SF+FANART GOT7 [AllxJackson] By Silverfeather29

ลำดับตอนที่ #61 : [SF-12] TASTE (MARKSON)

5/16

TASTE

MARK X JACKSON

          ...ผมว่าคนบางคนเหมือนอาหาร...

อย่าหัวเราะผมอย่างนั้นสิ ถึงบ้านผมจะเปิดร้านขายอาหารจีนแต่ผมก็ไม่ได้เป็นประเภทบ้าคลั่งอาหารขนาดมองอะไรๆก็เป็นอาหารไปซะหมดหรอก แต่เขาคนนั้นเหมือนอาหารมากจริงๆนะ

...ทั้งกลิ่น ทั้งรูป ทั้งรส...

“เฮียมาร์คคคค”เสียงแหลมของใครคนนั้นมักมาก่อนตัวเสมอ พอหันไปก็เห็นใบหน้ากลมขาวเหมือนซาลาเปางานตรุษจีนกำลังยิ้มแป้นเป็นแป๊ะยิ้มอยู่ในระยะประชิด พอผมจิ้มจมูกรั้นแรงๆ ใบหน้านั้นก็จะเปลี่ยนเป็นงอง้ำแบะปากน่าแกล้งทุกที...

“จิ้มจมูกเจียเอ๋ออีกแล้วอ่ะ เห็นจมูกผมเป็นอะไรเนี่ย!”

...ก็นึกว่าจุดแดงบนซาลาเปา...คิดในใจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไร ยันตัวขึ้นจากเก้าอี้หลังเคาน์เตอร์ร้านไปหาเด็กอายุน้อยกว่าตัวเองสองปีที่ยืนรออยู่

หวัง เจียเอ๋อ หวัง แจ็คสันหรือที่ผมชอบเรียกว่ากากาตามม๊าหวังที่ชอบใช้ชื่อผู้หญิงมาเรียกลูกชาย เป็นน้องชายข้างบ้าน บ้านของเจียเอ่อเป็นคล้ายๆโรงฝึกกีฬาเพราะทั้งป๊าหวังและม๊าหวังก็เป็นอดีตนักกีฬาทั้งคู่ มีลูกศิษย์ลูกหามาฝึกด้วยเยอะแยะ บางทีเด็กนี่ก็ขี้เบื่อ มาป้วนเปี้ยนแถวร้านจนโดนจับมาเป็นพนักงานเสิร์ฟก็หลายที  ก็ดีเพราะพวกเราอายุไล่เลี่ยกันแถมยังชอบทำอะไรเหมือนๆกันอีก

“มาสมัครเป็นพนักงานเสิร์ฟเหรอ? เต็มแล้ว”

“งั้นเป็นเด็กล้างจานแทนได้ป่ะล่ะ”

ยังมาทำตาใสย้อนอีก

“นั่นก็เต็มแล้ว”

“เป็นพ่อครัวให้อ่ะ”

“ไม่อยากให้ครัวระเบิด”

“งั้นทำอะไรได้บ้างเนี่ย”เด็กตรงหน้าเริ่มค้อนลมค้อนฟ้า

“มาเป็นแม่ของลูกเฮียดีกว่ามา ตำแหน่งยังว่าง”

“...”

ตึ่งโป๊ะ!

เจียเอ๋อเม้มปากหน้าแดงก่ำ ตาโตค้อนควับ ปากแดงสบถด่าเสียงเบา หันหลังทำท่าจะกลับออกไป

“กลับบ้านแล้ว”

“ล้อเล่นน่ะ ไปรอที่ห้องเฮียก่อน เฮียช่วยป๊าแป๊ป”

“เล่นเกมได้ป่ะ?”เด็กตากลมหันมาถามเสียงใส มาบ้านผมบ่อยๆก็เพราะเหตุนี้สินะ

พยักหน้าตกลง เจียเอ๋อยิ้มกว้างดีใจวิ่งลิ่วขึ้นไปชั้นสอง ผมที่ตอนแรกจะช่วยงานป๊าต่ออีกนิดก็ดันติดลมยาว เพราะลูกค้ามาเยอะกว่าทุกวัน คิดเงินหัวปั่นอยู่หลังเคาน์เตอร์นั่นแหละ กว่าจะหายใจหายคอได้บ้างก็สามชั่วโมงหลังจากนั้น

บิดขี้เกียจถอนหายใจเหลือบตามองดูลูกค้าในร้านที่เหลือเพียงสองโต๊ะ ตะโกนบอกป๊าในครัว

“ป๊า มาร์คขึ้นห้องล่ะนะ”

“เออๆ อย่าเสียงดังล่ะ ร้านยังเปิดอีกตั้งสองชั่วโมง ทำอะไรก็เกรงใจลูกค้าบ้าง”

