[FIC 2PM+GOT7] JYP DOMEITORY หอพักป่วนก๊วนคนแสบ

ลำดับตอนที่ #6 : บทที่ 5 I don’t pique you!!! (JackMark)

[บทที่ 5   I don’t pique you!!!] (JackMark)

...loading...



 

ผมไม่ได้ขี้งอน ใครบอกว่าผมงอน ผมไม่ได้งอน!!!

------------- JYP DORMEITORY -------------

...เช้าวันนี้ตื่นมาพร้อมความวุ่นวายและปวดหัว... ปวดหัวจริงๆไม่ใช่อุปโลกน์คิดไปเอง ปวดจี๊ดที่ซีรีบลัมเลย

สะดุ้งตื่นขึ้นมาบนโต๊ะทำงาน เพื่อพบว่าตัวเองนอนหลับคาหนังสือสอบเป็นวันที่สามติดต่อกันแล้ว มองนาฬิกาที่บอกเวลาตีห้ากว่าๆแล้วเบ้ปากทำหน้าเพลีย อยากกลับไปนอนอยู่หรอกนะ แต่มันยังอ่านไม่จบทั้งที่มีสอบวันนี้นี่สิ เลยนั่งตะลุยอ่านจนเจ็ดโมงเช้า ถึงได้ลากร่างตัวเองไปสร่างง่วงในห้องน้ำต่อ

แต่สงสัยว่าเพราะพักผ่อนน้อยไปหน่อย ตอนลุกจากเกาอี้เมื่อกี้เหมือนจะเป็นลมเลย…

‘โครตแย่’

แต่จะเป็นอะไร อย่างน้อยก็หลังจากสอบเสร็จเถอะ บอกกับร่างกายตัวเองเสร็จก็คว้ากระเป๋าออกจากห้องนอนไป

          พอเปิดประตูกลิ่นหอมอ่อนๆก็ลอยเตะจมูกปั๊บ ร่างสูงโปร่งของพี่คุณอยู่ในชุดนักศึกษาทับด้วยผ้ากันเปื้อนสีแดงกำลังตั้งใจทำอาหารอยู่ในห้องครัว พี่ชายคนโตหันกลับมายิ้มและเอ่ยทักทายเขาตามปกติ เขาก็พยักหน้าและเอ่ยตอบรับตามปกติ แต่เหมือนพี่คุณยังไม่พอใจ ก็คิ้วเข้มๆนั่นขมวดแน่นอีกแล้วน่ะสิ...

“เมื่อคืนไม่ได้นอนอีกแล้วใช่ไหม”

“ผมนอนอยู่นะ แค่นอนดึกเฉยๆ”

“ดึกน่ะตีไหน? ตื่นกี่โมง? พี่ตื่นหกโมงพี่ยังได้ยินเสียงมาร์คท่องอนาโตมี่อยู่เลย”

...ผมว่าพี่คุณควรไปทำงานเป็นพนักงานสืบสวน...

“นอนตีสามครับ... ตื่นตีห้า”อ้อมแอ้มตอบพลางหลบสายตาดุๆที่มองมา พี่คุณดุเสมอนั่นแหล่ะถ้าเป็นเรื่องเกี่ยวกับสุขภาพของพวกเรา ผมว่าจูเนียร์น้องพี่อูยองที่อยู่ชั้นล่างดูเหมือนแม่แล้วนะ แต่เทียบไม่ได้เลยกับพี่คุณเวอร์ชั่นห่วงน้องตรงหน้า

พี่คุณวางมีดที่หั่นแครอทอยู่แล้วเดินเข้ามาหาผม มือขาวทาบบนหน้าผากผมเบาๆก่อนเลื่อนไปวางบนคอเพื่อวัดอุณหภูมิ ผมก็ยืนนิ่งให้พี่คุณตรวจโดยดี พี่คุณตัวสูงมาก ขนาดว่าผมสูงแล้วนะแต่พี่คุณยังสูงกว่าผมไปตั้งห้าเซนฯ เสียงเปิดประตูห้องนอนพี่คุณเปิดออก แบมแบมเดินออกมา มองพวกผมงงๆ

“พี่มาร์คป่วยเหรอครับพี่คุณ”

