คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6 : What a cute guy.
นี่มันอะไรกัน?
เป็นประโยคแรกที่ผุดขึ้นมาในหัวของร่างสูงและร่างเล็กที่ยืนอยู่ข้าง ๆ หลังจากที่ทั้งสองมายืนอยู่กลางชุมชนแห่งหนึ่งในเวเนเซีย
ถ้าจะถามว่า ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่ สาเหตุก็เป็นเพราะ.................
ย้อนไปเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน
"อาวละ ทุกคนมาจับฉลากกันหน่อยเร็ว" เสียงแปร๋นของลุซซุเรียดังขึ้นเรียกให้เหล่าคนในห้องนั่งเล่นทั้งหลายรวมทั้งคนที่ดำรงตำแหน่งบอสเดินมา
"มันอะไรน่ะไอ้จับฉลากที่ว่าน่ะ" ชายร่างใหญ่นามเลวีเอ่ยถาม
"ก็จะได้เลือกว่าใครที่ต้องคอยดูแลหนูน้อยตลอด 1 อาทิตย์นี้น่ะสิ"
"หา?" เมื่อเห็นทุกคนต่างทำหน้าไม่เข้าใจกระเทยสาวก็เอ่ยสาธยายให้ฟัง
"ก็ในเมื่อภารกิจที่พวกเรารับไปทำน่ะ อันไหน ๆ มันก็พอ ๆ กันแหละเพราะงั้นนะใช้วิธีเสี่ยงดวงเอานี่แหละให้คนดูแลคนเดียวไปเลย อีกอย่างถ้าเปลี่ยนคนดูแลบ่อย ๆ เดี๋ยวหนูน้อยจะไม่เดือดร้อนมากนัก ไม่ต้องไปถามอะไรให้มากความ"
จบคำทุกคนก็หันไปคิดตามคำพูดนั้นก็ต้องยอมรับอย่างเลี่ยงไม่ได้
"ช่วยไม่ได้นะ"
"ยังไงก็ช่าง ไม่ได้ทำให้ฟรี ๆ อยู่แล้ว"
"ชิ ชิชิชิ ใครจะดวงซวยน้า ไม่ใช่เจ้าชายแน่นอน"
พวกนายพูดอย่างกับฉันเป็นตัวซวยงั้นแหละ (=_=!!)
ขณะที่กระเทยสาวกำลังทำฉลากอยู่นั่นเอง ร่างสูงก็ทำท่าจะหันหลังเดินออกไปหากแต่ก็ถูกห้ามไว้ซะก่อน
"อ๊ะ ๆ เดี่ยวก่อนสิบอส บอสเองก็ต้องจับด้วยนะ"
จบคำ สายตาคมกริบก็ถูกส่งไปทางคนพูด หากแต่ดูเหมือนเจ้าตัวจะทำใจกล้าเอ่ยต่อ
"จะตกระกำลำบากยังไงก็ต้องไม่ทิ้งกันง่าย ๆ นะบอส เอาน่า มันไม่ได้เลวร้ายอะไรหรอกน่า" กระเทยสาวเอ่ยปลอบขณะที่ยื่นกล่องใส่กระดาษฉลากไปให้ร่างสูงอย่างไม่กลัวตายท่ามกลางความตื่นตะลึงในความกล้าของเหล่าเพื่อนร่วมงานทั้งหลาย
มันกินยาไม่เขย่าขวดรึเปล่าเนี่ย =_+
ขณะที่คนที่ถูกเรียกกำลังจะชักอาวุธคู่ใจออกมาเป่ากระเทยสาวที่ทำตัวไม่กลัวตายอยู่นั้น กระเทยสาวเอ่ยคำพูดสั้น ๆ
".....หนังสือเล่มนั้นน่าสนใจใช่มั้ยบอส"
เพียงคำพูดนั้นเรียกให้ร่างสูงชะงักเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง หากแต่ผู้พูดเพียงยิ้มแย้มราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วยื่นกล่องจับฉลากออกไปอีกครั้ง
"เอาล่ะ เชิญฮ่ะ บอส"
รอยยิ้มแฝงนัยความหมายคล้าย ๆ ขู่นั้นปกติมันไม่มีทางใช้ได้ผลกับร่างสูงตรงหน้าหรอกซ้ำร้ายจะเจอแผลไฟลวกกลับมาซะอีกแต่ทว่า........ไม่ใช่วันนี้แน่
เพราะเมื่อจบคำพูดนั้น ผู้ที่ถูกเรียกว่า บอส กลับเดินเข้าไปจับฉลากแต่โดยดีแม้ว่าจะมีท่าทางไม่พอใจก็ตามเรียกให้คนในห้องเบิกตากว้างอย่างประหลาดใจกันถ้วนหน้า
โลกจะแตกรึเปล่าเนี่ย O[]O!!
