ลำดับตอนที่ #2 : :+:Chapter 1:+:

บทที่ 1 เสียงโวยวาย และหมอกควัน

            “วาเนล เจ้าอยู่ไหน” เด็กหนุ่มผมสีเงินกำลังร้องเรียกใครบางคน ที่ชื่อว่าวาเนล นัยน์ตาสีน้ำเงินกำลังกวาดไปมาหาใครบางคนอยู่ “ข้าอยู่นี่ เฟรทิส อย่าตะโกนน่า เจ้าก็รู้ข้าไม่ชอบ แล้วข้าขอร้องอย่าเรียกข้าอย่างนั้น” เด็กหนุ่มหน้าหวานเหมือนผู้หญิงเดินเข้ามาหาคนที่ตะโกนเมื่อครู่ ด้วยแววตาดุเล็กน้อย นัยน์ตาสีเขียว กับผมยาวสีครีมยิ่งส่งให้หนุ่มหน้าหวานดูเหมือนผู้หญิงเข้าไปใหญ่ “แล้วเจ้าจะให้ข้าเรียกว่าอะไรดี ข้าไม่เข้าใจจริงๆว่าเจ้าจะทำแบบนี้อีกทำไม” เด็กหนุ่มนัยน์ตาน้ำเงินถาม

“เรียกข้าว่า เวนิซ สิ เวนิซ คาเซนดร้า แห่งกาเลีย” หนุ่มหน้าหวานตอบ “กาเลียแน่หรอ เจ้าแน่ใจนะ?” เฟรทิสพูดด้วยสายตาไม่อยากเชื่อว่าเจ้าจะกล้า “แน่ใจสิ แล้วเจ้า

หล่ะ เฟรทิส เทเรนัส แห่ง วีเชียส จริงๆหรอ” คนที่ถูกมองว่าไม่น่าจะกล้า ย้อนถามด้วยสีหน้าติดตลก “เอาเถอะ ข้าไม่ว่า แล้วแต่เจ้า เจ้าคิดเอง ข้าคงไม่ต้องช่วยเจ้าแล้ว” คนถูกย้อนพูดด้วยเสียงนุ่ม ที่ใครได้ฟังเป็นต้องเคลิ้ม เว้นแต่หนุ่มหน้าหวานที่เล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก

เสียงเอะอะโวยวาย ของผู้ที่ต้องการสมัครเข้าโรงเรียนเวทย์มนต์เวลเทียร์ ยังคงดำเนินต่อไปโดยไม่มีทีท่าว่าจะหยุดมันเป็นสิ่งที่หนุ่มหน้าหวานเกลียดเป็นอย่างมาก แต่แถวที่เวนิซ กับ เฟรทิส ยืนอยู่ก็สั้นลงเรื่อยๆจนใกล้ถึงเฟรทิสแล้ว เด็กผู้หญิงผมเขียวคนหนึ่งเดินเข้าไปในทางเดินที่เป็นหิน มุ่งตรงสู่โต๊ะของหญิงสาวผมทองหน้าตายังไม่แก่ แต่ที่จริงอายุอานามคงเป็นร้อยแล้ว พวกพรายก็เป็นกันอย่างนี้แหละ ไม่เคยแก่ตาย จะตายก็เป็นการโดนฆ่า หรือไม่ก็เข้าพิธีเอลลูส (พิธีลาตายของพวกพราย)

ถึงคิวของเฟรทิสแล้ว เขาเดินอย่างเงียบๆเข้าไปหาหญิงสาวผมทองเขียนอะไรบางอย่างลงบนกระดาษ หันมามองเวนิซ แวบเดียวแล้วก็เดินเข้าไปในในประตูสีฟ้า

ถึงเขาแล้วเขายังลังเลระหว่างกาเลียกับวีเชียส การโกหกที่แนบเนียนก็ต้องมีความจริงกันบ้าง เขาเดินเข้าไป คิดอยู่แล้วว่าแผ่นกระดาษนี่ไว้กรอกประวัติแน่นอน

บรรทัดแรกเขาใส่ชื่อนามสกุลลงไป ช่องต่อมาอาวุธประจำตัว เขาใส่คำว่า Wind Kris (Krisมีดสั้นที่ใช้สำหรับปา) สัตว์เลี้ยง จริงๆแล้วเวซิสเลี้ยงหมาป่าไว้ตัวนึง เขาเก็บมันไว้ในสร้อยคอผลึกคริสตัล บรรทัดสุดท้ายสิ่งที่เขาหนักใจที่สุด...ถิ่นกำเนิด... เขาเหลือบมองบรรทัดบนของเฟรทิสเจ้านี่เขียนวีเชียส ก็ได้ๆ วีเชียสสก็ได้ ไม่รู้เจ้านั่นใช้กระแสจิตหรือเปล่า แค่พูดว่า กาเลียแน่หรอ เจ้าแน่ใจนะ? ก็ทำให้หนุ่มหน้าหวานเปลี่ยนใจเอาดื้อๆ ที่จริงแล้วในใบสมัครให้เขียนข้อมูลจริงๆลงไป เพราะมันจำเป็นในการแบ่งสายเรียน หากทางโรงเรียนจับได้ว่าโกหกโดนไล่ออกสถานเดียว

“วีเชียส ประตูน้ำเงินค่ะ” หญิงผมทองบอกกับเวนิซ เขาเดินเงียบเข้าไปในนั้น...