“คิดว่าไม่หรอก”พี่คุณบอกแบมแบม ลดมือลงวางไว้ข้างตัวเหมือนเดิม “สอบเสร็จแล้วรีบกลับมาพักนะ เข้าใจใช่ไหม”พี่คุณหันกลับมากำชับ ผมเลยพยักหน้าให้เบาๆ กับพี่คุณไม่มีใครกล้าหือหรอกครับ เวลาโกรธน่ากลัวจะตายไป คิดแล้วยังสยองเลย -*-

จู่ๆเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้น แบมแบมที่ยังเมาขี้ตาอยู่เดินเอื่อยๆไปเปิดเหมือนเป็นสัญชาติญาณ แต่ผมนี่ตากระตุกยิกๆเลย ปีนหน้าต่างหนีได้ไหม?

“มาร์คคคคคคค *0*”

...กูว่าแล้ว -*-...

เสียงเรียกชื่อแสนโอเวอร์พร้อมร่างสั้นๆที่พุ่งเข้าหาเขาอย่างเร็ว กำลังจะขยับตัวหนี แต่พี่คุณกลับเดินมาขวางตรงหน้าเขา มือขาวคว้าหมับตรงคอเสื้อด้านหลังของคนมาใหม่ดึงขึ้นนิดหน่อย ผมหลุดหัวเราะพรืดกับภาพตรงหน้า ในขณะที่แบมแบมฮาลั่นกลิ้งไปกับพื้นห้องแล้ว

“พี่คุณอ่า~”แจ๊คสันเรียกพี่ชายผมเสียงแผ่ว ทำหน้าหงอยๆเหมือนหมาโดนดุทั้งที่พี่คุณยังเอ่ยปากว่าสักคำ ห่อไหล่ทำตัวลีบกระพริบตาปริบๆดูน่าสงสาร ในขณะที่มือพี่คุณยังยึดคอปกเสื้อนักศึกษาของคนตัวสั้นอยู่ และเพราะส่วนสูงที่ต่างกันภาพที่เห็นตรงหน้าเลยเหมือนพี่คุณกำลังยกตัวแจ็คสันขึ้นแบบภาพยนตร์ยากูซ่าสมัยก่อนไม่มีผิด จะแปลกก็แค่คนยกหน้าตาหล่อราวพระเอก ในขณะที่ตัวคนโดนหิ้วหน้าตาเหมือนยากูซ่าฮ่องกงเสียเอง...

…โถ่ น่าสงสาร เดี๋ยววันหลังจะซื้อนมให้นะแจ็คสัน...

“วันนี้มาร์คไม่ค่อยสบาย อย่ากวนมันมากนัก”พอพี่คุณพูดแบบนั้นสายตาของแจ็คสันหวังก็หันขวับมามองเลย ผมรีบหลบตาเดินเข้าไปในครัว ไม่ให้คนต่างห้องเห็นว่าหน้าของผมเริ่มแดงขึ้นนิดๆ

...ทำสายตาแบบนั้นทำไม อย่าทำให้เขินดิ -////-...

ผมเปิดตู้เย็นคว้านมกล่องขึ้นมากระดกใส่ปาก เหลือบเห็นแบมแบมที่เดินเข้ามายืนข้างๆ มองหน้าผมเหมือนจะพูดอะไร เลิกคิ้วถามในขณะที่ปากยังกระดกของเหลวสีขุ่นต่อเนื่อง (คิดอะไร -*- นมน่ะนม)

“พี่มาร์คชอบพี่แจ็คสันมากป่ะ?”

คำถามแสนตรงราวธนูทำเอาผมที่กำลังดื่มด่ำกับรสนุ่มละมุนของนมรสโปรดลมหายใจติดขัด สำลักนมไอโขลกๆหน้าแดงหน้าดำแสบหน้าแสบคอไปหมด น้องตัวแสบรีบเข้ามาลูบหลังผมเร็วๆ ไอจนของเหลวในหลอดลมหลุดออกมา เหลือบมองคนถามดุๆจนน้องสะดุ้งรีบยิ้มหวานฉอเลาะมาอ้อน

...ถามอะไรวะเนี่ย!!! ผมกับไอ้สั้นนั่นอ่ะนะ!...

