ลำดับตอนที่ #7 : :+:Chapter 6:+:

บทที่6 บทสนทนา

ก็นี่แหละหนึ่งในแฝดปิศาจ ‘ทรีเดส’ ชายหนุ่มเจ้าของนัยน์ตาสีทองคู่สวยยิ้มให้หญิงสาวเล็กน้อย เธอยิ้มตอบ “ขอโทษค่ะเห็นรุ่นพี่เดรนัสบ้างไหม” เรย์ถามด้วยความอ่อนน้อม “เดรนัสหรอ วันนี้ข้ายังไม่เห็นเลย เดี๋ยวนะ เดี๋ยวข้าเรียกให้”ทรีเดสหลับตานิ่ง “อยู่ข้างหลังข้าไง” เขาลืมตาแล้วพูดด้วยรอยยิ้มที่ดูน่ากลัวนิดๆ “มีอะไรหรือทรีเดส เรียกข้ามานี่”เดรนัสที่เพิ่งมาถึงกล่าวด้วยสีหน้าสงสัย “ก็รุ่นน้องเจ้าตามหาอยู่ น่ารักทั้งนั้น”ทรีเดสยิ้มอย่างมีเลศนัย “คือเดรนัส เพื่อนของเราเป็นไข้เพทาย” เรย์พูด “ไข้เพทาย?...” เขาย้อนถาม เวนิซกับ

เฟริสพยักหน้า “แต่พวกเราไม่รู้ว่าจะไปหาส่วนผสมยาที่ไหน” เฟริสทำหน้ากังวล “เรื่องนี้เดรนัสถนัดอยู่แล้ว แต่ถ้าไม่รังเกียจ ข้าไปด้วยนะเดรส” ทรีเดสพูดสีหน้าอ้อนวอน นัยน์ตาสั่นระริก “ใครว่าเจ้าล่ะทรีส ก็ไปช่วยกันเนี่ยแหละ”เดรนัสพูดแล้วยิ้มให้เพื่อนซี้ ที่ดูเหมือนแมวขี้อ้อนมากกว่า

เดรนัสเดินนำพวกเขาไปที่บ้าน ในโรงเก็บของเก่าๆ เขาดีดนิ้ว คบเพลิงที่ติดอยู่ตามมุมห้องสว่างขึ้นทันตาเห็น ภายในมีอากาศที่เย็นมาก สิ่งของที่ดูเหมือนเป็นส่วนผสมแปลกๆอยู่ในตู้กระจกอันใหญ่ บ้างก็อยู่ในโหล “อยากได้ของอะไรก็หากันเลยสิ”เดรนัสพูดจบประตูตู้ก็เปิดออก เวนิซหยิบใบเชเรเรฟออกมาจากโหลแก้ว มันมีกลิ่นหอมเหมือนใบยูคาลิปตัส เฟริสหยิบเกล็ดมังกรซีคลอสีน้ำเงินมาวางบนมือ มันเป็นเกล็ดที่ใหญ่กว่าเกล็ดของปลาทั่วไปหลายเท่า พูดง่ายๆว่าแค่เกล็ดเดียวก็เกือบจะเต็มมือเขาแล้ว เรย์หยิบแท่งน้ำตาทองฟีนิกซ์น้ำแข็งออกมา ดูเหมือนว่าส่วนผสมจะหาง่ายมากๆ 

“เดรนัสขนสีนิธอยู่ไหน” ทรีเดสตะโกนถาม เดรนัสเดินมาหาบ้าง “ข้าลืมไป มันหมดแล้วนี่” เดรนัสพูดสีหน้าดูแย่ “งั้นเดี๋ยวข้าหามาให้ ไปรอข้าที่ห้องนะ” เรย์พูดด้วยรอยยิ้ม “แล้วเจ้าจะไปหาที่ไหน มันอันตรายนะ งั้นข้าไปด้วย” เฟริสถามพร้อมเสนอตัว

เรย์ฉีกยิ้มเล็กน้อยก่อนตอบ “เอาเถอะน่า ข้าไปแปปเดียวเดี๋ยวก็กลับแล้ว ไม่ต้องตามไปหรอก” “เจ้าจะไปคนเดียวแน่นะ มันไม่ใช่นกเป็ดน้ำน้ำ มันเป็นสินิธ” ทรีเดสถามบ้าง “แน่สิไม่เป็นไรหรอก ตอนนี้พวกเจ้าไปดูอาการซีลัซดีกว่า อย่าทำให้ข้าเสียเวลา” เธอพูดพร้อมทำสีหน้าที่ทำให้หนุ่มๆใจอ่อน “ก็ได้แม่สาวน้อย ระวังตัวด้วยหละ”ทรีเดสพูด เรย์ไม่ตอบได้แต่เดินยิ้ม

