เมื่อดอกรักผลิบาน สานฝันหัวใจเขาและเธอ ^^

ลำดับตอนที่ #1 : มาคุยกับนักเขียนกันก่อนนะ^^

โดย นิสิตคณะแพทยศาสตร์ มศว ชั้นปีที่1  2547(หุ หุ ตอนนี้ก็ปี2 แล้วสินะ^^)







        สวัสดีครับ นี่ก็เป็นเรื่องที่ 2 แล้วที่พี่ได้เขียน อันแรกที่เขียนไปก็คือบทความแนะนำคณะแพทย์

    

       “พี่หมอ มศว.เล่าเรื่อง2(ภาคคนลังเลอยากเปนแพทย์)”

         จะได้เรื่องไหมถ้าพี่ชายตัวป่วน อยากบอกเล่าความในใจ แนะนำคณะให้กับน้องๆ ลองดูกันสักตั้งแล้วกาน สู้คราบบ!!!!



            http://www.dek-d.com/entertain/view.php?id=59257



           ก็ลองเข้ามาอ่านชีวิตของพี่ก็ได้นะ อาจทำให้น้องที่กำลังลังเลอยู่ว่าอนาคตอยากเป็นอะไร มีหลักวิธีในการคิดมากขึ้น จาได้เรื่องไหมก็ลองไปอ่านกันดูคับc(^_^)



          เอาล่ะเข้าเรื่องกานเลย คราวนี้ก็เป็นคราวแรกที่พี่ได้แต่งนิยายนะ ดันมาเป็นนิยายรักด้วยล่ะสิ โดยสถานที่ทีใช้ในการดำเนินเรื่องก็คือ มศว องค์รักษ์ ซึ่งตั้งอยู่ ณ จ.นครนายก  นิสิตปี 1 ของมหาวิทยาลัยศรีนครินวิโรฒ (มศว) ต้องผ่านการเรียนที่นี่ก่อนแล้วปีถัดจะกลับมาที่ มศว. ที่ ถ.สุขุมวิท หรืออยู่ต่อที่องค์รักษ์ก็แล้วแต่คณะไป



                                     อย่างคณะแพทย์ก็เรียนปี 1 กับ ปี4-6ที่องค์รักษ์

                                      คณะวิศวะเรียนที่องค์รักษ์ตลอด 4 ปีเป็นต้น



            ในนิยายนอกจากจะได้รับความสนุก เออ... สนุกจิงรึป่าววะ 55 ยังสอดแทรกบรรยากาศของที่นี่อย่างคร่าวๆ จาได้เรื่องไหมก็ลองไปอ่านกันดูนะคับ



             คนเราก็มักมีความฝันต้องการอยู่กับคนที่เรารัก การที่เรารักใครสักคนนั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่ความรักก็มีความพลิกผันกันได้ เขาหรือเธออาจจะไปมีแฟนใหม่ การรักคนอื่นนั้นต้องมีขอบเขต ไม่หมกมุ่นจนมากเกินไป อย่างเหตุการณ์ที่มีการยิงการตายเกิดขึ้นในสถานศึกษา การฆ่ากันตาย เพราะความหึงหวง และอื่นๆอีกมากมาย  นิยามของความรักนั้นก็เปลี่ยนแปลงไปอีก



          การที่เรารักใครสักคน คือเราก็ปรารถนาให้คนที่เรารักมีความสุข

        

              แต่เดี๋ยวนี้มีการใช้นิยามผิดๆ



    \"ถ้าเธอรักฉัน ก็ต้องยอมนอนกับฉันสิ\" นี่ไม่ใช่ความรักแต่เป็นความใคร่ ต่างหาก





             สิ่งที่มนุษย์นั้นมีมากมายไม่มีวันหมดนั้นคือ ความรัก



             แต่สิ่งที่มนุษย์มีขีดจำกัดจนดูเหมือนเห็นแก่ตัวคือ ความอดทน



             ยิ่งรักมากก็ยิ่งต้อง อดทน กับปัญหาต่างๆ รอบข้างเพื่อให้รักนั้น...ยั่งยืน



             แต่ในทางตรงกันข้าม เมื่อใดก็ตามที่ สิ้นรัก เมื่อนั้นความอดทนก็หามีไม่



             สิ่งใดที่เคยทนได้ก็กลับแปรเปลี่ยน สิ่งใดที่เคยเห็นชอบกลับกลายเป็นขวางหูขวางตา ทั้งๆที่อีกฝ่ายกระทำกับตนอย่างเสมอต้นเสมอปลาย



              ท้ายที่สุด..... เราก็เป็นฝ่ายทิ้งให้รักนั้นจบลง



              แต่ยังมีความจริงอีกสิ่งหนึ่งที่คนมักมองข้ามกันไป... บางครั้งความรักนั้นจบลง ทั้งๆที่ความรู้สึกว่ารักยังมีอยู่เต็มหัวใจ เพียงแต่การถูกกระทำซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั้ง ความอดทน บอกให้เราไปทั้งๆที่ยัง รัก



              เพราะหากรักแล้วต้องเจ็บต้องช้ำ ทางที่ดีที่สุดก็น่าจะเป็น การจากไปในวันนี้ เพื่อที่จะเข้มแข็งและลุกขึ้นใหม่ในวันหน้า อย่างนั้นมิใช่เหรอ....



            ความรักนั้นทำให้เกิดทั้งสิ่งดีและไม่ดี แต่ก็เป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของพวกเราทั้งหลายเหมือนกัน บางคนชอบใครก็บอกเขาตรงๆ หรือบางคนแอบชอบเขาแต่ไม่กล้าบอก เพราะกลัวว่าเมื่อบอกความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่จะเปลี่ยนไปก็มี      ก็ขอให้ทุกคนพยายามเข้า เพื่อตามหาหัวใจของตัวเองนะครับ  ^^