“ก็...แบมก็แค่คิดว่าเวลาพี่มาร์คอยู่กับพี่แจ็คสันแล้วน่ารักดี...เฉยๆ”อ้อมแอ้มพูดไม่ค่อยกล้ามองหน้าผมเลย แต่ก็ยังพูดนะแบม เอาถ้วยรางวัลนักชงให้เลยดีไหม? -*-

…แต่ผมน่ารักจริงๆเหรอเวลาอยู่กับหมอนั่น?... เผลอคิดก่อนสะบัดหน้าพรึบ วันนี้เป็นอะไรวะเนี่ยมาร์ค?

“พูดอะไรเหลวไหลน่า แล้วแจ็คสันไปไหนน่ะ”

ปกติหมอนั่นต้องเข้ามาในห้อง ส่งเสียงโหวกเหวกโวยวาย พุ่งเข้ามาลวนลามผมแล้วสิ แต่นี่ข้างนอกเงียบกริบเลย

“พี่แจ็คสันกลับห้องไปแล้วอ่ะ เห็นว่ามีสอบเช้า”

ผมพยักหน้าเหมือนเข้าใจนะ แต่ทำไมรู้สึกใจแป้วๆวะ ก็ปกติหมอนั่นต้องรอจนผมจะออกจากห้องถึงจะไปเรียนนี่นา หรือไม่ก็มาวนซ้ายวนขวาขอไปส่งผมที่คณะทุกเช้า ยิ่งถ้ารู้ว่าผมไม่ค่อยสบายแถมมีสอบอีก ปกติเข้ามานวดแข้งนวดขากันแล้ว แต่นี่ทำไมหายไปเลยล่ะ แม่ม...

...มาร์คต้วนไม่ได้งอนแจ็คสันหวังเลยสักนิด!...

“อ้าว มาร์ค ข้าวเช้าล่ะ”พี่คุณเรียกตามหลังผมที่คว้ากระเป๋าก้าวฉับๆออกมาจากห้องด้วยอารมณ์บูดบึ้ง

“ผมไม่หิวครับ”

...ไม่ได้งอนนะเว้ย ไม่เลย!!!...

------------- JYP DORMEITORY -------------

โรงอาหารคณะแพทย์ยังคงคึกคักอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นพวกนักเรียนแพทย์ที่หอบหนังสือมานั่งติวกัน พวกคณะอื่นที่หอบกระเพาะมาฝากไว้กับที่นี่ หรือจะเป็นพวกที่มานั่งเล่นมองอาหารตาเพลินๆก็มี และวันนี้พวกประเภทหลังก็กำลังตาลุกวาวกับภาพของเจ้าชายคณะแพทย์ที่เดินเอาหัวสีแดงจี๊ดๆเข้ามาในโรงอาหาร จะกรี๊ดจะเข้าไปคุยด้วยปกติอยู่หรอก ถ้าใบหน้าดูดีนั่นไม่ทำหน้าไม่รับแขกแบบนั้นอ่ะนะ

“มาร์คๆ แกเป็นอะไรวะ เฮ้ย รอด้วยดิ”โจอี้ เพื่อนร่วมคลาสที่สนิทที่สุดในคณะเดินหอบหนังสือเล่มโตอย่างทุลักทุเล พยายามสาวเท้าให้ทันร่างโปร่งที่ก้าวฉับๆไม่สนใจใครเลย แถมไม่อยากจะแซดดดดด ทำหน้าโหดปล่อยรังสีอำมหิตตั้งแต่ก่อนเข้าห้องสอบแล้ว ทำเอาสอบเก็บคะแนนที่ว่าเครียดแล้วเครียดยิ่งกว่าเดิมอีก

“เป็นคน”

...เงิบ...


         นี่โจอี้โดนฟักทองมาร์คตกใส่หัวแล้วใช่ไหมครับ โจอี้อยากจิครายยยย T-T ถ้าไม่เพราะทำงานกลุ่มเดียวกัน จะไม่ตามมาถึงนี่หรอกนะเว้ย

มาร์ควางกระเป๋าบนโต๊ะว่างดังปักทำเอาคนโต๊ะข้างๆสะดุ้งวาบกับโหมดดาร์คของเจ้าชายผู้เรียบร้อยเสมอ มือบางเปิดกระเป๋าตังค์หยิบแบงค์ร้อยส่งให้โจอี้ที่มองแผ่นสีแดงนั่นงงๆ

“ไปซื้อข้าวให้หน่อย ไม่ค่อยสบาย เอาอะไรก็ได้ ขอบคุณ”

...ห้วนสั้นได้ใจความและเอาแต่ใจ...


