คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 4 : Go to hell you (cute) brat!
"พวกแกสองคนรู้มั้ยว่าทำให้ฉันคนนี้ต้องมาวิ่งวนหาอยู่ในที่แออัดน่ารำคาญนี่นานเท่าไหร่?" เสียงทุ้มเอ่ยถามพร้อมออร่าสีดำทมิฬ
ทั้งสองที่นั่งอยู่ในร้าน คนหนึ่งนั่งหน้าซีดอ้าปากค้างทำอะไรไม่ถูก ส่วนอีกคนนั่งตัวสั่นงก ๆ ยึดเอาโต๊ะที่นั่งอยู่เป็นที่กำบังไม่กล้ายืดตัวนั่งเต็มความสูง
"หนึ่ง.ชั่ว.โมง.กับ.อีก.สาม.สิบ.นา.ที" ร่างสูงเอ่ยทีละคำลอดไรฟันอย่างน่ากลัว เส้นเลือดทำท่าจะแตกหากเขายังคงอยู่ในสภาพนี้อยู่
"แล้วรู้มั้ยว่าฉันเกือบโดนตาแก่เล่นงานเพราะการกระทำของแกไอ้ฉลามสวะ ยังดีที่ฉันตามตัวพวกแกเจอภายในวันนี้นะ ไม่งั้นมีหวังโดนตาแก่นั่นหักเงินเดือนแหง" ร่างสูงเอ่ยต่อ ออร่าสีดำยิ่งทวีอาณาเขตครอบคลุมร้านไว้
แงงงงงง เค้าแค่พาออกมาเดทเองนะ ไม่ได้ทำอะไรเสียหายสักหน่อย TT[]TT พ่อฉลามผู้น่าสงสารโวยวายในใจ
"เตรียมใจกันไว้พร้อมแล้วสินะ" ถามไปอย่างนั้นพร้อมหยิบปืนอาวุธคู่ใจออกมาหากแต่ คนสองคนกลับส่ายหัวเป็นพัลวันพร้อมร้องโหยหวนในใจ
พวกตรูไม่พร้อม(เฟ้ยยยยยย) ( TT^TT) (TT^TT )
"แต่ว่า จะทำแบบนั้นในที่สาธารณะแบบนี้มันไม่เหมาะสักเท่าไหร่เพราะงั้น จะพักไว้จนกว่าจะกลับถึงคฤหาสน์ก็แล้วกัน" ร่างสูงว่าพลางเก็บอาวุธเข้าที่แล้วหันหลังเดินออกจากร้าน แต่เมื่อรู้สึกว่ายังไม่มีใครเดินตามมาจึงหันกลับไปตวาดเรียก
"พวกแกยังไม่รีบลุกตามมาอีกเหรอ" จบคำนักดาบหนุ่มก็รีบลุกพรวดพร้อมกับมายืนอยู่ข้างบอสของตัวเองในพริบตา หากแต่ทางเด็กหนุ่มดูเหมือนว่า จะกลัวจนลุกไม่ขึ้นไปซะแล้วจึงเพียงสะดุ้งแล้วยังหลบอยู่หลังโต๊ะเหมือนเดิม
"แกมัวทำอะไรอยู่เจ้าสวะ" ร่างสูงเอ่ยด้วยเสียงเย็นเยียบ ดวงตาคมกริบถูกส่งให้ร่างเล็กที่ยังตัวสั่นงก ๆ ไม่หาย เมื่อไม่เห็นวี่แววว่าเจ้าตัวจะลุกมาร่างสูงจึงก้าวฉับ ๆ ไปหาพลางกระชากแขนเล็ก ๆ นั้นให้ลุกขึ้น ทำให้ร่างที่แอบอยู่หลังโต๊ะเผยให้สะท้อนภาพลงสู่ดวงตาสีแดงได้เต็ม ๆ ตา
วินาทีนั้น ดวงตาของร่างสูงเบิกค้างกับร่างตรงหน้า
เสื้อผ้าชุดที่ขับเน้นรูปร่างบอบบางนั้นเรียกสายตาให้คนตรงหน้านิ่งไปพักหนึ่งราวกับต้องมนต์ เพราะสิ่งที่ใช้ปกปิดรูปร่างนั้นซึ่งก็คือเสื้อโค้ทถูกถอดออกและพาดไว้ที่แขนซ้ายของร่างเล็ก
"...................." ร่างสูงต้องใช้เวลารวบรวมสติสักพักจึงเริ่มเค้นคำพูดออกมาได้อย่างยากลำบาก
"แก.......ใส่ชุดอะไรวะเนี่ย แล้วสูทเมื่อกลางวันหายไปไหน?"
