คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #36 : [SF] VALENTINE DAY (MARKSON)
VALENTINE DAY
-MARK x JACKSON-
มือถือเครื่องบางแผดเสียงลั่นปลุกเจ้าของศีรษะกลมให้ผงกหัวขึ้นจากโซฟาตัวยาว ตากลมปิดแน่นครางต่ำงัวเงียปัดป่ายมือไปมาหาต้นกำเนิดเสียง แต่ยังไงก็หาไม่พบแถมมันยังเพิ่มระดับความดังบังคับให้เขาต้องฝืนลืมขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ สอดส่ายสายตาไปมาก็ต้องจิ๊ปากรำคาญใจเมื่อพบว่ามันไม่ใช่ของตัวเอง ยันเท้าลงไปเตะสีข้างคนข้างโซฟา
“พี่มาร์ค! ตื่นมาปิดมือถือพี่สักที!”
ร่างที่นอนคว่ำหน้าลงกับหมอนบนพื้นข้างโซฟาครางเสียงต่ำกลับมา เสียงน่ารำคาญหยุดลงเสียที แจ็คสันหลับตาพริ้มกอดผ้าห่มนอนต่ออย่างไร้กังวล...
“โอ๊ย!”ร้องลั่นลืมตาตื่นมองคนประทุษร้ายร่างกายเขาที่กำลังยืนเอนตัวคร่อมพนักโซฟาหัวเราะในลำคออย่างน่าหมั่นไส้
“น้ำลายไหลเป็นเด็กอนุบาล”
“ย่า!!! ผมอายุเกินยี่สิบแล้วนะ!”ร้องตะโกนตอบโต้พลิกตัวลงมานอนแทนที่คนร่างสูง ยึดหมอนมากอดเอาไว้ตั้งใจจะหลังต่อแต่มารก็ยังไม่หยุดผจญ ตามมาดึงขาเขาลากไปกับพื้นเล่นซะแจ็คสันตื่นเต็มตาถีบขาดิ้นเร่าร้องโวยวายให้อีกคนปล่อย มือก็กอดหมอนนิ่มไว้แน่น
“ตื่นแล้วโว้ยยยย เลิกลากกันสักที! หลังจะพังแล้ว!”
มาร์คหัวเราะขำยอมปล่อยขาคนตัวเตี้ยลง กระโดดหนีฝ่าเท้าขาวที่จะตามมาแก้แค้นคืน แต่อย่าคิดว่าจะทัน กว่าแจ็คสันจะลุกขึ้นได้ มาร์คก็วิ่งเข้าห้องน้ำไปแล้ว ปล่อยให้คนตัวขาวข้างนอกร้องโวยวายบ้านจะแตกต่อไป...
แจ็คสันได้แต่กระเท้าปึงปังใส่คนเป็นพี่ที่หนีเข้าห้องน้ำไป โกยเครื่องนอนทั้งหมดโยนลงบนเตียงหลังจากมันถูกย้ายไปหน้าโซฟาเพื่อนอนดูหนังมาราธอนเมื่อคืน
คอนโดขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็กแต่ก็พร้อมสรรพด้วยเครื่องอำนวยความสะดวก ทั้งห้องน้ำ ห้องครัว ห้องนั่งเล่น ห้องทำงาน ถึงจะมีห้องนอนแค่ห้องเดียวแต่ก็ไม่เป็นไร เบียดไปหน่อยแต่เวลามาร์คกอดเขาตอนกลางคืนมันก็พื้นที่ให้ขยับอีกเยอะ กอดเฉยๆ อย่าคิดอย่างอื่นเชียวล่ะ -*-
ยกมือถือขึ้นกดดูตามประสาคนติดโซเชียล ตัวเลขบอกวันที่ 14/02/2558 ทำให้แจ็คสันชะงักไปนิดหน่อย เหมือนจะเป็นวันสำคัญอะไรบางอย่าง แต่เขาก็ไม่ได้สนใจนักหรอก พอเข้าทวิตเตอร์ล่ะรู้เรื่องเลย #โสดแล้วพาล #แฟนเป็นคนน่ารัก บลาๆๆๆๆ หลากหลายแท็กต้อนรับวันแห่งความรักถูกรีทวิตขึ้นมาเต็มหน้าทามไลน์ เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าวันนี้เป็นวันวาเลนไทน์ กดยุกยิกๆส่งข้อความออกไป
WangWild&Sexy!! @JACKSON825
หงุดหงิด ตื่นเพราะเท้า @mtuan93 ออกมาจากห้องน้ำล่ะรู้เรื่อง!