ทันทีที่เดินเข้าไปหมอกควันสีขาวหนาทึบก็เข้าปกคลุมทุกอาณาบริเวณ เค้ามองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากเงาสีดำลอยไปลอยมาแวบๆ เขาหยิบวินด์ ครีส ออกมาจากปลอกสีดำ ที่ติดอยู่บนเข็มขัดหนัง คมดาบสีเงินแวววาวส่องประกาย เขาพึมพำบางอย่าง อักขระภาษาเอล์ฟโบราณ เปล่งแสงสีฟ้าทำให้การมองเห็นเริ่มดีขึ้น เขามองเห็นตัวเอง ยืนยู่บนพื้นกระจกใส แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรมาก เพราะยังไง ก็มองไม่เห็นผู้ต้องสงสัยอยู่ดี

“เจ้าเป็นใคร บอกข้ามาซิ” เสียงๆหนึ่งดังก้อง “ข้าหรอ ข้าไม่บอกเจ้าหรอก นอกจากเจ้าจะบอกว่าเจ้าคือใคร หรือไม่ก็ออกมาคุยกันดีดี อย่าทำตัวแวบไปแวบมา น่ารำคาญ” นัยน์ตาสีเขียวออกแววรำคาญ กวาดมองไปทั่ว “เจ้าไม่ยอมคนดีนี่ สมแล้วที่เป็นธาตุลม”เสียงกังวานขึ้นอีกครั้งแต่ยังฟังดูใจเย็น “ข้าบอกให้ออกมาไง หรือเจ้าพูดเป็นอย่างเดียวฟังไม่รู้เรื่องหรอ” เวนิซยังคงยืนยันคำเดิม หึหึ เสียงประหลาดหัวเราะในลำคอ “ข้าเตือนแล้วนะ” เขายังคงยืนยัน “เจ้าดูไม่ออกจริงๆหรอว่า นี่คือการทดสอบเพื่อเข้าเรียน แค่เจ้าตอบว่าเจ้าคือใคร แล้วเสกสิ่งของที่เจ้านึกถึงเป็นอย่างแรกเมื่อพูดถึงสีเขียวก็แค่นั้น” นี่คือการทดสอบจริงหรือ? ใช่สิเขากำลังสมัครเข้าเรียน แต่เสียงนั่นมันไม่เหมือนทดสอบเลย แล้วแค่การทดสอบง่ายๆแค่นี้หรอที่จะสอบเข้าโรงเรียนเวลเทียร์ชื่อดัง ที่รุ่นพี่ต้องเดินคอตกออกมาหลายคน“ข้าคือผู้ใช้เวทย์ผู้หนึ่งในเอลโดลาส”เขาหลีกเลี่ยงที่จะบอกชื่อจริง เพราะเค้าไม่อยากขึ้นชื่อว่า เวนิซ คนหัวแข็งเถียงได้แม้แต่อาจารย์ที่ตนเองกำลังจะเป็นลูกสิทธิ์ เรื่องชื่อจบไปหนึ่ง แล้วเรื่องสิ่งของสีเขียวหล่ะ เราจะเอาอะไรดี เขาหลับตานิ่ง สิ่งที่ลืมตามาแล้วนึกได้เลยเค้าจะเอาอันนั้นแหละ

1     2     3     ลืมตา

รู้มั๊ยเขานึกถึงอะไร มันคงไม่แย่เท่าไหร่มั้ง มันคือมะนาวหล่ะ มะนาวก็มะนาว ตกก็ช่างมันโรงเรียนอื่นมีอีกตั้งเยอะ ไปสมัครที่อื่นก็ได้ เขาเสกมะนาวออกมาลูกหนึ่ง เสียงปริศนานั่นหัวเราะอย่างเอ็นดู เหอะ...มะนาวมันตลกตรงไหน “ข้าชอบความคิดเจ้า มันแปลกดี ข้าชอบคนที่คิดอะไรใหม่ๆมันเป็นแนวโน้มว่าจะนำสิ่งใหม่ๆมาสู่ดินแดนเรา ขอให้สนุกกับการเรียนโรงเรียนนี้นะ”เสียงปริศนาบอกด้วยน้ำเสียงปนหัวเราะ หมายความว่าเขาสอบผ่านหรอ เขาจะได้เรียนโรงเรียนเวทย์ที่ดีที่สุดในเอลโดลาส ต่อจากนี้เขาจะรักมะนาวให้มากขึ้นเพราะมันทำให้เขาผ่านการทดสอบ