"ส..สคอวโล่เขาบอกให้เปลี่ยน....ครับ" ร่างบางบอกอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เสียงที่หลุดออกมานั้นเห็นได้ชัดว่า พยายามไม่ให้สั่นอย่างเต็มที่
พลันความคมของดวงตาสีแดงก็หันไปหาฉลามที่กำลังจะโดนเชือดในทันใด ทำให้นักดาบหนุ่มดวงซวยต้องรีบเอ่ยเหตุผลออกมา
"ก...ก็เด็กผู้ชายใส่ชุดสูทราคาแพงไปเดินในเมืองมันสะดุดตานี่หว่า"
สุดท้ายก็จบด้วยอาการเงียบเฉยจนน่ากลัวของร่างสูง ทำให้อีกสองคนรู้สึกกดดันไม่น้อย ให้ร่างสูงโวยวายอะไรออกมายังจะดีกว่าอีก
เหมือนจะตอบสนองต่อความคิดนั้นร่างสูงทำท่าจะขยับมือทำอะไรบางอย่าง
รึว่า แซนซัสคิดจะลงมือ!! ร่างเล็กคิดอย่างวิตก ชั่ววินาทีนั้นคำว่า กลัวตาย ถูกลืมไปชั่วขณะ มือเล็ก ๆ นั้นคว้าเสื้อร่างสูงไว้แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่เจ้าตัวไม่รู้เลยว่า มันฟังดูออดอ้อนแค่ไหน
"พ...พอเถอะ อย่าลงมือก่อเรื่องในที่คนพลุกพล่านเลยนะ" ร่างบางเว้าวอน
".................ชิ" แม้ไม่มีคำพูดใดหลุดนอกจากเสียงสบถออกมาจากร่างสูง แต่ร่างสูงโปร่งนั้นก็หันกลับแล้วเดินออกไปเงียบ ๆ แม้ดวงตาจะยังคงฉายแววไม่สบอารมณ์ก็ตาม
และการกระทำนั้น..........ทำให้นักดาบหนุ่มที่จับจ้องมองดูอยู่แปลกใจ
ไอ้คุณบอสมันเป็นอะไรหว่า? =*=?
............................................
ร่างสูงก้าวเดินไปเรื่อย ๆ ตามทางเดินในคฤหาสน์พลางคิดเรื่องต่าง ๆ อย่างสับสนวุ่นวาย
ร่างบอบบางในชุดสีดำที่โชว์สัดส่วนต่าง ๆ ให้เห็นทำเอาเขาแทบระงับอารมณ์ไว้ไม่อยู่ นี่ถ้าไม่โชคดีว่าเขาฝึกตัวเองมาดีล่ะก็....มีหวังหลุดมาดให้พวกสวะมันล้อเอาแน่ ๆ แถมเมื่อกี้ คนอย่างเขายังยอมฟังคำพูดของสวะอย่างเจ้านั่นแล้วยังหัวใจบ้า ๆ ที่มันเต้นรัวทุกครั้งที่เป็นเรื่องของเจ้านั่นอีก.........แกทำอะไรกับหัวใจฉันกันแน่ เจ้าสวะ
หัวใจ......ที่เคยมั่นคงแข็งแกร่ง
หัวใจ......ที่เคยว่างเปล่า เย็นชา
หัวใจ.....ที่ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีความรู้สึกแปลก ๆ แบบนี้
ความรู้สึก.....อุ่น ๆ ลื่น ๆ จนชวนคลื่นไส้
หากแต่หากปล่อยไว้สักพัก........มันก็จะเข้ามาบีบรัดหัวใจอย่างช้า ๆ
ความรู้สึกบ้า ๆ แบบนี้...........แกกล้าดียังไงถึงมายัดเยียดมันให้ฉันเจ้าสวะ