รอไม่ถึงนาทีเสียงเตือนก็ดังรัวกล่องเมนชั่นแทบระเบิด
주니어(Jr.) @jrjyp
@JACKSON825 คนอวดผัว... @mtuan93
BamBam @bambam1a
@JACKSON825 ตอกย้ำคนไม่มีคู่แต่เช้าเลยนะฮยอง
JB @jbjyp
@JACKSON825 @mtuan93 ไปหวานกันไกลๆไป
MOKPO1st @youngjeaGOT7
@mtuan93 เก็บแฟนพี่ด้วยครับ ข้อหาทำให้คนโสดอย่างผมช้ำใจแต่เช้า
YuNOYug! @yuGOT7
@JACKSON825 @mtuan93 รักกันรุนแรงจัง อิจฉาอ่ะ @bambam1a เรามาหวานบ้างดีไหม?
เอ่อะ...แจ็คสันถึงกับอึ้ง คือ..กูทวิตหาความยุติธรรม ไม่ได้จะทวิตอวดสวีทเลยเฟ้ย!!!
Mark Tuan @mtuan93
@JACKSON825 อยากโดนก็บอก พี่อยู่ในห้องน้ำ แก้ผ้าเข้ามาเลยคนดี
.
.
.
(ノಠ益ಠ)ノ
แสรดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!
เอามันไปเก็บ!!!
หลังจากอาหารเช้าที่เกิดศึกเล็กๆบนครัว พวกผมก็มานั่งแหมะอยู่บนโซฟาต่อ ข่าวในโททัศน์มีแต่เรื่องเทศกาลแห่งความรัก แจ็คสันแบะปากใส่แย่งรีโมทจากมาร์คต้วนมากดเปลี่ยนไปหยุดที่ช่องการ์ตูนเน็คเวิร์ค
“เด็ก”
“ก็มันไม่มีอะไรดูนี่”เขาแย้งกลับ เอนตัวหนุนตักคนเป็นพี่ หลับตาพริ้มขณะที่มาร์คจัดผมหน้าม้าให้ ลืมตาจ้องมองดวงตาเรียวสวยที่จ้องลงมาก่อน
“พี่ว่าผมไปตัดผมดีมะ? หน้าม้ามันยาวทิ่มตาผมแล้วอ่ะ”
“ไม่ต้องตัดหรอกน่า แบบนี้ก็ดีแล้วนี่”
“มันดีตรงไหน? น่ารำคาญจะตาย”บ่นงึมงำจับหน้าผ้ายาวของตัวเองขึ้นมาดู สะดุ้งไหวกับมือแกร่งที่ทาบลงมาบนแก้ม
“น่ารักดี”
คำชมที่ไม่ค่อยมีเหมือนคู่รักคู่อื่นทำให้แจ็คสันทำตัวไม่ถูก หันศีรษะไปดูการ์ตูนลิตเติลโพนี่ม้าน้อยเพื่อนรักในทีวีเพื่อหนีดวงตาวาวระยับชวนหวั่นไหวคู่นั้น มือแกร่งตามลงมาลูบเส้นผมนิ่มเบาๆอ่อนโยน ร่างเล็กเม้มปากแน่นแก้มแดงปลั่งทำตัวไม่ถูก พอโดนลูบบ่อยเข้าก็ทนไม่ไหวลุกขึ้นมองคนรักที่ทำตัวหวานผิดปกติ
“เป็นบ้าอะไรอีกเนี่ย!”
