คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 1 : Behind the Cloth
Chapter 1 : Behind the Cloth
20 ธันวาคม....
อากาศหนาวเย็นของหน้าหนาวทำให้คนสวยที่นอนกระสับกระส่ายบนเตียงแข็ง ๆ ของตัวเอง ผ้าห่มที่เอามาพันตัวจนไม่ได้ช่วยให้อุ่นขึ้นแม้แต่น้อย...หน้าสวยงอง้ำอย่างอารมณ์เสีย อากาศเย็นอย่างนี้เกลียดจริง ๆ เลย !!
"พี่อย่าทำหน้าบูดอย่างนั้นสิครับ...อากาศเย็นอย่างนี้ดีออก ไม่ต้องเปิดแอร์ด้วย" หนุ่มน้อยที่ยืนแต่งตัวอยู่หน้ากระจกมองคนที่นอนอยู่บนเตียงแล้วหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่ได้
"หัวเราะอะไรชางมิน...หน้าฉันมันตลกขนาดนั้นเชียวเหรอ" คนสวยทำแก้มป่องอย่างงอน ๆ
"ก็พี่...พี่เอาผ้ามาพันตัวอย่างนี้..พี่เหมือนไส้เดือนเลยอ่ะ รู้มะ ฮ่า ๆ ๆ" หนุ่มหน้าใสหัวเราะออกมาดังลั่น
"แล้วนี่จะไปไหนเนี่ย...แต่งตัวซะหล่อเชียว" หนุ่มหน้าสวยถามก่อนจะเอาผ้านวมที่พันตัวออก...
เหมือนไส้เดือนเหรอ!! ชางมิน...ปากนะปาก.....
"ชมผมอย่างนี้...ไม่ใช่ว่าพี่แจจุงแอบชอบผมนะ" เด็กหนุ่ม ชิม ชางมินปั้นสีหน้าตกใจ(ที่สุดเท่าที่ทำได้)
"ใช่ ๆ ฉันคงชอบแกแหละชางมิน" คนหน้าสวยยิ้มนิด ๆ ก่อนจะลุกขึ้นไปกอดชางมินแน่น...
"เฮ้ย...พี่แจจุง" ชางมินร้องเสียงหลง...เบิกตาโพลงอย่างตกตะลึง หน้าใสแดงระเรื่อขึ้นมา
"ฮ่า ๆ...ล้อเล่น ๆ อย่าคิดมากสิ คิดมากแล้วแก่เร็วนะจะบอกให้" คนสวย คิม แจจุง บีบจมูกชางมินอย่างเอ็นดู...
แจจุงกับชางมินเป็นรูมเมตกันมาตั้งแต่เรียนไฮสคูลด้วยกันจนกระทั่งตอนนี้ ทั้งสองเรียนจบแล้ว พวกเขาก็ยังคงเป็นรูมเมตกันเหมือนเดิม ... จึงไม่แปลกที่เขาทั้งสองจึงสนิทกันเหมือนพี่น้อง และด้วยความที่ชางมินอายุน้อยกว่า เขาเลยเหมาว่าแจจุงเป็นพี่ชายของเขา เพราะเกิดมาเป็นลูกคนเดียวเลยอยากจะมีพี่เหมือนเขาบ้าง...
คิม แจจุงเป็นจิตรกรอิสระ ทุก ๆ วันเขาจะไปนั่งอยู่ริมถนน รับจ้างวาดภาพเหมือน บ้างก็วาดภาพ
สีน้ำมันเพื่อขายให้กับร้านอาหารหรือสำนักงานต่าง ๆ
ส่วนชิม ชางมินเป็นนักเขียนคอลัมน์ในนิตยสารบันเทิงชื่อดังในเกาหลี คอยตระเวนหาร้านอาหารอร่อย ๆ แล้วมาเขียนแนะนำ...แต่ยังไง เขาก็หาร้านอาหารที่อาหารอร่อยเท่าฝีมือพี่ชายเขาไม่ได้ซักที อาหารของพี่แจจุงอร่อยที่สุดในโลก
"แล้วตกลงวันนี้จะไปไหน..." แจจุงนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวเล็กที่ใช้นั่งวาดรูปเป็นประจำ
"วันนี้ได้ไปสัมภาษณ์คิม จุนซูกับหัวหน้าครับ" หนุ่มน้อยชางมินยิ้มอย่างอารมณ์ดี...