...............ซาวาดะ สึนะโยชิ
ความคิดนั้นหยุดชะงักลง เมื่อร่างสูงรู้สึกว่ามีใครยืนดักหน้าอยู่
"ไง ไอ้คุณบอส" คำเรียกนั้นทำให้ร่างสูงรู้สึกอยากฆ่าคนขึ้นมาตงิด ๆ พลางส่องลำกล้องปืนแล้วลั่นไกใส่นักดาบหนุ่มแบบไม่ต้องคิด
"ว้ากกกก แค่ทักทายไม่เห็นต้องลงมือเลยนี่หว่า" นักดาบหนุ่มว่า ขณะที่มือถือดาบที่ฟันกระสุนเป็นสองซีกไปอย่างหวุดหวิด
"แกเป็นอะไรกันแน่ฟะ หมู่นี้แกชักแปลก ๆ นา" ผู้ใต้บังคับบัญชาเอ่ยอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นบอสของตัวเองนิ่งเงียบจึงเอ่ยต่อ
"ตั้งแต่หลังศึกชิงแหวน ฉันก็คิดแล้วนะว่าแกแปลกมาตลอด ดูเหม่อลอยแล้วจู่ ๆ ก็ดูหงุดหงิดจนไปหาทางระบายอารมณ์กับคนอื่นเอาถี่กว่าปกติ แล้วช่วงนี้จากที่ฟังเจ้ามาม่อนมันบ่น รู้สึกว่าช่วงนี้งบส่วนใหญ่จะโดนผลาญไปกับค่าเหล้าของแกทั้งนั้นทั้ง ๆ ที่ปกติแกก็ไม่ได้กินเหล้าจัดอะไร มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่"
ร่างสูงนิ่งฟังคำพูดที่แทงใจดำเข้าตรง ๆ ของลูกน้องตรงหน้า สักพักสิ่งที่ร่างสูงทำมีเพียงเดินสวนนักดาบหนุ่มไปพร้อมคำพูดทิ้งท้าย
"มันไม่เกี่ยวกับแก"
นักดาบหนุ่มเหลือบมองแผ่นหลังของร่างสูงที่ไกลออกไปเรื่อย ๆ ด้วยสายตาที่ยากจะอ่าน
.................................................
"มันยังไงกันวะ" ชายหนุ่มสบถอย่างหงุดหงิดขณะที่เดินเข้ามาในห้องนั่งเล่นของคฤหาสน์แล้วทิ้งตัวลงบนโซฟานุ่ม ๆ
"ไปกินรังแตนไหนมาน่ะ สควอโล่" ชายร่างใหญ่เอ่ยถามตามประสาเพื่อนร่วมงานที่ดี
"ชิ ชิ ชิ ชิ โดนบอสเล่นงานมาแหงเลย เจ้าชายเดาถูกใช่ม้า" เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนพรมกลางห้องเอ่ย
"หนวกหูเฟ้ย" นักดาบหนุ่มตวาด
ก่อนที่จะมีใครพูดอะไรต่อ ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมการปรากฏร่างของชาย(?)คนหนึ่งเดินเข้ามาพลางจีบปากจีบคอทักทาย
"ไงจ๊ะ ทุกคนเจ๊มาแล้วฮ้าาา" เสียงนั้นเรียกให้ประกายความคิดบางอย่างแล่นวาบขึ้นมาในหัวของนักดาบหนุ่ม
"เฮ้ย ลุซซูเรียแกพอจะรู้มั้ยว่าอาการแปลก ๆ ของคน ๆ หนึ่งมันเกิดจากอะไร"
"?" ผู้ฟังและผู้ถามพร้อมใจกันเขียนเครื่องหมายเควสชันมาร์กไว้บนใบหน้าเมื่อฟังคำถามนั้น
