ลำดับตอนที่ #8 : :+:Chapter 7:+:

บทที่ 7 การรอคอยครั้งที่ 2 หมาป่าสีเงิน

            ห้องประชุมวีเชียสมีคนเข้ามาจำนวนไม่มาก ก็เกือบครบแล้วแหละ เฟริสเดินเข้ามานั่งใกล้กับเวนิซ และดูเหมือนว่าเก้าอี้ที่จัดไว้จะเต็มแล้ว ตอนนี้เป็นเวลาสี่โมงกว่าๆ เดรนัสเดินขึ้นบนเวที “สวัสดีรุ่นน้องของข้า หวังว่าทุกคนคงเตรียมสิ่งของมาพร้อมนะ”พูดจบบางคนก็เอาของออกมาอวดเพื่อนๆ ทำให้เกิดเสียงพูดคุยกันต่างๆนานา

“พอเถอะ ข้ารู้อาวุธพวกเจ้าน่าอวดกันทุกคน แต่เก็บมันไว้ใช้จะดีกว่า ข้าจะสอนพวกเจ้าเก็บอาวุธใส่ในสร้อยโรงเรียนเอามั๊ย”เดรนัสพูดเสียงดัง แต่ไม่มีใครตอบ แต่ก็ดีที่ว่าสถานการณ์เริ่มเงียบลง “พูดตามข้า เวเลเนลาส” “เว เล เน ลาส”พวกนักเรียนพูดพร้อมกันแบบยานคาง ทำให้ทรีเดสกั้นหัวเราะแทบไม่ไหว “อีกรอบสิ” เดรนัสพูด “เว เล เน ลาส” แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม “ทรีเดส จัดการสิ” เดรนัสดูไม่เหมือนแฝดปิศาจเลย ดูเหมือนบางทีก็มีอำนาจบางทีก็ไม่มี “พูดเร็วๆกันเป็นมั๊ย”ทรีเดสเริ่มถามแบบดีๆ

“เว เล เนลาส”มันดีขึ้นมาหน่อย “เร็วกว่านี้” “เว เลเนลาส” “บอกให้เร็วๆไง”ทรีเดสตะโกนพร้อมเสียงฟ้าร้องทั้งๆที่ฝนไม่ได้ตั้งเค้าเลย “เวเลเนลาส”นักเรียนพูดเร็วด้วยความหวาดกลัว ทรีเดสยิ้มกริ่ม เวนิซไม่เข้าใจเลยว่าทำไมต้องใช้คาถาที่จำยากๆด้วย ทำไมมันไม่เป็น...โอม อิน อะ สร้อย...อะไรประมาณนี้ “คราวนี้ เอาอาวุธมาถือไว้บนมือซ้าย มือขวากำสร้อย หลับตาแล้วพูดเวเลเนลาส” ทรีเดสพูดพร้อมทำให้ดู ดาบสีดำแวววาว เรืองแสงสีทองเล็กน้อย ก่อนที่มันจะหายไป “ถ้าจะเรียกออกมาก็ให้ทำเหมือนเดิม”ทรีเดสทำให้ดู ดาบค่อยๆปรากฏ จากที่เป็นโครงร่างจางๆ เริ่มเด่นชัดขึ้น และเมื่อรายละเอียดต่างๆชัดเจน แสงสีทองก็เลือนหายไป ทิ้งไว้แต่ดาบที่อยู่บนมือของทรีเดส นักเรียนลองทำดู ได้บ้างไม่ได้บ้าง เวนิซทำอยู่สองสามรอบกว่าจะได้ แต่เรย์นี่สิ สงสัยจะถนัดเรื่องเวทย์มนต์มากกว่าใครๆ

“เอาหละๆพอได้แล้วคราวนี้ ข้าจะอธิบายวิธีการเรียนให้ฟัง วิชาสัตว์เลี้ยงจะแบ่งเป็นสองอย่างคือ หนึ่งเลี้ยงม้า สอง สัตว์เลี้ยงประจำตัว ในการเรียนหนึ่งปีพวกเจ้าจะได้เรียนทั้งทฤษฎีและปฏิบัติ หากพวกเจ้าสอบผ่าน จะมีการอัพเกรดม้าของพวกเจ้าด้วย ขั้นแรกเป็นม้าธรรมดา ขั้นที่สองเป็นม้าที่วิ่งเร็วเป็นพิเศษ ขั้นที่สามเป็นม้าทีสื่อสารได้ และขั้นสุดท้ายม้าบิน คทาของเจ้าก็ต้องสอบและอัพเกรดเช่นกันจะมีขั้น โนวิกซ์ เอ็กซ์ตร้า ซูเปอร์ และสุดท้ายเอ็กซ์เพิท อาวุธก็เช่นเดียวกับคทา เครื่องดนตรีอัพเกรดโดยการที่ต้องใช้เวทย์ร่วมบ่อยๆ จนมีขีดความสามารถเต็มหลอด แล้วเจ้าจะได้อัญมณีมาอัพเกรดเครื่องดนตรี ส่วนอัญมณีกับสร้อยจงจำไว้ว่าให้มันอยู่คู่กันเสมอ มันเป็นสิ่งที่แสดงว่าเจ้าเป็นนักเรียนโรงเรียนนี้ และเอาไว้เก็บข้อมูลเกี่ยวกับตัวเจ้าด้วย แล้วอีกอย่างที่ข้าลืมบอกไปในอัญมณีจะมีการ์ดความสามารถมีแถบการใช้สมอง การใช้กำลัง และการใช้เวทย์ หากเต็มทุกหลอดแล้ว เจ้าจึงจะสามารถสอบอัพเกรดได้” ทรีเดสพูด “เรื่องการเรียนกาเลียจะเน้นเรื่องการใช้อาวุธ วีเชียสเน้นเวทย์ ส่วนเปรรัสเน้นการพยากรณ์และความรู้ต่างๆ  ตารางเรียนอยู่ในอัญมณีของพวกเจ้าแล้วดูกันเอาเอง เราจะเริ่มเรียนกันพรุ่งนี้เพราะพวกข้าต้องไปชี้แจงกับสายอื่นๆก่อน” ทรีเดสว่าต่อ กรรมการนักเรียนพากันแยกย้ายออกไป นักเรียนก็พากันกลับขึ้นห้องพัก

