ลำดับตอนที่ #3 : :+:Chapter 2:+:

บทที่ 2 ดำรัตติกาล กับน้ำตาลดวงโต

            เวนิซเดินออกจากห้องกระจกด้วยท่าทีร่าเริง “เฮ้! เฟธข้าอยู่นี่” เด็กหนุ่มนัยน์ตาสีน้ำตาลคู่สวย ที่ซ่อนอยู่ภายใต้เส้นผมละเอียดสีน้ำตาลเข้ม ตะโกนเรียกสาวน้อยผมดำสนิทยาวสลวยที่ยืนอยู่อีกฟากของน้ำพุ “นี่ทำไมเจ้าต้องตะโกนใส่ข้าด้วย”นัยน์ตาสีเขียวดุมองชายหนุ่มเมื่อครู่ด้วยสายตาหาเรื่อง ก็เขาเกลียดเสียงโวยวายนี่น่า “เอ่อ ข้าขอโทษ ข้ากำลังเรียกเพื่อนของข้าน่ะ” เด็กหนุ่มอายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขาเอ่ยขอโทษ แต่หนุ่มหน้าหวานยังคงหาเรื่อง “เจ้ารู้มั๊ย ข้าเกลียดเสียงดังโวยวายที่สุด” เวนิซพูดด้วยน้ำเสียงที่ดังพอสมควร “ข้าขอโทษข้าไม่ได้ตั้งใจ”เด็กหนุ่มเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงเบื่อหน่าย เวนิซยังจ้องไม่เลิก คราวนี้หนุ่มตาโตหันมาหาเวนิซ “ข้าก็ไม่ชอบ คนที่ชอบวางมาดเจ้าชายน้ำแข็งทำเป็นชอบความเงียบ เย็นชาเหมือนกันแหละ”หนุ่มตาโตเริ่มโมโห “เวซไม่เอาน่าเพิ่งสอบเข้ามาได้ อยากจะโดนไล่ออกแล้วหรอ” เสียงเฟรทิสดังขึ้นจากข้างหลัง “ซีลัซ อย่านะ ใจเย็น” เสียงสาวผมดำดังขึ้น เธอรีบเข้ามาขวางหนุ่มตาโตไว้  “ข้าต้องขอโทษแทนเพื่อนข้าด้วยนะ เจ้านี่ใจร้อนน่ะ” เฟรทิสแก้ตัวแทนเวซ    “ไม่เป็นไรหรอก ข้าไม่ถือ” สาวผมดำยาวสลวย นัยน์ตาสีดำดุจรัตติกาล พูดอย่างไม่เอาเรื่อง “ว่าแต่พวกเจ้าชื่ออะไรกันบ้าง ข้าชื่อเฟเธียร์ เฟรานีน แห่งวีเชียส    ส่วนนี่ ซีลาลาซ วาโลเนอัส แห่งวีเชียสเหมือนกัน” เธอพูด “ข้า เฟรทิส เทเรนัส ส่วนเพื่อนข้าคือ เวนิซ คาเซนดร้า เราสองคนคือวีเชียส ยินดีที่ได้รู้จักเจ้านะ”

เฟรทิสตอบ เวนิซ กับ ซีลัซ สงบลงแล้ว พวกเขาเดินออกมาจากบริเวณน้ำพุ สัญชาตญาณของพวกเขาบอกให้เดินไปตามทางเดินอิฐสีส้ม ที่สองข้างทางมีต้นไม้สูงขึ้นอยู่ทึบๆ พวกเขาไม่รู้ว่ามันจะพาไปที่ไหน เดินมาสักพัก พวกเขาเจอทางออกปราสาทสีเงินเป็นประกาย กับปราสาทสีดำทึบตั้งอยู่ห่างออกไป เมื่อพวกเขาเดินออกมาก็พบกับสนามหญ้านุ่มสีเขียวอ่อนๆมีกลิ่นแสงแดดแสนอบอุ่น พรายจำนวนหนึ่งกำลังพากันมุ่งหน้าไปยังปราสาทคู่ที่ตั้งสง่าอยู่เบื้องหน้าหุบเขาสีทึบ ก่อนถึงตัวปราสาทมีสะพานแก้วที่ทอดตัวผ่านแม่น้ำใส ที่เปล่งประกายยามต้องแสงอาทิตย์ ช่างเป็นภาพที่เหมือนกับเทพนิยาย