"ฉันนึกว่านายเขียนคอลัมน์ร้านอาหารจานอร่อย"
"ไปฝึกงานกับหัวหน้าไงครับ..." ชางมินตอบคำถามแล้วจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย...ได้สัมภาษณ์ดารา
ดังซักที ต้องหล่อหน่อยวันนี้
"อืม...." คนสวยตอบรับ...ก่อนที่สายตาจะไปบรรจบกับภาพวาดภาพหนึ่ง..
ภาพวาดที่ไม่มีใครเคยเห็น...
แม้แต่เขาเองก็ยังไม่เคยเห็น...
ผ้าคลุมหลากสีที่คลุมภาพนั้นอยู่แม้อยากจะดึงมันออกซักเพียงไร...
แต่บางสิ่งบางอย่างในใจกลับรั้งเขา...ไม่ให้ทำอย่างนั้น....
สิ่ง ๆ นั้นกำลังบอกเขาว่า...ภาพวาดภาพนี้
ยังไม่เสร็จสมบูรณ์....
"เมื่อไหร่พี่จะเปิดภาพนั้นดู...." ชางมินถามพี่คนสวยของเขา...เป็นเวลาสองเดือนแล้ว ที่ภาพนั้น
ตั้งอยู่ในห้อง... เป็นเวลาสองเดือนแล้วที่ภาพ ๆ นั้นยังคงถูกผ้าคลุมนั้นปกปิด... อีกเจ้าตัวคนวาดยังกำชับว่าห้ามเอาผ้าคลุมนั้นออกเด็ดขาด
"ไม่รู้สิ...ฉันไม่รู้จริง ๆ ชางมิน..." ดวงตาคู่สวยจับจ้องภาพวาดนั้น...หวังเพียงว่าจะมองลอดผ่าน
ผืนผ้าที่ปกปิดรูปภาพเบื้องหลังไว้... ทำไมเขาถึงไม่ดึงผ้าออกซักทีนะ
"นายไปทำงานเถอะชางมิน...เดี๋ยวสายนะ"
"เออ...จริงด้วย ผมไปละนะครับพี่" หนุ่มหน้าใสลุกลี้ลุกลนหยิบเป้ก่อนจะวิ่งออกจากห้องไป....
คิม แจจุงนั่งอยู่ที่เดิม...หลับตาลง...พลันใบหน้าของชายคนหนึ่งปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืดมิด
ของดวงตาที่ปิดลง...
"นายหน้าหมี.....ได้ยินฉันไหม" ร่างบางกระซิบรำพันกับตัวเอง..
"ทำไมนายต้องคอยมาเข้าฝันฉันอยู่เรื่อย...ทำไมทุกครั้งที่ฉันมองรูปนี้...ฉันต้องคิดถึงหน้านายทุก
ครั้งด้วย หน้าเหมือนหมีอย่างนายน่ารำคาญชะมัด" แจจุงพูดอย่างหัวเสีย...ทำไมเรื่องบ้า ๆ นี่ต้อง
เกิดกับเขาด้วยนะ... ทำไมคนหน้าหมีอย่างนั้นถึงเจาะจงมาเข้าฝันเขาคนเดียวด้วย...ให้ตายสิ
ใจกลางกรุงโซล...ท่ามกลางรถที่เดินสวนกันไปมา ผู้คนเดินสวนกันขวักไขว่ ชอง ยุนโฮวิ่งแทรก
ผ่านฝูงชนอย่างเร่งรีบ ภาวนาให้ร้าน "Princess Bakery" ที่คุณคิมนัดเขาไว้อยู่ไม่ไกลนัก.... เขามองนาฬิกาที่ข้อมือของตัวเอง....เลยเวลานัด 10 นาทีแล้ว...คุณคิมต้องว่าแน่ ๆ เลย...
"แฮ่ก ๆ....มะ....มาแล้วครับ" ยุนโฮยืนหอบอย่างอ่อนแรง...เขาก้มหน้าขอโทษคนที่รอเขาอยู่หลาย ๆ ครั้ง
"อย่างน้อยก็มานะ" ชายหนุ่มที่หน้าตาหนักไปทางหญิงสาวกล่าวตอบ...
"ขอโทษจริง ๆ ครับคุณคิม" ยุนโฮโค้งเป็นการขอโทษอีกครั้ง
"ฮีชอล....เรียกฉันว่าฮีชอล ฉันบอกกี่ทีแล้ว" ใบหน้าสวยยิ้มให้บาง ๆ
"ครับคุณฮีชอล...วันนี้จะให้ผม..เอ่อ...ถ่ายรูปอะไรเหรอครับ" ชอง ยุนโฮเอากล้องตัวโปรดของเขามาถือไว้บนมืออย่างกระฉับกระเฉง....
