[FIC 2PM+GOT7] JYP DOMEITORY หอพักป่วนก๊วนคนแสบ

ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 6 Romantic?, He isn’t!!! (ChanHo)

[บทที่ 6   Romantic?, He isn’t!!!] (ChanHo)

โรแมนติก? เฮอะ!

------------- JYP DORMEITORY -------------

ใครๆก็รู้ว่า อี จุนโฮ คนดังจากคณะนิเทศศาสตร์เป็นบุคคลที่ไม่ควรไปกวนใจมากที่สุด...

เพราะอะไรน่ะเหรอ?...

.

.

.

ปึง!

เสียงกระแทกของแข็งลงบนโต๊ะอย่างรุนแรงดังลั่นห้องปฏิบัติการทางเสียงของคณะนิเทศศาสตร์ ฉุดเสียงพูดคุยจอแจในห้องให้เงียบลงฉับพลัน สายตาทุกคู่ในห้องมองร่างบางของใครบางคนกำลังระบายอารมณ์ลงกับหนังสือเล่มหนาที่ถูกกระแทกโต๊ะซ้ำ ก่อนจะโดนเขวี้ยงไปหลังห้องเฉียดหัวเพื่อนร่วมชั้นไปอย่างน่าหวาดเสียว

...เอิ่ม เนื่องด้วยเรื่องอะไรอีกล่ะ?...

“แก้ๆๆๆๆ แก้พ่อง!!! บอกให้ทำตามความถนัดแล้วมาจิกมาแซะ แม่เป็นไก่รึไง ยัยป้ามหาภัย!!!”เสียงหวานกรีดร้องลั่นไม่สนหน้าพระอินทร์พระพรหมให้ได้ยินทั่วกัน ราวรู้ว่าคนในห้องต้องการทราบเหตุผลที่ตนเองต้องมาดูจุนโฮ คนดังแห่งคณะนิเทศศาสตร์เหวี่ยงกลางห้องเรียนแบบนี้ ถึงจะไม่มีอาจารย์เข้าก็เถอะ...

...อ้อ แก้งานไม่ผ่านสินะ...ทุกคนร้องอ้อในใจพร้อมเพรียงกันก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำสิ่งที่ตนเองทำค้างเมื่อครู่ต่อไปราวเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเป็นปกติ

...มันก็บ่อยจนปกติจริงๆนั่นแหล่ะ...

“ใจเย็นๆ พ่อคุณหัวม่วง นั่งก่อนเถอะน่า นั่งๆ”ซึลองจับแขนเสื้อคนขี้โวยวายดึงเบาๆเป็นเชิงขอร้อง จุนโฮกระแทกตัวนั่งบรเก้าอี้แรงๆจนเจ็บสะโพก หันไปเหวี่ยงวีนใส่เก้าอี้เพราะความหงุดหงิดรำคาญใจเล็กน้อย ก่อนกลับมานั่งกอดอกฟึดฟัดต่อ

“มึงก็น้า ลดๆบ้างเถอะเรื่องความหัวแข็งน่ะ ก็รู้ว่าป้าแกชอบคนอ่อนน้อม”

“กูไม่ใช่คนอ่อนน้อม”

“ไม่อ่อนน้อมก็ช่วยเพลาๆลงบ้างก็ได้ไอ้นิสัยแบบเนี้ย”

“นิสัยแบบนี้นี่นิสัยแบบไหน?”น้ำเสียงหวานตวัดปลายเสียงแหวลั่น ทำเอาเพื่อนสนิทอย่างซึลองที่ว่าตัวโตที่สุดในสาขายังแอบหวาดๆกับดวงตาเรียวที่จิกมาเลย

