คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ตอนที่ 9 : Ti voglio bene
ร่างสูงดื่มของเหลวสีอำพันในมือแก้วแล้วแก้วเล่า รอบ ๆ ตัวเต็มไปด้วยขวดเหล้าหลากยี่ห้อหลากชนิดวางเกลื่อนเต็มไปหมด เมื่อดื่มหมดแก้วที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้มือหยาบกร้านก็กระแทกแก้วลงกับโต๊ะดังลั่นจนมันแตกคามือ เศษแก้วที่แตกบาดมือจนเลือดไหลเต็ม สติสตังแทบไม่เหลืออยู่กับตัว ร่างสูงสบถออกมาอย่างหงุดหงิด
"บัดซบ"
เจ้าสวะนั่นมาอยู่ได้เกือบอาทิตย์แล้วอีกไม่ถึงสองวันก็จะกลับไปญี่ปุ่น ทั้ง ๆ ที่มาอยู่แค่ 1 อาทิตย์ เท่านั้นแท้ ๆ แต่กลับทำให้เขาแทบคลั่งจนคุมตัวเองแทบไม่อยู่ตลอด ความรู้สึกที่ทำท่าจะตกตะกอนอยู่ในใจกลับถูกกวนให้ขุ่นตลอดหลายวันที่ผ่านมา
ความรู้สึกนั่นมันเพิ่มมากขึ้นจนรู้สึกได้ เพิ่มมากขึ้นทุกที เพิ่มขึ้นจนเกือบจะล้นเอ่อออกมาอยู่แล้ว นี่เขาจะทนปิดความรู้สึกพวกนี้ได้อีกนานเท่าไหร่กันนะ ทุกครั้งที่มันมากจนแทบระงับไม่อยู่เขาก็มักต้องมาอยู่ในสภาพขวดเหล้าเกลื่อนห้องแบบนี้ทุกที ก่อนหน้าที่เจ้านั่นจะมา ก่อนหน้าที่เจ้านั่นจะเข้าใกล้เขา ก่อนที่เจ้านั่นจะมาอยู่ข้าง ๆ เขา มันไม่ได้อยู่ในสภาพนี้ถี่ขนาดนี้
เจ้าสวะนั่นมันทำอะไรกับเขากันแน่เนี่ย
เพียงเข้าใกล้
เพียงถูกสัมผัส
เพียงแค่นั้นก็ทำให้แทบคลั่ง
ความปราถนาที่อยากครอบครอง ความรู้สึกต้องการ..........
ราวกับสิ่งเสพย์ติดที่หากขาดไปหรือไม่ได้ครอบครองก็อาจทำให้ไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้
"บัดซบ" ร่างสูงสบถอีกครั้งแล้วปาเศษแก้วเหล้านั้นใส่กำแพงใกล้ ๆ ประตู ที่เปิดออกพอดีกับจังหวะที่แก้วกระทบกำแพงกระจายไป
"เหวอ" เสียงหวานดังขึ้นเมื่อเศษแก้วกระเด็นไปเฉียดหน้าทำให้เกิดรอยแผลที่แก้มซ้ายเล็กน้อย แขนเรียวเล็กยกขึ้นมากันเผื่อจะมีมาอีกระลอก
ทันทีที่รู้ว่าคนที่เข้ามาเป็นใคร ร่างสูงก็ลุกพรวดแล้วปราดเข้าไปหาร่างเล็กเชยคางมนขึ้นเพื่อดูแผลนั้นให้ถนัดตา
"ไม่เคยมีใครสอนว่าให้เคาะประตูก่อนรึไง เจ้าโง่" ร่างสูงตวาดอย่างหงุดหงิดขณะที่ดูแผลที่หน้าแล้วดึงร่างเล็กเข้ามาในห้อง ดวงตาสีน้ำตาลคู่สวยกระพริบตาปริบ ๆ อย่างงุนงงกับท่าทีของคนตรงหน้าพลางครุ่นคิดกับดวงตาสีแดงที่จ้องมองมายังบาดแผลที่แก้มเขา
นี่เขาคิดไปเองรึเปล่านะ?
รู้สึกเหมือน.......คนตรงหน้า.........อาจจะ........เป็นห่วง?
คิดแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ หากแต่เจ้าตัวก็พยายามยั้ง ๆ ไว้หากแต่ร่างสูงก็ยังดูออกได้อยู่ดีว่า ร่างบางตรงหน้ากำลังยิ้มน้อย ๆ
"ย...ยิ้มอะไรของแก" ร่างสูงตวาดเมื่อสังเกตเห็นมุมปากเล็ก ๆ ที่ยกขึ้นเล็กน้อย รู้สึกว่า ใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นของเขามีความรู้สึกว่ามันร้อน ๆ
"เปล่านี่" ร่างบางเอ่ยตอบอย่างพยายามกลั้นหัวเราะเมื่อสังเกตเห็นแถบสีที่หน้าของผู้ที่อยู่ตรงหน้า
ร่างสูงนิ่งมองใบหน้านั้น รอยยิ้มหวานที่แทบทำให้หัวใจหยุดเต้นหากแต่รอยยิ้มหวานเป็นอันจางหายไปจากใบหน้าเมื่อดวงตาคู่สวยสังเกตเห็นรอยแผลโชกเลือดที่มือซ้ายของร่างสูงโดยไม่ทันสังเกตว่า มือข้างที่โชกเลือดนั้นทำแก้มเขาเปื้อนเลือดไปด้วย
"แซนซัส แผลนั่น" เสียงหวานร้องขึ้นพร้อมคว้ามือนั้นมาสำรวจดูแผล
"ไม่มีอะไรหรอก แค่เศษแก้วบาด" ร่างสูงเอ่ย
"มันจะไม่เป็นไรได้ไงล่ะ" ร่างบางค้านขึ้นมือเล็ก ๆ นั้นแตะสำรวจบาดแผลโดยไม่ทันสังเกตเห็นดวงตาสีแดงที่ยังคงจับจ้องดวงหน้าหวาน
แก้มสีระเรื่อที่แม้แปดเปื้อนเลือด แต่ก็ยังดูน่ามอง
ดวงตากลมโตสีน้ำตาล เปล่งประกาย น่าหลงใหล
เสียงแหบฟังดูหวานหู
ริมฝีปากเล็ก ดูยั่วยวน น่าลิ้มลอง
"แซนซัส?" ร่างบางเอ่ยอย่างงุนงง เมื่อร่างสูงก้มตัวลงมา ดวงตาสีแดงนั้นไม่ได้ฉายแววเย็นชาอย่างที่เคยแต่กลับดูร้อนแรงราวกับจะแผดเผาคนตรงหน้า ริมฝีปากหนาโลมเลียรอยเปื้อนเลือดที่แก้มใสราวกับเป็นของหวาน มือขวาโอบร่างเล็กไว้ไม่ให้หนีขณะที่อีกมือเอื้อมไปปิดและล็อกประตูห้อง
"ซ..แซน-อุ๊บ" ริมฝีปากเล็กถูกครอบครองด้วยริมฝีปากหน้าที่เลื่อนมาทาบทับ มือหนาที่โอบกอดไล้ไปตามแผ่นหลังของร่างบางเลื่อนลงไปยังเอวคอด มืออีกข้างเลื่อนไปอยู่ที่ท้ายทอยสัมผัสเรือนผมหนานุ่มกันไม่ให้คนตรงหน้าถอยหนีไปได้ และแม้ร่างบางจะพยายามใช้สองแขนดันคนตรงหน้าออกไปแต่ก็ไร้ผล
"อ..อือ......." ร่างบางครางประท้วงเบา ๆ เมื่อร่างสูงไม่มีทีท่าว่าจะหยุด มือหนาทั้งสองทำหน้าที่อย่างไม่รู้จักเบื่อ ในที่สุดเมื่อกำลังจะขาดอากาศหายใจ ร่างบางจึงเผลอเปิดช่องให้ลิ้นร้อนรุกล้ำเข้าไปภายในช่องปาก กลิ่นแอลกอฮอล์จากเหล้าและความรู้สึกร้อนวูบปรากฏขึ้นในความรับรู้ ลิ้นร้อนกวาดลิ้มรสความหอมหวานภายในอย่างไม่รู้จักเบื่อ สติของทั้งสองเริ่มหลุดลอยอย่างไม่รู้ตัว เมื่อมือหนาเริ่มลูบไล้เข้ามาในเสื้อเชิ้ตสีขาวอย่างดีของร่างบางเค้นคลึงยอดสีชมพูข้างใต้ให้ชูชันขึ้นตามแรงอารมณ์ มือเรียวของร่างบางขยุ้มเสื้อคนตรงหน้าจนยับ ขาสองข้างสั่นอย่างไร้เรี่ยวแรง และตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้...........ที่ร่างสูงตรงหน้านำเขามาถึงเตียงที่อยู่ภายในห้อง