         ลองเจอโหมดนี้จากต้วน อี้เอินคุณจะรู้ว่านรกมีจริง โจอี้หยิบเงินแล้ววิ่งจู๊ดจากไปตามคำสั่งของเพื่อนสนิท

...นี่ไม่ได้กลัวนะครับ แค่จะไปหาที่หลบภัย T-T ใครก็ได้บอกโจอี้ทีว่าวันนี้มาร์คมันไปกินอะไรผิดสำแดงมา ถึงจะอารมณ์เสียขนาดไหน เจ้าชายคณะแพทย์ก็ไม่เคยเป็นแบบนี้นานเกินครึ่งวัน แต่เอ๊ะ...เหมือนมีอะไรหายไปเหมือนกันนะ?

ยืนรอสั่งข้าวก็คิดไปด้วย นี่ผมลืมอะไรไปรึเปล่า เหมือนจะเป็นอะไรที่สั้นๆนะ???

“นี่ๆ วันนี้แจ๊คสันหายไปไหนนะ ฉันไม่เห็นพี่เขาไปซ้อมช่วงเช้าเลย”เสียงพูดคุยของกลุ่มนักศึกษาหญิงที่เดินผ่านหลังไป กระตุ้นให้เขารู้คำตอบในทันที

“อ้อ แจ๊คสันนี่เอง!!!”

แต่เหมือนจะรู้คำตอบเสียงดังไปหน่อย คนเกือบทั้งโรงอาหารหันมามองเขาเป็นสายตาเดียวเลย รวมถึงดวงตากลมโตดุวาบของเพื่อนสนิทเขาด้วย

...แม่ม ฆ่ากูเลยไหม จ้องอย่างนั้นน่ะ...

ตามปกติถ้ามาร์คอยู่ในอารมณ์ดาร์ค จะมีรุ่นน้องคณะวิทยาศาสตร์การกีฬาคนดังของมหาลัยมาตามดูแล แซวนั่นแซวนี้แบบไม่กลัวตายจนมาร์คหายหงุดหงิดตลอดๆ แต่วันนี้ทำไมไม่เห็น? หายไปไหน? เสียงกรี๊ดกร๊าดของสาวๆดังมาอีกระรอกเรียกสายตาเขาให้หันไปมองคนมาใหม่สองคน

“พี่แทคยอน พี่นิชคุณ สวัสดีครับ”เขารีบทักทายคนมาใหม่ด้วยรอยยิ้ม ...กูใกล้เป็นไทแล้วครับ มีตัวช่วยแล้วครับ...

“อ้าว โจอี้ มาหาข้าวกินเหรอ แล้วมาร์คล่ะ”พี่คุณยิ้มบางๆมาให้ผม ชิบ! เหมือนเห็นสวรรค์รำไรๆ ก่อนจะโดนฉุดลงมาด้ยเสียงกระแอมไอของพี่แทคยอนล่ะ ชิ!

“ทางนั้นครับพี่ วันนี้เป็นอะไรก็ไม่รู้อารมณ์เสียทั้งวันเลย ไม่รู้ไม่สบายหรือใครทำอารมณ์เสียอะไรอีก”ฟ้องครับ งานนี้ต้องมีฟ้อง โจอี้คนดีจะไม่แก้ปัญหาคนเดียวแน่นอน

“หืม?”พี่คุณเลิกคิ้ว เหลือบมองไปที่น้องชายตัวเองสักพัก แล้วจับแขนเสื้อพี่แทคยอนเดินผ่านผมไปยังเจ้าชายคณะที่ยังนั่งหน้ามู่ทู่ไม่สนใจโลกอยู่

...ขอบคุณพระเจ้า โจอี้รอดแว้ววว...