...ตัวเองก็จิกไม่แพ้กันหรอกน่า อี จุนโฮ...คิดในใจขำๆขณะมองเพื่อนสนิทตัวเอง

จุนโฮเป็นเด็กนิเทศ ปี 2 ขึ้นชื่อลือชาด้วยความเก่งกาจและรูปร่างหน้าตาที่จัดว่าสวยน่ารัก จนมีหนุ่มๆมาขายขนมจีบตั้งแต่ปีหนึ่ง แต่ก็ต้องถอยทัพกลับไปทุกคนเมื่อเจอนิสัยขี้เหวี่ยงขี้วีนแผลงฤทธิ์ใส่ ที่จริงจุนโฮไม่ได้เป็นคนไร้เหตุผล แต่เป็นคนอารมณ์ร้อน เวลามีเรื่องไม่พอใจหรือไม่ถูกต้องจะอารมณ์ขึ้นง่ายเป็นพิเศษ เพื่อนๆในคณะก็ไม่ถือสาหาความมากเพราะจุนโฮเป็นคนใจดี ชอบช่วยเหลือคนอื่น ก็มีแต่นิสัยเหวี่ยงๆแบบนี้แหล่ะที่ทำให้คนรอบตัวไม่ค่อยกล้าเข้าใกล้มากนัก ยกเว้นพวกที่หอ อันนั้นเลยขั้นความสนิทไปเรียบร้อย แดกหัวกันเถอะท่าน -*-

“อย่ามาเหวี่ยงใส่กูนะจุนโฮ เออ แล้วนี่เลิกแล้วมึงไปไหน”

“หอสมุด”ตอบแบบไม่ต้องคิด ซึลองร้องอ้อ

“กูไม่น่าถาม” ทำหน้าตาล้อเลียนจนโดนมือบางยันหน้าหงายเข้าให้

“งั้นกูกลับหอก่อนแล้วกัน” จุนโฮไม่ตอบอะไรเพียงแต่โบกมือลาส่งๆ เพราะยังไงก็ต้องเจอกันที่หออยู่ดี บางทีก็ไม่เข้าใจว่ามันจะมาล่ำลาอะไรกับเขาเหมือนกันนะ = =

“นี่จุนโฮ นายจะไปหอสมุดรึเปล่า? ฉันฝากหนังสือไปคืนหน่อยดิ”เพื่อนร่วมชั้นคนหนึ่งเดินเข้ามาขอร้องด้วยใบหน้าลำบากใจ จุนโฮแค่พยักหน้าเบาๆ เพื่อนคนนั้นยิ้มกว้างขอบคุณแล้วเดินออกจากห้องไป

มันเป็นปกติแล้วล่ะที่พอเลิกคลาสเรียนเมื่อไหร่ จุนโฮจะดิ่งตรงไปห้องสมุดทันที จนอาจารย์ต่างกล่าวสรรเสริญว่าอีจุนโฮเป็นคนขยันขันแข็งเข้าหอสมุดอ่านหนังสือทุกวัน

...ไม่หรอก เขาเข้าหอสมุดก็เพื่อไปเฝ้าคนอ่านหนังสือต่างหาก -*- ...

มือบางเก็บของเข้ากระเป๋าแล้วเดินออกจากห้อง ตาเรียวกลอกมองภาพจากระเบียงชั้นสี่ของคณะด้วยแววตาเบื่อหน่าย ก่อนจะทำหน้ายุ่งมากขึ้นเมื่อเดินผ่านกลุ่มหญิงสาวกลุ่มใหญ่ที่กำลังซุบซิบนินทาเรื่องผู้ชายเสียงดังไม่อายใคร

“นี่ๆ วันนี้ฉันเห็นรุ่นพี่นิชคุณกับพี่มาร์คที่โรงอาหารคณะแพทย์ด้วย คนเดียวว่าหล่อแล้วยิ่งอยู่ใกล้กันยิ่งออร่าจับ เห็นแล้วอยากกรี๊ดดดดด”

“เพลาๆหน่อยเธอ แต่พูดมาแล้วก็นึกขึ้นได้ นี่ๆ ในนี้มีจัดอันดับผู้ชายในมหาลัยเราด้วยนะ”

“ไหนๆขอดูหน่อย”

“ที่ 1 รุ่นพี่นิชคุณเหรอ? ไม่ผิดคาดเลยอ่ะเธอ คนอะไรทั้งหล่อทั้งน่ารักเพอร์เฟคอ่ะ อืม ที่ 2 พี่มาร์คเหรอ ที่ 3 เอ๋? พี่แทคยอนเหรอ ประธานนักเรียนที่ใส่แว่นตาหนาๆนั่นอ่ะนะ”

