คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 ดาบ
+---------------------------------------------------------+
บทที่ 5
ดาบ
+---------------------------------------------------------+
“ต่อจากนี้ไปสนุกแน่...”
+------------------------+ SNH +------------------------+
ผมตื่นเช้าขึ้นมาด้วยความรู้สึกมึนงงและสับสน เพดานห้องและบรรยากาศไม่คุ้นตาทำเอาคิ้วขมวด ก่อนร้องอ้อ เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้ผมย้ายห้องแล้วนี่หว่า...
พอนึกถึงเจ้าของห้องก็เกิดหน้าร้อนนิดๆ ผมรู้ว่าตัวเองไม่ได้เป็นเกย์นะ ยังชอบผู้หญิงหน้าอกโบ้มๆหน้าตาสวยๆอยู่ ไม่ได้เกิดอารมณ์กับผู้ชายด้วย แปลกที่พออยู่กับมาร์คทีไรผมรู้สึกตัวเองแพ้ทุกที แพ้ไปหมดทุกอย่าง ทั้งสายตา รอยยิ้มหรือน้ำเสียงทุ้มต่ำนั่น...
สะบัดหัวเพื่อให้เลิกคิดฟุ้งซ่าน หันไปมองรอบห้องก็ไม่เห็นร่องรอยเจ้าของห้องจะเข้ามานอน ก่อนจะนึกได้ว่าเมื่อคืนตัวเองเล่นวิ่งเข้าห้องนอนแล้วปิดล็อกกลอนเสียเรียบร้อย แล้วจะให้มาร์คเข้ามานอนได้ยังไง
ลุกขึ้นจากเตียงเปิดประตูโผล่หน้าออกมาดูก็เห็นร่างสูงของมาร์คในชุดเสื้อกล้ามสีขาวกางเกงนักศึกษาตัวเดิมนอนกอดอกพาดขาอยู่บนโซฟาตัวยาวหน้าทีวี ดูท่าทางจะหนาวน่าดู ผ้าห่มก็ไม่มีด้วย ทำเอารู้สึกผิดเลยแฮะ... แต่พอเดินกลับไปหอบผ้าห่มบนเตียงมาห่มให้อีกคนอย่างแผ่วเบากลับกลายเป็นหาเรื่องเจ็บให้ตัวเองจนได้
“โอ๊ย!”ร้องเมื่อมือขาวของคนที่น่าจะหลับอยู่กลับคว้าแขนเขาแน่นจนเจ็บแปล๊บ ตาสวยลืมขึ้นมามองด้วยสายตาว่างเปล่าดุดัน ก่อนจะอ่อนแสงลงเมื่อเห็นว่าเป็นเขาเอง มาร์คปล่อยมือแล้วพยุงกายขึ้นมานั่งตาปรือบนโซฟา ท่าทางง่วงงุนแตกต่างจากเมื่อครู่สิ้นเชิง จนอดสงสัยว่านั่นคือปฏิกิริยาปกติตอนตื่นนอนของเจ้าหมอนี่รึไงกัน?
มาร์คหันมามองมือผมที่เริ่มแดงเพราะแรงบีบเมื่อครู่ ที่จริงก็ไม่เจ็บเท่าไหร่หรอกแต่พอดีผิวผมมันขาวไงเลยแดงเถือกเป็นรอยมือเลย
“เจ็บไหม?”