พวกเขาเดินข้ามสะพานไปสู่ป้อมปราการเล็กๆที่ตั้งอยู่หน้าปราสาท

มีพรายผู้หนึ่งยืนอยู่หน้าประตูคอยแจกเอกสารจำนวนหนึ่งที่เรียงแถวกันเข้าสู่ตัวปราสาท ถึงคิวของเวนิซแล้ว เขารับกระดาษมา หน้าแรกเป็นชื่อโรงเรียน เขาเปิดข้ามประวัติโรงเรียน กฎระเบียบ และหน้าต่างๆมาถึงหน้าสุดท้าย

ของใช้จำเป็น

1.เสื้อผ้าตามสายเรียน อย่างน้อย 2 ชุด

2.คทา

3.อาวุธ(ธนู ดาบ หรือมีดสั้น ตามแบบของโรงเรียน)

4.สัตว์เลี้ยงที่นำมาด้วย

5.เครื่องดนตรีประเภท ดีด สี เป่า คนละ 1 ชนิด

6.ม้า

7.อัญมณี

8.สร้อย

ของใช้จำเป็นทุกอย่างหาซื้อได้ที่เมือง เทรโซ (ตลาดก่อนเข้าเขตโรงเรียน)

เขายังจำตลาดนกกระจอกนั่นได้ มันเป็นสิ่งที่เขาเกลียดมาก เสียงโวยวาย 

นั่นไมใช่ปัญหาเพียงอย่างเดียว คนคุมประตูป้อมบอกว่า ให้ไปรวมตัวกันที่ หอประชุม เดรวิช แล้วห้องประชุมนั่นอยู่ไหนล่ะ เวนิซ เดินดูป้ายไปเรื่อยๆ เขาคงไม่คิดพึ่ง คนที่เพิ่งทะเลาะด้วยหรอก พวกเขาเดินมาหยุดอยู่หน้าทางเข้าปราสาทสีเงิน ปราสาทสีบริสุทธิ์ไม่มีรอยเปื้อนให้เห็นเลยสักนิด เขารู้ว่ามันต้องใช้เวทย์มนต์ในการปัดกวาดแน่นอน ก็ใครจะมาทำความสะอาดปราสาทหลังใหญ่ได้เนี้ยบขนาดนี้

พวกเขาเดินขึ้นบันไดไปหยุดอยู่ที่ชั้น 2 มีป้ายชี้ทางเขียนว่า ห้องประชุมเดรวิช เวนิซคิดไม่ผิด เขาไม่จำเป็นต้องพึ่งหนุ่มตาโต

ในห้องประชุมกว้างใหญ่มีนักเรียนไม่ถึงครึ่งห้อง กะด้วยสายตาไม่เกินร้อยคน เป็นจำนวนที่น้อยมากเมื่อเทียบกับตอนมีคนมาสมัคร มันยากขนาดนั้นเลยหรอ? แล้วทำไมเขาสอบผ่านได้ ก็แค่เสกมะนาวลูกเดียว เวนิซเดินเข้าไปนั่งที่เก้าอี้แถวหลัง ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เขาคิด อาจารย์มาแนะนำตัว เขาไม่ได้ตั้งใจฟังอาจารย์พูดเลย เอาแต่คิดว่าจะซื้ออะไรยังไง

ตอนนี้เวนิซกำลังนั่งหาว เอามืดปิดปาก ความรู้สึกเสียวสันหลังวาบเกิดขึ้นชั่วครู่ เขารู้สึกว่ามีใครบางคนบนเวทีกำลังจ้องมองเขาอยู่ เขาหยุดหาวหันไปมอง เขาคงคิดไปเองไม่มีเห็นจะมีใครมองเลย จะมีก็แต่ชายวัยกลางคนผมขาวกำลังเดินขึ้นไปบนเวที