คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #56 : [SF] MY PET 2 (MARKSON)
MY PET 2
Mark x Jackson
“อื้ม! งั้นตั้งใจทำงาน แล้วรีบกลับมานะครับ”
“ครับ”
.
.
.
...แจ็คสันน่าจะรู้ว่ามาร์คไม่ค่อยรักษาคำพูด...
คนตัวเล็กนั่งกอดเข่ามองนาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลาสี่ทุ่มเศษๆ จำได้ว่านั่งจองพื้นที่บนโซฟาตรงนี้มาตั้งแต่ห้าโมงเย็นเพื่อรอใครบางคนที่สัญญาเอาไว้ว่าจะรีบกลับ
...แต่ก็ยังไม่กลับ...
ปากช้ำอิ่มเม้มเข้าหากัน หลับตาซุกหน้าลงกับหมอนอิงในอ้อมแขน ถอนหายใจดังเฮือกใหญ่ ขยับตัวไปมาลดความเมื่อยล้า ท้องก็ส่งเสียงโครกครากน่ารำคาญ ตากลมมองกล่องบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปว่างเปล่าสองกล่องรวมไปถึงพวกเศษถุงพลาสติกของขนมนมเนยที่หอบออกมากินจนเกลี้ยงครัวกองอยู่บนโต๊ะหน้าโทรทัศน์ เอานิ้วจิ้มท้องตัวเองพลางบ่นเบาๆ
“ร้องอะไรนักหนา ฉันไม่มีอะไรกินแล้วนะ”
โครก!
ลูกหมาของมาร์คกลิ้งลงนอนแหมะบนโซฟาพลิกตัวไปมาส่งเสียงงอแงหิวข้าวๆ เตะตีอากาศมั่วซั่วจนหมดแรงนอนนิ่งเหมือนเดิม สุดท้ายก็ทนแรงโหยหิวไม่ไหวกลิ้งตัวลงบนพื้นพรมคลานลุกไปแต่งตัวเพื่อไปหาอะไรกินข้างนอก...แน่นอนว่าหาอะไรกินที่ว่าก็คือกินเหล้านั่นแหละ
เหอะ ชีวิตลูกหมาโดนเจ้าของลืมมันก็อย่างนี้แหละครับ
“เจ้าของกลับบ้านช้าอีกรึไงถึงได้ระหกมาร้านฉันได้”เจบีถามเจ้าคนที่เอาแต่ทำหน้าหงอยอยู่หน้าเคาน์เตอร์ ส่งรังสีขมุกขมัวออกมาเต็มไปหมด
“เงียบไปเลย...มีอะไรแรงๆแนะนำไหม ฉันเบื่อมาตินี่แล้ว”
“เฮ้ๆ เมากลับบ้านไม่ได้เดี๋ยวเจ้าของจะโกรธเอานะ”ปรามแจ็คสันด้วยความเป็นห่วง เขาเป็นเพื่อนกับมาร์ค ย่อมรู้ดีว่าดีกรีความขี้หวง ขี้หึงและขี้ห่วงของมาร์คอยู่ในระดับน่าเป็นห่วง ไม่ใช่ห่วงมาร์คหรอก แต่ห่วงเจ้าลูกหมาตรงหน้านี้ต่างหากว่าจะช้ำร้องไห้กระซิกๆมาให้เขาปลอบอีกเวลาโดนมาร์คโกรธเข้าให้ แต่ก็นานๆครั้งล่ะนะ เพราะส่วนใหญ่ที่เห็นก็มีแต่ลูกหมาตัวนี้โดนปล่อยปละละเลยแล้วงอนเพื่อนเขาเสียมากกว่าครึ่ง
“ช่างสิ”แจ็คสันตอบเสียงห้วน วางคางลงบนหลังมือ “เจบี ฉันอยากดื่ม...”