“อย่าพูดไป ฉันเคยเห็นพี่แทคยอนไปว่ายน้ำที่สระกลาง โอโฮฮฮฮ ฮอตมั่กๆหุ่นโครตแซบ ซิกแพคอย่างเริด ยิ่งหน้าตอนพี่แกไม่ใช่แว่นนะ โครตหล่อ หล่อมดลูกสั่น”

...อยากอัดเสียงให้แทคยอนฟัง...จุนโฮคิดอย่างนั้นตอนกำลังยืนพิงกำแพงแถวนั้นแอบฟังเงียบๆ ไม่ได้อยากรู้อะไรขนาดนั้นหรอก แต่ไอ้โพลนั้นเขาก็ยังไม่ได้อ่าน แล้วก็ไม่รู้จะอ่านได้ที่ไหนด้วย แอบฟังสาวๆคุยกันนี่แหล่ะประหยัดเวลาสุด

‘อันที่จริงก็อยากจะรู้ด้วยว่าตัวเองได้ที่เท่าไหร่น่ะ’

…ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ แต่เห็นคนรอบข้างติดโพลกับเขาแล้วรู้สึกแพ้ไม่ได้...

“จริงเหรอแก? งี้ฉันต้องแอบไปสระกลางบ่อยๆซะแล้ว คิคิ โอ๊ะนี่ๆ คนนี้ใครอ่ะ ทำไมฉันไม่รู้จักเลย อันดับสี่เชียวนะ”

“ไหนๆ ฮวาง ชานซอง ปี 2 คณะอักษรศาสตร์ เอ๊ะ? หล่อขนาดนี้ทำไมฉันไม่เคยเห็น เรดาหาผู้ชายหล่อฉันเสื่อมสภาพรึไงเนี่ย!!”

“ฮวาง ชานซอง อดีตเดือนอักษรสุดหล่อ ด้วยรูปลักษณ์อันหล่อเหลา อ่อนโยนและแอบเซ็กซี่เล็กๆ แต่เพราะไม่ค่อยได้พบเห็นมากนักในมหาวิทยาลัย จึงถูกเรียกโดยคนทั่วไปว่า ‘เจ้าชายผู้สาบสูญ’..หูยยย โปรไฟล์เหมือนพระเอกในนิยายเลยอ่า ต้องเป็นคนโรแมนติกมากๆแน่เลย”

...โรแมนติก? เหอะ?...พอได้ยินอย่างนั้นก็เกิดอารมณ์ฉุนขึ้นมาแบบไม่ทราบสาเหตุ เดินออกมาจากกลุ่มขาเมาท์ มุ่งหน้าไปหอสมุดตามที่ตั้งจุดหมายไว้ตามเดิม

------------- JYP DORMEITORY -------------

“อ้าว จุนโฮ มาแล้วเหรอ เขาอยู่ที่ห้องอ่านหนังสือหมายเลข 12 นะ”บรรณารักษ์สาวใจดีเอ่ยกับเขาทันทีที่เห็นหน้าราวเป็นเรื่องปกติ จุนโฮโค้งตัวทักทายนิดๆ แล้วยื่นหนังสือที่มีคนฝากมาให้เธอ

“เพื่อนผมฝากมาคืนครับ ส่วนรหัสอยู่ปกด้านใน...ห้อง 12 ใช่ไหมครับ? พี่มินอา ผมขอตัวนะครับ”

“จ้าๆ ไปเถอะ”พี่สาวคนสวยยิ้มเอ็นดูให้เขา จุนโฮเดินก้าวฉับไปตามทางเดินหอสมุดที่คุ้นเคย หอสมุดที่นี่ก็เหมือนหอสมุดทั่วไปที่จัดหมวดหมู่เรียงหนังสือตามประเภทและมีโต๊ะอ่านหนังสือให้บริการ แต่ที่นี่พิเศษกว่านิดหน่อย คือมีห้องอ่านหนังสือเดี่ยวให้นักศึกษาที่อยากเปลี่ยววิเวกได้ใช้บริการ

