ลำดับตอนที่ #5 : :+:Chapter 4:+:

บทที่ 4 อัญมณี และอาวุธที่เหมาะสม

            ภายในห้องสีดำมืดสนิท แม้ตอนนี้จะเป็นอรุณรุ่ง แสงแรกแห่งวันกำลังเคลื่อนขึ้นจากขอบฟ้า แต่ไม่มีแสงใดเล็ดลอดเข้ามาได้เลย “วันนี้ท่านผู้นั้น จะไปที่ตลาดโซนบีครับ” เสียงที่อ่อนน้อมรายงาน “ดีมาก ตามดูไว้หล่ะ นี่ของรางวัล” เสียงขรึมที่ไม่เปิดเผยหน้าตาพูด พร้อมกับยื่นถุงสีน้ำตาลให้ ถ้าเดาไม่ผิดในนั้นไม่มีเงินก็เป็นเพชรพลอย   

            แสงแดดอ่อนๆในตอนเช้า ส่องกระทบแพขนตาสีน้ำตาลอ่อน นัยน์ฟ้าสีเขียวค่อยๆปรือขึ้นอย่าง อ่อนเพลีย เจ้าของผมยาวสีครีมลุกขึ้นมานั่งหาวปากกว้าง

เขาไม่รอช้า รีบวิ่งเข้าห้องน้ำแรก

เวนิซออกมาพร้อมผมที่มัดปลายเรียบร้อย ทิ้งเรือนผมสีครีมปรกหน้าเล็กน้อย วันนี้เขาดูดีมากกว่าวันที่มาสมัคร ใบหน้าหวานเกลี้ยงเกลา ริมฝีปากบางสีซีด ดวงตาสีเขียวที่ไม่โตมากนักกำลังกวาดมองไปรอบห้องครัว ถ้าเดาไม่ผิด ~หาของกิน~

เขาเดินไปเขย่าตัวเฟริสที่นอนหลับอยู่บนเตียง เฟริสลุกขึ้นมาด้วยท่าทีเหมือนคนตื่นนานแล้ว “เวซ เจ้าหิวแล้วหรอ” เฟริสถาม เวซพยักหน้า “ก็สมควรแหละ เมื่อวานก็เล่นกินแค่แอปเปิ้ลลูกเดียว” เวซยิ้มแห้ง “แล้วเรน่าล่ะ เธอเอาจริงหรอ ที่กินเยอะๆน่ะ” เวซถาม “ก็จริงสิ ข้ากับซีลัซ ตามไม่ทันเลย”เฟริสหัวเราะในลำคอ แล้วลุกไปทำอาหารให้เวนิซ

ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตู “เข้ามาสิ เฟธ” ซีลัซพูดโดยที่ตายังจดจ่ออยู่กับหนังสือ เจ้านั่นมีตาไว้ดูเล่นหรือไง ไม่ต้องมองก็รู้

เฟธเข้ามาพร้อมชายหนุ่มผมดำสนิท ในตาสีดำว่างเปล่า รูปร่างสูง(มากว่าซีลัซอีก) ผิวขาวซีด “นี่เพื่อนร่วมห้องข้าเอง ดาร์ก ดาเรเอล เกรเทียส” คนที่ตัวเล็กกว่า (มากๆ) แนะนำ

“ข้าซีลาลาซ วาโลเนอัสส่วนนั่น เรน่า เซวีเรีย คนที่กำลังทำอาหารคือ เฟรทิส เทเรอัส คนที่กินข้าวอยู่ คือ เวนิซ คาเซนดร้า”เขาแนะนำทีเดียวหมด

“พวกเจ้าไปซื้อของกันยัง” เฟธถาม “ห้องเรายังไม่มีใครซื้ออะไรกันเลย” เฟริสตอบ “งั้นดีเดี๋ยวข้าพาไปซื้อ ข้ารู้จักป้าคนหนึ่ง เขาซื้อของบางอย่างมาให้แล้ว และแกก็รู้จักร้านขายของดีๆ ของแท้ด้วย ตามข้ามา” เฟธบอก เธอพาเราเดินออกจากหอพัก ออกไปสู่หน้าปราสาทคู่ ผ่านทางเดินอิฐสีส้ม ไปสู่หน้าเขตโรงเรียน ตลาดเมืองเทรโซในวันนี้ยังคงเต็มไปด้วยผู้คนเหมือนวันแรกที่มาสมัคร  