บาร์เทนเดอร์มือหนึ่งมองลูกค้าประจำที่ก้มหน้าลงกับบาร์ปล่อยให้ฮูตหูหมาสีดำคลุมศีรษะตัวเองแน่นิ่งอย่างที่เขามั่นใจว่าแจ็คสันต้องกำลังก้มหน้ากลั้นน้ำตาแน่ๆ ถอนหายใจเตรียมเครื่องประกอบเครื่องดื่มให้ลูกค้าสุดจะเอาแต่ใจคนนี้
“มาร์คนี่เลี้ยงนายยังไงให้ขี้แยได้ขนาดนี้นะ”บ่นขณะใส่น้ำแข็งสามก้อนลงในแก้มทรงยาว เสียงดังกริกๆของมันคงบังเอิญไปเข้าหูเจ้าลูกหมาเข้า เลยเงยหน้าขึ้นมาท้าวคางมองด้วยความสนอกสนใจ
วอดก้าสีใสดีกรีแรงเทลงไป ตามด้วยตากีล่าและจินอย่างละเท่าๆกัน เทรัมขาวและทริเปิลเซคตามลงไปช้าๆให้พวกมันผสมกันเองอยู่ในแก้วสีสวย คั้นน้ำมะนาวสดๆเทลงไป ตามด้วยโคคาโคล่าหวานเย็นสดชื่นเปลี่ยนเหล้าดีกรีแรงเป็นค็อกเทลเลื่องชื่ออย่าง Long Island ส่งให้เจ้าของออเดอร์ด้านหน้า
“เลี้ยงแบบทิ้งๆขว้างๆไง...”ตอบพลางรับแก้วเครื่องดื่มมาถือไว้ มองมันด้วยความพอใจ แล้วจิบเพื่อลิ้มรสชาติหวานซ่าของโคล่าแต่กัดแรงด้วยดีกรีแอลกอฮอล์มากกว่าสามชนิด เปิดสมองหนักอึ้งเมื่อครู่ให้สดใสขึ้นทันตา
“ก็เห็นรักกันดีออก”เจบีหมายถึงร่องรอยสีแดงบนลำคอขาวผ่องที่อยู่ใต้เสื้อฮูตนั่นน่ะนะ แจ็คสันก็รู้ถึงได้เกี่ยวคอเสื้อปิดไว้ ส่งสายตาไม่พอใจให้คนหลังบาร์ที่ยักไหล่กวนๆ
“ก็แค่อยากแซว”
“ไม่รู้สักเรื่องก็ได้นะเจบี”ต่อว่าอีกฝ่ายไม่จริงจังนักพลางจิบเครื่องดื่มในมือ ใบหน้าบิดเบี้ยวเพราะฤทธิ์ร้อนแรงที่ซ่อนภายใต้ความหวานฆ่าของโคล่า สักพักก็เคยชินและจิบมันได้อย่างเป็นธรรมชาติ
ชายหนุ่มหลังบาร์มองลูกค้าประจำของเขาอย่างพินิจพิเคราะห์ ชายหนุ่มที่ดูผ่านๆก็แค่ผู้ชายห่ามๆคนหนึ่ง ใครจะเชื่อว่าแจ็คสันจะเป็นผู้ชายที่โดนเพศเดียวกันเข้ามาจีบมากที่สุดเท่าที่เขาเห็นตั้งแต่เริ่มทำงานบาร์เทนเดอร์มา อย่างวันนี้ก็ใช่เสื้อฮูตหูหมาแขนยาวสีดำมีชายเสื้อคลุมถึงสะโพก กางเกงสกินนี่สีดำ ดำไปทั้งตัวแทบไม่มีสิ่งใดแตะตาท่ามกลางไปสลัวๆในผับแห่งนี้ยกเว้นเส้นไหมสีบลอนด์สว่างและผิวขาวจ้าของเจ้าตัว
...จะว่าไปแล้ว เขาก็พอมีความคิด (สนุกๆ) ดีๆอยู่บ้าง...
“ฉันว่าฉันมีวิธีให้มาร์คกลับบ้านเร็วขึ้นนะ”
“หืม?”ดวงตากลมเงยมองเขา แววตาใสนั่นน่าแกล้งอย่างที่มาร์คเคยหลุดพูดกับเขาไว้เมื่อนานมาแล้วจริงๆนั่นแหละ
“แต่หลังจาก longisland แก้วที่สองนะ”
ปากแดงยู่ยื่นหลังจากได้ยินอย่างนั้น
“อะโด่วว ก็แค่อยากขายของ”
“เฮ้ ฉันมีไอเดียจริงๆ แต่มันก็ต้องอาศัยแอลกอฮอล์อีกนิดหน่อย...ว่าไง?”ส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เจ้าลูกหมาที่ไม่ใสอีกต่อไป คิ้วเข้มนั้นเลิกขึ้นนิดหน่อย ยิ้มมุมปากพลางยกแก้วในมือขึ้นกระดกรวดเดียว แอลกอฮอล์โคล่าดีกรีแรงหมดภายในชั่วพริบตา พื้นแก้วเปล่ากระแทกลงบนเคาน์เตอร์บาร์ ปากแดงวาวฉีกยิ้มกว้างมองบาร์เทนเดอร์หลังบาร์ด้วยสายตาฉ่ำเยิ้ม
“เอางั้นก็ได้ ลองเสนอมาสิ”
ชายหนุ่มในชุดเสื้อเชิ้ตพับแขนกำลังนั่งมองแปลนงานตรงหน้าด้วยความหงุดหงิดใจ ปากกาทรงสวยในมือตวัดกี่เดิมๆซ้ำแล้วซ้ำเล่าแล้วก็ปล่อยทิ้งไว้ด้วยคิดไม่ออกว่าจะแก้ตรงส่วนนี้ไม่ให้กระทบส่วนอื่นยังไง ที่จริงงานนี้ควรเป็นฝ่ายออแบบที่ต้องทำมาให้เขา แต่เวลาเกือบสามเดือนที่ให้โอกาสไปทำ งานกลับไม่คืนจนเขาต้องเรียกกลับมาแก้เอง แล้วก็นั่นแหละ รู้ปัญหาเลยว่าทำไมมันถึงไม่คืบไปไหนสักที...