มาร์คเลิกคิ้วเป็นเชิงไม่รู้ว่าตัวเองทำไรผิด แจ็คสันเลยยิ่งหงุดหงิดไปมากกว่าเดิม พลิกตัวลุกขึ้นเดินเข้าไปในห้องนอน มาร์คยังนั่งอยู่ที่เดิมเพราะพอรู้ว่าเดี๋ยวคนตัวกลมจะเดินออกมา แล้วผิดที่ไหนล่ะ ไม่ถึงห้านาทีหลังโค้ทกับเกงยีนตัวเก่งก็ถูกโยนโครมลงบนตัก เงยหน้ามองแจ็คสันที่ใส่ชุดเตรียมพร้อมออกไปข้างนอกรอให้อีกคนบอกจุดมุ่งหมาย
“ไปซูเปอร์มาเก็ต ของในตู้เย็นหมดแล้ว”
“อ้วน”
แจ็คสันตาโตฟาดมือใส่คนเป็นพี่แรงๆ
“ผมกินคนเดียวที่ไหนกันวะ! ตัวเองก็กินด้วยทุกมื้อ อย่ามาโยนความผิดกันนะเว้ย เดี๋ยวก็ไม่ทำให้กินซะหรอก!”
“ปกติกินกี่จานต่อมื้อ”โดนมาร์คซักไปแจ็คสันถึงกับชะงัก
“สองเอง...”
“คาบเช้าสามจาน คาบเที่ยงกับเย็นคาบละสอง แถม...”มาร์คยันตัวขึ้นดึงเหนี่ยวเอวอีกคนเข้ามาใกล้ มือหยาบจับเอวอวบขย้ำจนคนในอ้อมกอดร้องเหวอ “จับดึงได้ขนาดนี้กล้าบอกว่าตัวเองไม่อ้วนอีกเหรอ?”
“อ ไอ้!”โกรธแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ก็รู้ตัวแหละว่าช่วงนี้กินเยอะไปหน่อย กางเกงที่เคยใส่ได้ก็เริ่มคับบ้างแล้ว แล้วยิ่งมาร์คมาพูดแบบนี้เขาก็ยิ่งหมดความมั่นใจดิ กัดฟันเม้มปากแน่น ผลักอีกคนไปจากตัว “ไม่ไปก็ได้!”
“พูดตอนไหนว่าจะไม่ไป”มาร์คฉวยต้นแขนขาวเอาไว้ขณะก้มใส่กางเกงทับบอกเซอร์ตัวบาง ขยี้ผมตัวเองให้พอเข้ารูปเข้าทรง หยิบเสื้อนอกมาเหวี่ยงพาดไหล่ ดึงอีกคนให้เดินตามไปหยิบกระเป๋ากับกุญแจไปทั่วห้อง “อยากไปเดทก็บอก อ้างนู่นนี่อยู่นั่น”
“ไม่ได้คิดเลยเว้ย!”แจ็คสันหน้าแดงแปร๊ด เขาไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นสักนิดเลยด้วยซ้ำ บ่นงุบงิบเดินตามแรงลากของมาร์คจนออกจากห้องไป
...ไม่ได้คิดเลยจริงๆ...
บรรยากาศที่ห้างในวันวาเลนไทน์คงเป็นอะไรที่เฮิร์ตสุดสำหรับคนไร้คู่ ไม่ใช่แค่ห้างร้านต่างๆที่พร้อมใจกันตกแต่งบรรยากาศร้านให้เป็นสีชมพู แม้แต่อากาศรอบๆยังกลายเป็นสีสมพูเพราะคู่รักที่เดินจับมือถือแขนกันว่อนห้าง แจ็คสันแบะปากใส่มองคนข้างกายที่ยืนทำหน้าเรียบเฉยมองป้ายราคาผักตรงหน้า
“ทำไมผักมันแพงจัง”
“คราวนี้เลิกบ่นว่าผมเรื่องไม่กินผักได้แล้ว ผักมันแพงก็เลยไม่ค่อยซื้อหรอก โอ๊ย! อะไรเล่า!”ร้องโวยวายพยายามปัดมือที่ขยี้หัวเขาใต้หมวกบีนนี่สีเข้มไปมา
“ไม่เกี่ยวเลย”มาร์คบ่น หอบเอาผักเกือบทุกชนิดบนชั้นลงตะกร้าทำเอาแจ็คสันเบิกตาโต เบี่ยงตัวเองออกไม่ให้คนเป็นพี่หยิบผักลงตะกร้าเขาได้
