Fic Reborn Yaoi X27

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 : วันนี้คือวันซวย (ของสองเรา)

 

.............0_0!!

........=_=+

ความเงียบเข้าปกคลุมกลุ่มคนที่ยืนอยู่หน้าประตูทางออกของสนามบินแห่งหนึ่งในประเทศอิตาลีซึ่งหนึ่งในนั้นเป็นเด็กหนุ่มอายุราว ๆ 16 ปียืนอยู่ทำหน้าแหย ๆ และดูหวาดผวา ขณะที่มองคนที่ดูเหมือนจะเป็นคนที่มารับตนซึ่งดูท่าทางเงียบเฉยจนน่ากลัวกว่าคราวก่อนที่พวกตนได้เจอกัน

"............" ร่างสูงมองดูเด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าด้วยดวงตาคมดุตามแบบฉบับของเจ้าตัว รอยแผลเป็นบนใบหน้าเหมือนจะเจ็บแปลบขึ้นมาตงิด ๆ กับความเงียบน่าหงุดหงิดนี้ ซึ่งก็ดูเหมือนว่าในที่สุดร่างสูงจะหมดความอดทนจึงหันกลับพร้อมคำพูดห้วน ๆ

"ไปกันได้แล้ว เจ้าสวะ"

TT[]TT ไม่จริงใช่ม้ายยยยยย

เด็กหนุ่มร้องเสียงหลงในใจ ขณะที่ยืนมองร่างสูงที่กำลังเดินออกไปโดยไม่สนใจจะหันกลับมามอง ทำให้ร่างบางได้สติแล้วรีบวิ่งตามการก้าวเดินของร่างสูงให้ทัน

"เอ่อ คือ " เด็กหนุ่มเริ่มประโยคสนทนาแต่ก็ต้องสะดุ้งเฮือกเมื่อร่างสูงที่เดินนำหน้าเหลือบมองมาด้วยสายตาคมกริบเหมือนไม่อยากให้พูด แต่เจ้าตัวก็ทำใจกล้าเอ่ยปากถามออกไป

"คือว่า ผมต้องไปพักที่ไหนงั้นเหรอครับ อ๊ะ คือ รีบอร์นบอกแค่ให้มาที่นี่แล้วจะมีคนมารับแค่นั้นเอง" เด็กหนุ่มรีบเอ่ยอธิบายเมื่อร่างสูงดูเหมือนจะเอ่ยปากบ่นอะไรออกมา

ร่างสูงหันกลับไปเดินต่อแล้วเอ่ยปากพึมพำบ่นอะไรเบา ๆ เป็นภาษาอิตาลีที่เด็กหนุ่มฟังไม่เข้าใจแล้วเร่งจังหวะการเดินให้เร็วขึ้นจนร่างเล็กต้องวิ่งตามสุดฝีเท้า แต่จู่ ๆ ร่างสูงข้างหน้าก็หยุดกระทันหันจนร่างเล็กที่ตามมาหยุดไม่อยู่จะล้มคะมำไปข้างหน้า กว่าร่างเล็กจะรู้ตัวก็ยั้งตัวไว้ไม่ทันแล้ว

ขณะที่ร่างเล็กกำลังจะหน้าจูบพื้นนั่นเอง

"เอ๋?" ดวงตาคู่สวยกระพริบอย่างงุนงงเมื่อเห็นว่าตัวเองหยุดค้างห่างจากพื้นไม่กี่นิ้ว พร้อมกับความรู้สึกว่า ถูกใครกระตุกแขนให้ใบหน้าออกห่างจากพื้นมาแต่ดูเหมือนว่า คนทำจะออกแรงมากกว่าที่ต้องการร่างเล็กจึงโผเข้าซบอ้อมอกแกร่งของมือนั้น

เด็กหนุ่มค่อย ๆ เงยหน้ามองเจ้าของอ้อมอกนั้นอย่างงุนงง ดวงตาของทั้งครู่สบกันชั่วครู่ ดวงตาสีน้ำตาลใสสังเกตเห็นความรู้สึกบางอย่างที่ฉายอยู่บนนัยน์ตาสีแดงที่เบิกกว้างอย่างตกใจกับสถานการณ์นี้ไม่แพ้กัน หากแต่ร่างเล็กก็ไม่รู้ว่า ความรู้สึกนั้นมันคืออะไร

ร่างสูงผลักร่างเล็กออกห่างแล้วก้าวฉับ ๆ ขึ้นรถไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้น ทิ้งให้ร่างเล็กยังคงยืนอึ้งสักพักก่อนจะค่อย ๆ เดินตามไปขึ้นรถเมื่อสังเกตเห็นว่า ประตูรถยังคงเปิดรออยู่

..................................................