มาร์คปล่อยปากกาเอนตัวพิงเก้าอี้ทำงาน ขยับคอไหล่ไล่ความเมื่อยล้า หรี่ตามองนาฬิกาดิจิตอลบอกเวลา 10.02 PM แล้วถอนหายใจยาวเหยียด เขาทำงานเพลินจนลืมเวลาอีกแล้ว มีหวังเจ้าลูกหมาที่คอนโดได้งอนตุ๊ปป่องอีกแน่ กำลังจะหยิบมือถือขึ้นมาโทรหา ก็สีข้อความจากคนที่เฝ้าคิดถึงส่งเข้ามาก่อน
ทันทีที่เปิดเข้าไปดูก็ต้องขมวดคิ้วหมุ่น
ภาพเสื้อฮูตหูสุนัขสีดำกางยับอยู่บนพื้นพรมที่เขาจำได้ดีว่ามันคือพื้นทางเดินคอนโดเขาเอง แคปชั่นรูปก็มาแบบสั้นๆอย่างที่เขาไม่เข้าใจว่าเจ้าของรูปต้องการจะพูดอะไร
‘Four Pieces’
มาร์ควางมือถือลง ตั้งใจจะรีบทำงานให้เสร็จ เข้าใจว่าเจ้าลูกหมาเหงาจนหาอะไรมาส่งกวนเขาแบบนี้ แต่ยังไม่ทันจะเริ่มแก้แปลน เสียงข้อความก็ดังมาอีก
แจ็คสันส่งภาพมาอีก แต่คราวนี้ชายหนุ่มต้องกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก เมื่อภาพที่ส่งมารอบนี้เป็นภาพมุมข้างของร่างที่กำลังใช้นิ้วเกี่ยวเสื้อกล้ามสีดำตัวบางขึ้นเหนือหน้าท้องเผยให้เห็นสีข้างขาวๆและหน้าท้องแบนเป็นลูกระนาดสวย ใบหน้าหวานคมเห็นเพียงครึ่งซีกกำลังกัดปากแดงก่ำอย่างแสนซน ดวงตากลมหรี่มองเขาด้วยสายตาเย้ายวนท้าทาย
‘Three Pieces’
มาร์คเริ่มรู้แล้วว่าอีกฝ้ายต้องการอะไร มองภาพคนแสนยั่วในจอมือถือสลับกับแปลนที่ต้องแก้อย่างชั่งใจ และเหมือนแจ็คสันจะรู้ เลยส่งอีกภาพมาในเวลาไล่เลี่ยกัน
และคราวนี้ไม่ใช่แค่เสื้อ ภาพมุมสูงสาดให้เห็นลำขาขาวด้านซ้ายที่กางเกงสกินนี่ลงไปกองที่ปลายข้อเท้าสวย มือขาวอีกด้านกำลังร่นขากางเกงอีกด้านลงถึงเข่าแดงๆที่เขาจำได้แม่น เพราะไม่มีส่วนใดในร่างกายแจ็คสันที่เขาไม่เคยเห็นและลิ้มลอง อดไม่ได้ที่จะจินตนาการถึงท่าทางของแจ็คสันที่กำลังนั่งอยู่บนเคาน์เตอร์ครัว ร่างกายขาวเปลือยท่อนบนกำลังก้มลงปลดกางเกงตัวแน่นออกช้าๆ แน่นอนว่าอีกฝ่ายไม่ลืมเชิดหน้าแลบลิ้นเล็กๆล้อเล่นกับกล้องและใจของชายหนุ่มที่กำลังสั่นระรัวไม่แพ้มือที่รีบเก็บของทั้งหมดลงกระเป๋า ลืมแปลนบนโต๊ะจนหมดสิ้น
‘Two Pieces’
มาร์คเดินมาถึงรถพอดีกับที่ข้อความที่สี่ถูกส่งมา ไม่ต้องเดาก็พอจะรู้ว่าดาเมจมันต้องรุนแรงจนเขาต้องขับรถต่อไม่ได้แน่ๆ สูดลมหายใจระงับจิตระงับใจ โยนมือถือไว้เบาะด้านข้าง เท้าใต้รองเท้าหนังแบรนด์หรูเหยียบคันเร่งพารถสปอร์ทคันสวยพุ่งไปตามถนนสายทางหลวงที่มีรถเบาบางเพราะนี่ก็ค่ำมากแล้วอย่างรีบเร่ง ใจก็คิดจินตนาการเลยเถิดไปกันใหญ่ว่าตอนนี้ลูกหมาแสนยั่วของเขากำลังทำอะไรอยู่
...กลับไปจะลงโทษเสียให้เข็ด ไม่ต้องไปวิ่งเล่นข้างนอกสักสองสามวัน...
ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงชายหนุ่มก็จอดรถหน้าคอนโดตัวเอง สูดลมหายใจเข้าลึก หยิบเอามือถือที่โดนเมินอยู่เบาะข้างๆพลิกกลับมาดู
.
.
.
'One Piece
And the last Piece…Undress me?…'
.
.
.
“อ๊ะ มาร์คมาแล้วเหรอ?”
[น้องหวังโดนรังแก]
ชายหนุ่มลุกขึ้น มองไปยังคนข้างตัวยิ้มๆ
...ยั่วจนได้เรื่องเลยนะ เจ้าตัวเล็ก...
มือเรียวลูบเส้นผมสีบลอนชื้นเหงื่อนั้นด้วยความเอ็นดู ใบหน้าหวานคมซีดเซียวแต่ก็ยังน่ามองไม่เสื่อมคลาย แก้วตากลมใต้เปลือกตาสีช้ำ จมูกรั้นแดงเพราะร้องไห้ ริมฝีปากอวบอิ่มสีแดงช้ำระบมแตก ผิวกายขาวสว่างเต็มไปด้วยรอยจูบและรอยกัด เขาหวงมันทั้งหมด ทุกสิ่งของลูกหมาต้องเป็นของเขา...เพียงคนเดียว
กำลังจะลุกไปหาผ้ามาเช็ดตัวให้ก็ต้องชะงักเพราะเสียงละเมอของอีกคน
“เจ้านาย...รีบกลับมาหาเจียเอ๋อนะ”
มาร์คหันกลับไปมองคนที่นอนคุดคู้อยู่บนที่นอน ใบหน้าหวานเศร้าจนน่าใจหาย คิ้วเรียวขมวดแน่น หางตากลมเอ่อคลอด้วยน้ำตาใสๆ ริมฝีปากแบะคว่ำกัดแน่น ใบหน้าที่เขาไม่มีทางเห็นถ้าอีกคนยังมีสติและตื่นอยู่...ใบหน้าที่ถูกเก็บซ่อนเอาไว้ไม่ให้เขาเห็น...
“เจียเอ๋อคิดถึงเจ้านาย...ฮึก...คิดถึง...”
มาร์คยิ้มอ่อนโยนพลางลูบหัวกลมเบาๆจนร่างเล็กสงบไป ถึงได้ลุกหาผ้าเช็ดตัวมาเช็ดคราบไคลออกให้แผ่วเบา สวมเสื้อเชิ้ตตัวโคร่งให้กันอากาศหนาว กำลังจะลุกไปทำธุระของตัวเองก็โดนมือเล็กยื้อขอมือไว้ ดวงตากลมฝืนปรือขึ้นมามอง
“มาร์ค...”
“ครับ พี่ไปอาบน้ำ เดี๋ยวพี่มา”
“มาร์ค...เจ้านาย”
ดูท่าทางว่าอีกคนจะไม่มีสติพอจะฟังเขารู้เรื่องเพราะเอาแต่เรียกชื่อเขาซ้ำไปซ้ำมาจนชายหนุ่มยอมแพ้ทิ้งตัวลงนอนข้างๆ โอบกอดลูกหมาของตัวเองแนบอก หัวกลมสีบลอนทองซุกไซร้ไถอ้อน ครางงี๊ดๆในลำคอขาว
“เจียเอ๋อรักเจ้านาย...ฮึก...”