------------- JYP DORMEITORY -------------

“มาร์ค”เสียงทุ้มหวานคุ้นหูเรียกผมให้หันไปมองพี่คุณและพี่แทคที่เดินจูงมือ (?) กันเดินมาหาผม

“พี่คุณ พี่แทค”ผมเรียกทั้งสองคนอย่างแปลกใจ พี่แทคน่ะไม่แปลหรอกก็พี่เขาเรียนอยู่คณะแพทย์อยู่แล้ว แต่พี่ชายผมนี่สิ อยู่คณะบริหารไม่ใช่เหรอครับ หรือวันนี้ไม่มีเรียนนะ?

“พี่กับแทคมาดูโครงการน่ะ”พี่คุณเอ่ยตอบผมทั้งที่ยังไม่ได้ถาม ผมพยักหน้าเข้าใจเบาๆ “เห็นโจอี้บอกว่าอารมณ์เสีย เป็นอะไรไม่สบายรึเปล่า”

“ไม่ครับ ผมไม่เป็นอะไร”

“ถ้าคิดถึงแจ๊คสันล่ะก็ เดี๋ยวมันก็มาแล้วล่ะ”จู่ๆพี่แทคก็โพล่งชื่อต้องห้ามออกมา ผมกับพี่คุณหันหวับไปมองหน้าประธานสภาที่ทำหน้าตางงๆกลับมา

“อ้าว ก็นึกว่าคิดถึงแจ๊คสัน เห็นมันบอกว่าสอบเช้าเสร็จมันจะกลับบ้านแล้วถึงจะกลับมาหาอี้เอินของมัน มันพูดกับพี่เมื่อเช้า”

...กลับบ้าน? โอเค เปอร์เซ็นต์ความโมโหลดลง 20% เหลืออีก 80%...

...แต่เดี๋ยวนะ หอหักคะแนนเรื่องคำเรียกนะ อี้เอินของใครวะไอ้หวัง!!!...

“ผมไม่ได้คิดถึงหมอนั่น ผมหงุดหงิดเพราะทำข้อสอบไม่ได้ต่างหาก”ผมแก้ความเข้าใจผิดกับพี่ชายทั้งสองแต่ดูเหมือนมันจะฟังไม่ขึ้นนะ เพราะพี่แทคยิ้มจนเห็นเงิงเลย พี่คุณก็ส่ายศีรษะไปมาเบาๆ

“คิดอย่างนั้นก็ตามใจ เดี๋ยวพี่ไปก่อนนะ มีเรียนต่อน่ะ”

“ให้แทคไปส่งไหม?”

“จักรยานน่ะเหรอ? ฉันขี่รถมานะ กลับเองได้ นายก็เถอะไปเรียนได้แล้ว”พี่คุณย้อน แล้วโบกมือลาเดินออกไปพร้อมสายตาละห้อยของพี่แทคและสาวๆในโรงอาหาร และกว่าโจอี้จะซื้อข้าวมาให้ผมได้ก็ตอนที่พี่แทคโบกมือบ๊ายบายบอกว่ามีเรียนต่อแล้วนั่นแหล่ะ

พอกินข้าวเสร็จโจอี้ก็ขอตัวออกไปอีก เห็นว่ามีนัดเลี้ยงสายรหัส ผมเลยต้องหอบหนังสือหนักๆเดินไปหามุมสงบอ่าหนังสือเพื่อเตรียมสอบวิชาต่อไปในวันพรุ่งนี้คนเดียว เดินต๊อกแต๊กๆสักพักก็ตัดสินใจหยุดนั่งตรงเก้าอี้ตัวยาวใต้ร่มไม้ใหญ่ใกล้สระน้ำแห่งหนึ่งในมหาลัย บรรยากาศตรงนี้ดีมากครับ คนไม่เยอะด้วย ผมกับแจ๊คสันชอบมานั่งเล่นที่นี่ประจำ ไม่สิ ต้องบอกว่าผมมานั่งอ่านหนังสือส่วนหมอนั่นมานั่งเฝ้าดีกว่า -*-

อ่านหนังสือไปสักพักตาก็เริ่มล้า นิ้วเรียวยาวยกมือขึ้นมาจนคลึงตรงหว่างคิ้วแต่มีมือใครอีกคนที่เร็วกว่าเข้ามาคลึงขมับด้วยสัมผัสอ่อนโยน กลิ่นน้ำหอมผู้ชายที่คุ้นเคยจากร่างที่อยู่ด้านหลังทำให้ผมไม่ได้ตกใจอะไรมากมาย นิ้วหยาบจากการเล่นกีฬาคลึงนวดอย่างชำนิชำนาญจนเปลือกตาที่เคยแข็งโอนอ่อนหลับพริ้ม ปล่อยให้อีกคนนวดให้ตัวเองจนพอใจ