“ก็คนมันไม่ชอบกิน ก็จะบังคับทำไมวะ”
“กินไปเถอะ ดีต่อสุขภาพ ไม่อ้วนด้วย”
คราวนี้แจ็คสันชะงักมองอีกคนตาขวางบึนปากใส่ไม่พอใจเข้าจริงๆแล้ว มือขาวจับบีนนี่ให้เข้าที่ก้มหน้าลงเล็กน้อยขณะเดินผ่านคนตัวสูงไป
“อยากมีแฟนหุ่นดีขนาดนั้นก็เลิกกับผมไปคบกับนางแบบเถอะครับ”
มาร์คถอนหายใจยิ้มๆหัวเราะในลำคอเดินตามอีกคนซื้อของเงียบๆ ร่างเล็กในชุดเสื้อยืดคอกว้างสีดำปิดหลังมือเผยผิวขาวจัดตัดกันชัดเจนอย่างที่มาร์คเคยบอกว่าชอบให้แจ็คสันใส่ถูกนำมาสวมใส่ถี่ขึ้นหลังจากโดนชมเมื่อสัปดาห์ก่อน แม้แต่บินนี่ที่ใส่อยู่ก็ยังเป็นของที่มาร์คซื้อให้ตอนวันเกิดปีก่อน มือขาวที่กำลังเลือกน้ำสลัดไม่หยิบรสปกติเหมือนเดิมแต่กลับหยิบ low fat ถุงข้างๆกันแทน
...เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่าผมมีอิทธิผมต่อเขาขนาดไหน...
...และแจ็คสันก็คงไม่รู้หรอกว่าตัวเองมีอิทธิพลต่อผมขนาดไหน...
ตาเรียวสวยละจากร่างเล็กไปมองชายคนหนึ่งที่แอบมองผิวคอขาวๆจองคนตัวเล็กด้วยสายตาไม่เป็นมิตรจนชายคนนั้นสะดุ้งรีบเดินออกไป ขยับตัวเดินไปยืนอยู่ข้างๆ เกี่ยวคอเสื้อกว้างกลับไปด้านหลังให้คอเสื้อมันแคบลงนิดหน่อยก็ยังดี ยิ้มให้กับดวงตากลมโตที่เงยมามองเขาอย่างต้องการจะถามว่ามีอะไร
...หวงหรอกนะ ถึงเจ้าตัวจะไม่ค่อยรู้ตัวก็เถอะ...
กว่าจะเดินทางกลับมาถึงห้องก็ปาไปบ่ายกว่าๆแล้ว แจ็คสันก็เหนื่อยกับการเดินไปเดินมาในห้างจนขี้เกียจทำอาหาร มาร์คเลยกดมือถือสั่งกินตามระเบียบ กินเสร็จก็นอนอืดกันอยู่บนโซฟาเหมือนเดิม ในวันเทศกาลอย่างนี้พวกเขาไม่อยากออกไปไหนนักหรอก รถเยอะวุ่นวายจะตายไป -*-
“อยากได้อะไรไหม?”จู่ๆมาร์คก็ถามขึ้น แจ็คสันเหลียวมองคนเป็นพี่งงๆ จะมาไม้ไหนอีกล่ะนั่น?
“ไม่อ่ะ แล้วจะให้อะไร”
“ไม่รู้ ก็เผื่ออยากได้อะไรพิเศษๆหน่อย”
“ปกติคนจะให้เขาจะถามกันเหรอวะ?”แจ็คสันบ่นชกแขนมาร์คกวนๆ กลิ้งตัวลงนอนตักหนาหลับตากอดอก จมูกรั้นสูดกลิ่นน้ำหอมจางๆเข้าปอด “วันวาเลนไทน์มันก็แค่หนึ่งวันในหน้าปฏิทิน แล้วทุกๆวันในหน้าปฏิทินผมก็มีพี่อยู่ข้างๆ แบบนี้มันก็ดีแล้วนี่นา ทำไมต้องอยากได้อะไรให้วุ่นวายด้วยล่ะ”
“ไม่โรแมนติกเอาซะเลยนะนายน่ะ”เสียงทุ้มกลั้วหัวเราะดังขึ้นข้างๆ แต่เพราะหลับตาอยู่เลยไม่รู้ว่ามาร์คทำหน้าตายังไง
“ปกติตัวเองก็โรแมนติกตายล่ะ หือ?”