เฟธเดินนำไปทางตรอกเล็กๆแคบๆ สุดทางมีประตูเหล็กเก่าๆ ที่ปิดไว้สนิท เธอออกแรงผลักนิดหน่อยมันก็ ล้มพังอยู่ตรงหน้า สีหน้าคนผลักดูเหวอเล็กน้อย ก่อนที่จะมีหญิงสาวร่างเล็กเดินออกมาหาพวกเขา “สวัสดีตอนเช้าค่ะป้าเม ขอโทษด้วยค่ะสำหรับประตู” เฟธพูดด้วยใบหน้าออกไปทางขำขำ “ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ ป้าก็กำลังคิดจะเปลี่ยนมันอยู่พอดี” ป้า (ที่ยังสาว) พูดด้วยรอยยิ้ม พวกเวนิซทักทายและแนะนำตัวกับป้าเม ด้านหน้าตึกหลังนี้คือร้านขายขนมปัง ส่วนพวกเวนิซกำลังเดินขึ้นบันไดไป

ที่ชั้นสอง มีประตูไม้สีเข้มที่ดูใหม่กว่าทุกบาน ป้าเมเปิดประตูเข้าไป เผยให้เห็นห้องที่มีกระจกเงารอบด้าน มีตู้หลายใบตั้งอยู่ ที่มุมห้องมีลังเศษผ้าและจักรเย็บผ้าอยู่

“ที่จริงแล้วป้าเป็นคนตัดชุดโรงเรียนแล้วก็ส่งทุกร้านเองแหละ แล้วป้าก็ยังทำอัญมณีสร้อยแล้วก็เครื่องดนตรีด้วย ส่วนสามีป้าเขาเลี้ยงม้า ผลิตอาวุธ แล้วก็คทาด้วย”

เฟธโฆษณาให้เสร็จ “หืม งั้นป้าก็รวยมาเลยสิ”เรย์ถาม “ก็ไม่หรอกจ่ะ แค่นิดๆหน่อย”ป้าเมตอบด้วยความเขิลลนิดๆ “แล้วทำไมป้าไม่ทำร้านให้สวยๆหละครับ” ซีลัซถาม

“ก็ป้าชอบร้าน ที่ดูเก่าๆแบบนี้แหละจ่ะ ดูไม่หรูหราเกินไป” ป้าเมพูดด้วยความภูมิใจในร้านที่ได้บรรยากาศยุคเก่าๆ (มากๆเลยหละ)

“เฟธ ช่วยป้าวัดตัวหน่อยสิ” ป้าเมบอกพร้อมส่งสายวัดให้ “ค่ะ” เฟธรับมา แล้วมาวัดตัวพวกเขาทีละคน เมื่อได้ขนาดตัวของแต่ละคนเสร็จ ป้าเมก็เดินไปหาเสื้อผ้าให้ในตู้ เสื้อผ้าของป้าทุกตัวล้วนตัดเย็บด้วยความประณีต สวยงาม เนื้อผ้าอย่างดี ดูรวมๆแล้วคงแพงมาก “เท่าไหร่ครับ” เฟริสถามแล้วทำท่าควักเงิน “ป้าให้ฟรี ก็พวกหนูเป็นเพื่อนของเฟธนี่” ป้าเมตอบด้วยรอยยิ้มอย่างที่มันเคยมีอยู่บนหน้าตลอดเวลา คนถามมีสีหน้าตกใจเล็กน้อย “เอ่อ ขอบคุณครับ”เฟริสกล่าวขอบคุณด้วยความนอบน้อม “ทุกคน เราไปดูอัญมณีกับสร้อยกันเถอะ” ป้าเมพูด ในขณะที่ทุกคนได้ชุดกันครบแล้ว ป้าเมพาเดินไปอีกห้อง ห้องที่มีประตูเหล็กบานเก่าๆ

เปิดเข้าไปข้างใน เผยให้เห็นตู้เก็บอัญมณีและสร้อยคอจำนวนมาก ป้าเมนำสร้อยคอสีเงินมายื่นให้พวกเขา เฟธ ดาร์กและเรย์เลือกดูอัญมณีโทนสีดำ เฟริส ซีลัซและเวนิซ เลือกดูโทนสีขาว น้ำเงิน เฟธหยิบอัญมณีสีดำอมม่วงมายื่นให้ป้าเม เรย์สีดำและมีของเหลวสีขาว ไหลเวือนอยู่ภายใน ของดาร์กสีดำสนิท ของเฟริสสีขาว ส่วนซีลัซกับเวนิซกำลังเล็งอันเดียวกันอยู่!!! มันเป็นอัญมณีผลึกใส ที่มีของเหลวสีน้ำเงินไหลเวียนอยู่ เมื่อต่างฝ่ายต่างรู้ว่าอีกคนเล็งอยู่จึงกระโดดเข้าหยิบอัญมณีเม็ดเดียวกัน

