SF+FANART GOT7 [AllxJackson] By Silverfeather29

ลำดับตอนที่ #52 : [SF] MY PET (MARKSON)

MY PET

Mark x Jackson

“อืม พรุ่งนี้ก็กำหนดการตามเดิมเลย ผมจะรีบออกไปตั้งแต่เช้า”เสียงทุ้มกรอกลงไปในโทรศัพท์เครื่องหรูเพื่อคุยกำหนดงานในวันพรุ่งนี้ ดวงตาสีเข้มมองภาพยามค่ำคืนของเมืองหลวงผ่านบานกระจกของคอนโดชั้นที่สี่สิบสอง เอียงคอแนบมือถือไว้ซอกคอขณะปลดกระดุมแขนเสื้อพับขึ้นมาเหนือศอก ขยับมือคลายความปวดเมื่อย เสยเส้นผมสีบลอนเทายีให้คลายออกจากทรงภูมิฐานจากตอนทำงาน

“แจ้งฝ่ายการเงินให้ผมด้วยว่า งบประมาณที่ส่งมาไม่ตรง ให้ไปทำใหม่”

เลขาปลายสายแจ้งกำหนดการอีกนิดหน่อยแล้ววางสายไป มาร์คถอนหายใจเหนื่อยหน่าย การทำงานในตำแหน่งสูงๆตั้งแต่อายุยังน้อยสร้างความเครียดให้เขาไม่ใช่เบา ถึงจะได้รายได้เยอะแต่ก็แลกมาด้วยความเมื่อล้าแบบนี้แทบทุกวัน

ชายหนุ่มเอนตัวลงบนโซฟาตัวยาวหันหน้าออกไปทางกระจกใสรูดม่านออกจนสุด ความมืดของห้องที่ไม่ได้เปิดไฟทำให้แสงข้างนอกส่องเข้ามาสลัวๆ เขาชอบบรรยากาศแบบนี้ เพราะจะได้เห็นภาพแสงสีด้านนอกนั่นชัด เขาไม่ชอบความวุ่นวายแต่ก็หลงใหลสีสันพวกนั้นใช่เล่น มันวูบวาบตัดกับเส้นสีดำในบางพื้นที่ของมุมเมือง ในขณะเดียวกันเมื่อพระอาทิตย์เริ่มขึ้นแสงพวกนั้นก็ค่อยๆหรี่และดับลง รอเวลาเปล่งประกายในยามค่ำคืน

ยังไงแสงไฟก็สู้แสงอาทิตย์ไม่ได้

แก้วบรั่นดีส่งเสียงกริ๊กเรียกความสนใจของชายหนุ่มให้หันไปสนใจมัน หลังจากโดนวางทิ้งไว้จนน้ำแข็งเริ่มละลายกลืนไปกับน้ำเมาสีอำพัน มาร์คจิบมันอย่างไม่เร่งรีบ ตาเหลือบมองนาฬิกาบนข้างฝาบอกเวลาสามทุ่มนิดๆพลางคิดถึง ‘ลูกหมา’ ที่ตัวเองเลี้ยงไว้ ป่านนี้คงออกไปวิ่งเล่นตามจับแสงสีอยู่ในเมืองแน่ๆ

ประตูถูกเปิดออกพร้อมเสียงกุกกักตรงประตูหน้าเรียกความสนใจของชายหนุ่ม มาร์คพยุงตัวขึ้นมอง วางแก้วบรั่นดีลงบนโต๊ะกระจก ลูบเข้าไปใต้โซฟาสัมผัสความเย็นเยียบของกระบอกปืนอย่างระแวดระวัง แต่พอเห็นกลุ่มเส้นไหมสีทองเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกนั่นลิบๆก็ถอนหายใจเฮือก ทิ้งตัวลงนอนเหมือนเดิม

ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดเนื้อลื่นคอกว้างสีดำแขนยาวปรกหลังมือเหลือนิ้วเล็กๆโผล่ออกมาเกี่ยวรองเท้าหนังทรงสูงของตัวเองเข้ามาด้วย เส้นผมสีสว่างไม่ได้เซตยาวปรกเหนือคิ้วยุ่งเล็กน้อย ดวงตากลมหรี่มองเขาจากความมืด ริมฝีปากอิ่มยิ้มมุมปาก โยนรองเท้าลงกับพื้นพรม เดินเท้าเปล่าเข้ามาในเขตห้อง

...ดวงตาเยิ้มแบบนั้นคงไปดริ๊งมาไม่ผิดแน่...