แน่นอนว่าหมอนั่นชอบมาอยู่ที่นี่จนจะนอนนี่แทนหออยู่แล้ว

ร่างโปร่งบางเดินมาถึงห้องก็ส่องให้มั่นใจว่าเป็นคนที่ตามหาจริงๆก่อนจะเปิดประตูเข้าไปโดยไม่เคาะก่อน คนในห้องนั้นเงยหน้าขึ้นจากหนังสือมามองแบบมึนๆงงๆ เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ยิ้มกว้าง วางหนังสือลงข้างตัวก่อนจะฉุดแขนคนที่ทำหน้าบึ้งใส่อยู่ให้เข้ามาในห้องสี่เหลี่ยมเล็กแคบ

“จุนโฮ”เสียงทุ้มเรียกชื่อคนรักก่อนสวมกอดคนร่างบางเบาๆ ในขณะที่เจ้าของชื่อสะบัดตัวดิ้นลงจากตักหนา ทำหน้าเหวี่ยงใส่คนที่ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองทำอะไรผิด

“ชานทำอะไรผิดอีกเหรอ?”

จุนโฮไม่ตอบอะไร แต่ย้ายร่างตัวเองไปนั่งบนตักหนาอีกครั้ง มือบางจับสันคางของร่างสูงให้หันมามองตรงๆ ปลายนิ้วเรียวไล่ลูบเบาๆตั้งแต่หน้าผาก คิ้วเข้มได้รูป ดวงตากลมที่มักจะปรือปรอยเหมือนคนง่วงนอนแต่ก็เซ็กซี่เหลือเกินในเวลาแบบนั้น จมูกโด่งโดดเด่น ปากหยักทรงเสน่ห์และเชิงกรามสวย ดวงตาเล็กเรียวมองตามที่ต่างๆที่นิ้วลากผ่านทำเอาหัวใจคนมองเต้นตึกตักๆ มือหนาคว้าหมับเมื่อมือเล็กเริ่มซุกซนไปตามลำคอแกร่งและกำลังจะเลื่อนลงไปเรื่อยๆ

...กำลังยั่วเขาอยู่รึไงนะ อีจุนโฮ...

“ทำอะไรน่ะจุนโฮ”

“...หน้าแบบนายเนี่ยนะ”แทนที่จะได้คำตอบร่างบนตักกลับบ่นพึมพำจนแทบไม่ได้ยิน

“หืม?”

“หน้าแบบนายได้หล่ออันดับสี่ของมหาลัยได้ยังไง ต้องฉันสิ! ฉันสิ”เสียงแหลมตวาดแว๊ด ชานซองรีบเอามือปิดหูทำหน้าเหยเก ดีที่พวกเขาอยู่ในห้องเก็บเสียงไม่งั้นโดนพี่มินอาด่าเปิงแล้ว

“นูนอว่ายังไงนะ ชานน่ะเหรอ?”รีบละล่ำละลักถาม

“ใช่ พี่คุณได้อันดับหนึ่งน่ะเข้าใจ มาร์คได้อันดับสองน่ะเข้าใจ ถึงจะเจ็บใจที่แทคยอนได้ที่สาม แต่นายได้ที่สี่นะ มายังไง ต้องฉันสิ คนจัดโพลตาบอดรึไง มองข้ามฉันได้ยังไงกัน”ร่างเล็กบ่นฟึดฟัด ไม่ได้สำเหนียกเลยสักนิดว่าคนที่ว่าปาวๆนี่คือแฟนตัวเอง แถมตอนนี้ยังนั่งอยู่บนตักเขาอีกต่างหาก ถ้าคนอื่นชานซองได้มีผลักไปกระทืบซ้ำๆแล้ว แต่เพราะเป็นจุนโฮเขาเลยหัวเราะขำกับความคิดน่ารักๆแบบนั้น

...งอนเรื่องแบบนี้เนี่ยนะจุนโฮ น่าจะดีใจไม่ใช่เหรอว่าแฟนตัวเองหล่อน่ะ?…

“นูนอรู้จากไหนน่ะ?”