ละเมอบอกรักแล้วก็ยังร้องไห้อยู่อีก มาร์คส่าหน้าปาดน้ำตาใสออกให้แผ่วเบา จูบกระหม่อมขาวเบาๆ
ถึงจะดูไม่ใส่ใจ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่หวง
ถึงจะไม่ค่อยถามไถ่ แต่ก็ใช่ว่าจะไม่ห่วง
ถึงจะไม่ได้บอก แต่ก็ใช่ว่าเขาจะไม่รัก
“เจ้านายก็รักเจียเอ๋อครับ นอนนะคนดี”
เช้านี่อาจจะเป็นเช้าที่ดีของใครหลายคน...
แต่ไม่ใช่กับแจ็คสันแน่...
มือเล็กดึงสายหนังสีดำบนลำคอตัวเองอย่างนึกหงุดหงิดใจ ใช่ว่าจะไม่เคยใส่หรอกนะ แต่มันก็นานจนแทบจำไม่ได้แล้ว มาร์คน่ะเป็นเจ้าพ่อสายซาดิส ไม่อย่างนั้นจะเรียกแฟนตัวเองว่าลูกหมาเหรอ เรียกไม่พอแถมเผลอๆนี่คิดว่าเขาป็นสัตว์เลี้ยงของตัวเองเข้าจริงๆ ทั้งโซ่ทั้งปลอกคอ ให้ตายเถอะ...
พอเห็นเจ้าของห้องเดินเข้ามาก็รีบเอ่ยถามทันที
“มาร์คคค ทำไมใส่ปลอกคอผมไว้อีกแล้วล่ะ!”
ทำปากบู้บี้ ตีขาบนเตียงเป็นการประท้วง สะโพกเขาระบมไปหมดแล้วหลังจากศึกเมื่อคืน แอบโทษเจบีอยู่ในใจที่เสนอแผนยั่วแบบนั้นให้ เขาเองก็ลืมไปเลยว่ามาร์คน่ะสาย SM ตัวพ่อ แถมอึดเสียไม่มี กลายเป็นการยั่วเอาภัยเข้าตัวเองชัดๆ
“ลงโทษที่เมื่อคืนลูกหมาทำอะไรไม่รู้จักคิดไง”มาร์คในชุดเตรียมออกไปทำงานบอก มองร่างบนเตียงยิ้มๆ เสื้อไหมพรมสีเทาตัวโคร่งปิดถึงแค่ต้นขาเผยให้เห็นผิวขาวประดับรอยแดงบ้างม่วงบ้างเต็มไปหมด ผมสีบลอนฟูยิ่งกว่ารังนกเพราะเจ้าตัวขยี้แล้วขยี้อีก ลำคอขาวใส่ปลอกคอหนักสีดำที่เขาเคยซื้อให้เจ้าตัวใส่ตอนคบกันแรกๆ
“โถ่ ผมก็แค่อยากให้มาร์คกลับบ้านเร็วๆเอง”
“โทรบอกพี่ก็กลับแล้ว”
“โกหก”แจ็คสันตอบทันควัน บู้ปากไม่พอใจ มุดตัวลงใต้ผมห่มกลิ้งเล่นไปมาอย่างคนไม่มีอะไรทำ เบื่อจะงอแงแล้ว ทำอะไรก็ทำไปเหอะ
“งั้น...ถ้าทำอะไรบางอย่างให้พี่ได้ พี่สัญญาว่าจะกลับไม่เกินหนึ่งทุ่มทุกวัน”
พอได้ยินดังนั้นแจ็คสันก็โผล่ออกมาจากผ้าห่มด้วยความสนใจ
“ให้ผมทำอะไรอ่ะ?”
“ก็...ถ่ายรูปแบบ One Piece เมื่อคืนเป็นยังไงล่ะ?”
แก้มกลมแดงก่ำยิ่งกว่าไฟจราจร ยิ่งมาร์คเปิดภาพประกอบยิ่งเขินจนตัวใกล้ระเบิด ไล่ฟาดพลางดึงมือถือมาร์คจะมาลบทิ้ง แต่ก็ไม่ทันความไวของอีกคนที่กระโดดผลุงเดียวไปหน้าประตูห้องนอน แล้วไอ้คนสะโพกเดี้ยงแบบแจ็คสันก็ตามไปไม่ทันไง
“พี่พูดจริงๆ...”มาร์คย้ำหน้าระรื่น ยังโบกมือถือไปมา “แล้วพี่จะรีบกลับมาให้อาหารลูกหมาให้ว่องเลยล่ะ”
“ไอ้พี่มาร์ค!!!!!!!!!”
..................................................
ภาพนั้นเป็นยังไง ไปจินตนาการกันเองนะฮะนะ............................
ความคิดเห็น