ราวกับทันทีที่แผ่นหลังเล็ก ๆ สัมผัสความรู้สึกนุ่ม ๆ ของเตียงนอน สติสัมปชัญญะก็ถูกกระชากกลับมาพอให้เจ้าตัวรู้สึกตัวว่า ร่างสูงละจากริมฝีปากตนไปยังต้นคอขาวและเริ่มโลมเลียฝากรอยแห่งความเป็นเจ้าของไว้ ขณะมือหนาเริ่มปลดกระดุมเสื้อของร่างบางเสียงหวานก็รีบเอ่ยขึ้นอย่างลนลาน
"ซ-แซนซัส เดี๋ยวก่อน" กลิ่นเหล้าฉุนกึกที่ขนาดเขาแค่ได้กลิ่นก็ทำให้มึนหัวที่รู้สึกได้มาตั้งแต่โผล่เข้ามาในห้องทำให้รู้ได้ว่า ร่างสูงตรงหน้าคงเมาแทบไม่มีสติแล้วแน่ แบบนี้ท่าไม่ดีแล้ว!
หากแต่ร่างสูงยังคงไม่หยุดมือ มืออีกข้างที่ว่างอยู่เลื่อนไปปลดอาภรณ์ชิ้นอื่น
"อ๊ะ" ฝ่ามือหนาสัมผัสแกนกายของร่างบางแผ่วเบาหากแต่เพียงแค่นั้นก็ทำให้ร่างบางเผลอหลุดเสียงออกมา มือเรียวรีบคว้ามือหนานั้น พยายามห้ามสุดกำลัง หากแต่ก็ยังไม่เพียงพอที่จะทำให้ร่างสูงหยุดมือ
มือหนาลูบไล้แกนกายของร่างบางเบา ๆ เรียกเสียงครางกระเส่าดังออกมาอย่างห้ามไม่ได้ อารมณ์เริ่มพุ่งสูงขึ้นทุกที มือใหญ่นั้นเริ่มเร่งจังหวะตามแรงอารมณ์ของร่างบางตรงหน้า ดวงตาสีแดงจับจ้องไปยังดวงหน้าหวาน ดวงตาคู่สวยหรี่ปรือด้วยแรงอารมณ์ เสียงครางกระเส่าดังหวานหู แก้มสองข้างแดงระเรื่อ
"แฮ่ก.........อ๊า..........." เสียงหวานครางดังลั่นเมื่ออารมณ์พุ่งถึงขีดสุด ในหัวขาวโพลนไปชั่วครู่ ของเหลวสีขาวขุ่นถูกปลดปล่อยมาเต็มฝ่ามือใหญ่ ร่างเล็กทิ้งตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง
หากแต่สักพักร่างบางก็พยายามรวบรวมสติเอ่ยถามออกไปอย่างยากลำบาก
"น...นาย........ทำไม"
ร่างสูงซุกไซร้ที่กลุ่มเรือนผมหนานุ่มขบใบหูร่างบางเบา ๆ พร้อมกระซิบด้วยเสียงแหบต่ำ
"Ti voglio bene"
"เอ๊ะ?" ร่างบางทำได้เพียงงุนงง เพราะเมื่อคิดจะถามต่อคนตรงหน้าก็ทิ้งน้ำหนักตัวลงและตามด้วยเสียงหายใจเป็นจังหวะสม่ำเสมอแทน
"น...นี่มัน หรือว่า" ร่างบางค่อย ๆ ดันร่างสูงออกเพื่อจะดูให้ชัด ๆ ก็ปรากฏคำตอบสาเหตุที่เจ้าตัวหยุดมือไว้แค่นั้น
เมาหลับไปแล้ว =[]=
ท่าทางคงจะเมาหัวทิ่มจนไม่มีสติสตังจะแยกแยะอะไรแล้วล่ะมั้ง ร่างบางคิดลุกขึ้นนั่งอย่างหมดแรงพลางคิดสรุปกับตัวเองง่าย ๆ เมื่อคนที่ให้คำตอบได้เมาหลับไปแล้ว พลางก้มดูสารรูปของตัวเองตอนนี้ว่า น่าอายแค่ไหน
ทั่วทั้งแผ่นอกเต็มไปด้วยรอยแดง ๆ จากการพรมจูบของร่างสูงฝากรอยเอาไว้ทั่ว คราบของเหลวสีขาวขุ่นเลอะตามเรียวขา เสื้อผ้าหลุดลุ่ยออกอย่างดูยั่วยวน
"คงต้องจัดการอะไรให้เรียบร้อยก่อนไปสินะ" ร่างบางเอ่ย พลางถอนหายใจเบา ๆ
ยังดีว่า หมอนั่นเมาหลับไปก่อน ถ้าไม่อย่างนั้นล่ะก็เขาไม่อยากจินตนาการเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป แต่ว่า........