ผมหลุดหัวเราะในลำคอกับเสียงที่ดังตามมาของป๊า เดินล้วงกระเป๋ากางเกงขึ้นห้องเอื่อยๆ คิดภาพในใจว่าพอเปิดเข้าไปต้องโดนเด็กขี้เหงานั่นโวยวายใส่แน่ๆ แต่พอเปิดเข้าห้องไป กลับเจอแต่ก้อนผ้าห่มกลมๆอยู่กลางห้องแทน

หลุดหัวเราะขำ รีบปิดปากตัวเองเดินย่องๆไปนั่งข้างผ้าห่มกองโต คงเล่มเกมรอเขาจนเหนื่อยเลยดึงผ้าห่มมานอนบนพื้นสินะ ไม่เข้าใจว่าเตียงก็อยู่ใกล้ๆทำไมไม่ขึ้นไปนอน มานอนขดเป็นโดนัทอยู่บนพื้นนี่มันไม่เจ็บหลังแย่รึยังไง

“กากา”ลองเรียกดูเบาๆ แต่เจ้าของชื่อก็ยังแน่นิ่งไม่ไหวติง ก้มลงไปฟังก็ได้ยินเสียงกรนฟี้เบาๆ พลันคนเป็นพี่ก็ยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ อุ้มก้อนกลมทั้งก้อนขึ้นมากอดฟัดอย่างแรงจนคนด้านในตื่นร้องว๊ากลั่นพยายามดิ้นตัวหลุดแต่แขนที่ใช้ยกหม้อยกซึงทุกวันๆก็รัดเสียจนขยับไม่ได้

“ไอ้เฮีย! ปล่อย!!!”

“ไม่ปล่อย”ตอบเสียงยียวนมองหัวกลมๆที่มุดขึ้นมาจากผ้าห่มมามองค้อน เจียเอ๋อหอบหายใจ แก้มกลมแดงเรื่อเพราะเหนื่อยจากการสู้กับเขาเมื่อกี้ ผมสีเข้มฟูฟ่องดูน่าขัน พยายามดิ้นตัวไปมาแต่พอไม่หลุดสักทีก็หันมาว่าเขา

“ปล่อยดี๊~ อึดอัด ร้อน!”

“ร้อนอะไร แอร์ก็เปิดอยู่”คนเป็นพี่ขยับยิ้มกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น จมูกโด่งคลอเคลียอยู่แถมกลุ่มผมนุ่มสีดำ สูดกลิ่นหอมของแชมพู แต่ไม่...มาร์คไม่ได้อยากได้กลิ่นนี้ เหลือบตามองผิวขาวข้างลำคอที่หลบอยู่ใต้ผ้าห่มสีเข้ม คิดอะไรบางอย่างก่อนจะตัดสินใจพลิกโถมดันคนเป็นน้องขึ้นบนเตียง เจียเอ๋อร้องลั่นอีกครั้งแต่จะหลบยังไงในเมื่อแขนยังอยู่ในผ้าห่มเหลือแต่ขาสั้นๆที่โผล่ออกมาเป็นตัวช่วยถีบส่งร่างไปได้ทีละนิด

มาร์คมองภาพนั้นแล้วหัวเราะ ขึ้นคร่อมหนอนผ้าห่มตัวกลมเป้ง ดวงตากลมโตสีดำมองเขาตื่นๆ ให้เดาเจ้าตัวกลมใต้ร่างเขาคงอยากย้อนเวลากลับไปไม่ขึ้นมาห้องเขาแน่ๆ แต่เสียใจ เพราะความจริงเวลาย้อนกลับไม่ได้ ตอนนี้น้องข้างบ้านก็เลยได้แต่ร้องโวยวาย

“จะทำอะไรผมอีกวะเฮีย! ปล่อยนะเว้ย อย่าทำอะไรบ้าๆนะ”

“จะชิม”

“ชิมบ้าชิมบออะไร ผมไม่ใช่อาหารนะ โว้ยยยย ปล่อยดิวะ!”

ยิ่งดิ้นหน้าก็ยิ่งแดง ตากลมตื่นกลัวแต่ปากก็ยังร้องส่งเสียงดังห่ามๆไม่เลิก มันน่าแกล้งให้โวยวายต่อไม่ได้จริงๆเลย

…น่ากิน...