"ต๊าย เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอฮ้า ถึงได้จู่ ๆ มาถามแบบนั้น และถึงถามไปถ้าไม่บอกว่าไอ้อาการแปลก ๆ ที่ว่านั่นมันเป็นยังไงต่อให้เป็นผู้ตรัสรู้มาจากไหนก็ไม่อาจตอบได้หรอกย่ะ" กระเทยนาม ลุสซูเรีย เอ่ยพลางเดินเฉิดฉาย(?)เข้ามาหานักดาบหนุ่มพลางทิ้งตัวลงนั่งที่โซฟาที่อยู่ฝั่งตรงข้าม เมื่อเห็นว่าเจ้าตัวยินดีรับฟังนักดาบหนุ่มก็เริ่มพูด
"ชอบเหม่อลอยทำท่าเหมือนคิดถึงใครอยู่ จู่ ๆ ก็ทำท่าเหมือนไม่อยากนึกถึงแล้วไปหาทางระบายอารมณ์หงุดหงิดลงกับคนอื่น ดื่มเหล้าจัดเหมือนกำลังกลุ้มใจอะไรอยู่"
"เหมือนบอสช่วงนี้เลยเนอะ" เด็กร่างเล็กที่หลบมุมอยู่ในห้องตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้เอ่ยขึ้น
"เออ ก็บอสนั่นแหละ" นักดาบหนุ่มเอ่ยตรง ๆ แทนที่คนอื่นจะมีท่าทีตกใจกลับกลายเป็นเริ่มออกความเห็นออกมา
"จะว่าไปก็นะ ก็น่าอยู่หรอกทุกคนก็รู้นี่นาเรื่องศึกชิงแหวนน่ะ" คำเอ่ยที่สมเหตุสมผลถูกยกขึ้นมาเอ่ย
"แต่ว่ามันชักจะนานไปแล้วนา ถึงแม้จะแค้นก็เหอะ ก็ไม่น่าจะหงุดหงิดนานขนาดนี้นี่" นักดาบหนุ่มเอ่ย
"แล้วก็นะ เมื่อตอนสาย ๆ ฉันพาไอ้เปี๊ยกนั่นไปเปิดหูเปิดตาแถวนี้แค่แป๊บเดียว ไอ้คุณบอสนั่นดันตามเจอแล้วรีบลากกลับมาซะงั้น" จบประโยคนี้ทำเอากระเทยที่นั่งฟังอยู่หูผึ่ง
"เดี๋ยวก่อนสิ บอสไปตามตัวเองเลยเหรอ?" ท่าทางจริงจัง
"เออ แถมยังมีเรื่องแปลกด้วยนะ บอสยอมทำตามคำขอร้องของไอ้เด็กนั่นด้วย" ทันทีที่นักดาบหนุ่มเอ่ยจบกระเทยสาว(?)ก็เริ่มพึมพำอะไรบางอย่างกับตัวเอง
"ไม่น่า....ไม่น่าเป็นไปได้......อ๊ะ แต่ว่ามันก็...พึมพำ"
หลังจากพึมพำกับตัวเองสักพักท่ามกลางความสับสนของเพื่อนร่วมงาน กระเทยหัวนกแก้วลุกพรวดแล้วออกจากห้องพร้อมคำพูดสั้น ๆ
"เดี๊ยนเพิ่งนึกออกว่ามีธุระ ไว้เจอกันใหม่นะทุกคน"
".............อะไรของมัน" ทุกคนในห้องมองกระเทย---ที่หายลับไปอย่างไม่เข้าใจแล้วเริ่มกิจวัตรของตัวเองต่อไป ขณะที่นักดาบหนุ่มเพียงคิดอย่างปลง ๆ
ช่างเหอะ คิดแล้วปวดหัว
ขณะเดียวกันเจ๊ลุซซี่ของเราก็กระโดดโลดเต้นอย่างร่าเริงพร้อมความคิดบางอย่างผุดขึ้นมาในหัว
ถ้าหากว่ามันเป็นไปตามที่คิดจริง ๆ ล่ะก็..........สนุกแน่ค่ะงานนี้ >w<v
TBC
ความคิดเห็น