คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [SF] MORNING (TAECKHUN,WOOKIM,CHANHO)
คำเตือน................... สั้น
แสงแดดยามเช้าส่องเข้ามาในห้องนอนกระทบร่างที่ยังนอนพันผ้าห่มมิดชิดยิ่งกว่าดักแด้อยู่บนเตียงนุ่ม เสียงปลุกจากไอโฟนเครื่องสวยบนหัวเตียงดังลั่น คนบนเตียงดูเหมือนจะเริ่มขยับตัวแต่ไม่สนใจจะลุกมาปิด ผิดก็แต่ไอ้คนข้างห้องตะโกนมาโวยวายลั่นแต่เช้า
“มินจุน! ปิดนาฬิกาสักทีโว้ย คนจะนอนนนนน”เสียงทุ้มแหบดาร์คเหวี่ยงจากเพื่อนร่วมหอที่มันจะดาร์คขึ้นก็ต่อเมื่อโดนปลุกยามเช้าแบบไม่เต็มใจเหมือนตอนนี้นี่แหล่ะ
“เออๆ”ตอบเสียงเบาไปส่งๆไม่สนใจว่าไอ้คนที่อยู่อีกด้านของกำแพงจะได้ยินรึเปล่า มือเรียวที่โดนชมบ่อยๆว่านิ้วสวยยื่นออกมาจากกองผ้าห่มคว้าไอโฟนตัวต้นเหตุผลุบเข้าไปในผ้าห่มอีกรอบแล้วกดปิดเสียง
ห้องทั้งห้องเงียบไปอีกครั้ง แต่ก็ไม่นานนักเมื่อประตูห้องนอนถูกเปิดผางออกโดยฝีมือพี่คนรองของวง นิชคุณเดินเข้ามาเงียบๆยืนมองดูกองผ้าห่มกองโตแล้วส่ายศีรษะยิ้มหน่ายๆ
“มินจุน ตื่นได้แล้ว วันนี้ต้องบินไปญี่ปุ่นนะ”
“...”
“มินจุน”น้ำเสียงเรียบนิ่งเอ่ยเรียกชื่ออีกครั้ง
“...หนาว...”คนในผ้าห่มส่งเสียงตอบออกมาติดดูออดอ้อนนิดๆ นิชคุณส่ายหน้าอีกครั้ง เดินเข้าไปใกล้ก่อนจะชะงักเมื่อมีมือมาจับบ่าเขาไว้ ใบหน้าเล็กหันไปมองเลิกคิ้วถามคนมาใหม่ ก่อนจะพยักหน้าเมื่ออีกฝ่ายบอกวัตถุประสงค์ผ่านทางสายตา เดินออกไปจากห้องเหลือเพียงผู้มาใหม่และคนในผ้าห่มที่ยังไม่รู้ชะตา (?) ตัวเอง
แพนด้าในผ้าห่มขยับดุ๊กดิ๊กเมื่อเสียงเงียบไปเพราะคิดว่านิชคุณออกไปแล้ว ก่อนร้องจ๊ากเมื่อลมหนาวกระทบผิวกายกะทันหันเพราะผ้าห่มอุ่นที่ล้อมร่างกายเขาเมื่อครู่หายวับ ไปโผล่ในมือของคนมาใหม่ เงยหน้ามองคนที่ทำลายความสุขยามเช้าก็โวยวายขึ้นมาตามนิสัย
“อูยองงงง เอาผ้าห่มฮยองคืนม๊า”ร้องเสียงหลงเอาแขนกอดอกเปลือยเปล่าของตัวเองเอาไว้นอนแนบกับฟูกนุ่ม ใบหน้าเรียวตวัดมาส่งค้อนให้คนหน้าอูมที่ยิ้มกว้างไม่สะทกสะท้านต่อเสียงแปดหลอดนั่น
“ก็ฮยองไม่ยอมตื่น ลุกเถอะครับ สายแล้วนะ”
“ไม่ มันหนาวออก”พูดเอาแต่ใจเอาหน้าซุกหมอนนิ่มใบโปรด เมื่อคืนกว่าจะได้นอนก็ตีสามเพราะดันติดลมบนแต่งเพลงมันไปหน่อย เช้านี้เลยอยากกบฏเป็นคนดื้อด้านบ้าง และอูยองก็เป็นอีกคนที่ส่ายศีรษะกับท่าทางแบบนั้น
“ฮยองนี่น้า”
แล้วเสียงก็เงียบไปสักพัก มินจุนกำลังจะเงยหน้าขึ้นมามองแต่ก็สะดุ้งเฮือกเมื่อมวลความอบอุ่นของร่างกายใครอีกคนทาบทับบนแผ่นหลังของเขา จากที่หนาวๆอยู่เมื่อครู่กลายเป็นร้อนระอุขึ้นทันทีโดยเฉพาะที่ผิวแก้มทั้งสองข้างอ่ะนะ
“อ อูยอง ลุกไปดิ ฮยองร้อน”พูดตะกุกตะกักบอกคนด้านบนที่ไม่ต้องเงยหน้าไปมองก็รู้ว่ากำลังยิ้มเจ้าเล่ห์เพียงไร
“เมื่อกี้ยังบอกว่าหนาวอยู่เลย”
“ตอนนี้ร้อนไง ลุกดิ มาปลุกไม่ใช่เรอะ”เริ่มโวยวายเพราะสัญชาติญาณระวังภัยเริ่มทำงาน
คนด้านบนที่กำลังนอนทับพี่ใหญ่ของวงยิ้มเจ้าเล่ห์ขยับตัวจะลุกขึ้น ทำให้คนที่เกร็งเขินอายเป็นแพนด้าสีชมพูน่าแกล้งเมื่อครู่เริ่มคลายความกังวลลง แต่แล้วความร้อนวาบของริมฝีปากนุ่มก็วางประทับบนหัวไหล่มนขาวแผ่วเบา ฟันขบจนเกิดรอยแดงระเรื่อตัดชัดกับผิวขาว แล้วคนโดนกระทำน่ะหรือ... ช็อคไปเสี้ยววินาทีก่อนกรีดร้องลั่น ดิ้นพราดตกใจผลักคนบนร่างตัวเองออกกระโดดผลุงลงจากเตียงไม่สนเข่าตัวเองแล้ววิ่งเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้คนกระทำหัวเราะร่าอยู่บนเตียง มองประตูห้องน้ำที่ปิดแน่นหนาด้วยสายตาเอ็นดู
“แพนด้าตัวนี้ทำไมเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาวจังน้า อยากให้ตรวจภายในให้ไหม”
“ไปตายซะ!!!”