สัมผัสเย็นชื้นทาบลงบนปลายจมูกและหน้าผากมนทำให้คนตัวเล็กสะดุ้งตกใจ แจ็คสันลืมตาขึ้นมองอะไรบางอย่างที่ถูกวางไว้บนใบหน้าตัวเอง มือขาวยกขึ้นหยิบมันมามอง สลับกับเจ้าของตักที่เขานั่งอยู่ มันก็แค่ดอกกุหลาบสีแดงธรรมดาๆไม่มีอะไรพิเศษ แต่ทำไมมันถึงทำให้แก้มเขาแดงร้อนได้ขนาดนี้นะ แถมไอ้หัวใจบ้านี่ก็เต้นแรงจนจะหลุดออกมาอีกแหนะ
“ให้เหรอ?”ช้อนตาขึ้นมองมาร์คที่ยิ้มอ่อนโยนมาให้ หลับตาลงเมื่อใบหน้าสวยโน้มลงมาใกล้ จุมพิตเบาๆบนหน้าผากยิ่งทำให้แจ็คสันทำตัวไม่ถูก นานๆทีโดนทำอย่างนี้ให้ก็ทำให้ใจสั่นได้เหมือนกันแฮะ
“นานๆทีก็ทำให้บ้าง พอให้ใครบางคนไม่คิดน้อยใจว่าไม่รัก”
“เมื่อกี้หลอกบอกรักป่ะ?”
“ยัง...เอาไว้บอกคืนนี้แล้วกัน จะบอกทั้งคืนเลย”
“คิดจะทำอะไรผมรึไง?”ยักคิ้วใส่คนเป็นพี่ที่หัวเราะเจ้าเล่ห์ โอบตัวเขาขึ้นไปกอด แถมจัดท่าทางให้นั่งแจ็คสันนั่งคร่อมตัก โอบรัดเอวไว้กันอีกคนหนี
“ครั้งสุดท้ายมันเมื่อไหร่ล่ะ?”
คนบนตักกรอกตาไปมาคิดตามที่คนพี่พูด นานจนแทบจำไม่ได้ ไอ้การที่คบกันมามากกว่า 6 ปีก็ทำให้ทุกอย่างดูจะเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียหมด ก็เลยไม่ค่อยได้จำเท่าไหร่นัก แม้กระทั่งเรื่องบนเตียงก็ตาม (บางทีก็มีห้องน้ำรึระเบียงบ้าง)
“จำไม่ผิดก็สามเดือนก่อน ทะเลาะกันรึเปล่านะ พี่เลยจับปล้ำบนโซฟามันนี่แหละ”มาร์คตบโซฟาย้อนความทรงจำให้คนบนตักหน้าตาเฉย
“ถ้างั้นจำได้แล้ว โกรธบ้าอะไร หาเรื่องปล้ำผมชัดๆ”ต่อว่าพลางบิดสีข้างคนเป็นพี่อย่างนึกหมั่นไส้ ตื่นมาก็ปวดเอวสิครับ เตียงดีๆไม่ชอบ มาชอบเล่นท่ายากบนโซฟา
“งั้นครั้งนี้ยอมไหมล่ะ?”
“อยากมากเลยไง๊?”ถามเสียงสูงพลางทิ้งน้ำหนักลงบนหน้าขาแกร่งเหมือนเป็นการแกล้งปลุกปั่นอารมณ์กลายๆ มาร์คหัวเราะขำดึงเอวอวบเข้ามาใกล้มากยิ่งขึ้น
เอากับคนเราสิ จะปากแข็งไปไหน
“อยากพอจะกินนายได้ทั้งตัวแล้วกัน”
แจ็คสันแบะปากใส่คนเป็นพี่แต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไรตอนอีกคนสอดมือเข้ามาใต้เสื้อยืดตัวโคร่ง ครางแผ่วในลำคอรับยามฝ่ามืออุ่นลูบไล้บีบเค้นเนื้อขาวๆ มาร์คมองปฏิกิริยาตอบโต้นั้นอย่างนึกพอใจ ผลักอีกคนให้ลุกขึ้น จับมือพาเดินเข้าไปในห้องน้ำ บังคับให้แจ็คสันขึ้นไปนั่งบนอ่างล่างหน้า จับต้นขาอวบแน่นแหวกออกสอดกายเข้าไปกั้นไว้
“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างเป็นไง?”