"เค้กน่ะ...เป็นเค้กรสใหม่ที่เพิ่งเอาออกมาวางขาย...ตามมาสิ" ฮีชอลพูดก่อนจะนำทางเข้าไปในตัว
ร้าน
"นั่งก่อนสิ....เดี๋ยวฉันจะไปเอาเค้กมา รอหน่อยนะ" คิม ฮีชอลเอ่ย...ก่อนที่จะเดินไปหลังร้านเพื่อ
ไปเอาเค้ก
"คราวนี้ไม่โดนด่าแฮะ...รอดตัวไป" ยุนโฮพูดเบา ๆ อย่างโล่งใจ ก่อนจะหยิบกล้องตัวเก่งขึ้นมา
เตรียม...
"จะว่าไป...วิวข้างนอกก็สวยเหมือนกันนะ" ด้วยความที่เป็นคนรักการถ่ายภาพเป็นชีวิตจิตใจ...ยุ
นโฮจึงอดไม่ได้ที่จะถ่ายวิวด้านนอก ไปเที่ยวเกาะเชจูอาทิตย์เดียว...เมืองแถวนี้ก็เปลี่ยนไปเยอะ
เหมือนกันนะ
"มาแล้วยุนโฮ...ถ่ายสวย ๆนะ" ฮีชอลเดินถือเค้กวางบนโต๊ะอย่างเบามือ....
"ได้ครับคุณคิม..." ยุนโฮรับคำ...
"บอกให้เรียกฉันฮีชอลไงล่ะ" คนสวยทำหน้ามุ่ย...
"ก็ได้ครับคุณฮีชอล" ยุนโฮหัวเราะอย่างอารมณ์ดี...จะไม่อารมณ์ดีได้ไงล่ะ ก็คุณคิมจ้างให้ถ่ายรูปที
ไร ได้เงินพอกินไป 2-3 อาทิตย์เลย
"ถ่ายไม่สวยล่ะน่าดู..." ฮีชอลพูดขู่...
"อย่าทำตัวน่ากลัวมาสิครับคุณฮีชอล...เดี๋ยวคุณฮันก็ไม่รักหรอก" ยุนโฮพูดแค่นหัวเราะ...แต่ก็ยังตั้ง
หน้าตั้งตาถ่ายรูปเค้กอย่างตั้งอกตั้งใจ....
"ยุนโฮ...เดี๋ยวฉันจะลดค่าจ้างคอยดู" ฮีชอลพูดอย่างเคียดแค้น
"ถ้าอย่างนั้นผมก็จะฟ้องคุณฮัน" ยุนโฮตอบเสียงนุ่ม ทำเอาคนสวยพูดไม่ออกเลยที่เดียว ได้แต่นั่ง
หน้ามุ่ยอยู่ที่โต๊ะ...แค้นนักนะ ยุนโฮ ฉันจะฟ้องฮันกยองว่านายแกล้งฉัน
ชอง ยุนโฮ เป็นช่างภาพอิสระที่รับจ้างถ่ายรูปเพื่อหาเลี้ยงชีพ... ในวงการนางแบบนายแบบเกือบ
ทุกคนต้องรู้จักเขา เพราะเขาได้รับการว่าจ้างไปถ่ายภาพเพื่อลงนิตยสารชื่อดังในอเมริกาบ่อย
ครั้ง... และทุกครั้งนักวิจารย์ก็ชื่นชมผลงานที่ตากล้องหนุ่มคนนี้ถ่ายออกมา...
คิม ฮีชอล เป็นนายแบบชื่อดังที่ผันตัวเองมาขายเบเกอรี่ในตัวเมือง...ร้านของเขาโด่งดังมากในย่าน
นี้ ส่วนหนึ่งมาจากตัวเจ้าของร้านเองและเค้กที่หวาน หอม อร่อยติดใจคนทั้งโซล ส่วนหนึ่งก็มา
จาก ฮันกยอง หนุ่มชาวจีนที่ทำงานเป็นผู้จัดการและพนักงานเสิร์ฟของร้าน และด้วยความที่ฮัน
กยองมีรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าดีมาก ทำให้สาว ๆ แถวนั้นมากินเค้กร้านนี้เพื่อหวังจะจีบกันมากมาย...