“ไปซนที่ไหนมา”

“ร้านเจบี”เสียงแหบแห้งตอบ ยิ่งอีกฝ่ายเดินเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมผสมกลิ่นคอร์กเทลมิ้นต์ก็แตะเข้าจมูกมาร์ค ยืนยันว่าแจ็คสันคงดื่มไปไม่ใช่น้อยเลย

“แจ็คสัน”

“ชู่วว~”

เจ้าของนามส่งเสียงเตือน ยกนิ้วจรดริมฝีปาก ก้มหน้าลงใกล้พินิจใบหน้าหล่อสวยสักพักแล้วจู่ๆก็ฉีกยิ้มกว้างตายิบหยี

...มาร์คก็รู้สึกมีพระอาทิตย์อยู่ในห้อง…

“ขอกอดหน่อย”

ส่งเสียงออดอ้อน ไม่รอให้มาร์คอนุญาต แจ็คสันก็กระโดดลงทับชายหนุ่มที่กางมือรับไว้แทบไม่ทัน มาร์คนิ่วหน้าเจ็บเพราะอีกคนเล่นโถมมาเต็มแรง แต่พอเห็นกลุ่มผมนุ่มสีทองสว่างบนอกก็ต่อว่าไม่ลง ยีเส้นผมนั้นจนยุ่งมากกว่าเดิม มือเล็กกอดเอวเขาแน่น ดวงตากลมก็ยังไม่ละจากหน้าเขาไปไหน จ้องตากันนานจนความรู้สึกบางอย่างเริ่มไหลล้นออกมา

แจ็คสันคลานขึ้นไปใกล้ใบหน้าหล่อเหลา ใบหน้าทั้งสองใกล้กันจนรู้สึกถึงลมหายใจของกันและกัน ทันทีที่ปากแตะกันก็ราวกับมีกระแสไฟฟ้าแล่นไปทั่วร่าง แจ็คสันจุ๊บแผ่วไปตามริมฝีปากเรียวเล่นเรื่อยเปื่อย จนเป็นมาร์คที่กดลำคอขาวลงมาแนบแน่นสอดปลายลิ้นไปเล่นในโพรงปากนุ่มที่เผยอออกแต่โดยดี

รสชาติฝาดคอของบรั่นดีผสมกับกลิ่นคอกเทลหวานๆแต่ดีกรีแรงรสรักหวานหอม ลิ้นแลกลิ้นพันเกี่ยวไม่ยอมกัน มือมาร์คเริ่มไม่หยุดสุขลงไปเค้นสะโพกงอนใต้กางเกงยีนรัดๆเน้นรูปทรงที่เขาหวงแหน คิดแล้วก็เกิดหงุดหงิด ไม่รู้ว่าสะโพกสวยๆนี่จะโดนผู้ชายคนอื่นจ้องมองและคิดลึกกันไปขนาดไหน โมโหจนเอาไปลงกับรสจูบ รั้งลำคอขาวแนบแน่นบดเบียดจนได้กลิ่นคาวเลือด แจ็คสันครางฮือประท้วง พอดีกับที่เสียงมือถือของมาร์คแผดเสียงลั่น

ทั้งสองสะดุ้งออกจากกัน แจ็คสันเหมือนมีสติขึ้นมานิดหน่อยซุกซบบนหน้าอกกว้างมองมาร์คคุยธุระกับปลายสายวนนิ้วบนอกอีกคนอย่างเบื่อหน่าย เวลามาร์คคุยเรื่องงานมักจะไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมงอยู่แล้ว ถอนหายใจพลันยิ้มอย่างคนมีอะไรสนุกๆให้ทำ

[CUT ยาววววว]

          หลังผ่านค่ำคืนอันเร่าร้อนแทบทั้งคืน สภาพคอนโดหรูก็แทบจะดูไม่ได้ โดยเฉพาะส่วนห้องนอนที่กระจัดกระจายแทบไม่ทรงเดิม ถุงยางใช้แล้วทิ้งเรี่ยรายตามพื้นพรม บนเตียงหลังใหญ่ปรากฏร่างคนสองคนตระกองกอดกันภายใต้แสงอาทิตย์อ่อนๆยามเช้า

          มาร์คลืมตาตื่นขึ้นมาก่อน หาวหวอดสะบัดศีรษะไล่ความง่วง ขยับตัวท้าวคางมองใบหน้าลูกหมาสิ้นฤทธิ์ของตัวเอง เมื่อคืนโดนเขาจัดไปหนัก คงเพลียมากแน่ๆ เส้นผมสีทองสว่างสะบัดยุ่งบนหมอนนุ่ม ผิวขาวนอกผ้าห่มผืนหนาประปรายด้วยรอยจูบสีแดงบ้างม่วงช้ำบ้าง ริมฝีปากแดงก่ำเจ่อช้ำเพราะโดนบดเบียดหลายต่อหลายครั้ง

จูบกระหม่อม ลุกออกมาอาบน้ำแต่งตัว วันนี้เขามีงานแต่เช้า จะมัวเอื่อยเฉื่อยอยู่ไม่ได้ ออกมาอีกทีก็เห็นแจ็คสันมุดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มแล้ว

“ลูกหมา ตื่นรึยัง?”