ไม่รอให้เป็นแค่ความคิด มาร์คกดปลายผ้าห่มไว้ไม่ไห้อีกฝ่ายดิ้นหลุด ก้มซุกหน้าลงซอกคอขาว ไล่ปลายจมูกโด่งไปตามผิวเนื้อสะอาดกลิ่นน่ากิน กลิ่นเหมือนดอกไม้หอมที่ม๊าไปเก็บมาใส่น้ำชาของร้าน เขาชอบกลิ่นนี้และบังเอิญว่าเป็นกลิ่นที่กระตุ้นความอยากของเขาได้ดีที่สุด ชาหอมร้อนๆก่อนอาหารมื้อใหญ่ มันดีที่สุดเลยใช่ไหมล่ะครับ?

“เฮียยย หยุด จั๊กจี้”เสียงแหบหวานร้องโวยวายเสียงอ่อน เบือนหน้าย่อคอหนีเต็มที่ มาร์คส่ายหน้าไถจมูกกับกรอบหน้ากลม ลมหายใจร้อนรดรินผิวขาวหยวกจนแก้มอิ่มแดงเรื่อ ปากอิ่มเม้มแน่นเสียววูบจากใบหน้าลงไปที่ท้องทันทีที่ริมฝีปากเรียวของคนเป็นพี่จรดลงผิวคอ เลื่อนจูบซับขึ้นมาเรื่อยๆจนถึงปลายติ่งหูนิ่มๆ อ้าปากขบมันเบาๆ

“อื้อ!”เจียเอ๋อเบิกตาโตตกใจที่ตัวเองเผลอส่งเสียงน่าอาย หลับตาปี๋ดิ้นตัวหนีอีกครั้ง แต่คราวนี้มาร์คไม่ใช่แค่คร่อมแต่รัดเอวไว้แน่น ก้มกดจูบหนักบนลำคอหอม แลบลิ้นไล่เลียราวกับกำลังชิมอาหารอยู่จริงๆ

“เฮีย เดี๋ยวป๋ามาเห็นนะ”

“เฮียล็อกห้องแล้ว”จับแก้มนุ่มดันหน้าอีกคนให้มาสบตากัน เจียเอ๋อยังขลาดกลัวนิดๆสะดุ้งไหวตกใจใบหน้าหล่อเหลาที่โน้มลงมาจูบซับบนริมฝีปากอิ่มของตัวเองเบาๆ

“ขอชิมนะ”เอ่ยกระซิบให้อีกคนได้ยิน บดเบียดริมฝีปากและร่างกายจนคนใต้ร่างร้องฮือด้วยความอึดอัด ดิ้นขลุกขลักต่อต้านก่อนจะอ่อนโอนนิ่งให้คนเป็นพี่ได้เชยชิม มาร์คยิ้มกริ่มบดเบียดแรงขึ้น ขบเม้มริมฝีปากนุ่มหยุ่นของคนเป็นน้องอย่างต้องการจะหยอกเย้า ไต่ระดับสอดลิ้นเข้าไปในโพรงปากเล็ก ไล่ต้อนเอาความหอมหวานโดยที่อีกคนก็ใช่จะสมยอม แจ็คสันร้องอึกอักในลำคอ หรี่ตากลมแวววาวราวลูกปัดมองหน้าชายหนุ่มเบลอๆ แก้มกลมแดงเรื่อน่ารักน่าฟัด

มาร์คผละจากริมฝีปากหวานไล่ลงมาจูบซับปลายคางถดกายลงมารุกเร้าจู่โจมจุดอ่อนไหว ขบเม้มใบหูนิ่มอีกด้านจูบซับลงมาเรื่อย แวะกดจูบดูดเม้มผิวขาว

“ฮือ เฮียอย่าทำรอยดิวะ ผมใส่เสื้อกล้ามมานะเว้ย!”

“เดี๋ยวให้ยืมเสื้อ”

แจ็คสันกลอกตาเบื่อหน่ายขยับตัวก็ไม่ได้ ไอ้เฮียบ้านี่ก็หื่นซะ ไม่น่ามาเล่นบ้านเฮียเลยจริงๆ รู้งี้นั่งเบื่อๆเล่นคอมอยู่บ้านทนฟังเสียงเจี๊ยวจ๊าวของพวกลูกศิษย์ป๊าม๊าจะดีกว่าอีก คิดอะไรเพลินๆไป พลันสัมผัสเปียกชื้นแถวเบื้องล่างก็กระชากความสนใจเจียเอ๋อกลับมา

“เฮ้ย! อื้อ! อย่านะ ไม่เอา”

“เงียบหน่อย”

“ไม่ไง ฮือ เฮียยยย ไม่”

ก๊อกๆ

“มาร์ค เจียเอ๋อ เงียบๆหน่อย ได้ยินไปถึงด้านล่างแล้ว”

มาร์คชะงักเป็นโอกาสให้เจียเอ๋อยันโครมตกเตียงไป มาร์คลุกมาจ้องหน้าคนเป็นน้องแบบคาดโทษ ตะโกนตอบป๊าตัวเองหน้าห้อง