บัดซบ!! ร่างสูงสบถในใจอย่างหงุดหงิดกับหัวใจที่เต้นรัวราวกับจะทะลุออกมาจากอกหลังเกิดเหตุการณ์เมื่อครู่ ดวงตาสีแดงเหลือบมองร่างเล็กที่นั่งตัวสั่นอย่างหวั่น ๆ อยู่ข้าง ๆ

ขนาดผ่านมาได้หลายเดือนแล้วแท้ ๆ

ขนาดพยายามจนอารมณ์ความรู้สึกเริ่มคงที่แล้วแท้ ๆ

ขนาดว่าจะตัดใจได้อยู่แล้วแท้ ๆ

แต่ทำไม................

ไอ้ตัวต้นเหตุที่ทำให้เขาใจไม่สงบตลอดหลายเดือนที่ผ่านมาถึงต้องตามมารังควานเขาต่อตั้ง 1 อาทิตย์ ล่ะเนี่ย =[]=!!

………………………

ย้อนกลับไปหลายเดือนก่อนหน้านี้

หลังจากศึกชิงแหวนได้ไม่นาน ตัวเขากับพวกสวะที่ทำงานใต้บังคับบัญชาทั้งหลายก็มีอันต้องเข้าไปนอนพักฟื้นอยู่นานกว่าจะออกมาทำงานได้ตามปกติ หลังจากนั้นมาเขาก็ยังคงรู้สึก...แค้น ใช่ แค้นเจ้าพวกสวะนั่น ที่ทำให้เขาลิ้มรสความพ่ายแพ้แบบหมดรูป ทุกครั้งที่นึกขึ้นมาเป็นต้องโมโหจนต้องหาคนมารับเคราะห์ ทุกครั้งที่นึกถึงหน้าไอ้เจ้าเด็กรุ่นที่ 10 นั่นเขาต้องโกรธจนแทบบ้า แต่ว่า นานวันเข้า ถึงแม้ว่าเขาจะยังนึกถึงหน้าไอ้เจ้าเด็กบ้านั่นอยู่ก็ตามแต่.....มันเปลี่ยนไป

มันไม่เหมือนเดิม

มันไม่เหมือนเดิมเลยสักนิด

ทุกครั้งที่นึกถึง หัวใจเป็นต้องเต้นรัวราวกับมันจะหลุดออกมา

ทุกครั้งที่คิดขึ้นมา กว่าจะทำให้เรื่องของเจ้านั่นหายไปจากความคิดได้ก็เล่นต้องใช้ความพยายามซะแทบแย่

ทุกครั้งที่พอรู้สึกตัว ก็คิดเรื่องของหมอนั่นเต็มไปหมด

และที่แย่ที่สุดคือ ทุกครั้งที่คิดถึงเจ้านั่นเขาเป็นต้องเผลอยิ้มหรือเกือบ ๆ ยิ้มออกมาทุกที

แกทำอะไรฉันเอาไว้ฟะ ไอ้เด็กบ้า จอมห่วย งี่เง่า เซ่อซ่า ใจอ่อนแล้วก็..........น่ารัก

เดี๋ยวก่อน! เมื่อกี้ ไม่ใช่ ๆ ไม่ได้ว่าเจ้านั่นน่ารักนะ ตัดทิ้ง ๆ ๆ (ช้าไปแล้วล่ะ : =w=b)

ถ้าปล่อยไว้แบบนี้ เห็นทีเขาคงจะเผลอแสดงความรู้สึกนี้ออกมาให้ใครรู้ได้แน่ ๆ แต่ก็โชคดีที่เจ้านั่นไม่ได้อยู่ในอิตาลี(ไม่อย่างนั้นเขาคงคลั่งยิ่งกว่านี้แน่) เขาพยายามไม่คิดถึงเจ้าเด็กนั่นให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ ทำยังไงน่ะเหรอ? ก็ทำให้ตัวเองยุ่งจนไม่มีเวลามาสนใจโดยการรับภารกิจไปทำน่ะสิ จนในที่สุด เรื่องของเจ้านั่นก็แทบไม่อยู่ในหัวของเขาเลย ใช่เกือบจะทำได้อยู่แล้วแท้ ๆ แต่ว่า...........................