“พวกผู้หญิงเขาพูดกันน่ะสิ วร๊ายยย หล่อขนาดนี้ทำไมฉันไม่เคยเห็นนะ บลา บลา บลา เฮอะ! หล่อแค่ภาพนิ่งล่ะสิ”จีบปากจีบคอบีบเสียงล้อเลียนก่อนแบะปากแลบลิ้นทำหน้าหมั่นไส้ มือหนาบีบปลายจมูกบางเบาๆด้วยความเอ็นดู หัวเราะร่าเมื่อโดนมือบางปัดออก

“ไม่ต้องมาแตะตัวเลย”เชิดหน้าพูดเสียงงอน

“นูนออย่าคิดมากสิ มันก็แค่โพลเองนะ โอ๊ย! ตีชานทำไมอ่ะ”ร้องโวยเมื่อโดนตีไหล่เข้าให้ มือบางๆนั่นๆแรงไม่ได้เบาเลยสักนิด กระดูกร้าวป่ะวะเนี่ย

“ไม่ใช่แค่สิ ชานไม่เข้าใจว่ะ ไปแล้ว!”ร่างบางโกรธฟึดฟัดผลักไหล่กว้างอย่างแรงจนอีกฝ่ายเซ คว้าเป้ตัวเองแล้วกระโดดเดินหนีไปเลย ปล่อยให้ชานซองนั่งเรียกสติตัวเองอยู่หลายวินาที

จนกระทั่งจุนโฮเดินออกมาพ้นหอสมุด ชานซองก็วิ่งตามออกมาคว้าข้อมืออีกฝ่ายทันก่อนที่จุนโฮจะเดินหนีไป

“นูนอๆ รอชานก่อน ชานขอโทษ”

“ไม่!”

“นูนออ่า~ ยกโทษให้ชานน้า”คนตัวสูงยังกับยักษ์ปั่นหลักส่งเสียงอ้อนงุ้งงิ้ง เวลานี้ไม่ค่อยมีคนเดินผ่านไปมาเพราะเริ่มค่ำแล้วแต่ถึงอย่างนั้นจุนโฮก็รู้สึกอายอยู่ดีที่คนตัวสูงมาอ้อนแบบนี้

“...”

“เดี๋ยววันนี้พาไปช๊อปปิ้งก็ได้”

“ตกลง”

...ตัดสินใจเร็วเชียวนะ... ชานซองรู้ดีว่าการจะง้อคนตัวเล็กคือต้องยอมเสียสละวงเงินในบัตรไปกับการช๊อปปิ้งซื้อของจนหนำใจอยาก คอยเดินตามเทคแคร์ถือของให้ และจบด้วยดินเนอร์ที่ร้านหรูสักที่ ง้อไม่ยากเลย...............................แค่กระเป๋าฉีกเอง T-T ถึงอย่างนั้นก็คุ้มกันดีกับการเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าคนตัวเล็กอีกครั้ง จะให้เขายอมอะไรก็ยอมทั้งนั้นแหล่ะ

“เร็วดิ เดี๋ยวห้างปิด”จุนโฮเร่งคนรักยิกๆ ในหัวคิดรายการสินค้าถลุงกระเป๋าคนตัวโตได้สามหน้ากระดาษเอสี่ให้สมกับที่ทำให้หงุดหงิดใจ

...เดี๋ยวพ่อจะซื้อให้บัตรเครดิตเกินวงเงินให้ดู คิคิ...

------------- JYP DORMEITORY -------------

กว่าจุนโฮจะยอมออกจากห้างก็จนอีกห้านาทีห้างจะปิดทำการ แน่นอนว่าชานซองผู้เป็นผู้ติดตามเดินตามถือของให้คนรักต้อยๆแทบจะปรี่ไปนอนแผ่หลาบนเตียงเมื่อกลับถึงหอและส่งจุนโฮที่ห้องเรียบร้อยแล้ว

ภายในห้องมีเจ้าน้องชายตัวโตกำลังยึดพื้นที่หน้าโซฟานอนกลิ้งอ่านหนังสือการ์ตูนอย่างสนุกสนาน ข้างตัวมีถุงขนมเปล่าสามสี่ซองกองกันอยู่ ถึงจะเหนื่อยขนาดไหนก็อดดุไม่ได้

“ยู กินแล้วเก็บสิ”

