ากระเป๋า...แต่ขอบอกไว้อย่างนึงนะ...ถ้าเกิดว่าทุกอย่างที่ฉันพูดมามันลงไปอยู่ในเศษกระดาษเน่า ๆ ที่แกเรียกว่าหนังสือพวกนั้นล่ะก็...เราคงจะได้พบกันอีกทีที่ศาลนะคุณปาร์ค...จียอน ไปกันได้แล้ว” จุนซูโกรธจนเลือดขึ้นหน้า...เขาไม่เคยเจอนักข่าวคนไหนที่สัมภาษณ์ไร้มารยาทขนาดนี้เลย เขาลุกขึ้นและก้าวเท้าจะออกจากร้าน....
“จะไปแล้วเหรอครับ น่าเสียดายจัง” ยูชอนพูดหน้าทะเล้นในขณะที่มือจับข้อมือบางไว้แน่น
“ปล่อย...” จุนซูตะโกนลั่น...เขาโกรธ โกรธตัวเอง...โกรธที่เขาหัวใจเต้นแรงมาตลอดที่อยู่กับผู้ชายคนนี้
“ไม่ปล่อยไม่ได้เหรอครับ...” ยูชอนพูดหน้าตากรุ้มกริ่ม...
“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ...” หน้าหวานพูดอย่างมีอารมณ์...ทำไมหัวใจเขาถึงต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย เขาเป็นอะไรไปเนี่ย...
“งั้นผมขอบอกอะไรคุณอย่างนึงก่อนละกัน...” ร่างสูงกระชากข้อมือบางเข้าหาตัว ร่างเล็กลอยละลิ่วมาคร่อมเขาที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ แขนแกร่งโอบรัดคนหน้าหวานเข้าแนบกับตัว... จุนซูเบิกตาโพลงอย่างตกใจ ใบหน้าแดงก่ำลามไปถึงใบหู ร่างกายเหมือนไร้เรี่ยวแรงอะไร...แขนอ่อนเปลี้ย ไม่อาจจะขัดขืนอะไรได้...เขาเป็นอะไรไป
“ผมไม่ใช่นักข่าว....ผมนี่แหละ เจ้าของ Star Koran” ยูชอนกระซิบแผ่วเบาที่หูของร่างบางก่อนจะไล้ริมฝีปากไปที่แก้มใสและบรรจงจุมพิตเบา ๆ
“หัวใจคุณเต้นแรงจัง...หลงเสน่ห์ผมเข้าแล้วล่ะสิ” ยูชอนเอ่ยเสียงเบาและคลายอ้อมแขนออก...จุนซูรีบผละตัวออกทันทีทันใด
“ไอ้....ไอ้บ้า” จุนซูวิ่งออกจากร้านไปด้วยความอาย...ทิ้งจียอนไว้ในร้าน...ขึ้นรถและขับไปทันที
“คุณจุนซู...” อี จียอนร้องลั่น...แต่ก็ไม่ทันการ
“แล้วฉันจะกลับบ้านยังไงล่ะเนี่ย” หญิงสาวบ่นอุบ
“เดี๋ยวผมไปส่งก็ได้นะครับ...” ยูชอนเสนอ
“จะดีเหรอคะ...”
“ดีสิครับ...” ยูชอนยิ้มให้ก่อนจะนำทางไปที่รถ
“อย่าถือสาคุณจุนซูเลยนะคะ...เขาก็นิสัยเสียอย่างนี้แหละค่ะ” จียอนพูดขึ้นระหว่างทาง
“ครับ...” ยูชอนยิ้มให้...
“จะให้ฉันทำยังไงก็ได้..แต่กรุณาอย่าเอาคำพูดวันนี้ไม่ลงหนังสือเลยนะคะ ฉันขอร้องล่ะ...จะให้
ทำยังไงก็ได้ คือ...ฉันยังไม่อยากตกงานน่ะค่ะ”
“จะทำอะไรก็ได้เลยเหรอครับ” ยูชอนที่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถอยู่ถามอย่างสงสัย...
“ค่ะ...ฉันขอร้องจริง ๆ”
“ถ้าอย่างนั้น...” ยูชอนยิ้มกว้างและหันไปมองชางมินอย่างมีลับลมคมนัย
“อะ...อะไรครับพี่ อย่าลากผมไปเกี่ยวด้วยสิ” ชางมินรีบพูดเพื่อป้องกันตัว...ประธานยิ่งชอบคิดอะไรบ้า ๆ บอ ๆอยู่ด้วย....ตายแน่ชางมิน
“ถ้าอย่างนั้นคุณจียอน....คุณมาเป็นแฟนกับชางมิน...ถ้าเลิกกันเมื่อไหร่ ผมก็จะลงข่าวทันที....ตกลงไหมครับ”
ความคิดเห็น