คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : OUR 01
OUR BABY!?
บทที่ 1
“แจ็คสัน! ข้าวเสร็จแล้ว! เอาไปให้อี้เอินก่อนนะ ค่อยมากินของตัวเอง”เสียงร้องเรียกของม๊าจากในครัวเรียกให้ร่างอวบที่ยังพันพัวกับตัวละครสามดีที่กำลังออกท่าทางเตะต่อยพร้อมเสียงเอฟเฟคจย้าๆในจอแบนๆขมวดคิ้ว บุ้ยปากอย่างหงุดหงิดใจ
“แจ็คสัน! ได้ยินม๊าเรียกไหม”
“ได้ยินแล้วฮะม๊า กำลังไปๆ”ตะโกนตอบกลับไป กดหยุดเกมเซ็งๆ เดินเอื่อยไปหยิบเสื้อคลุมมาใส่แล้วเดินไปหาม๊าที่กำลังตีหน้ายักษ์อยู่หน้าห้องครัว
“ช้าจริงลูกคนนี้นี่ เอ๊า! เอาไปให้อี้เอินเขา”
“โหววว ให้ผมกินก่อนไม่ได้เหรอ หิวอ่ะ”งอแงใส่แม่บังเกิดเกล้าที่เกือบตบหัวคะมำ ถลึงตาใส่เข้าลูกชายคนเล็ก
“เอาไปให้อี้เอิน”คำประกาสิทธิย้ำอีกรอบ ยื่นปิ่นโตสแตนเลสมาให้ แจ็คสันรับมันมาอย่างไม่เต็มใจนัก เดินไปใส่ร้องเท้าหน้าบ้าน มองอากาศร้อนข้างนอกแล้วลอบถอนหายใจเฮือก...
เดินผ่านประตูเชื่อมระหว่างบ้านสองหลังเข้าสู่บริเวณบ้านหลังเล็กที่เงียบสงัดราวกับไม่มีคนอยู่ แจ็คสันเดินผ่านสวนหน้าบ้านที่ไม่ได้รับการดูแลแล้วอดกลอกตาหน่ายๆไม่ได้
...อีกแล้ว เพลินจนลืมอีกแล้ว...
มือขาวล้วงไปเอากุญแจขึ้นมาไขประตูหน้าบ้านอย่างเคยชิน ก้าวเท้าเข้าไปอย่างระแวดระวัง ตากลมมองซ้ายขวาไม่ไว้วางใจอะไรบางอย่างด้านใน เมื่อแสกนหาไม่พบสิ่งอันตรายก็ถอนหายใจ เดินเข้าไปในบ้านอย่างสบายใจ ภายในบ้านเรียบร้อยเหมือนไม่เคยโดนแตะต้อง เฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้น การตกแต่งเรียบง่ายดูดี ดีหมดแหละ ยกเว้นเจ้าของบ้านที่คงเพลินกับงานอดิเรกตัวเองจนลืมใช้ชีวิตเยี่ยงคนสามัญปกติไป -*-
“มาร์ค! มาร์ค!”ร้องเรียกเจ้าของบ้าน แต่ก็ได้คำตอบมาเป็นความเงียบ คิ้วเข้มเริ่มขมวดไม่พอใจ วางปิ่นโตลงเคาท์เตอร์ครัว ก้าวย่ำตึงตังๆขึ้นไปชั้นสอง ค้นหาทุกห้องก็ไม่เจอ ลงมาชั้นแรกก็ไม่เจอ เหลือที่เดียวสินะ
แจ็คสันเดินเข้าไปในห้องคล้ายห้องทำงาน มีตู้หนังสือวางกันเรียงรายเต็มสองฟากผนัง กลางห้องมีโต๊ะทำงานว่างเปล่าไร้แผ่นเอกสารสักแผ่น สภาพห้องดูดีเหมือนใหม่
...แน่ล่ะ ก็ห้องเอาไว้ตบตาคนนี่นะ…
มือขาวไล่ตามหาหนังสือเล่มหนึ่งบนชั้น ยกมันขึ้นจากชั้นวาง เสียงกริ๊กเบาๆดังขึ้นตามด้วยเสียงเหมือนเครื่องจักรใหญ่ยักษ์กำลังทำงาน ชั้นหนังสือหายไปแล้วเหลือเพียงช่องบันไดลงไปห้องใต้ดินให้เห็น ก้าวขาเดินลงไปอย่างเคยชิน ในหัวก็เดาสภาพเจ้าของบ้านไว้ต่างๆนานา ยังจำสภาพครั้งก่อนได้ดี น้ำไม่อาบ ผมไม่สระ หน้าไม่ล้าง ข้าวไม่กิน นอนก็ไม่ยอมนอน ใต้ตานี่ดำปี๋เลยแหละ สภาพอย่างกับซอมบี้เดินได้ -*-
“มาร์ค”
ตูม!