“ขอโทษครับป๊า”

“เออๆ เฮ้อ พวกแกนี่นะ...”ได้ยินป๊าบ่นห่างออกไป มาร์คลูบก้นตัวเองที่กระแทกพื้นไปเมื่อครู่เจ็บๆ ลุกขึ้นมองเจ้าเด็กเกี๊ยวที่หลุดจากผ้าห่มได้แล้ว นั่งจุ้มปุกพองแก้มแดงๆทั้งสองข้างอยู่บนเตียงพลางแลบลิ้นปลิ้นตาดูสะใจมาทางเขา พอจะเดินเข้าไปใกล้ก็กระโดดหนี

พวกเขาวิ่งไล่จับกันในห้องเล็กๆ เจียเอ๋อหัวเราะสนุกสนานที่ได้แกล้งคนเป็นพี่ หลอกล่อกันอยู่นาน ในที่สุดมาร์คก็โอบเอวจับเจ้าเด็กดื้อมาไว้ในอ้อมกอดตัวเองได้อีกครั้ง

ชายหนุ่มหมุนตัวคนตัวเล็กกลับมาซุกไหล่ หัวเราะเพราะหัวกลมๆถูไถอ้อนบนแผ่นอก ใบหน้าชื้นเหงื่อแอบเนียนเช็ดเสื้อเขาไปมา มือเล็กกอดหมับลงบนแผ่นหลังเขา

“เนียนเลยนะ”

“ไม่มีที่เช็ดนี่นา”บ่นเสียงงุ้งงิ๊งน่ารัก มาร์คยิ้มดึงอีกคนขึ้นมาบนเตียงอีกรอบ ดึงมานอนข้างกัน เปิดโทรทัศน์ดูรายการยามบ่ายที่จำได้ว่าเด็กข้างตัวนี่ชอบ เจียเอ๋อเอนหัววางแหมะอยู่บนไหล่ผอม ตาปรือดูเพลียๆ

“เหนื่อยล่ะสิ”

“เหนื่อยดิ วิ่งไล่จับกัน เมื่อคืนก็เล่นเกมดึกด้วย”

“ขนาดนั้นก็ยังจะมาเล่นบ้านเฮียต่อนะ”

“ก็คิดถึง มาไม่ได้เหรอ? ถ้าไม่ได้วันหลังจะไม่ต้องมา”ปากแดงยู่งอนกำลังจะกระเถิบตัวออก มาร์ควาดเขนรวบคนขี้งอนมาวางแหมะไว้ที่เดิม ซุกจูบบนกระหม่อมเบาๆ

“มาบ่อยๆสิดี เฮียก็คิดถึงเหมือนกัน”

“ทำไมเฮียไม่ไปหาเจียเอ๋อที่บ้านบ้างอ่ะ ทำไมต้องให้ผมมาหาเอง มันน่าน้อยใจนะ”ปากแดงยังคงยู่เอาแต่ใจ คนมองก็ได้แต่ยิ้มส่ายหน้าหน่ายๆ คิดเล่นๆในใจ

...อย่างอแงได้ไหมเกี๊ยว เดี๋ยวพ่อก็จับส้อมมาจิ้มเอาช้อนมาแหวกกินซะหรอก...

“มาบ้านเฮียก็ยังมีห้องเฮีย แต่ถ้าไปบ้านกากา ห้องนอนกากาก็ดันติดโรงฝึก ไม่กลัวคนอื่นเขาได้ยินเหรอ?”

“ได้ยินอะไร?”ใบหน้าขาวกลมใสไม่ต่างจากแผ่นเกี๊ยวเงยหน้ามองเฮียที่กำลังทำหน้าเจ้าเล่ห์ใส่

“ก็เวลาเฮียกินเราน่ะ ไม่กลัวเขาได้ยิน---อื้อ!”

“หยุดพูดเลยนะ!!!”คนตัวกลมลุกมาปิดปากคนชอบแกล้ง หน้าแดงแปร๊ดอดโกรธตัวเองที่เผลอคิดภาพตามไม่ได้

...โอ๊ยยยย อาย...

มาร์คจับมือคนตัวเล็กออก ยื่นหน้าไปจุ๊บปากแดงเบาๆ ยิ้มร่าเริงพูดประโยคต่อมาอย่างไม่นึกอาย

“ปีหน้าป๊าจะขยายร้าน เดี๋ยวจะให้ป๊าทำห้องนอนเก็บเสียงให้แล้วกันนะ”

.

.

.

...ม๊าครับ เจียเอ๋ออยากระเบิดตัวเองด้วยความอาย...

ฮืออออ T//////T