เชสเชียร์กับคำอธิษฐานของอลิซ่า

ข้อมูลเบื้องต้น

 เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นเรื่องแรกที่เขียน ยังไงก็ช่วยให้คำแนะนำด้วยนะครับ

เพื่อนำไปปรับปรุงเรื่องยาวของผม

ปล.ตรงที่ขีดเส้นใต้ คือ คำที่กำหนดให้ในการแต่งเรื่องสั้นรอบที่สอง
ของสถาบันฝึกเขียนนิยาย

เนื้อเรื่อง

            กริ๊ง...กริ๊ง

                เสียงนาฬิกาปลุกสีม่วงสวยดังขึ้นจากตรงหัวเตียง เป็นสัญญาณว่านี่เป็นเวลารุ่งเช้าแล้ว

                “ง่วงจังเลย...ไม่ตื่นได้ไหมนะ” ร่างแบบบางบนเตียงร้องคราง ในที่สุดวันปิดเทอมฤดูร้อนก็ผ่านไปแล้ว เธอไม่อยากให้มันผ่านไปเร็วอย่างนี้จริงๆ

                ก๊อกๆๆ

                เสียงเคาะประตูไม้ดังขึ้นตามมารยาท ตามด้วยเสียงเรียกจากอีกด้านของประตูนั่น

                “อลิซ่า ตื่นได้แล้วลูก อาหารเช้าพร้อมแล้วนะ” เสียงแม่เรียกมาจากด้านนอก เธอทำอย่างนี้ทุกเช้าจนเป็นกิจวัตร

                “ค่ะแม่...” เด็กสาวนามอลิซ่าร้องรับ แต่เธอก็ยังนอนขดอยู่บนเตียงไม่ลุกขึ้นม้เสียที

                “ค่ะแม่...แล้วทำไมไม่ลุกล่ะ” หญิงวัยกลางคน ผู้มีศักดิ์เป็นแม่ของเด็กสาวเปิดประตูเข้ามา เดินข้ามตุ๊กตาแมวคละสีที่มีขนาดแตกต่างกันไป ที่วางไม่เป็นระเบียบอยู่ตามพื้น เธอลุกไปดึงผ้าห่มของอลิซ่าออก ทำให้พบร่างบางในชุดนอนสีฟ้าอ่อนนอนขดไร้ปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น

                “...”

                “ตื่นได้แล้วลูก” แม่เขย่าแขนของเด็กสาวเบา

                “ขออีกนิดนะคะ” ปากงามได้รูปของเด็กสาวร้องขอเบาๆ

                “งั้นวันนี้ไม่ต้องทานข้าวเช้าก็แล้วกัน แม่เสียดายสเต็กเนื้อที่ซื้อมาเพราะอลิซ่าบ่นว่าอยากกินจริงๆ” แม่กล่าวเบาข้างใบหูของอลิซ่า

                พรึบ

                ร่างบางพุ่งพรวดขึ้นทันใดเมื่อไดยินประโยคนั้น

                “ทำไมไม่บอกก่อนละคะ” อลิซ่าเบ้ปาก กระโดดหมุนตัวกลางอากาศลงจากเตียงวิ่งออกจากห้องไป

                “เดี๋ยวก็หกล้มหรอกลูก” แม่ร้องเตือน มุมปากเผยรอยยิ้มบางๆ เมื่อเห็นลูกสาวเพียงคนเดียวดูกระตือรือร้นในวันแรกของการไปโรงเรียน

                โครม

                เป็นจริงดังปากว่า อลิซ่าไปลื่นล้มเพราะสะดุดตรงพื้นต่างระดับตรงหน้าห้องครัวหลังจากที่แม่เอ่ยได้ไม่นานนัก

“ไปแล้วนะคะ” อลิซ่ากล่าวกับแม่ ก่อนจะเปิดประตูออกจากบ้าน

                เธอเข็นจักรยานออกไปหน้าบ้าน แล้วถีบมันออกไปตามถนนที่ทอดยาวออกไปเรื่อยๆ โรงเรียนเอกชนที่เธอกำลังศึกษาอยู่นั้น อยู่ห่างจากบ้านของเธอแค่ไม่กี่แยก ตามทางจะพบร้านอาหาร ร้านขนมหวาน และร้านตุ๊กตาน่ารักที่ยังไม่เปิดตั้งเรียงราย

