เจ้าสายลม

เนื้อเรื่อง

สวัสดีครับ ผมเป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่งบนพื้นพิภพ ผมมันคนสองบุคลิก แต่ไม่เห็นมีด้านไหนน่ากลัวซักนิด เพราะมันอยู่หน้าจอ จะไปน่ากลัวได้ไง

เรื่องราววุ่น ๆ ชุลมุนรัก มันก็เกิดที่คอม ฯ แหละครับ วันนั้นผมจำได้แม่น ว่าผมเจอเธอในเกมชื่อดังเกมหนึ่ง ด้วยความที่ผมมนุษยสัมพันธ์ดี เลยทักเธอ แล้วเธอก็ตอบกลับมา ตั้งแต่นั้น ผมและเธอก็เจอกันเป็นประจำ แทบจะครบทุกวันเลยด้วยซ้ำ เจอกันตลอดวัน เจอจนแม่ว่าเลย.....

"ติดเกมจริง ๆ เลยลูกคนนี้"

"โธ่ แม่ค๊าบ ผมลูกคนเดียว พูดเหมือนมีหลายคนไปได้"

"นั่นแหนะ มาเถียง เดี๋ยวตีเลย"

"แม่จ๋า ผมไม่ได้ติดเกมนี่คับ ผมติดคน" ^.^

"คน ? อย่าขึ้นบ้านดึกนักแล้วกัน "

"ครับผม" ^ ^ ตะเบ๊ะรับคำอย่างดี แล้วหันไปกดเกมต่อ.....

แล้ววันหนึ่ง จุดเปลี่ยนของผมก็มาถึง เมื่อเธอต้องห่างผมไป เกือบเดือน.....

"นี่ ที่รัก ฉันจะไม่อยู่สักสองสามอาทิตย์นะจ้ะ" เธอบอกผมในวันนั้น จนมาถึงวันนี้ เธอเปลี่ยนไป

จากคำพูดแสนหวาน ที่เคยเปิดประตูหัวใจผมได้ ตอนนี้มันไม่มีอีกแล้ว คงเหลือแต่คำว่าคนแปลกหน้า ที่รู้จักล่ะมั้ง อย่างว่าล่ะครับ เวลาเปลี่ยนคนเปลี่ยน โทษใครได้

ในเมื่อรู้จักกันในเน็ต เรื่องราวทั้งหมดก็ไม่มีข้อมูลใด ๆ หลงเหลืออยู่ ในอินเตอร์เน็ต เซฟไม่ได้ซักหน่อย ทางเดียวคือจดจำมันไว้ ไม่ว่าจะดีหรือไม่ดี สุดท้ายคือความรู้สึกเท่านั้นที่ได้รู้

คงสงสัย ทำไมไม่ขอเบอร์หรือที่อยู่ ใช่มั้ยครับ!!! คำตอบ คือ ผมเป็นสายลมครับ ผมมีหน้าที่เดียวคือ มอบความรู้สึกดี ๆ แล้วจากไป เธอคงเบื่อ ที่ต้องอยู่กับตัวอะไรซักอย่างที่ไม่ตัวตน มีเพียงความรู้สึกที่ส่งผ่านมาให้รับรู้ พอหมดวัน...ก็จากไป

สายลม เจ้าเวหา พัดไปได้ทุก ๆ ที่ รู้สึกได้แต่กลับไม่มีตัวตน กฎเหล็ก คือ ห้ามอยู่กับใครนาน ๆ จงอย่าผูกพันกับใคร แม้จะถูกใจมากก็ตามที มีความรู้สึกได้ แต่จงอย่าแสดงออก หน้ากากรอยยิ้มคือสิ่งที่ต้องใส่เอาไว้ และห้ามถอดแม้ เวลาที่เศร้าสุดใจ จงยอมรับการตัดสินใจ ที่จะเป็นสายลม

ผมทำผิดกฎ ผมไปผูกพันกับคน ๆ หนึ่ง ผมถอดหน้ากากทิ้งไป ผมอยากเลิกเป็นสายลม เมื่อผมผิดกฎ เรื่องวุ่นวายก็ตามมา เป็นไงล่ะ แต่ผมยอมรับการเป็นสายลมไปแล้ว มันเลิกไม่ได้

ขอโทษครับ ผมอยากบอกว่ารักคุณเหลือเกิน แต่ผมไม่อาจจะรักได้ ผมอยากจะโทรหาเธอ แต่ผมก็ทำไม่ได้ จนวันนี้ ผมรู้แล้วว่าผมเสียหัวใจ อย่างไม่มีทางได้คืน ผมไม่น่าไปผูกพันธ์เลย ทั้งๆที่รู้ว่าเธอ มีคนอื่นมาล้อมหน้าล้อมหลัง คอยเอาใจเสมอ ทำไมเอาหัวใจไปผูกพัน แล้วต้องมานั่งคิดด้วย มองดูตัวเองทีไร เกลียดจับใจทุกที มันไม่อาจจะบอกรักใครได้ มันไม่อาจจะขอเบอร์โทรได้ มันไม่ได้อะไรทั้งนั้น เพราะ มัน คือสายลม

สายลมอย่างผมมีหัวใจนะครับ เพียงแต่มันแค่เต้นไปวัน ๆ ไม่ให้ตายเท่านั้น ความรู้สึกของผมฝากไว้ที่ขอบฟ้า ตรงที่ท้องฟ้าและสายลมอยู่ใกล้กันที่สุด

สายลมเลือกเก็บดวงใจไว้กับท้องฟ้า เพราะท้องฟ้าไม่เคยห่างสายลม แม้สายลมจะพัดไปที่แห่งใดก็ตาม พัดเร็วหรือพัดช้า สายลมก็ยังพัดใต้ท้องฟ้าเสมอ

แปลกใจยิ่งนัก...สายลมไม่มีความรู้สึก เหตุใดถึง'ห่วง'

สายลมใส่หน้ากาก...ทำไมรู้สึก'อาย'

สายลมไม่เคยผูกพัน...ทำไมถึงรู้สึก'รัก'

สายลมไม่มีหัวใจ...ทำไมถึงมีความรู้สึก'หัวใจเต้น'ได้

เพราะเธอ คือ ท้องฟ้ากว้างของสายลมใช่หรือเปล่า

ขอบคุณนะที่สอนให้สายลมรักและอกหักเป็น

ขอบคุณ...

ขอโทษ...

และ ลาก่อน...

จาก...หัวใจสายลม...

ฮึ !  แต่ผมเป็นสายลมที่ดื้อซะด้วย   ไม่ว่าผมจะต้องเจ็บแค่ไหน ผมไม่จำหรอกครับ ผมยังคงรักคุณ รักคุณเสมอ  ผมขอแค่ได้รักคุณห่าง ๆ แบบนี้ตลอดกาลนะครับ 

ถ้าหากคุณนั่งอยู่ในวันที่มีท้องฟ้าโปร่ง ลมเย็นสบาย คุณอาจจะได้ยินเสียงกระซิบลอยมาตามลม ไม่ต้องตกใจนะครับ เพราะมันเป็นเสียงกระซิบของสายลมที่พร่ำบอกว่า'รัก'เธอมากมายขนาดไหนนั่นเอง....