            การรอคอยที่สุดแสนจะน่าเบื่อเริ่มขึ้นอีกแล้ว “ข้าขอตัวไปดูม้าก่อนนะ” เรย์พูด “เดี๋ยวเรย์ ข้าไปด้วย” เฟรทิสพูดขึ้น “ข้าไปด้วยสิ” ซีลัซลุกขึ้นจากโซฟาหนังหนานุ่ม “เจ้าหละ ไปมั๊ย”เฟริสเลิกคิ้วถามเวซ เขาส่ายหน้าช้าๆ ตายังจับจ้องอยู่กับอัญมณีสีน้ำเงิน ราวกับว่าจ้องแล้วจะรู้ว่ามีแร่ทองผสมอยู่กี่เปอร์เซ็นต์ เสียงประตูปิดลง เวนิซเริ่มคิดถึงเรื่องม้า มันเป็นเรื่องที่เขาครุ่นคิดตลอดเวลา บางคืนมันก็ทำให้เขานอนไม่หลับ เขาปล่อยให้สร้อย ตกลงบนหน้าอก คราวนี้เขาหยิบสร้อยที่ห้อยจี้คริสตัลสีใสออกมาจ้องบ้าง พลิกมันไปมาบนนิ้ว “ออกมาข้าสิ ชารอท” เวซพูดจบสร้อยก็เรืองแสงสีเขียวอ่อนๆ พื้นตรงหน้าที่เคยว่างเปล่า บัดนี้มีเส้นใยสีทองจำนวนมากกำลังเรืองตัวกันเป็นรูปร่างเริ่มจากขาสีขาวเงินไล่ขึ้นไปถึงอกและหัว ร่างเลือนรางของหมาป่าเริ่มปรากฏ รายละเอียดค่อยๆคมชัดขึ้น จนสุดท้ายร่างของหมาป่าสีเงินสง่างามก็ปรากฏขึ้นต่อหน้า สีหน้าและแววตาว่างเปล่า ไร้อารมณ์แต่เวนิซรู้ดีว่าตอนนี้มันกำลังดีใจที่ได้ออกมาเจอเจ้านาย ภายใต้ดวงตาสีเงินคมกริบกำลังจับจ้องมาที่บุรุษเจ้าของสร้อย ก่อนที่จะกระโจนใส่อย่างเป็นมิตร มันเลียหน้าเลียตาเจ้านายอย่างมีความสุข ‘พอแล้วๆชารอท ข้าจักจี้’ ‘ครับเจ้านาย’ เจ้าหมาป่าสามารถสื่อสารกับเวนิซได้ทางจิตใจ ‘ช่วงนี้ข้าจะพาเจ้าออกมาเดินเล่นบ่อยๆไม่ได้หรอกนะ ข้ายังเปิดเผยไม่ได้’ ‘ไม่เป็นไรครับ ชารอทเข้าใจ’ ‘เจ้าพอจะรู้มั๊ยว่า เจ้าบ้าซีลัซมันเป็นใคร’ ‘เรื่องนั้นชารอทยังไม่สามารถบอกได้ครับ มันยังไม่ถึงเวลาที่เจ้านายจะรู้ ก็เหมือนที่คนอื่นๆยังไม่ถึงเวลาที่จะรู้จักเจ้านายไงครับ’ เวซถอนหายใจแล้วพยักหน้าน้อยๆ เจ้าหมาป่าตัวนี้เป็นเหมือนที่ปรึกษาของเขา ยามที่เขาต้องการคำตอบในหลายๆเรื่อง แต่ดูเหมือนบางเรื่องเขาจะยังไม่ถึงเวลารู้ ‘ขอบใจมาก เจ้าไปพักต่อเถอะ’ หมาป่าพยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะเรืองแสงสีทอง แล้วค่อยๆจางไป คริสตัลในมือเวซเรืองแสงสีเขียวสว่างแล้วดับวูบไป