เสียงก๊าซระเบิดดังมาจากด้านล่าง แจ๊คสันรีบวิ่งลงไปดูด้วยความเป็นห่วง มือกำโทรศัพท์ที่ตั้งเบอร์เรียกรถพยาบาลไว้ปุ่มแรกแน่น กระโดดข้ามบันไดขั้นสุดท้ายเพื่อไปเจอกับสภาพห้องทดลองที่ของบนชั้นหล่นระเนระนาดเพราะแรงระเบิด ผนังห้องบุผ้าเก็บเสียงเปื้อนรอยดำเพราะโดนเผาเป็นด่างเป็นดวง ควันสีเทาลอยเคว้งไปทั่ว ตรงกลางห้องปรากฏโต๊ะทดลองสารเคมี มีหลอดทดลองบรรจุสารหลากสีเรียงกันเป็นตับ ส่วนเจ้าตัวคนก่อการระเบิดยืนนิ่งไอโขลกๆเพราะควันจากการระเบิด มือยังถือหลอดทดลองหลอดหนึ่งไว้แน่น
“แค่กๆ”
“มาร์ค! พี่ทำอะไรอีกเนี่ย!”
รีบวิ่งไปเปิดเครื่องระบายอากาศให้ดึงควันออกไปจากห้อง เดินไปหาคนตัวสูงดึงกลับมานั่งที่โซฟาติดผนัง ตาก็คอยสำรวจร่องรอยการบาดเจ็บที่อาจจะเกิดขึ้นไปทั่วร่าง แต่เพราะมาร์คใส่เสื้อทดลองยาวเลยมองไม่เห็นแผลใดๆ
“ถอดเสื้อออกเร็ว ผมจะดูว่ามีแผลรึเปล่า”
“ไม่เป็นไร”
“ไม่เอา! ถอดเดี๋ยวนี้เลย”สั่งเสียงดัง มือก็บังคับดึงเสื้อทดลองออกจากร่างสูง มาร์คมีท่าทีขัดขืนนิดหน่อยแต่ก็ยอมถอดออกโดยดี นั่งนิ่งๆให้คนแจ๊คสันเปิดเสื้อตัวนอกตัวในสำรวจร่องรอยการบาดเจ็บตามสบาย
“ตอนไหนพี่จะเลิกทดลองอะไรแปลกๆสักทีนะ ถ้าเกิดผมไม่เดินลงมาจะเป็นยังไง พี่รู้ไหมว่าพี่ระเบิดห้องทดลองเป็นครั้งที่ห้าในรอบหนึ่งสัปดาห์แล้วนะ แล้วไอ้นิสัยทำการทดลองทีไรก็ไม่สนใจตัวเองนี่ตอนไหนจะเลิกสักที โอ๊ย ให้ตาย กลิ่นพี่โคตรไม่น่าเข้าใกล้ ไม่ได้อาบน้ำกี่วันแล้วฮะ! บลา บลา บลา”คำบ่นยืดยาวขณะที่ค้นหาร่องรอยการบาดเจ็บบนตัวเขา ทำให้มาร์คอดที่จะหัวเราะขึ้นมาไม่ได้
“หัวเราะอะไร! มีอะไรน่าตลกรึไง”ดวงตากลมวาวดุตวัดมามองไม่ชอบใจนัก มาร์ครวบร่างคนตัวเล็กเข้ามากอดแน่น ในขณะที่แจ๊คสันดิ้นพล่าน
“หยุดเลยนะ! ไม่ต้องมากอด อี๋! เหม็น ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลยนะ มาร์คต้วน!”
“คร๊าบๆ คุณภรรยา เดี๋ยวนี้บ่นเก่งจะเป็นแม่พี่ได้อยู่แล้วนะ”
เพี๊ยะ! ตบลงบนแขนผอมนั่นแรงๆ เสียงร้องโอดโอยดังตามมา
“ผมไม่ใช่ผู้หญิงนะ! แล้วก็ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย ผมจะเก็บของให้”หน้ายุ่งๆน่าเอ็นดูนั่นทำให้มาร์คอดไม่ได้ที่จะฉวยโอกาสตอนร่างเล็กเผลอจูบลงบนแก้มนิ้มแผ่วเบา
“ขอบคุณครับ”
“มาร์ค!!!”