แต่สิ่งหนึ่งที่สาว ๆ พวกนั้นไม่รู้ก็คือ...พ่อหนุ่มชาวจีนนั้น มีคนรักอยู่แล้ว...จะใครได้อีกล่ะ ก็เจ้า
ของร้านคนสวยไง....
"คุณฮีชอลครับ...ถ่ายเสร็จแล้ว" ว่าแล้วยุนโฮยื่นกล้องดิจิตอลให้ฮีชอลดูรูปที่ตนถ่าย
"ว้าวววว...รูปสวยจังยุนโฮ...เออนี่ ว่าจะบอกนานละ ไม่ต้องพูดกับฉันเพราะขนาดนั้นก็ได้..ฉันรู้จักนายมาตั้งแต่นายถ่ายแบบให้ฉันสองปีก่อนนู้นแล้ว... สองปีผ่านมานายก็ยังพูดกับฉันเพราะเหมือนเดิม.....ฉันรำคาญรู้ป่ะ"
"ก็ได้ครับพี่"
"ฉันเซฟลงคอมก่อนนะ" ฮีชอลเสียบสายกล้องเข้ากับคอมพิวเตอร์แบบพกพาของตน ก่อนจะโหลดรูปเค้กทั้งหมดเข้าเครื่อง
"นี่นายถ่ายรูปอะไรเยอะแยะเนี่ย" ฮีชอลเปิดดูรูปวิวที่ยุนโฮถ่ายเล่น...เจ้าตัวที่นั่งอยู่ข้างหลังก็ยื่นหน้าเข้ามาดูรูปบนหน้าคอมบ้าง
"วิวหน้าร้านพี่น่ะแหละ..."
"ถ่ายสวยเหมือนกันนะเนี่ย...ไม่เคยนึกว่านายจะมีฝีมือขนาดนี้" ฮีชอลเปิดรูปวิวที่ยุนโฮถ่ายไปเรื่อย ๆ
"พี่...กลับไปที่รูปเมื้อกี้หน่อยสิ" ยุนโฮยื่นหน้าเข้าไปให้ใกล้หน้าจอมากขึ้น...
"ไม่เห็นมีอะไรพิเศษเลยรูปนี้ นายจะดูทำไม" ฮีชอลขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจ
ถึงแม้ฮีชอลจะไม่สนใจ...แต่เขาเห็น
ตรงจุดเล็ก ๆ ที่มุมของภาพ ๆ นั้น....
ยุนโฮเห็น...
เห็นนางฟ้าแสนสวย....
ยุนโฮมองใบหน้าเรียว ริมฝีปากสีกลีบกุหลาบอย่างหลงใหล...
อยากจะรู้จัก...
อยากจะได้ยินเสียง.....
บัดนี้...เขาเชื่อแล้ว คำพูดที่เคยได้ยิน....
ความประทับใจในครั้งแรกที่ได้เห็น...รักแรกพบ
มันเป็นอย่างนี้นี่เอง.....
ยุนโฮรีบวิ่งไปดู ณ ที่ ๆ นางฟ้าคนสวยในภาพอยู่...เขาพบเพียงความว่างเปล่า... ณ จุดนั้นในภาพ
นางฟ้าแสนสวยไม่อยู่ที่นั่นแล้ว....
เหลือไว้...เพียงรูปภาพให้คน ๆ นี้...ที่หลงใหลใบหน้านั้นเหลือเกิน...คุณมีเวทย์มนต์หรือไงนะ... ทำไมผมถึงไม่ยอมหยุดคิดถึงใบหน้าคุณซักที
นางฟ้าแสนสวย.....
Colourful Love แต่งแต้มสีสัน คืนวันแห่งรัก ~
----------------------------------------------------------------------------
สวัสดีครับ มาทักทายกันในฟิคเรื่องใหม่ เรื่องนี้รู้สึกภาษาอะไรมันดีกว่าเก่านะ - * -
โฮกกกกกก เมนต์ด้วยนะครับ ติชมกันด้วย
เรื่องเก่าเดี๋ยวจะเป็นตอนคังทึกแล้ว เรื่องใหม่ก็จะเป็นตอนมิกเซียแล้วตอนต่อไป ><
รักคนอ่านทุกคนนะครับ ขอขอบคุณที่มาอ่านเรื่องของผม เจอกันปีหน้านะครับ สู้ๆ ><
ความคิดเห็น