“ไม่เท่าไหร่”ผมยักไหล่ แค่นี้สบายมาก ตอนซ้อมฟันดาบเคยเจ็บมากกว่านี้อีก แต่เหมือนมาร์คจะไม่เชื่อ คิ้วสวยขมวดแน่นลุกขึ้นฉุดผมลงไปนั่งบนโซฟา แล้วเดินไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลที่หน้าทีวีมา
ถึงขนาดเอามาวางไว้ที่เห็นง่ายขนาดนี้แสดงว่าเจ็บตัวมาบ่อยล่ะสิ ผมคิดเล่นๆขณะที่ร่างสูงทรุดลงนั่งที่พื้นพรม
“เอ้ยๆ ไม่ต้องๆ เดี๋ยวมันก็หายเอง”
“ปล่อยไว้มันจะช้ำ”
“ปล่อยให้มันช้ำไปเถอะน่า ฉันเป็นผู้ชายนะไม่ใช่ผู้หญิง ไม่ต้องซีเรียสมากหรอกน่า”ผมเกือบขำกับความเจ้ากี้เจ้าการของเขาแล้วล่ะ แต่จะว่าไปมาร์คก็เรียนแพทย์นี่นะ ตามจรรยาบรรณที่ดีของหมอก็คงไม่อยากทนกับพวกบาดแผลหรอกมั้ง
“เงียบไปเถอะน่า”คนตัวสูงดุผมเบาๆ ขณะที่เปิดกล่องยาหยิบกระปุกยาทาแก้ฟกช้ำออกมา ผมคว้ากระปุกนั้นมาถือแล้วโบกมือไล่มาร์คแบบไม่จริงจังนัก
“ฉันทาเองน่า แต่ไปหาอะไรให้ฉันกินทีดิ หิวจะบ้าแล้วอ่ะ ว่าแต่นายทำอาหารเป็นมะ?”
“พี่...”
“หา?”ผมงงกับคนที่จู่ๆก็เงยหน้ามาจ้องหน้าผมดุๆ นี่ตูทำอะไรผิดอีกวะเนี่ย
“เรียกฉันว่าพี่สิ เรียกตัวเองว่าผมด้วย”เขาอธิบาย
“แค่นี้ก็ซีเรียสด้วย? เออๆ ก็ได้ๆ พี่มาร์คคร๊าบบบ ทำข้าวเช้าให้ผมกินหน่อยคร๊าบบบ ผมหิวไส้จะขาดแล้วคร๊าบบบบ”ผมยืดเสียงล้อเลียนจนโดนตบกะบาลเข้าให้ แต่ไม่เจ็บนะออกแนวสะใจที่ได้กวนบาทาคนอายุเยอะกว่า ผมหัวเราะคิกคักพอใจ ส่วนมาร์คส่ายหน้าระอาใจ แอบเห็นรอยยิ้มมุมปากเล็กๆตอนเขาเดินไปทางครัวด้วย
มาร์คเข้าครัวไปทำอาหารเช้า ส่วนผมก็นั่งเอกขเนกดูทีวีเล่น พอดีมีเทปแข่งขันฟันดาบทัวร์นาเมนต์ของต่างประเทศด้วย เห็นคนรู้จักหลายคนเลยล่ะ ไม่แน่นะ ถ้าผมยังเล่นฟันดาบต่อ ตอนนี้ผมอาจไปยืนอยู่ตรงนั้นด้วยเหมือนกัน
อ่า...ดูแล้วก็คิดถึงแฮะ
ระลึกความหลังได้ไม่นานกลิ่นหอมฉุยของอะไรบางอย่างก็กระทบประสาทรับกลิ่น ผมลุกขึ้นไปนั่งโต๊ะกับข้าวเองโดยไม่ต้องให้มาร์คเรียกด้วยซ้ำ อาหารเช้าวันนี้เป็นเบรคฟาสสไตล์อเมริกัน ไข่ดาวหนึ่งฟอง ไส้กรอกสองชิ้น................ซึ่งอยากจะบอกมาร์คเหลือเกินว่าแค่นี้มันไม่พอยาไส้ผมอ่ะ...