...น้องหวังโดนรักแก...
กว่าไฟกามอารมณ์จะดับก็เมื่อแสงตะวันวันใหม่สาดส่อง แจ็คสันร้องโอดครวญเจ็บสะโพกบนเตียงนุ่มในขณะที่มาร์คตามเก็บซากความเสียหายจากศึกรักไปทั่วห้อง
“งือออ เจ็บชะมัด เพราะพี่คนเดียวเลย!”ตากลมค้อนขวับ ปิดตาลงขมวดคิ้วมุ่นลูบสะโพกตัวเองป้อยๆ เจ็บจนน้ำตาเล็ด ขยับตัวแทบไม่ได้
“ถ้าแจ็คสันไม่ยอมมันก็ไม่หลายยกขนาดนี้หรอก โทษพี่คนเดียวได้ไง”
“ไม่เถียงแล้ว! งึ ปวดหัว”เสียงแหบร้องโวยวายก่อนเบาลงเหมือนบ่นกับตัวเองในประโยคสุดท้าย แต่มาร์คก็ยังได้ยินเหมือนเดิม เดินเข้ามาใกล้วัดอุณหภูมิจากหน้าผากมน ขมวดคิ้วเมื่อรู้สึกได้ถึงความร้อนผิดปกติจากร่างขาว แก้มก็แดงผิดปกติ
“มีไข้นี่? ทำไมไม่บอกพี่”
“ก็จะรู้ป่ะล่ะ! ไม่พูดแล้ว ผมจะนอนแล้ว”คนตัวกลมงอแงคว้าหมอนนุ่มปิดตาลงเตรียมนอนพักผ่อน แต่มาร์คยึดหมอนไว้ยังไม่ยอมให้นอน “พี่มาร์คคค ผมเหนื่อย”
“อย่าเพิ่งนอน กินข้าวกินยาก่อน”
“ไม่เอา จะนอน”คนตัวเล็กยังงอแงไม่เลิก มาร์คถอนหายใจอย่างอ่อนใจ เดินไปหยิบยากับน้ำมาให้คนบนเตียงที่ตาปรือใกล้หลับเต็มที่แล้วอย่างนึกเอ็นดู
“เปิดปาก”
“อ้า”คนตัวเล็กอ้าปากอย่างว่าง่าย ยาสองเม็ดถูกโยนเข้าไป ตามด้วยน้ำแก้วใหญ่ เบ้หน้าฝืนกลืนอึกเดียว ล้มตัวลงนอนโดยไม่ยอมให้มาร์คบังคับอะไรได้อีก
“จะนอนแล้วนะ อย่ากวนนะ”
“ครับๆ นอนเถอะ”มาร์คหัวเราะอย่างเอ็นดู ดึงผ้าห่มมาห่มให้
“พี่มาร์ค ลืมอ่ะ...”เสียงแหบห้าวพูดยานๆดูจะง่วงสติใกล้หลุดลอยเต็มที แต่ก็ยังจะฝืนพูดทั้งที่ตาก็ปิดสนิทไปแล้ว
“หืม?”
“รักนะครับ”
มาร์คหัวเราะเอ็นดู ก้มลงฉวยจูบจากปากอิ่มแดง เหลือบมองดูกุหลาบแดงบนพื้นข้างโซฟาแล้วถอนหายใจ ที่ไม่อยากซื้อเซอรไพรส์อะไรก็เพราะแบบนี้นี่แหละ
เพราะสุดท้ายมันก็แค่ของเล็กๆสิ่งหนึ่งที่เทียบกับคำว่า รัก จากคนที่ เรารัก ไม่ได้เลย
HAPPY VALENTINE DAY แก่ทุกคนที่มีความรักในหัวใจ
ความคิดเห็น