จนแล้วจนรอดกว่ามาร์คจะยอมไปอายน้ำก็จนแจ็คสันลากร่างสูงผอมนั่นยัดเข้าห้องแล้วปิดประตูขังนั่นแหละ เป็นพี่แท้ๆทำไมพูดยากเหมือนเด็กขนาดนี้ก็ไม่รู้ -*-
เออ ผมลืมแนะนำไปนี่เนอะ มาร์ค ต้วน หรือ ต้วน อี้เอิน เป็นชายหนุ่มอัจฉริยะสติ (ฝัน) เฟื่อง ฉลาดจนจบเรียนจบปริญญาด้านวิศวกรรมเทคโนโลยีและชีวเคมีด้วยวัยเพียง 23 ปี แม้แต่มหาวิทยาลัยดังๆยังอยากได้เขาไปเป็นอาจารย์ แต่อย่างที่บอกไปแล้วว่ามาร์คเป็นพวกสติเฟื่อง ไม่ชอบพูดชอบคุยกับใคร เลยเลือกที่จะหนีความวุ่นวายมาทำงานทดลองของตัวเองเล็กๆในบ้านเช่าหลังน้อยนี้
มาร์คชอบทำการทดลองอะไรแปลกๆ แปลกขนาดที่ว่าบางทีแจ๊คสันก็ไม่สามารถเข้าใจถึงมันได้ ประสบความสำเร็จก็เยอะ ล้มเหลวก็บ่อย (มาก) ระเบิดห้องทดลองเป็นว่าเล่น แถมยังเคยทำเอาทั้งหมู่บ้านไฟดับไปด้วยรอบหนึ่ง
“แจ๊คสัน”เสียงทุ้มต่ำดังมากจากด้านหลัง อ้อมกอดอุ่นรัดเอวเขาไว้ไม่ให้ตั้งตัว กลิ่นสบู่หอมๆเตะจมูกเข้าอย่างจัง
“อาบเสร็จเร็วจัง”ขมวดคิ้วใส่คนเป็นพี่ หยีตาตอนโดนริมฝีปากบางกดจูบข้างแก้มหนักๆ ยกมือขึ้นมาเช็ดแก้มด้านนั้นเขินๆ “อาบเสร็จก็ไปกินข้าวสิ มาอ้อยอิ่งอยู่ทำไม เป็นลมไปอีกคราวนี้ผมไม่เรียกรถพยาบาลให้นะ”
“แฟนพี่จะใจร้ายขนาดนั้นเลยเหรอ หืม?”พูดไปก็คลอเคลียคอขาวไป เริ่มหนักขึ้นเมื่อริมฝีปากร้อนเริ่มไล่กดจูบลงบนหลังคอ ดูดดึงเบาๆจนลมหายใจคนในอ้อมกอดกระตุก แจ๊คสันรีบหันตัวกลับดันหน้าอกเปลือยเปล่าออกไปก่อนที่สถานการณ์มันจะเกินเลยไปมากกว่านี้
“หยุดเลย แล้วก็ไปใส่เสื้อด้วย ผมไม่อยากเห็นก้างปลาเดินไปมาในบ้านหรอกนะ”
มาร์คหัวเราะเบาๆ แจ๊คสันจะรู้ตัวรึเปล่าว่าแก้มตัวเองแดงระเรื่อขนาดไหน
“ไม่มีเสื้อใส่ ลืมซักน่ะ”
“โอ๊ยยยย ไอ้พี่ซกมก!!!”แทบจะขว้างไม้กวาดทิ้ง ทำไมเป็นคนแบบนี้วะ! “ไปกินข้าว แล้วเอาตะกร้าผ้าไปเก็บผ้ามาให้ผม... เดี๋ยวนี้!”
“คร๊าบบบเมีย”
“ใครเมียวะ!”
...ครับ ไม่เมียเลย หึหึ...