แอบเหลือบมองมาร์คก็เห็นเขาลงมือกินแล้วเลยไม่กล้าแย้งอะไร นั่งหั่นกินเงียบๆจนหมดจานก็ยังรู้สึกไม่ถึงครึ่งท้อง มองคนตัวสูงลุกขึ้นเก็บจานแล้วก็ลุกขึ้นจะเอาไปเก็บด้วย
“ไปอาบน้ำ วันนี้ฉันจะพาไปหาพี่แทคพี่คุณ”
“ทำไมต้องไปอ่ะ? แล้วจะไม่ถามฉันสักหน่อยรึไงว่าวันนี้มีเรียนรึเปล่า ไหนว่าวันนี้จะไปขนของห้องฉันไง?”ผมแค่สงสัย สงสัยแล้วก็ต้องถาม อาจารย์ผมเคยบอกเอาไว้ ทำไมมาร์คถึงหันมาจ้องผมดุๆแบบนั้นล่ะ
“ฉันเช็คตารางเรียนนายแล้ว นายไม่มีเรียน ไปหาพี่คุณพี่แทคเพราะต้องไปเอาอาวุธของนาย เสร็จแล้วถึงจะไปขนของ”มาร์คตอบทุกประเด็นถึงจะดูไม่สบอารมณ์หน่อยๆ ส่วนผมก็พยักหน้าหงึกหงัก เออ ก็ดี วิชานี้ขี้เกียจเรียนพอดี (กราบแทบขออภัยเท้าอาจารย์ที่เคารพด้วยจริงๆ เอ้า! กราบบบบบ)
อาบน้ำแต่งตัวด้วยสถิติสิบนาทีพอดีไม่ขาดไม่เกิน มานั่งรอหน้าทีวี ถึงจะโดนสายตาแปลกๆของเจ้าของห้องตอนเดินออกมาเห็นก็ช่างปะไร ผมแค่เป็นคนอาบน้ำเร็ว คิคิ
+------------------------+ SNH +------------------------+
ที่อยู่ของพี่แทคพี่คุณเป็นบ้านเดี่ยวสไตล์โมเดิร์นบนพื้นที่กว้างขวาง การจัดแต่งแต่ละส่วนของบ้านดูเรียบง่ายร่มรื่นน่าอยู่ ยิ่งเดินเข้ามาในบ้านก็ยิ่งต้องชื่นชมเจ้าของบ้านที่สามารถจัดพื้นที่ได้ทั้งความสวยงามและประโยชน์ใช้สอยไปพร้อมๆกัน
พี่นิชคุณนั่งรอพวกเราอยู่บนโซฟาห้องรับแขกสีครีม พี่ชายหน้าสวยสวมชุดเสื้อเชิ้ตสีขาวและกางเกงผ้าสีครีมดูสบายๆหันมายิ้มให้พวกเขา
สำหรับผมรอยยิ้มของพี่นิชคุณเปรียบเสมือนพระอาทิตย์ครับ ทั้งอบอุ่นและอ่อนโยน ยิ่งดวงตากลมใสแจ๋วราวลูกแก้วนั่งมองมาก็ยิ่งเขินๆบอกไม่ถูก สงสัยผมจะกลายเป็นแฟนบอยพี่แกเข้าไปแล้วล่ะครับ
ผมและมาร์คนั่งบนโซฟาอีกฝั่งเรียบร้อย ผมมองไปรอบบ้านเพื่อหาพี่ชายอีกคนที่ควรจะอยู่ด้วย แต่ตอนนี้กลับไม่เห็นตัว
“แทคพาโกโก้วนิลาไปเดินเล่น เดี๋ยวก็คงกลับแล้วล่ะ”พี่คุณเอ่ยตอบคำถามในใจผม จนอดสะดุ้งเฮือกไม่ได้ นี่พี่คุณอ่านใจคนได้รึไง? แล้วอะไรคือโกโก้วนิลา?