                “ถึงแล้วๆ” อลิซ่าเลี้ยวจักรยานเข้าไปในโรงเรียนใหญ่ ในตอนนี้มีนักเรียนและอาจารย์มากันไม่มากนัก เนื่องจากตอนนี้เป็นเวลาที่เช้าพอสมควร

                เด็กสาวจอดจักรยานไว้ที่ๆ จอดของมัน เดินขึ้นบันไดที่มีนักเรียนยืนคุยกันเป็นจุดๆ เธอไปถึงชั้นสี่ เลี้ยวเข้าห้องทางขวาตรงมุมบันไดพอดี เธอวางกระเป๋าที่โต๊ะของตนที่ได้จองไว้ในวันประชุมผู้ปกครอง ในตอนนี้ดูจากสภาพห้องรู้สึกว่าจะยังไม่มีใครมาเลย

                “หืม...” อลิซ่าทอดมองนาฬิกาข้อมือ พบว่าเง็มนาฬิกามันเดินเร็วเหลือเกิน ไม่นานก็เกือบถึงเวลาสำคัญแล้ว “ต้องรีบแล้ว!! ”

                ร่างบางวิ่งลงบันได ออกวิ่งไปทางหลังตึกเรียน เส้นผมยาวสีทองที่ถูกดัดเป็นลอนรวบไว้อย่างดีที่ด้านหลัง ปลิวไปตามแรงของลมที่เข้ามาปะทะ ด้านหน้าของเธอคือ สวนหย่อมเล็กๆในโรงเรียนที่ติดอยู่กับประตูหลังพอดี

                โดยส่วนมากจะไม่มีใครเข้ามาทางประตูนี้หรอก เผลอๆ อาจมีบางคนคิดว่าประตูนี้ถูกปิดตายไปเสียแล้วด้วยซ้ำ

                อลิซ่าเดินไปที่หลังต้นไม่เก่าแก่ประจำโรงเรียน เธอชะโงกหน้าออกไปที่ประตูเล็ก ก่อนจะมองดูนาฬิกาอีกครั้ง

                5...4...3...2...1 มาแล้ว

                ทุกวัน เวลา 6.45 น. ประตูเล็กของประตูหลังจะถูกเปิดออก

                เขาคือ เด็กหนุ่มรุ่นพี่ของอลิซ่า เนื่องจากบ้านของเขาอยู่ข้างหลังโรงเรียน จึงเข้ามาทางประตูหลังเวลานี้เสมอ อลิซ่ามาพบเขาเข้าโดยบังเอิญ

                ในวันนั้นเธอไม่มีอะไรทำก็เลยไปนั่งเล่นที่ส่วนหย่อมแห่งนี้ อยู่ๆ ก็ได้ยินเสียงประตูเปิด เธอวิ่งไปชะโงกหน้าจากต้นไม้ต้นเดิม เบื้องหน้าคือ ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีดำมันปัดข้างไว้เรียบร้อย มันตัดกับใบหน้าขาวผ่องของเขามากจนดูเด่นสะดุดตา นัยน์ตาสีน้ำทะเลถูกซ่อนไว้ใต้แว่นสายตากรอบดำดูมีภูมิ

                อลิซ่าทำแบบนี้ทุกวัน เธอตกหลุมรักชายคนนี้ตั้งแต่แรกพบ ถึงขนาดตามไปอยู่ที่ชมรมบรรณารักษ์ด้วยกัน แต่แปลกที่คนทั้งสองไม่เคยได้พูดคุยกันเลย อาจเป็นเพราะอลิซ่าไม่กล้าพอ หรือเพราะเขาไม่เคยสังเกตเห็นเธอกันแน่นะ...

