ลุ้นรักนักล่าหัวใจ กับหนุ่มฮอตหน้าใสกับยัยซาตาน

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1

ตอนที่ 1 ฉันโดนอุ้มมมมม

ในชีวิต ของฉัน “คีย์” ไม่เคยคิดเลยว่าโชคชะตา(โปรดคิดซะว่าโชคชะตาอันเลวร้าย) ของ

ฉัน ต้องทำให้ฉันมาอยู่ร่วมบ้านกับไอเด็กเมื่อวานคืน ที่ฉันทั้งเกลียด ทั้ง แค้น ในเวลา

เดียวกัน

   เมื่อ 3 วันที่แล้ว แว้ว แว้ว แว้ว

“เฮ้ย นี่มันอะไรกันวะนี่ ตกตั้ง 12 วิชา เลยหรอ”

  แงๆๆๆ วันนี้ฉันมาฟังผลสอบ ที่ รร . ตื่นเช้ามาหวังจะมาฟังข่าวดีซะหน่อย แต่โอวว ไม่นะ

ใครก็ได้ช่วยบอกฉันที่ว่าฉันฝันไป ............

“เป็นไงบ้างวะ ไอคีย์คราวนี้ตกกี่วิชาล่ะ”

เสียงนั่นทำให้ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ฝันไป มันเป็นเสียงยัยบลู เพื่อนสนิท ที่ดูจะต่างกันซะหน่อย

ของฉันเอง เพราะตาลเป็นคนที่เรียนเก่งถึงเก่งมาก ไม่เหมือนฉันที่...(ไม่มีคำบรรยายสำหรับ

เรื่องนี้ค่ะ)  แถมเธอยังหน้ารักอีกต่างหาก  ผมสีดำดูขลับ ยาวถึงสะโพก นัยน์ตาสีดำสนิท ดูดี

มีเสน่ห์ ริวฝีปากเรียวได้รูป กับผิวสีแทนดูเหมือนพวกนักกีฬา ดูเข้ากับรูปร่างสูง ถึง 172

ซม.ของเธอมากเลยทีเดียว  ส่วนฉันซึ่ง แอบอิจฉาเรื่องส่วนสูงของเธอ กลับสูงแค่ 155  ซม

เท่านั้น ผมของฉันสีน้ำตาลอ่อนๆตามธรรมชาติ มันยาวแค่บ่าและซอยเป็นทรงรากไทร  ผม

ข้างหน้าลงมาปกดวงตาสี น้ำตาลเข้มของฉันเล็กน้อย ฉันตัดผมทรงนี้ตั้งแต่ตอนขึ้นชั้นม .4ใหม่ๆนี่ก็

ผ่านมา เกือบ 2 ปีแล้ว ผิวของฉันขาวอมชมพู แต่ฉันออกจะ

อวบไปซักหน่อย แหม ฉันหนักแค่ 48 เองอ่ะ

“เฮ้อ 12 วิชาแน่ะ” ฉันถอยหายใจก่อนจะพูดต่อ

“ คราวนี้พ่อฉันฆ่าฉันทิ้งแน่ๆเลยหล่ะ”

“ไม่หรอกน่า แต่แกต้องพยายามกว่านี้อีก”

“อืมๆ เออ น่า ว่าแต่ว่าฉันจะพูดกับพ่อฉันยังไงละเนี่ย”  ฉันพูดพร้อมกับหันหน้าเล็กน้อยไปทาง

เพื่อนสาว เหมือนกับขอความช่วยเหลือ^ ^

“No commentว่ะ !!“

“ฉันเกลียดแก ไอบลู” > <

    ทั้งๆที่วันนี้ ฉันจะได้ไปฉลองผลสอบกลางภาคกับเพื่อนๆ แต่ไหงกลับต้องมาเดินห่อเหี่ยวคนเดียว

อยู่อย่างนี้นะ ไอบลู มันก็มีแฟนมารับไปฉลองผลสอบกันสองคน แย่เจงๆชีวิตคนโสดนี่ และก่อนที่

ฉัน จะพล่ามเป็นยัยแก่ มากกว่านี้ฉันเกิดความคิดดีๆ แล้วเดินตรงไปที่ร้านหนังสือตรงชั้น 2

  ฉันไม่ได้สร้างภาพว่าเป็นเด็กเรียน ให้พ่อเห็นนะ แต่การนี่ฉันเรียน สายวิทย์-คณิต แล้วตก 12 วิชา

มันก็อาจจะดูแย่ไปหน่อย ฉันเลยมาเดินดูหนังสือเตรียมสอบซ่อม  ถึงมันจะเป็นการแก้ปัญหาที่ปลาย

เหตุก็เหอะ  โอเค !ฉันเลือกซื้อหนังสือ ได้พอสมควรแล้วแต่ยังขาดอีก เล่มนึงคือวิชา ฟิสิกข์ ซึ่งฉัน

ไม่เห็นมันอยู่บนชั้นที่อยู่ระดับสายตาฉันเลย นั่น ทำให้ฉันต้อง ต้อง แหงนหน้าขึ้นไปมอง บนชั้น

หนังสือ 

“เอ๊ะ เจอแล้ว” ตาของฉันไปสะดุดกับหนังสือเล่มหนึ่งซึ่งมันอยู่ตรง ชั้นที่ 3 ซึ่งมัน อยู่สูงกว่า

ตัวฉัน เยอะพอสมควร นั่น ทำให้ฉันต้องเขย่งเท้า ขึ้นไป (ไม่คิดเลยว่าฉันจะทำอะไรเพื่อหนังสือขนาด

