คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Intro ♥ รักวุ่นวายคุณชายไร่องุ่น
Intro
“คชา ไปเตรียมตัวเก็บของลูก ไป”
“เก็บของอะไรกันแม่” ชายเจ้าของใบหน้าขาวใสน่ารักวัยยี่สิบเอ็ดปี เอ่ยขึ้นหลังจากที่เขาได้ยินประโยคแปลกๆที่หลุดออกจากปากผู้เป็นแม่ของเขา
“อ่าว นี่แม่ยังไม่ได้บอกลูกเหรอ”
“บอกอะไรกันแม่ ชาไม่เห็นรู้เรื่องเลย”คชาทำหน้าเซงๆ แต่ก็ยังยืนรอฟังคำตอบจากปากของผู้เป็นแม่ต่อ
“แม่จะให้หนูไปไร่องุ่นเพียงพอน่ะ ลูกจำได้ไหม ไร่องุ่นเพียงพอไง”
“ไร่องุ่นเพียงพอเหรอ ..?”คชาพึมพำกับตนเองพลางใช้ความคิดไปด้วย ชื่อที่คลับคล้ายคลับคลาอย่างนี้ เขาเคยได้ยินที่ไหนกันนะ...
“แหม่ ทำเป็นจำไม่ได้ จำหนู เต๋า ไม่ได้เหรอไงกัน คชา ผ่านมาแค่ 10 ปีเองนะ”แม่ของคชาพูดแซวลูกชายตัวเอง เพราะลูกชายของตัวเอง มีความหลังกับ คนชื่อ เต๋า มาก แต่เจ้าตัวกลับจำไม่ได้ คงเป็นเพราะตอนนั้นยังเด็กอยู่ แล้วเวลาก็ผ่านไปนานทำให้คชาลืมเรื่องเก่าๆไป...
“เต๋า...”คชาเอ่ยชื่อนั้นออกมาก่อนจะใช้ความคิดไปเรื่อยๆจนกระทั่งตนนึกถึงเรื่องที่โดนล้อว่า หน้าตาไม่ดี ได้เลยเผลอพูดออกมา “ผมหน้าตาไม่ดีมากเลยเหรอแม่”
“ลูกยังจำได้ แม่นึกว่าเราจะความจำสั้นซะแล้วนะ ใครบอกกันตอนนี้คชาของแม่น่ารักจะตาย รับรองเต๋าเห็นเขาก็คงว่าหนูไม่ได้แล้วล่ะ”แม่ของคชาพูดพลางเดินเข้าไปหยิกแก้มใสของลูกชายที่รัก ที่คชาเอ่ยถามอย่างนั้นเป็นเพราะเมื่อก่อนคชาไม่ได้ขาว ไม่ได้น่ารัก แบบนี้ เผลออาจจะจัดเข้าขั้นหน้าตาไม่ดีอย่างที่โดน เต๋าล้อจริงๆก็ได้
“ผมไม่อยากเจอเขาน่ะแม่...”คชารีบปฏิเสธเพราะไม่อยากเจอคู่อริเก่าในวัยเยาว์
“เต๋าเขาไม่อยู่ที่ไร่หรอกลูก ไม่งั้นแม่ก็คงไม่ต้องรบกวนลูกให้ไปถึง ไร่องุ่นเพียงพอหรอกนะ คือว่าแม่ของเต๋าเขามีของจะให้แม่น่ะ แต่เขามาไม่ได้แล้วแม่ก็ไปไม่ได้แม่ต้องไปทำงานลูกก็รู้ แล้วแม่ของหนูเต๋าเขาก็บอกว่าเต๋ามากรุงเทพแต่ติดต่อไม่ได้เลย แม่เลยตัดสินใจว่าจะให้ลูกไปเอาน่ะ”แม่ของคชาร่ายเหตุผลยาวเป็นชุด ทำเอาคชาถามต่อไปไม่ถูก แม่ของคชาและแม่ของเต๋าเป็นเพื่อนสนิทกัน แต่ไม่ค่อยได้พบเจอกันเท่าไหร่แค่ติดต่อกันทางโทรศัพท์เท่านั้น พ่อของเต๋าเป็นเจ้าของไร่องุ่นเพียงพอ ซึ่งอยู่ตั้งที่วังน้ำเขียว มีเนื้อที่เกือบ 500 ไร่ ทำให้แม่ของคชาที่ติดงานเยอะไม่ได้มีโอกาสไม่เยี่ยมเยียนบ่อยเหมือนเมื่อก่อน แล้วคราวนี้เขาคงต้องรบกวนลูกชายตัวเองที่กำลังว่างเพราะทางมหาวิทยาลัยปิดเทอมอยู่ให้ช่วยไปรับของแทนเขา
“แล้วชาจะไปยังไงอ่ะแม่”
“แม่จองตั๋วรถทัวร์ให้แล้ว พอถึงที่นั่นจะมีคนจากไร่ไปรับลูกเอง”
“ชาไปคนเดียวเหรอแม่”คชาเพิ่งนึกออกว่าควรถามคำถามนี้ตั้งนานแล้ว
“แล้วจะไปกับใครล่ะ โตแล้ว หัดช่วยเหลือตัวเองซะบ้าง”แม่ของคชาได้ทีแอบสั่งสอนลูกชายตัวเองเล็กน้อย
“โธ่ แม่จ๋า...”คชารีบเข้ามาเกาะแขนแม่พร้อมทำหน้าตาอ้อนวอน ที่ใครเห็นเป็นต้องใจอ่อน แต่มันกลับใช้ไม่ได้ผลกับแม่ของเขา
“ลูกรีบไปเก็บของไปคชา พรุ่งนี้ต้องออกเดินทางแต่เช้า”
“ฮะ!! แม่ว่ายังไงนะครับ พรุ่งนี้เช้าเลยเหรอ 0.0”
และแล้วผมก็ต้องถ่อสังขารมาจนได้ นี่แค่ 6.30 น.เอง ผมง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้ว มืออีกข้างยังต้องมาถือกระเป๋าเสื้อผ้าอันหนักอึ้งของผมที่แม่จัดให้ ไหนแม่บอกไปไม่กี่วัน แต่แม่จัดให้ผมอย่างกับจะไปอาทิตย์นึงแน่ะ หลังจากที่ผมจัดการอะไรเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้ผมกำลังยืนหารถอยู่ครับว่าแต่...รถคันไหนหว่า...