"XanXus ฉันอยากให้เธอไปรับสึนะที่สนามบินวันพรุ่งนี้"

"หา?" ตอนนั้นหน้าเราคงจะเป็นแบบนี้ (=[]=!!) ตาแก่รุ่นที่ 9 ก็เลยอธิบายให้ฟังต่อว่า

"หลังจากคราวก่อนเพราะมันเป็นเหตุการณ์นั้น พวกเธอสองคนเลยไม่ค่อยจะลงรอยกันสักเท่าไหร่ ขืนปล่อยไว้แบบนี้ตอนสึนะเขามาสืบทอดตำแหน่งบอสอาจจะมีปัญหาเพราะฉะนั้นเพื่อจะให้พวกเธอสนิทกันมากกว่านี้ ฉันเลยคิดว่า น่าจะให้สึนะเขามาอยู่ศึกษาทำความเข้าใจกับพวกเธอ 1 อาทิตย์"

โกหกใช่มั้ย ตาแก่ TT[]TT

.....................................

กลับมาเหตุการณ์ปัจจุบัน

บรรยากาศในรถเงียบกริบ ไม่มีเสียงพูดคุยใด ๆ ทั้งสิ้น ทั้งสองต่างนั่งเงียบอย่างที่แต่ละคนไม่รู้จะพูดอะไรดี แต่ดูเหมือนในท้ายที่สุดร่างเล็กจะทนไม่ไหวเป็นฝ่ายทำใจกล้าทำลายความเงียบน่าอึดอัดนั้นเสียก่อน

"เอ่อ ค..คือว่า ส...สบายดีรึเปล่า?" น้ำเสียงนั้นเอ่ยอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ หากแต่ก็เต็มไปด้วยความห่วงไย

"........." ร่างสูงยังคงนั่งเงียบไม่ตอบคำถามนั้น จนเด็กหนุ่มเริ่มถอดใจ

"ตาแก่ก็ยังหนังเหนียวตายยากอยู่เหมือนเดิมนั่นแหละ"

"เอ๋?" เด็กหนุ่มมองคนข้าง ๆ ด้วยท่าทางงุนงง

"แกถามถึงตาแก่นั่นไม่ใช่รึไง?" ร่างสูงเอ่ยห้วน ๆ

"เอ่อ ป..เปล่าหรอก(ถึงจะอยากรู้ด้วยก็เถอะ) แต่ฉันหมายถึงพวกนายน่ะ"

คำพูดนั้นทำให้ร่างสูงหันไปมองเด็กหนุ่มอย่างตกตะลึง แววตาของเด็กหนุ่มไม่มีวี่แววของการโกหก

เจ้าบ้านี่ ทั้ง ๆ ที่พวกเขาทำกับมันไว้ซะขนาดนั้น ร่างสูงคิดอย่างหงุดหงิด หากแต่บางส่วนในใจกลับดูเหมือนจะโล่งใจอย่างน่าประหลาด หัวใจที่กลับมาเต้นตามจังหวะปกติเริ่มถี่รัวขึ้นมาอีกครั้ง

".......ก็เห็นว่าเป็นยังไงล่ะ"

เพียงเท่านั้น ดวงตาของร่างเล็กเบิกกว้างขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะยิ้มหวานใส่ร่างสูง โดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัวเลยว่า รอยยิ้มนั้นใช้ละลายใจคนใจแข็งทั้งหลายมานักต่อนักแล้ว

ร่างสูงหันหน้าหนีร่างเล็ก ซ่อนใบหน้าที่ร้อนวูบและเริ่มจะปรากฏรอยแดง ๆ ขึ้นที่แก้มทั้งสองข้างพลางร้องโหยหวนในใจ

มันจะน่ารักเกินไปแล้วววววว TTwTTb

ตลอด 1 อาทิตย์ นี่ตรูจะทนอยู่ได้จนถึงวันสุดท้ายมั้ยฟะเนี่ย TT[]TT

TBC