มาร์คยกซุปกระดูกหมูขึ้นซด ตาก็มองร่างคนรักเดินว่อนไปมาในบ้าน แจ๊คสันในชุดเสื้อฮิปพอพตัวโคร่งกับกางเกงขาสั้นสีดำขับผิวให้คนที่ขาวอยู่แล้วขาวมากขึ้นไปอีกและมันยิ่งดูน่ารักมากๆตอนที่ร่างนั้นใส่ผ้ากันเปื้อนสีขาวทำความสะอาดบ้านให้เขา
ซุปช้อนสุดท้ายถูกลำเลียงเข้าไปในคอ ท้าวคางมองแจ๊คสันหอบตะกร้าผ้าหนักๆเข้าไปในห้องครัว จากโต๊ะกินข้าวตรงนี้เขาเห็นร่างเล็กได้ชัดเจน อมยิ้มขำตอนที่คนตัวเล็กเทผงซักผ้าเยอะเกินไป เสียงแหบร้องเหวอ กระวีกระวาดตักมันกลับคืนกล่อง เอาผ้าที่คัดแยกประเภทแล้วใส่ลงไป ปิดฝาเปิดเครื่องให้มันทำงาน
แอบกลืนน้ำลายตอนที่เจ้าตัวเล็กก้มตัวลงไปจัดการกับผ้าบนพื้นห้องครัว กางเกงผ้าร่มสีดำผืนบางแนบไปกับสะโพกมนเห็นเนินกลมแน่นชัดเจน
...อ่า หื่นเกินไปแล้วมาร์ค...
สะดุ้งวาบตอนเจ้าตัวหันมามองเขาตาขุ่น
“พี่มาร์ค...”
“ครับ?”
“เข้าห้องน้ำไปเลยนะ”
“ทำไม?”
“...แม่ง ลามก!!”น้องด่าหน้าแดงก่ำ ย่ำตึงตังเดินออกไปหลังบ้าน สงสัยจะไปเอาขยะไปทิ้ง
...ลามก?...ก้มลงมองมือตัวเองที่ตอนนี้ผลุบเข้าไปในกางเกงยางยืดที่อยู่ ขยับขึ้นลงบรรเทาความปวดของเจ้าลูกชายที่ตื่นขึ้นมาตอนไหนไม่ทราบ...
แหม่~ ไม่รู้ตัวเลยนะเนี่ย =￣ω￣=
“ไอ้พี่มาก! ไอ้คนลากมก! ไอ้โรคจิต! คิดยังไงมาชักกลางบ้านวะ!”บ่นไปก็กระโดดย่ำๆหญ้าแถวนั้นไป ทั้งเขินทั้งโกรธคนลากมกในบ้าน
“นี่กูไปตกลงคบมันได้ยังไงวะเนี่ยยยยย”ยิ่งคิดยิ่งอาย อยากย้อนเวลากลับไปปฏิเสธตอนโดนขอเป็นแฟนเสียให้ได้ “ไม่น่าไปเคลิ้มตามมันเล๊ย”
ครืด ครืด ครืด
“ว่าไง จูจู”
‘เรียกใครจูจูครับ กระผมชื่อจูเนียร์โว้ย ไอ้สั้น!’
“ถ้าเรียกสั้นอีก กูจะเอายาแมวหมายเลข 07 ไปให้มึงกินอีก”
‘หยุดความคิดชั่วช้าของมึงไปเลยครับคุณชายหวัง เออ มึงทำรายงานป้าดายังวะ กูสงสัยหัวข้อมันจัง’
“ไอ้ชิบหาย! กูลืม!”
‘...ตายแน่มึง ส่งพรุ่งนี้ด้วยนะครับ’
“อย่าตอกย้ำดิวะ! ยังไงวันนี้กูก็ต้องเสร็จ ทำเสร็จแล้วส่งมาให้กูดูด้วย”
‘มันก็ได้หรอก แต่จะทันเหรอวะ?’
“ต้องทันดิวะ เออ แค่นี้แหละ ขอบใจมากเพื่อน”
กดวางสายไป หอบหายใจเข้าลึกๆ...
“จะทำยังไงดี๊~~~~~~ ตายแน่ๆๆๆๆ”คร่ำครวญเป็นวรรคเป็นเวร แทบจะร้องไห้ออกมาอยู่แล้ว ยกมือนวดขมับตัวเองแน่น พยายามรวบรวมสติให้มากที่สุด...
หายใจเข้า~
หายใจออก~
หายใจเข้า~
หายใจออก~
“แจ๊คสัน~ พี่เสร็จแล้ว เข้ามาเถอะ~ ￣▽￣”
.
.
.
.
(ノಠ益ಠ)ノ
ไอ้เชี่ยพี่มาร์ค!!!!!!!!!!!
#ficOUR
ความคิดเห็น