“สบายรึยัง?”เสียงทุ้มแหบอันเป็นเอกลักษณ์เอ่ยขึ้นเหนือศีรษะ ผมแค่พยักหน้าเบาๆโดยไม่ได้ลืมตามองคนมาใหม่ ฟังเสียงรองเท้าผ้าใบกีฬาเดินมานั่งข้างๆผม ก่อนที่ผมเบิกตาโพล่งแหกปากร้องด้วยความตกใจ เมื่อร่างผมโดนยกขึ้นไปนั่งบนตักแข็งๆนั่นอย่างรวดเร็ว

“แจ๊คสัน!”ผมตวาดคนที่กระทำอุกอาจเสียงสั่นด้วยความตกใจระคนเขินอาย รู้สึกได้เลยว่าหน้าตัวเองร้อนเอามากๆ ยิ่งได้ยินเสียงหัวเราะถูกใจจากคนด้านล่างก็ยิ่งอยากหยิกแขนล่ำๆนั่นให้ช้ำซะเดี๋ยวนี้เลย รีบขืนตัวลงจากตักนั่นแต่แขนแข็งแรงที่กอดรัดเอวผมไว้จะไม่เป็นใจ มองไปรอบๆก็โล่งใจไปนิดที่แถวนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่อย่างนั้นภาพที่เจ้าชายคณะแพทย์นั่งตักนักกีฬาฟันดาบคนดังของมหาลัยคงโดนลือให้ว่อน

“นั่งนิ่งๆเถอะน่า ผมเหนื่อยนะวิ่งไปมาระหว่างบ้านกับมหาลัยเนี่ย”ร่างหนาบ่นงึมงำขณะก้มลงแนบใบหน้าไปกับแผ่นหลังบาง มือขาวยกมากันหน้าคมให้ออกห่างทันทีเพราะรู้สึกจั๊กจี้แปลกๆ

“แล้วทำเพื่ออะไรล่ะหืม? ไม่เห็นตั้งแต่เช้าเลย รีบไปอะไรขนาดนั้น”

“นี่คิดถึงผมทั้งวันเลยใช่ไหมเนี่ย?”แจ๊คสันเงยหน้าหรี่ตามองใบหน้าสวยอย่างเจ้าเล่ห์ ในขณะที่มาร์คส่ายหน้าปฏิเสธทั้งๆที่หน้ายังคงแดงก่ำ

...แดงเพราะอากาศหรอก อากาศมันร้อนต่างหาก!...

“เชื่อก็ได้ ฮะๆๆ โอ๊ย ยอมแล้วๆ”หัวเราะน่าหมั่นไส้ก่อนจะร้องโอดโอยเพราะโดนมือขาวตีไหล่แรงๆเข้าให้ เห็นเป็นอนาคตคุณหมอร่างบางแบบนี้มือหนักอย่าบอกใครเชียวนะครับ



           “ก็กลับไปเอายาสมุนไพรต้นตำหรับของอาเจ็กมาให้อี้เอินน่ะ เห็นเมื่อเช้าบอกว่าไม่ค่อยสบายใช่ไหม แถมช่วงนี้มีสอบ นอนไม่พอใช่ไหมล่ะ ก็เลยไปเอามาให้ รูไหม ผมได้ยานี่แหล่ะตอนแข่งก็เลยชนะมาได้ไง สุดยอดป่ะ”

ใบหน้าโอ้อวดสรรพคุณของคนด้านล่างทำเอามาร์คหลุดหัวเราะขำกับความคิดตามไม่ค่อยทันนั้นเบาๆ แต่นั่นก็เป็นหนึ่งในข้อดีของแจ๊คสันล่ะนะ อยู่ด้วยแล้วไม่น่าเบื่อดี…

“นั่นมันยาบำรุงหรือยาโด๊ป ฉันไปฟ้องกรรการเลยดีไหมเนี่ย”