เมื่อมือหยาบกร้านหยิบกระดาษขึ้นในมือก็ถูกเปิดอ่านโดยเจ้าตัวเองซึ่งร่างสูงก็เลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยกับสิ่งที่ปรากฏบนแผ่นกระดาษ
รอยลิปสติกสีแดงแปร๊ด
"นี่มันอะไร?" ร่างสูงเอ่ยถามขณะที่โชว์สิ่งที่อยู่บนกระดาษให้กระเทยสาวอ่าน
"ต๊ายยยยย บอสแจ็คพอตแตกฮ่ะ เวรดูแลคุณหนูน้อยตลอด 1 อาทิตย์ คือ...........บอสฮ่ะ" เมื่อกล่าวจบร่างสูงก็โวยลั่น
"อะไรวะ" หากแต่คนตรงหน้าเพียงทำจีบปากจีบคอเอ่ยออกมา
"แหม แบบนี้เขาเรียกบุพเพฮ่ะ ยอมรับไปเถอะบอส แค่อาทิตย์เดียวเอง"
"แก จงใจใช่มั้ย?"
"พูดอะไรน่ะบอส เขาไม่เห็นเข้าใจเลย ^w^"
"....................ชิ ไอ้แมลงสาบเอ๊ย" ร่างสูงสบถพลางหันเดินไปลากร่างเล็กให้ตามตนเองไปเงียบ ๆ เหลือไว้เพียงสมาชิกวอริเออร์คนอื่น ๆ ที่ยืนมองกระเทยสาวอย่างไม่อยากเชื่อสายตาทุกคนต่างสบตากันส่งกระแสจิตสื่อสารกันเป็นเสียงเดียว
มันทำได้ไง O.O?
.........................................
กลับมา ณ ปัจจุบัน
ทั้งสองยังคงนิ่งเงียบไม่พูดอะไรกัน จนสุดท้ายร่างสูงก็เป็นฝ่ายออกเดินไปก่อนพร้อมคำพูดดังไล่หลัง
"ไปทำงานได้แล้ว เจ้าสวะ"
คำพูดนั้นเรียกให้ร่างเล็กรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขึ้นอย่างไม่พอใจ
"ฉันมีชื่อนะ หัดเรียกชื่อฉันซะบ้างสิ"
คำพูดนั้นเรียกให้ร่างสูงชะงักชั่วครู่แล้วก็เดินต่อไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้นทำให้ร่างเล็กถอนหายใจเบา ๆ พลางเดินตามคนตรงหน้าไปอย่างเอือมระอา
ให้ตายสิ ยังดื้อไม่เปลี่ยนเลย
ร่างเล็กคิด ขณะที่เหลือบมองคนข้าง ๆ
หลายเดือนผ่านไปดูเหมือนคนตรงหน้าจะสูงขึ้นนิดหน่อยผิดกับเขาที่เตี้ยยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น(แม้ส่วนสูงจะเพิ่มก็ตาม) ขนาดยามาโมโตะกับโกคุเทระก็ยังคงสูงกว่าเขาแบบที่เขาไม่เคยไล่ทัน ร่างกายที่ดูบึกบึนสมชายชาตรีทำให้เขารู้สึกอิจฉา ทั้ง ๆ ที่เขาก็ฝึกฝนร่างกายตัวเองจนแข็งแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนแล้วก็ตามรูปร่างก็ยังคงผอมบางเหมือนผู้หญิงอยู่ดี แล้วยังใบหน้าคร้ามคมที่ดูสมชายสุด ๆ นั่นอีกผิดกับเขาที่แม้จะเป็นผู้ชายเหมือนกันแต่กลับมีเค้าใบหน้าที่ค่อนไปทางออกหวานแล้วยังดวงตาที่กลมโตนั่นอีกยิ่งทำให้เขาดูเหมือนผู้หญิงกว่าผู้ชายเข้าไปอีก