                เธอมองจนแผ่นหลังของชายคนนั้นลับสายตาไป จึงได้เดินออกมา

                “ใครก็ได้ ช่วยทำให้ฉันสมหวังที” อลิซ่าร้องออกมา หลังพิงต้นไม้

                พรึบๆ

                อยู่ๆ ก็เกิดลมพัดแรง ใบไม้ปลิวไปตามแรงลม เว้นแต่ลำต้นที่ตั้งตระง่านอย่างมั่นคง

                โป๊ก

                “อะ!” อลิซ่าเอามือกุมหัว เมื่อครู่เหมือนมีของแข็งตกลงมากระทบกับศีรษะเธอ “...” เธอก้มลงมองสิ่งที่อยู่บนพื้น มันคือไข่ของอะไรสักอย่าง ฟองมันใหญ่เกือบเท่ามือเธอเลยทีเดียว “ตกลงมาเหรอ ไม่ยักแตกแหะ” เด็กสาวเกิดอาการสนอกสนใจขึ้นมา เธอเก็บมันใส่กระเป๋าแล้วนำมันติดตัวไปด้วย

                พักเที่ยง

                อลิซ่านั่งพิจารณาไข่ที่เก็บมาอยู่บนโต๊ะของเธอหลังจากทานอาหารกลางวันขึ้นมา

                “อลิซ ไข่อะไรน่ะ” เพื่อนสาวของเธอที่เพิ่งขึ้นมาเอ่ยถาม วางเค้กไอศกรีมของเธอไว้บนโต๊ะและเดินมาหา

                “ฉันเก็บมาได้น่ะ” อลิซ่าตอบตามตรง “ฉันคิดว่ามันอาจจะทำตามคำขอของฉันได้” เธอกล่าวอย่างมีหวัง

                “คำขอ! เรื่องอะไร” เพื่อนสาวร้องถามขึ้นทันที อลิซ่าไม่เคยเล่าเรื่องของรุ่นพี่คนนั้นให้เพื่อนเธอฟัง

                “ก็เรื่องความรักน่ะ” เด็กสาวบอก อย่างเขินอายเอี้ยวตัวไปมา

                “ใคร!” เพื่อนสาวคนนั้นยังคงซักต่อไป

                “ไม่บอก” อลิซ่าอมยิ้ม เมื่อนึกถึงใบหน้าของรุ่นพี่คนนั้น

                “โถ่! ใจร้าย” เพื่อนเธอทำหน้าบูด กลับไปทานเค้กของเธอ

                “เพี้ยง! ขอให้ฉันสมหวังด้วยเถอะ” อลิซ่าอธิษฐาน เธอวางไข่นั่นไว้บนพรมปักหมุด ก่อนที่เธอจะลุกขึ้น แล้วล้มลงบนเตียง ในใจอยากให้คำอธิษฐานเป็นจริงอย่างยิ่ง

                อย่างน้อยก็ขอแค่ได้คุยด้วยก็ยังดี…

                กริ๊ง…กริ๊ง…

                เสียงนาฬิกาปลุกดังขึ้นเช่นเคย วันนี้อลิซ่าสมารถลุกขึ้นได้โดยไม่ต้องให้แม่ปลุก

                “วันนี้ ต้องโชคดีแน่ๆ” เด็กสาวบิดตัวสองสามครั้ง เธอเดินไปที่โต๊ะเขียนหนังสือ เพื่อหยิบไข่เข้ากระเป๋า แต่…ไม่มี!

                ในตอนนี้ สิ่งที่อยู่บนโต๊ะมีเพียงหนึ่งเดียวคือ ลูกแมว!

                “ฉันมีตุ๊กตาแบบนี้ด้วยเหรอ…” อลิซ่าใช้นิ้วจิ้มๆ ไปที่ลูกแมวตัวนั้น งนมันเหมือนของจริงมากๆ

                งับ

                ก็ของจริงนะสิ

                “ว้าย! เจ็บนะ” อลิซ่าชักนิใกลับทันทีเมื่อถูกปากเล็กๆ งับเข้า

                “อย่าทำสำออยน่า” แมวตัวนั้นว่า

                “ก็มันเจ็บจริงๆนะ” อลิซ่าเถียง

                “…”

                “…”

                “พูดได้!!” อลิซ่าร้องลั่น เมื่อกี้เธอเถียงแมวจริงๆ เหรอ “ฉันฝันไปแน่ๆ ฝันไป…” อลิซ่าหลับตาลูบแก้มตบแก้มตัวเองไปมา

                “ให้ช่วยไหม”

                “เอาสิ”

                ฟึบ

                แมวน้อยกระโดดตบใบหน้าขาวของอลิซ่าด้วยเล็บยาวทันที

                “…”