“ฮะฮะ สะดุ้งซะแรงเลยนะ พี่รู้เพราะนายเอาแต่มองไปรอบๆเหมือนหาใครสักคน แล้วคนที่นายมองหาก็น่าจะเป็นคนที่อาศัยอยู่กับฉันอีกคนใช่ไหมล่ะ? หืม”เสียงน่าฟังของพี่คุณเอ่ยไขข้อสงสัย ผมก็ได้แต่หัวเราะแหะๆเขินๆให้พี่แกไป
...อยู่ต่อหน้าพี่คุณหวังไม่กล้าเกรียนอ่ะคับ แหะๆ...
“เดี๋ยวรอแทคมาก่อนแล้วกัน จะได้คุยเรื่องภารกิจวันนี้ด้วย”
“ภารกิจเหรอครับพี่คุณ?”มาร์คถามทวนย้ำ ใบหน้าแสดงออกถึงอาการงุนงงอย่างเห็นได้ชัด แสดงว่ามาร์คก็ยังไม่รู้เรื่องเหมือนกัน
“วันนี้พวกนายต้องไปทำภารกิจกับพวกพี่ พี่จินยองฝากให้พวกพี่เทรนให้พวกนาย เพราะมาร์คเพิ่งเจอคู่ พวกนายอาจจะยังไม่รู้เกี่ยวกับคู่มากนัก ถึงองค์กรเราจะยังไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องคู่ของแต่ละคน ไม่สามารถสอนเป็นทฤษฎีๆได้ แต่คิดว่าการได้เห็นได้ดูจากของจริงอาจจะเข้าใจมากกว่า”
“แล้วพื้นที่ที่ผมดูแลอยู่ละครับ”มาร์คถามอย่างเป็นกังวล
“ให้ยืมตัวชานซองได้หนึ่งวัน”พี่คุณยิ้มสวยเป็นเวลาเดียวกับที่ประตูหน้าบ้านถูกเปิดออกพร้อมเสียงเอะอะมะเทิ่งของสิ่งมีชีวิตสามตัว (?) ที่โผล่พรวดเข้ามาให้ตกใจเล่นๆ
“โก้โก้! วนิลา! หมอบ!”พี่คุณหันไปกระชากออกคำสั่งเสียงดังฟังชัดจนผมอดสะดุ้งตามด้วยไม่ได้ ดีนะไม่หมอบตามคำสั่งนั้น เจ้าสองตัวยักษ์ที่วุ่นวายเมื่อครู่รีบหมอบลงกับพื้นส่งสายตากลมแป๊วแว๋วส่งเสียงครางหงิงๆดูน่ารักและน่าสงสารปนกันไปมาให้เจ้าของตัวขาวที่ทำหน้าดุกลับไปให้
เจ้าสองตัวยักษ์ที่ผมเล่าให้ฟังเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่สองตัวครับ ตัวหนึ่งเป็นพันธ์หลังอานขนเกรียนสั้นแต่ท่าทางดูสง่างามขี้เล่น ส่วนตัวหนึ่งน่าจะเป็นบางแก้วขนสีขาวจั๊วทั้งตัวเลย ไม่ต้องถามก็รู้ว่าตัวไหนชื่อโกโก้ ตัวไหนชื่อวนิลา แถมตัวใหญ่ชะมัดถ้าผมเดินไปเทียบก็น่าจะราวๆเอวผมได้ (หมามันสูงหรือเอ็งเตี้ยกันแน่)
“โทษทีนะ เจ้าสองตัวนี้มันเป็นอะไรไม่รู้ พอถึงหน้าบ้านล่ะวิ่งฉิวเข้ามาเลย อ้าว แจ๊คสันมาด้วยเหรอ”พี่แทคยอนในชุดเสื้อบอลสีเขียวกางเกงขาสั้นสีดำวิ่งเหยาะๆตามเข้ามา มองผมอย่างแปลกใจ
“ปล่อยเจ้าสองตัวนี้มาได้ยังไงน่ะแทค พาโกโก้วินิลาออกไปเลยนะ ยังไม่ได้ล้างเท้าใช่ไหม ฮึ?”พี่คุณดุพี่แทคก่อนจะหันมาชี้เจ้าสองตัวแสบที่หมอบคลานกับพื้นแต่หางที่สั่นดิกๆน่ารักเชียว
“ได้ครับคุนนี่ แทคจะพาไปเดี๋ยวนี้แหล่ะ... เดี๋ยวกลับมานะเด็ก”ประโยคแรกพูดเสียงอ่อนเสียงหวานกับพี่คุณ พอเป็นประโยคหลังล่ะแมนใส่น้องใส่นุ่งเลยนะพี่ชาย ผมคิดในใจเพลียๆ ไม่ต้องถามปมก็พอจะรู้แหล่ะว่าพี่แทคกับพี่คุณเขาเป็นอะไรกัน...