ไม่ยุติธรรมเลยให้ตายสิ
ขณะที่ร่างเล็กคิดอะไรเรื่อยเปื่อยอยู่ก็มีเสียงหนึ่งแทรกขึ้นมาในห้วงความคิดเรียกสติให้กลับมาสู่ความเป็นจริง
"แกมองอะไร" เสียงนั้นเรียกให้ร่างเล็กรู้สึกตัวว่า คนข้าง ๆ กำลังจ้องเขาตอบเมื่อสังเกตเห็นแล้วว่าเขามองอยู่ ร่างเล็กมองอย่างไม่สบอารมณ์แล้วตอบไปสั้น ๆ
"เปล่าครับ" คำตอบนั้นทำให้ร่างสูงรู้สึกไม่พอใจแล้วถามออกไปอีก
"อะไรของแก มาจ้องหน้าคนอื่นแล้วตอบว่า ไม่มีอะไร เนี่ยนะ"
"ไม่มีอะไรก็คือไม่มีอะไรครับ ว่าแต่ภารกิจนี้ต้องทำอะไรเหรอครับ" ร่างเล็กยังคงเอ่ยหวังเปลี่ยนเรื่องหากแต่ก็ไม่ได้ผลเมื่อร่างสูงยังคงถามต่อพร้อมคว้าเข้าที่คอระหงของร่างเล็ก
"ตอบ....มา" เสียงเย็นเยียบเน้นออกมาทีละคำ โดยไม่สนใจสภาพรอบข้างเนื่องจากตอนนี้รอบ ๆ ตัวพวกเขาไม่มีคนอยู่เลย ที่จะมีก็มีเพียงเส้นทางเดินที่ดูราวกับเขาวงกตเท่านั้น
"อุ่ก....ก็บอกแล้วไงว่าไม่มีอะไรน่ะ" ร่างเล็กยังคงไม่ยอมแพ้
"แต่แกก็จ้องหน้าฉันตั้งนานสองนาน ถ้าไม่มีอะไรแล้วแกจะจ้องทำไม" ร่างสูงโต้กลับอย่างไม่ลดละ มือหนาบีบคอร่างเล็กแน่นเขาไปอีก ความกลัวแล่นปราดเข้ามาในใจของร่างเล็ก
"....................."
จู่ ๆ ร่างสูงก็ปล่อยมือออกจากร่างเล็กให้ร่วงไปนั่งอยู่กับพื้นเพราะเกือบขาดอากาศหายใจ มือหนากำแน่นเมื่อนึกถึงแววตาของร่างเล็กเมื่อครู่
ความกลัว สิ่งที่นำความรื่นรมย์มาสู่เขาทุกครั้งที่ได้เห็นมัน ทว่า.................
กับเพียงร่างตรงหน้าเท่านั้นที่แตกต่าง เขากลัว........แววตาที่ฉายให้เห็นเมื่อครู่
เพราะเมื่อมันฉายออกมา หมายความว่า คนตรงหน้าจะพยายามหนีห่างจากเขา
หากเป็นเมื่อก่อน หากเป็นตัวเขาคนก่อนสิ่งนี้อาจยังคงนำความรู้สึกรื่นรมย์มาสู่แต่ตอนนี้..........
ตัวเขาเปลี่ยนไปแล้ว แม้จะเพียงเล็กน้อย แต่ตัวเขาก็เปลี่ยนไปแล้ว
ตอนนี้ แววตาแบบนั้น เป็นสิ่งที่เขาไม่อยากเห็นในดวงตาสีน้ำตาลใสคู่นั้นมากที่สุด
............................................