ปึก !!
“โอ๊ย”เสียงผมร้องเองครับ ใครก็ไม่รู้เดินมาชนซะเต็มแรง เจ็บจัง...
“นี่ คุณมายืนขวางทางทำไมเนี่ย มันทางเดินนะ ไม่ใช่ที่ยืน”เสียงผู้ชายวัยเดียวกับผมเริ่มต่อว่าผมทั้งๆที่เขาเป็นคนชนผม ตอนนี้ผมได้แต่ลูบแขนตัวเองเพื่อให้บรรเทาความเจ็บ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาเผชิญหน้ากว่าคนที่สูงกว่าผมนิดหน่อย...ว่าแต่ทำไม เขาถึงขาวมาก อย่างนี้นะ อย่างกับแวมไพร์เลยแน่ะ แถม...หน้ายังคุ้นๆอีกต่างหาก “ฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องหรือไง” คนอะไรหน้าตาดีแต่มารยาทแย่ชะมัด แค่ผมเงียบไปแปบเดียวเอง ไม่ได้การ ผมต้องสวนกลับสิ
“คุณนั่นแหละ ไม่เห็นเหรอ ทางเดินมีออกกว้าง (ผมชี้ไปในลานๆจอดรถที่ว่างๆรอบตัวผม) ไม่เดิน ทำไมต้องมาเดินชนผมด้วย”นั่นไงๆ เถียงไม่ออกเลยล่ะสิ ผมพูดผิดซะที่ไหนล่ะ
“ผมแค่เตือนคุณเฉยๆ เกิดรถขับออกมาชนจะว่ายังไง”คุณขาวพูดกระแทกใส่ผม ผมแถมยังมาแช่งผมอีก ผมไม่อยากพูดมากแล้ว ผมเลยรีบเดินไปขึ้นรถทันที เมื่อมองเห็นแล้วว่าเป็นรถคันไหน ผมขึ้นไปบนชั้นสองของรถทัวร์ คนไม่ค่อยเยอะมากเท่าไหร่ ผมคงจะได้พักผ่อนสบายหน่อย อ่อ ไม่ต้องสงสัยนะครับว่ากระเป๋าผมหายไปไหนผมเอาไปใส่ข้างๆใต้รถทัวร์เรียบร้อยแล้วครับ คราวนี้แหละจะได้นอนแล้ว ผมไปนั่งลงประจำที่ของผม ผมนั่งติดหน้าต่างอยู่เกือบหลังสุด ผมกำลังจะเคลิ้มหลับได้ที่แต่รู้สึกเหมือนมีคนเดินมาแถวๆผมแฮะ สงสัยคนที่จะมานั่งข้างๆผมมั้ง ผมไม่ได้สนใจอะไรจะกระทั่ง...
“โอ๊ย”ผมร้องอีกแล้ว เจ็บจริงๆ ไอ้บ้าที่ไหนเหยียบเท้าผมเนี่ย ว่าแล้วผมก็เงยหน้าหลังจากการก้มดูสภาพความเป็นอยู่ของเท้าตัวเอง ก็พบว่า ... “นี่คุณอีกแล้วเหรอ!!”
“ผมขอโทษนะครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ”เขาพูดก่อนจะยิ้มแบบกะล่อนใส่ผมแล้วนั่งลงข้างผมโดยไม่สนใจว่าตอนนี้ผมโมโหแค่ไหน ผมอยากจะอัดเขาสักตั้ง แต่ติดที่ว่าไม่อยากมีเรื่องกับใครผมก็เลยทำเป็นไม่สนใจแล้วนั่งเหม่อมองออกไปด้านนอกหน้าต่างแทน แต่ก็แอบรู้สึกถึงสายตาของใครบางคนจ้องผมตลอดเวลา และเพราะผมรู้ว่าใครเป็นคนจ้องผมนั่นทำให้ผมไม่อยากหันไปมอง นี่ผมเป็นบ้าอะไรไปเนี่ย แค่หันไปมองเขาผมยังไม่กล้าทำ แถมหัวใจยังรู้สึกเต้นแรงด้วยนี่ผม...เป็นอะไรเนี่ย...ไม่สบายงั้นเหรอ...?
TBC.
ไรเตอร์คิดอยู่นานมากค่ะว่าจะแต่งฟิคคู่นี้ออกมาดีไหม เพราะว่าไรเตอร์กลัว
ตัวเองจะดองฟิคค่ะ แต่เพราะไรเตอร์คลั่งไคล้ หลงใหลคู่นี้มากอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 555
แล้วก็ไรเตอร์ไม่เคนแต่งวาย ชายชายเลยค่ะ == เคยแต่งแต่หญิงหญิงค่ะ แฮะๆ
แต่ถ้ามันไม่ดีหรือควรจะแก้ไขยังไงก็บอกกันได้เลยนะงับ ><
ไรเตอร์ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาอ่านมากๆๆเลยนะคะ แต่ถ้า้เม้นให้กำลังใจสักนิดจะดีมากเลยค่ะ 555
ขอบคุณคร่าาาา~
ความคิดเห็น