“มาพูดเรื่องตอนเย็นนี้กันก่อนดีกว่า”เสียงนุ่มของพี่คุณเรียกความสนใจของผมกับมาร์คอีกครั้ง “พี่กับแทคจะสู้กับพวกเงาจันทร์เอง หน้าที่ของพวกนายคือมองและพยายามเรียนรู้จากพวกพี่ ไม่ต้องร่วมวงต่อสู้ด้วย เจ้าใจนะมาร์ค”พี่คุณหันไปกำชับมาร์คที่นิ่งไปเล็กน้อย ก่อนพยักหน้าให้แบบไม่ค่อยมั่นใจนัก
พี่แทคเปิดประตูเข้ามาเนื้อตัวดูชุ่มเป็นหย่อมๆ สงสัยจะโดนเจ้าตัวยักษ์สองตัวนั่นสะบัดน้ำใส่เข้าให้ แต่หน้าตาพี่แกก็ดูมีความสุขดีนะ ยิ้มเงิงบานเห็นรอยยับชัดเชียว (แทค-ตบไหมจะได้จบ =*=)
“นี่ของนาย”พี่แทคโยนของบางอย่างมาให้ผม เร็วซะเกือบรับไม่ทัน ยกมันขึ้นมาดู อุทานแปลกใจ
“กางเขน?”
จี้กางเขนเงินเรียบขนาดประมาณหนึ่งนิ้วครึ่ง ตรงกลางประดับพลอยแซฟไฟท์สีฟ้าอมม่วงเม็ดเล็กแต่ดูแล้วราคาจะไม่เล็กเลย ผมเงยหน้ามองพี่ๆอย่างแปลกใจ
“นั่นอาวุธของนาย ลองกดตรงแซฟไฟท์นั่นดู ระวังด้วยล่ะ”พี่แทคอธิบายเพิ่ม ผมที่ยังงงๆก็ทำตามโดยดี ถึงจะระแวงหน่อยๆจากเหตุการณ์ตลับแป้งเปลี่ยนรูปเมื่อวาน
ทันทีที่กดแซฟไฟท์ลงไปจนจมตัวจี้เสียงกริ๊กแบบที่ผมได้ยินแบบเมื่อวานก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้จี้สีเงินเริ่มขยายขนาดและเปลี่ยนเป็นสิ่งที่ผมคุ้นเคยจนแทบเรียกได้ว่าเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายไปแล้ว
“ดาบ?”ผมพึมพำพลางยกดาบเซเบอร์ที่ทำจากวัสดุสีเงินวาวขึ้นมามองอย่างพินิจพิเคราะห์ ผมไม่เคยเห็นดาบเซเบอร์ที่ทำมากจากอะไรแบบนี้มาก่อน พอกดใบดาบทดสอบความยืดหยุ่นก็พบว่าไม่ต่างจากดาบเซเบอร์ที่ผมเคยรู้จักเลย
ผมวางดาบลงบนตักคิดตัดสินใจชั่วครู่ก่อนจะกดดาบนั้นคืนสภาพเดิมแล้วส่งคืนให้พี่แทค “ผม...จะไม่ใช้มันครับ”
สีหน้าพี่แทคดูจะแปลกใจเอามากๆ ไม่ต่างจากพี่คุณที่หันมามองผมด้วยแววตาสงสัย “ทำไมล่ะ นั่นคือสิ่งที่นายถนัดที่สุดไม่ใช่เหรอ?”