ในห้องพักทรีเดสพยายามร่ายมนต์สะกดฝันให้ซีลัซ และแล้ว

ก๊อกๆๆ ดูเหมือนว่าส่วนผสมสุดท้ายจะมาถึง เรย์เปิดประตูเข้ามา แล้วชูเส้นขนสีเงินในกำมือให้ทุกคนดู เดรนัสตรงไปหยิบมันมา “ขนสินิธแท้เลย เจ้าไปเอามาจากไหนกัน ใช้เวลาแปปเดียว”เขาถาม “สักวันก็รู้เองแหละ รีบปรุงยาเถอะ” เรย์พูดชวนเปลี่ยนเรื่อง

เดรนัสพยักหน้า เขาใส่น้ำตาฟีนิกซ์ลงในหม้อที่อยู่บนไฟสีเขียว คนจนมันละลายกลายเป็นน้ำใสๆ ทรีเดสขยำเกล็ดมังกรจนละเอียดแล้วส่งให้เดรนัสเอาใส่หม้อ น้ำในหม้อเริ่มเปลี่ยนเป็นสีน้ำเงิน เขาตักใส่ตะเกียงสีน้ำตาล มันป็นตะเกียงที่ไว้สำหรับใส่กลิ่นระเหย เขาวางใบเชเรเรฟลงไป และมันก็ละลายเป็นเนื้อเดียวกับน้ำสีน้ำเงิน

นำขนสินิธบางส่วนมาจุดไฟสีเงิน แล้วนำส่วนที่เหลือชุบน้ำยาแล้วป้ายบนหน้าผาก ของซีลัซ น้ำมันระเหยเป็นกลิ่นหอม ตอนนี้ควันสีน้ำเงินลอยคลุ้งทั่วห้อง มีเพียงตัวของเดรนัสกับซีลัซเท่านั้นที่ส่องแสงสีเงิน สักพักควันสีน้ำเงินก็หายไปทิ้งไว้แต่ซีลัซที่นั่งอยู่บนเตียง กับเดรนัสที่ยิ้มอย่างพอใจในผลงาน ทรีเดสที่มีแววตาภูมิใจในเพื่อนตัวเอง

เวนิซ เฟริส และเรย์ยังคงยืนดูชายหนุ่มผมดำตรงหน้าอย่างชื่นชม

“เจ้าหายแล้วอาบน้ำแต่งตัวเถอะ” เดรนัสพูดก่อนจะเดินออกจากห้องและทรีเดสก็ตามไปติดๆ ซีลัซรีบลุกขึ้นไปอาบน้ำก่อนจะออกมาด้วยสภาพที่หล่อมากเมื่ออยู่ในชุดนักเรียน “ข้าเป็นอะไรไป” เขาถาม “หึ ข้าเป็นอะไรไป” เวนิซแกล้งดัดเสียงแหลมปรี๊ด “พวกเจ้าจะทะเลาะกันตั้งแต่ตื่นเลยหรอ” เฟริสพูดเป็นเชิงห้าม “เปล่า” ทั้งสองตอบพร้อมกัน ก็เห็นๆอยู่ว่าทะเลาะกัน ยังไม่ยอมรับอีกเฟริสกับเรย์ส่ายหน้าช้าๆแล้วนั่งลงดูบทสนทนาที่เจ้าตัวยืนยันว่าไม่ได้เป็นการทะเลาะกัน

“นี่ถ้าข้าไม่ไปหาส่วนผสมให้ป่านนี้เจ้าตายไปแล้ว”

“อ๋อหรอ ขอบคุณท่านมากที่ช่วยชีวิตข้าน้อยไว้”

“ไม่เป็นไรแต่เจ้าติดหนี้บุญคุณข้า”

“ข้าประชด! รู้หรอกน่า อย่างเจ้าน่ะหรอ จะหาส่วนผสมพวกนี้ได้ด้วยตัวเอง”

“ข้าหาเองกับมืออุตส่าห์ช่วยเจ้านะทำบุญกับเอล์ฟอย่างเจ้าไม่ขึ้นจริงๆ”

“โกหก! เจ้าไม่หาแต่เดรนัสมีอยู่แล้วต่างหาก”

“ใช่เดรนัสมีอยู่แล้ว แต่ข้าก็เป็นคนเปิดตำรานะ”

“ไปได้น้ำขุ่นๆ”

“เจ้าว่าไงนะ”

“ก็เปล่านี่ เจ้าได้ยินยังไงหละ”ซีลัซยักไหล่ด้วยท่าทางทีกวนสุดๆ

“นี่เจ้า เจ้า...”เวนิซพูดไม่ออกเอาแต่ชี้หน้าซีลัซด้วยมือที่สั่นระริก ก่อนจะเดินไปที่เตียงอย่างหัวเสียหยิบสร้อยมาใส่แล้วเดินออกจากห้องไป