..........
....
...
“เสียงดังแต่เช้าเลยนะ”นิชคุณที่เดินออกมาก่อนหน้านี้เอี้ยวตัวฟังเสียงร้องของแพนด้าประจำวงที่โดนลวนลามตั้งแต่เช้า แล้วเดินเลยต่อไปห้องติดกัน กำลังจะเปิดประตูเข้าไปก็ชะงัก
“ไอ้แทคมันตื่นยาก ไปปลุกจุนโฮก่อนดีกว่า”
ว่าแล้วก็เดินไปอีกห้องที่เป็นห้องของจักรรพรรดิน้อยที่น่ารักแต่ก็ต้องแปลกใจที่ห้องนั้นกลับว่างเปล่าไม่มีร่องรอยการใช้ตั้งแต่เมื่อคืน หันไปมองประตูห้องนอนห้องถัดไปหรี่ตาลงเล็กน้อยแล้วเดินไปเคาะประตู
“ชานซอง ปลุกจุนโฮให้มาอาบน้ำกินข้าวซะ เราต้องเตรียมตัวไปญี่ปุ่นกันนะ”
“ครับพี่คุณ”เสียงชานซองดังกลับมาทันทีทันใด
...อยู่ห้องนี้จริงๆด้วย...
เหลือก็แค่คนสุดท้ายสินะ... นิชคุณหันไปมองประตูห้องที่ติดกับห้องจุนเคทูดาแล้วถอนหายใจเล็กน้อย ผลักเปิดประตูห้องเข้าไปแต่ก็พบแต่เตียงที่ว่างเปล่าและผ้าห่มที่ถูกถีบไปกองข้างเตียงลวกๆ
“ตื่นแล้วเหรอ”
“ตื่นแล้วครับ”เสียงทุ้มตอบกลับอย่างอ่อนโยนพร้อมวงแขนอุ่นที่รวบเอวเขาจากด้านหลังดึงตัวให้เข้าไปในห้อง
“แทค อย่าโผล่มาแบบนี้สิ เผื่อคุณคิดว่าเป็นโจรล่ะเดี๋ยวก็โดนศอกหรอก”
“โถ่ คุนนี่อย่าโหดกับแทคนักเลย”คนตัวโตทิ้งคางลงบนไหล่มนครางอ้อนเจ้าของเสียงงุ้งงิ้ง คนในอ้อมแขนหัวเราะหึๆตบแขนที่พาดอยู่บนท้องน้อยเขาเบาๆเป็นเชิงว่าให้ปล่อย แต่แทคยอนยังดื้อกอดต่อเลยโดนหยิกที่สะโพกเข้าให้ แมวตัวโตร้องโอดโอยปล่อยคนตัวบางทันที แต่พอนิชคุณเลิกหยิกก็หันไปรวบมากอดไว้เหมือนเดิม
“เป็นอะไรล่ะ หืม อ้อนจังเลย”
“ก็แทคยังไม่ได้กำลังใจตอนเช้าเลย เสียงไอ้แพนด้าตาตกโดนไก่รังแกดังจนแทคตื่น”ว่าแล้วก็อ้อนบวกฟ้องไปเสียเลย นิชคุณอมยิ้มขำคนตัวโตขี้อ้อน มือเรียวยกขึ้นโอบลำคอด้านหลังของคนตัวโตให้เข้ามาใกล้แล้วประทับจุมพิตบนริมฝีปากหยักนั้นแผ่วเบาและอ่อนโยน ทั้งคู่ตกอยู่ในความเงียบชั่วครู่แล้วผละออกจากกัน มือเรียวตบที่แก้มตอบนั้นเบาๆสองครั้ง
“ให้กำลังใจแล้วนะ ไปเตรียมตัวได้แล้วไอ้เหมียว”
“รับทราบครับ!”แทคยอนยิ้มกว้างตอบรับ จูบเมื่อครู่ชาร์ตพลังให้เขาเกินร้อย เดินฮัมเพลงหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไปอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้
“รีบๆนะแทคคุณจะไปรอด้านล่าง”
“ครับผม เหมียว!”
ความคิดเห็น