นิ้วเรียวแตะลงที่ริมฝีปากเล็กแผ่วเบา
หมอนั่น......รสชาติของเหล้าที่อยู่ในปากที่รู้สึกได้มีรสหวาน ๆ แฮะ
คิดแล้วร่างบางเป็นอันสะบัดหัวไล่ความคิดนั้นทิ้งไป
คิดอะไรของนาย
"โอ๊ย เลิกคิด ๆ ๆ ตอนนี้ต้องจัดการอะไร ๆ ให้เรียบร้อยก่อน" ร่างบางเอ่ยกับตัวเองพลางเดินเข้าไปในห้องน้ำอาบน้ำล้างตัวแบบลวก ๆ แล้วแต่งตัวออกมาพร้อมกับอ่างเล็ก ๆ ที่ใส่น้ำกับผ้าขนหนูผืนเล็ก ๆ ไว้ แล้วเดินไปหยิบชุดปฐมพยาบาลที่ดูเหมือนจะเตรียมไว้เผื่อกรณีฉุกเฉินที่เขาไปหาเจอหลังจากที่ค้นเจอแต่ที่ซ่อนอาวุธสารพัดชนิดในห้องแล้วมุ่งหน้าไปยังเตียงที่ร่างสูงนอนอยู่ แล้วเริ่มทำแผลที่มือซึ่งก็กินเวลาไม่นานนักจากนั้นจึงย้ายความสนใจมาอยู่ที่การเช็ดตัวคนตรงหน้าต่อ
มือเล็ก ๆ ค่อย ๆ บิดน้ำหมาด ๆ แล้วแกะกระดุมร่างสูงทีละเม็ดจนแผ่นอกแกร่งปรากฏแก่สายตา รอยแผลเป็นประทับอยู่เต็มไปหมดเป็นหลักฐานแสดงถึงวิถีการดำเนินชีวิตของคนตรงหน้าได้เป็นอย่างดี มือเล็กนั้นค่อย ๆ เช็ดเบา ๆ จากซอกคอ ระเรื่อยมาถึงแผ่นอกดวงตาจับจ้องร่างคนตรงหน้ามือทำหน้าที่ไปอย่างใจเย็นจนเสร็จ เนื่องจากน้ำหนักที่ต่างกันค่อนข้างมาก ร่างบางจึงไม่มีปัญญาจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ได้จึงปล่อยร่างสูงไว้ในชุดเดิม
ขณะที่ร่างบางกำลังจะลุกออกจากเตียงเพื่อเก็บของเข้าที่นั่นเอง
"อ...อือ" เสียงของร่างสูงทำให้ร่างบางหันกลับมาจ้องมองใบหน้าที่ดูผ่อนคลายกว่ายามปกติ ทำให้ดวงหน้าหวานนั้นก้มลงไปกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูแล้วเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ประโยคนั้นดังก้องอยู่ในความฝันของร่างสูง
.........
.......................
"ราตรีสวัสดิ์ แซนซัส"
TBC
ความคิดเห็น