“ฮือ”ร่างเล็กครางในลำคออย่างคนขี้เกียจ ศีรษะกลมมุดลงบนหมอน เส้นผมสีอ่อนฟูฟ่องโผล่ออกมาจากผ้าห่มเล็กน้อยแล้วผลุบลงไปอีก

ชายหนุ่มส่ายหน้า คงไม่ตื่นง่ายแน่ๆ

“ตื่นแล้วก็ทำความสะอาดห้องให้ด้วยนะ”

“งืม...จะไปแล้วเหรอ”เสียงแหบแห้งถามทั้งที่ยังไม่ลืมตา จมูกรั้นสูดลมหายใจฟุตฟิตเหมือนพวกลูกหมา พอระบุที่อยู่ได้ก็ฝืนความง่วงคืบคลานเข้าไปหา มาร์คหัวเราะนั่งลงบนขอบเตียง ดึงอีกคนเข้ามาเสียเอง แจ็คสันคลอเคลียอยู่บนตัก

“พี่จะไปแล้ว ยิ้มให้ดูหน่อย”

“เหนื่อย”แจ็คสันทำเสียงงอแงซุกหน้าลงบนหน้าขา

“ไม่งั้นไม่ให้ไปเที่ยวนะ”

“ฮืออออ”เส้นผมสีทองปลิวพลิ้วไปตามศีรษะกลมที่ส่ายหน้าแรง “จะให้อยู่ห้องคนเดียวทั้งวันเลยรึไงเล่า”

“ก็ลูกหมาดื้อนี่”

“เห็นผมเป็นลูกหมาจริงๆไง เออ ไปเลย ผมอยู่เฝ้าบ้านทั้งวันก็ได้ ทั้งสัปดาห์ก็ได้ พี่ไปทำงานให้เอกสารมันทับหัวตายไปเลยไป”พลิกตัวลงเตียงม้วนผ้านวมอ้อมตัวเองจนกลายเป็นกลุ่มก้อนสีขาวนุ่มนิ่มดูน่าขันอยู่มุมเตียงอีกด้าน

มาร์คส่ายหน้ายิ้มๆ เดินอ้อมไปจับก้อนผ้าห่มกอดรัดไว้ไม่ให้อีกฝ่ายหนีขณะคลี่ขอบผ้าออกทำเหมือนกำลังปลอกเปลือกกล้วยที่มีผลหอมหวานอยู่ด้านใน ริมฝีปากบางยิ้มบางๆมองใบหน้าหวานคมกำลังพองแก้มเป็นปลาปักเป้าแถมยังยู่ปากงอนใส่ คิ้วเข้มขมวดมุ่นและดวงตากลมที่คลอน้ำใสเบาบาง

...ทำงอนกลบเกลื่อนอีกแล้ว...

“เหงาเหรอ?”

“...”

มาร์ครู้ว่าคนตัวเล็กเหงาขนาดไหน แจ็คสันเป็นคนเพื่อนเยอะ สังคมเยอะ แต่พอคบกับเขาก็เหมือนว่าต้องเป็นลูกหมาถูกล่ามโซ่เพราะเจ้าของอย่างเขาเป็นประเภทขี้หึงขี้หวงจนน่ากลัว เด็กนี่เลยไม่กล้าไปไหนมาไหนไกลๆกับเพื่อน มากสุดก็แค่ร้านเจบีหรือร้านคนที่รู้จักที่มาร์คติดต่อไว้ก็แค่นั้นเอง

“ไม่ได้เหงาสักหน่อย”

“ขอโทษนะ พรุ่งนี้ก็หยุดแล้ว เดี๋ยวพี่พาไปเดินเล่น เอาไหม?”ลูบเส้นผมนิ่มเอ็นดู

แจ็คสันยิ้มกว้าง พยักหน้าจนผมปลิว

“อื้ม! งั้นตั้งใจทำงาน แล้วรีบกลับมานะครับ”

“ครับ”

...ต้องรีบกลับอยู่แล้วล่ะครับ ก็มีลูกหมาสุดน่ารักรออยู่นี่นา...