“อ้าว พี่ชานกลับมาแล้วเหรอ ทำไมดูเหนื่อยๆอ่ะ ไปเดตกับพี่จุนโฮมาเหรอ”เจ้าเด็กตัวโตลุกขึ้นถามแต่มือก็เก็บของตามที่พี่ชายคนโตบอกโดยดี

ยูคยอมเป็นน้องชายแท้ๆเขาตอนนี้เรียนอยู่ ม.4 ถึงจะตัวใหญ่กว่าเด็กวัยเดียวกันแต่ความคิดความอ่านมันก็โคตรใสใส ใสซื่อจนบางครั้งก็คิดเหมือนกันว่ามันจะหาแฟนเป็นตัวเป็นตนได้ไหม จำได้เลยว่าตอนมันชอบเพื่อนร่วมห้องตอน ม.1 มันแทบไม่กล้าแตะตัวเจ้าหล่อนเพราะกลัวเจ้าหล่อนท้อง ถ้าท้องง่ายขนาดนั้นจุนโฮก็ท้องลูกให้เขาจนตั้งสโมสรฟุตบอลได้แล้ว ไอ้บ้า!

พยักหน้าให้น้องเนือยๆก่อนจะลากขาตัวเองเข้าห้องนอนไป ยูคยอมมองตามพี่ชายตัวเองงงๆ พี่จุนโฮแกล้งหนักไปรึเปล่านะ? มือใหญ่กำลังจะเตรียมเก็บหนังสือการ์ตูนเตรียมเข้าห้องก็ชะงักเมื่อประตูถูกเคาะ

“ยูๆ”

...เสียงพี่จุนโฮนี่นา... ยูคยอมวางหนังสือลง รีบปรี่ไปเปิดประตูให้พี่สะไภ้คนสวยที่ขึ้นชื่อเรื่องขี้เหวี่ยง ก่อนจะชะงักเมื่อเห็นชุดที่ร่างเล็กสวมมาหาพี่ชายตัวเอง

“สวัสดีครับพี่จุนโฮ จะมานอนค้างกับพี่ชานเหรอครับ”

เสื้อเชิ้ตสีขาวตัวใหญ่คลุมขาอ่อนจนเกือบไม่เห็นบ๊อกเซอร์ตัวเล็กที่ใส่อยู่ด้านในเผยให้เห็นขาอ่อนสีขาวนวล รับประกันได้เลยว่าพี่ชานมาเห็นแฟนตัวเองตอนนี้แกต้องหลุดภาวะจำศีลมารีบตะครุบปลาแซลมอนขี้ยั่วแน่นอน

“มะ...ไม่ใช่สักหน่อย!”ปฏิเสธแต่หน้านี่แดงระเรื่อเชียวนะครับ “ว่าแต่หมอนั่นสลบไปแล้วเหรอ”หัวเราะคิกๆในลำคอเหมือนสนุกกับการแกล้งคนตัวสูงเสียเหลือเกิน ยูคยอมพยักหน้า หลิ่วตาไปยังห้องนอนที่ปิดสนิท จุนโฮพยักหน้ารับรู้ รอยยิ้มกว้างประดับบนใบหน้าอย่างเตรียมปฏิบัติการแกล้งหมีจำศีลในนั้นเต็มที่

“ขอบใจนะยู”ร่างเล็กเอ่ย เดินลิ่วเปิดประตูห้องนอนชานซองเข้าไป ทันทีที่ได้ยินเสียงลงกลอนประตูดังกริ๊ก ก็เป็นที่รู้กันว่ายูคยอมคนนี้ต้องย้ายถิ่นฐานอีกแล้ว

รวบหนังสือการ์ตูนไปวางไว้ลวกๆที่โต๊ะเล็ก แล้วล็อกประตูห้องตัวเอง เดินสามก้าว เปิดประตูห้องตรงข้าม ตะโกนบอกคนที่อยู่ภายในด้วยความคุ้นเคยว่า…

“พี่ยองแจ ยูมานอนเป็นเพื่อน”

------------- JYP DORMEITORY -------------

อาจสงสัยทำไมไม่ใช้ยูค เคยได้ยินมาว่าชื่อน้องชื่อ ยู-คยอม น่ะค่ะ ก็เลยเขียนว่า ยู 






/NEXT PART ----> ยูคแบม/