~~เคร้งงง...~~

เสียงผลึกใสลอยขึ้นบนอากาศ แล้วทรงตัวประมาณสามวิ ก่อนจะตีลังกาสามตลบหล่นลงพื้น เวนิซปิดตาแล้วเดาว่า ~มันแตกแน่~ ก็มันเล่นตกลงมาสะสูงเลยนี่

“พวกเธอนี่เล่นกันเป็นเด็กๆไปได้” ป้าเมพูดด้วยรอยยิ้มเช่นเดิม

“ก็เจ้านั่นแหละทำตก อันอื่นก็มีตั้งเยอะแยะไม่เอา จะมาแย่งข้าทำไม” เวนิซตอกไข่ใส่สีให้ซีลัซเสร็จสรรพ คนที่โดนหาว่า ‘ทำตก’ เงียบไม่พูดอะไร

“ใจเย็นๆไม่แตกสักหน่อย ถ้าพวกเจ้าอยากได้ ก็ไม่ต้องแย่งกันอัญมณีจะเป็นคนเลือกนายของมันเอง” ป้าเมพูดแล้ววางผลึกใสลงบนโต๊ะ “เอามือวางบนโต๊ะสิ” ป้าเมบอก ซีลัซกับเวนิซทำตาม ตอนนี้อัญมณีใส ตั้งอยู่ตรงกลางพวกเขายืนอยู่คนละด้านของโต๊ะ หงายมือบนโต๊ะ หลับตานิ่ง อัญมณีเริ่มเปล่งแสงสีฟ้าและสั่นไปมาระหว่างสองฝ่ายก่อนที่มันจะลอยขึ้นช้าๆ มันเริ่มเคลื่อนที่ไปทางซ้าย ค่อยเคลื่อนที่ แต่แล้วมันก็พุ่งไปทางขวาก่อนจะหยุดตรงหน้าคนที่หลับตานิ่ง มันลอยลงมืออย่างช้าๆ เจ้าของฝ่ามือรู้สึกตัวแล้วลืมตา ซีลัซเป็นฝ่ายได้ไป คราวนี้อัญมณีสีน้ำเงิน ที่มีไอสีเงินลอยอยู่จางๆพุ่งเข้าหาฝ่ามือของอีกฝ่าย เจ้าตัวตกใจเล็กน้อย แม้เวนิซจะไม่ได้อัญมณีที่ต้องการแต่แรก แต่เขาก็ได้อัญมณีที่สวยถูกใจ ส่วนเรื่องการเลือกเครื่องดนตรีไม่มีปัญหาเพราะมันมีให้เลือกมากมาย จนแทบจะเลือกกันไม่ถูก เวนิซเลือกฟลุ๊ทสีเงินแวววาวมันสะอาดเสียจนแทบจะเป็นกระจกได้

ป้าเมพาเราไปที่ห้องเก็บอาวุธ มีอาวุธสวยๆให้เลือกมากมายอาวุธทุกชนิดจะมีตราโรงเรียนสลักอยู่ด้วยลายเส้นสีทองสวยงาม เวนิซเลือกที่จะหยิบดาบมากวัดแกว่งไปมาเค้าชักจะถูกใจดาบสีแดงเล่มโตซะแล้วสิ “รูปร่างอย่างเจ้าเหมาะกับธนูมากกว่านะ”เสียงชายหนุ่มปริศนาดังมาจากด้านหลัง เวนิซหันไปก็พบกับเจ้าของฉายาแฝดปิศาจ ‘เดรนัส’

“เชื่อข้าสิ ธนูเหมาะกับเจ้า เจ้ามีรูปร่างสูงเพรียวเช่นผู้หญิง ดวงตาฉายแววคมกริบ อืมมลักษณะบุคลิกไหล่ตรงแขนเรียวยาวเช่นนี้ สนใจมาเป็นพลธนูแห่งเอลโดลาสกับข้าไหมล่ะ”เดรนัสพูดชักชวน ที่จริงเขาชอบดาบ แต่ธนูก็ไม่เลวนะ ดาบน่ะเหมาะสำหรับคนสูงใหญ่อย่างเฟริสมากกว่า เวนิซยิ้มรับเล็กน้อย ก่อนจะวางดาบลง แล้วเดินไปเลือกธนูแทน “อ้าว เดรนัสจะมาทำไมไม่บอกแม่ก่อนหล่ะจะได้เตรียมข้าวไว้ให้” ป้าเมทัก “ไม่เป็นไรครับแม่ ผมแค่มาช่วยเด็กๆเลือกอาวุธเท่านั้นแหละครับเดี๋ยวก็กลับแล้ว” เดรนัสตอบ

จริงสิลืมสังเกตไปเลย เดรนัสมีรอยยิ้มเหมือนป้าเมมาก เพียงแต่ดูเยือกเย็นกว่าก็เท่านั้น