นัยน์ตาคู่สวยจับจ้องไปยังร่างสูงที่หันหลังให้อย่างตามเหตุการณ์ไม่ค่อยทัน เสียงลมหายใจหอบราวกับคนขาดอากาศของตัวเองดังก้องอยู่ในหู
จู่ ๆ เหมือนเขาจะมองเห็นประกายบางอย่างในดวงตาของร่างสูงตรงหน้าก่อนที่มือหนาที่บีบอยู่รอบคอเขาจะปล่อยออกไปราวกับต้องของร้อน
ความรู้สึกผิด? สับสน? หรือว่า......ความกลัว
ร่างเล็กคิดอย่างงุนงง ขณะที่กำลังคิดอย่างสับสนอยู่นั่นเองดวงตาสีน้ำตาลก็เหลือบไปเห็นมือหนาที่กำแน่นจนสั่น ความคิดที่สับสนวุ่นวายทั้งหลายหยุดลงชั่วครู่ขณะที่ดวงตาคู่สวยจับจ้องไปยังมือใหญ่นั้น
โดยไม่ทันรู้ตัว มือเรียวนั้นเอื้อมไปจับมือหนาพลางพยายามคลายมันออกทีละน้อย
"ขอโทษนะ" คำพูดนั้นเรียกให้ร่างสูงหันมาจับจ้องร่างเล็กอย่างสับสน โดยที่ริมฝีปากเล็กนั้นเอ่ยประโยคต่อไป
"ฉันแค่คิดว่านายน่าอิจฉาเลยไม่ค่อยสบอารมณ์เท่านั้นเอง" จบคำดวงตาสีแดงฉานคู่นั้นก็เบิกค้างเมื่อได้ยินคำพูดนั้น
"อิจฉา? เรื่องอะไร?" คำถามนั้นเรียกให้ร่างเล็กหน้าขึ้นสีเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยต่อด้วยใบหน้าที่ค่อนข้างบูดบึ้ง
"ก็รูปร่างนายน่ะ มันดูสมกับเป็นผู้ชายดี ผิดกับฉันที่ไม่ว่าจะทำยังไงรูปร่างมันก็ยังดูเหมือนเด็กผู้หญิงอยู่ดี" จบคำร่างสูงก็ได้แต่นิ่งอึ้ง หากแต่สักพักริมฝีปากหนานั้นก็บิดเบี้ยวก่อนที่เสียงหัวเราะดังลั่นจะดังออกมา
"ม...มันตลกตรงไหน" คราวนี้ร่างเล็กเป็นฝ่ายเอ่ยถามอย่างไม่เข้าใจ หากแต่ร่างสูงกลับเอาแต่ขำพลางกุมท้องและพยายามยืนให้อยู่อย่างยากลำบาก
"ก็....ก็.....+55555555 คำตอบ.....มัน...อุ๊บ....ผิดคาดน่ะ+5555555555" ร่างสูงพูดอย่างยากลำบาก ขณะที่ร่างเล็กหน้าแดงพลางเดินหนีไปตามทางอย่างหงุดหงิดสักพักร่างสูงก็ยังคงตามมาหากแต่ยังมีเสียงหัวเราะเบา ๆ อยู่ แต่จู่ ๆ ราวกับร่างเล็กเพิ่งนึกได้จึงโพล่งออกมาอย่างประหลาดใจ
"จะว่าไปแล้ว ฉันก็เพิ่งเคยเห็นนาย
คำเอ่ยทักนั้นเรียกให้ร่างสูงรู้ตัวแล้วกลับเข้าสู่บรรยากาศนิ่ง ๆ ตามเดิม หากแต่คราวนี้ร่างเล็กกลับเป็นฝ่ายหลุดหัวเราะออกมาบ้างทำให้ร่างสูงมองอย่างไม่พอใจ
"หัวเราะอะไร?"
"คิก แค่คิดว่า นายน่าจะยิ้มแบบนั้นบ่อย ๆ นะ แล้วไอ้ท่าทางที่เหมือนไปกินรังแตนที่ไหนมาตลอด 24 ชม. นั่นน่ะ ถ้าเลิกซะได้ล่ะก็มีหวังสาวติดตรึมแน่เลยเพราะพอยิ้มแล้วนายน่ารักกว่าทำหน้าบูด ๆ แบบนั้นเป็นไหน ๆ " คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงหน้าแดงจัดพลางตวาดลั่น
"ไม่เกี่ยวกับแก!!!!!!"
ร่างสูงเดินต่อไปอย่างหงุดหงิดขณะที่ร่างเล็กหลุดหัวเราะออกมาอย่างห้ามไม่อยู่
บางที...............คน ๆ นี้อาจจะไม่น่ากลัวอย่างที่คิดก็ได้
ร่างเล็กคิดพลางเดินตามไปอย่างอารมณ์ดีโดยที่ทั้งสองไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาคู่หนึ่งที่จับจ้องจากมุมมืด
TBC
ความคิดเห็น