“ครับ ดาบคือสิ่งที่ผมรัก ผมรักเกินกว่าที่จะนำมันมาใช้เพื่อฆ่าใคร ถึงนั่นจะไม่ใช่มนุษย์ก็เถอะ...”ผมตอบไปตามความคิด ห้องทั้งห้องเงียบไปชั่วครู่ก่อนจะถูกทำลายลงโดยเสียงถอนหายใจของพี่แทค
“เอางั้นก็ได้”พี่ชายผิวคล้ำเอ่ยพลางยิ้มบางๆมาให้ “งั้นเอาตัวนี้ไปแทนก่อนแล้วกัน”
กางเขนเงินอีกอันถูกวางบนมือของผม รายละเอียดไม่แตกต่างจากอันเมื่อครู่ พอให้กลายร่างกลับกลายเป็นดาบเรเปียร์สีเงิน ถึงรูปร่างเผินๆจะไม่แตกต่างกันแต่ดาบเรเปียร์จะยาวกว่าดาบเซเบอร์ น้ำหนักหนักกว่าอย่างเห็นได้ชัด ถึงจะไม่ชินมือแต่ดูจากลักษณะก็พอจะทำให้ผมชินได้ไม่นาน...
คิดว่านะ...
“ดีกว่าไหม?”
“ครับ ดีกว่าครับ แต่มันหนักจังเลยอ่ะพี่ ผมไม่ชินเลย”บ่นงุ้งงิ้นแต่มือนี่พลิกซ้ายพลิกขวาแบบถูกใจเชียวแหล่ะ
“เอ้า! ไอ้นี่เอาที่ถนัดมือให้ก็ไม่ใช้ นี่เลือกเอาที่มันใกล้เคียงที่สุดแล้วนะเว้ย!”แทคยอนทำหน้าดุใส่เด็กเตี้ยช่างเลือกตรงหน้าอย่างไม่จริงจังเท่าใดนัก “เอาเป็นว่าใส่ไว้กับตัวตลอดแล้วกัน ทำเป็นจี้ก็ไม่เลว”พี่แกว่าพลางโชว์จี้ของตัวเองให้ดู เหมือนของผมเปี๊ยบแต่สีแซฟไฟท์เป็นสีเทามุก ดูเท่ชะมัด
“ส่วนเรื่องซ้อมก็ไปคุยกับเจบีเอาแล้วกันนะ”
ผมพยักหน้าหงึกหงัก รู้คร่าวๆมาแล้วว่ากลุ่มที่ผมอยู่ชื่อ GOT7 (ไอ้7ตัวท้ายนี่เพิ่งเพิ่มตอนผมเข้ามานี่แหล่ะ) มีเจบีเป็นหัวหน้ากลุ่มและมาร์คอายุเยอะสุด สมาชิกมี 7 คน เจบีคู่กับจินยอง แบมแบมกับยูคยอม ยองแจยังหาคู่ไม่ได้ ผมแล้วก็มาร์ค
“เอาเป็นว่าตอนเย็นเจอกันที่จุด E-68 มาร์คพาแจ็คสันมาด้วยนะ”พี่คุณเอ่ยสรุป
+------------------------+ SNH +------------------------+
ดองไว้นาน ขอโทษนะคะ ดูเฉื่อยเนอะแต่เอาแบบเบาๆไปก่อนแล้วกันนะ 555555 ติดฉากหวานไว้ก่อน ขอทดไปเรื่อยๆ ยิ่งทดยิ่งหวานนะเออออออ 55555555555 หาข้อมูลเรื่องดาบจนมึนตึ๊บ
รักคนอ่านจ้า จุ๊บ!
ความคิดเห็น