“เฮ้ยๆ ยาบำรุงจริงๆนะ ต้นตำหรับตระกูล คุณเจ๊กเขาหวงสุดๆเชียวนะ ที่ช้าเพราะกว่าจะขอมาได้เนี่ยแหล่ะ เพราะฉะนั้นอย่างอนเลยน้า”

“ใครงอนนาย”ประโยคห้วนๆพร้อมรังสีดาร์คๆนั่นกลับมาอีกแล้ว

“โถ่ ไม่เอาน่าอี้เอิน ผมขอโทษก็ได้ที่หายไปไม่บอกไม่กล่าว อย่าโกรธกันเลยน้า” >_<

“-*-"

“นะ นะ นะ” --------- 0.0

“ก็ได้” =///=

...มีใครบอกรึเปล่าว่าผมแพ้คนขี้อ้อนน่ะ อย่ามาอ้อนนักได้ไหม แจ๊คสัน หวัง!...

“เย้ อี้เอินหายโกรธผมแล้ว งั้นผมขอรางวัลค่าไปเอายามาหน่อยสิ”

“นี่นายทำหวังผลใช่ไหมเนี่ยฮะ!”

“ไม่น้า ไม่ใช่สักหน่อย”ปฏิเสธอย่างแข็งขันแต่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบนั้นมันเชื่อไม่ได้เลยสักนิด “แค่อยากได้ของเล็กๆน้อยๆเอง”

“แล้วจะเอาอะไร แพงมากฉันซื้อให้ไม่ได้หรอกน....................”

แจ๊คสันใช้ช่วงทีเผลอประกบริมฝีปากร้อนของตนกับกลีบปากแดงอิ่มของคนด้านบนเบาๆ บดคลึงค้างไว้ชั่วครู่ก่อนจะถอนออกมาโดยไร้การล่วงล้ำใดๆ

“...”

“ผมรับของแล้วนะ นุ่มมากเลย ขอบคุณครับ อี้เอินของหวัง”

>////////////////////////////////////////////////////<

“ไอ้หวังงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง” 

------------- JYP DORMEITORY -------------

ก่อนอื่น ขอแสดงความยินดีกับชื่อแฟนดอมของน้องๆ GOT7 ก่อน


IGot7!!!

ยินดีด้วย~ คำอวยพรแรกคือรักเด็กๆไปนานๆ เวลาทำอะไรให้คิดถึงเด็กๆมากๆ
เพราะสิ่งที่แฟนคลับทำมันส่งผลถึงพวกเขา
แล้วก็...

จับมือกันให้แน่นๆแล้วก้าวเดินต่อไปอย่างมั่นคงนะเด็กๆ

รักนะครับ (น้อยกว่าพวกบ่ายนะ เพราะบ่ายคือเนื้อคู่ 555555555555)
---------------------------------
เอาล่ะเรื่องฟิค...
เรื่องนี้บอกเลยว่าคู่นี้ออกตัวแรงสุดแล้วแหล่ะแกรรรรร 5555555
ชอบแจ๊คเต๊าะพี่มาร์คอ่ะ เป็นอะไรไม่รู้ หุหุหุ
ถ้าใครตามทวิตจะเห็นว่ามีดราม่าคู่จิ้นใช่ไหมคะ
ขอพูดในฐานะที่ตาม JYPแฟมมาไม่นานไม่สั้นเท่าไหร่
เรื่องดราม่าคู่จิ้นไม่เคยมีในค่ายเจวายพีนะคะ
คำว่า 'จิ้น' มันก็บอกอยู่แล้วว่าคือจินตนาการ
อย่าไปตั้งความหวังหรือยึดติดอะไรกับมันมาก
เพราะศิลปินไม่ใช่เกย์ เขาเป็นผู้ชาย
เอาพอเหมาะพอควรในส่วนของเราดีกว่าเนอะ
อยากให้น้องๆ Igot7 เป็นแฟนคลับนี่น่ารัก
ไม่อยากให้ทะเลาะกัน เพราะยังไงเราก็รักวงเดียวกัน
...จริงไหมคะ ^_^...


สกรีมได้ในแท็กนี้ #ฟิคโดม
..............See you soon..........
ต่อไปน่าจะแทคชาน อุ๊ย ไม่สิ ชานโฮ 555555555555555555