นี้ แถมยังเป็นหนังสือเรียนอีก)  อีกนิดเดียว อีกนิดเดียวที่ฉันจะ คว้าหนังสือเล่มนั้นมาอยู่ในมือได้

แต่แล้วฉันก็รู้สึกว่าอะไรบางอย่างมากกระแทก ที่ตัวเองเข้าอย่างจัง จนฉันล้มลงก้นจ้ำเบ้า

“โอย .... ขาฉัน ก้นฉัน“  ฉันไม่รู้ว่าเจ็บอย่างไหนมากกว่ากัน

ฉันรู้แต่เพียงว่า คนที่ชนฉันเมื่อกี้ยืนมองฉันด้วยสีหน้านิ่งเฉย ดูแล้วกวนอวัยวะเบื้องล่างของฉันสุดๆ

เขาเป็นผู้ชายที่หล่อ + น่ารัก (ซะป่าว) ผมของเขาสีดำอมฟ้ายาวประมาณคอ ตัวสูงยังกะเสาไฟฟ้า

ซัก 180 กว่าๆได้มั้ง ใบหน้า(ไม่อยากบรรยาย) ตาโต๊...โต จมูก โด๊ง โด่งปากเรียวได้รูป แถมยัง

เจาะหูข้าง ขวาอีก 3 รู ผิวขาวซีดๆ ตอนนี้เขาอยู่ในชุดเด็กนักเรียน นานาชาติที่ไหนซักแห่ง

  เขายังจ้องมองฉันด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย (ฉันจะละลายแล้วววว)  ถึงจะหน้าตาดีก็เหอะ แต่การที่เขา

ชนฉันแล้ว ไม่ขอโทษซักคำมันเป็นการกระทำที่ไม่น่าให้อภัยอย่างยิ่ง

“ นี่นาย นายจะไม่ขอโทษฉันซักคำเลยรึไง” ฉันพูดทั้งๆที่ฉันนั่งอยู่อย่างนั้นและคนก็พากันมองเรา

“ฉันทำไรผิดไม่ทราบ” เอ๊ะ ตานี่ -*-

“ก็เมื่อกี้นายมาชนฉัน จนล้มไงล่ะ”

“ฉันไม่เดินชนเธอตอนไหนไม่ทราบ เธอเซมาหาฉันเองชัดๆ” น้ำเสียง และ หน้าตาที่ดูเรียบเฉย

  เมื่อครู่เปลี่ยนมาเป็นน้ำเสียงที่ยียวนกวนประสาทเมื่อไหร่ก็ไม่รู้

“นี่นาย...” ไอผู้ชายหน้าด้าน (อันนี้ฉันคิดใจใน) แล้วฉันก็พยยามจะลุกขึ้น แต่ มันก็ไม่เป็นผลเลย

         ดูเหมือนการที่ฉันล้มลงกระแทกพื้นอย่างจังเมื่อกี้ ส่งผลให้ขาของฉันแพลง

“โอ๊ย....” ฉันเผลอร้องออกมา เพราะ มันเจ็บชิบ

“ หึหึ คิดว่าจะปากเก่งซักแค่ไหน”  เขาพูดกับฉันด้วยท่าทางที่เยาะเย้ยน้อยๆ

“ นี่นาย> <”  และก่อนที่ฉันจะพูดอะไรไปมากกว่านี้ ฉันก็รู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างทำให้ร่างของฉัน

   ลอยขึ้นจากพื้น  ไม่นะ !!!นี่ฉันโดนอุ้มหรอเนี่ย กรี๊ด....................ด

“กรี๊ด...ปล่อยฉันลงนะ” ตอนนี้คนทั้งร้านหนังสือ มองมาทางเรากันทั้งร้าน

“หุบปากซะ”

“ฉันอายคนเขานะ” ฉันพูดแล้วพยายามดิ้น แต่มันก็ไม่เป้นผลเมื่อฉันรู้สึกว่าร่างของฉันมันลอย

ขึ้นมา ซะสูง ตาบ้านี่สูงเท่าไหร่กันแน่นะ

“ถ้าเธออายก็หุบปากไปสิ จะแหกปากทำไง เมื่อวานเธอกินโทรโข่งไปรึไง”

  ก็จริงฉันควรจะเงียบมากกว่า ..... แล้วเขาจะวางฉันลงเมื่อไหร่นะ รึ เขาจะพาฉันเดินไปอย่างนี้รอบ

ห้าง  ระหว่างนั้น ฉันสังเกตุฉันว่ามีคนในร้านหนังสือพูดกะซิบกระซาบกัน ซึ่งมันเบาเสียจนฉันได้ยิน

มันทุกประโยค

“นี่เธอ ว่าไหมเด็กสมัยนี้เขาทำอะไรกันเปิดเผยเนอะ” ยัยป้าคนแรก หันไปพูดกับยัยป้าอีกคน

  ว๊ากก..........ฉันกับตานี่ไม่ได้เป็นอะไรกันนะ  -*- ดุเหมือนว่าเขาก็ได้ยิน ยัยป้าพวกนั้นพูด

เหมือนกัน มันทำให้เขาเผลอยิ้มออกมาเล็กน้อย  55+ หน้าตาของเขาตอนยิ้มช่างดูน่ารักเหลือเกิน

ให้ตายสิ ฉันเผลอคิดไปทั้งๆที่ฉันยังอยู่ในอ้อมแขนของเขา

(จบตอนที่1)