                และอลิซ่าก็รู้ว่าตนไม่ได้ฝันไป…แถมได้รอยข่วนที่หน้าไว้ประดับอีกด้วย

                “เอาล่ะๆๆ บอกหน่อย นายมันตัวอะไร” อลิซ่ารวบรวมสติของตนกลับมา เอ่ยถามแมวน้อยในมือ ถ้าใครมาเห็นคงคิดว่าเธอบ้าไปแล้วแน่ๆ

                ในตอนนี้เธออยู่ในสวนหย่อมของโรงเรียนแล้ว และยังเช้าอยู่เลย

                “ฉันก็มาช่วยให้เธอสมปรารถนาไงล่ะ” แมวน้อยว่า อย่างไม่สนใจอะไรนัก

                “จริงเหรอ!” อลิซ่าตื่นเต้นจนเผลอบีบร่างของแมวน้อยแน่น

                “เจ็บนะ!”

                ฟึบ

                แมวน้อยไม่ว่าเปล่า มันข่วนไปที่ใบหน้าของเธออีกแผล

                “เจ้าบ้า!” อลิซ่าแบบแมวน้อยแน่นกว่าเดิมด้วยความแค้น

                “อ้ากกกกก!!”

                “…” อลิซ่าค่อยๆ เบามือลง สงบสติอารมณ์ลง “แล้วชื่อล่ะ…”

                “ไม่มี” แมวน้อยตอบแบปัดๆ

                “งั้นฉันตั้งให้นะ” อลิซ่าทำท่าคิด

                “ไม่ต้องการ”

                บีบ

                “อ้ากกกกก!!”

                “เอาเป็น เชสเชียร์ มั้ย” อลิซ่ายิ้มกว้าง

                “ไม่…”

                บีบ

                “ดีเยี่ยม สุดยอดเลย!” แมวน้อยรีบร้องขึ้นทันที ก่อนที่กระดูกทั้งร่างจะแหลกเสียหมด

                “เป็นอันตกลงนะ” อลิซ่าจับแมวน้อยมาลูบๆ กับใบหน้าตน

                “มาแล้ว” เชสเชียร์ร้องเตือน เมื่อเป้าหมายมาถึง

                “ไหนๆ” อลิซ่าร้องหา เธอวิ่งไปมองจากมุมเดิม

                “ยัยบ๊อง! มองอยู่แบบนี้มันก็ไม่ได้เรื่องนะสิ” เชสเชียร์ต่อว่า

                “ก็…”

                “ไม่มีก็!”

                “แต่…”

                “เข้าไปประดาบกันซึ้งๆ หน้าไปเลย!” แมวน้อยว่าต่อ

                “ก็เค้าอายน้า” อลิซ่าเถียงต่อ เบนหน้าไปทางอื่น

                “งั้นก็ไม่ต้องแล้ว” เชสเชียร์เบนหน้าไปอีกทาง

                “ทำไมล่ะ!” อลิซ่าสะบัดหน้ากลับมาทันที

                “ก็เขาไปนู้นแล้ว” เชสเชียร์ว่า เหล่ไปที่แผ่นหลังของเป้าหมายที่หายรับไป

                “ไม่จริงน่า...” เด็กสาวแทบจะหลั่งน้ำตา

                หลังเลิกเรียน

                เวรบรรณารักษ์ของอลิซ่า

                “นั่นไง เขาอยู่ตรงนั้นน่ะ” อลิซ่าชี้ไปทางมุมๆ หนึ่ง รุ่นพี่ชายคนนั้นกำลังไล่ไปตามสันหนังสือ หาเล่มที่ตนต้องการ รอบๆ ยังมีอีกหลายสายตาที่จับจ้องไปที่เขา

                “งั้นมัวทำอะไรอยู่เล่า” เชสเชียร์เร่ง

                “ก็จะให้ทำอะไรล่ะ” อลิซ่าหันมาของคำปรึกษา ในมือเธอยังมีหนังสือที่ยังไม่เอาไปเก็บเข้าที่อีกมาก

                “ก็อย่างนี้ไง!” แมวน้อยกระโดดหมุนตัวกลางอากาศ ฟาดขาเล็กๆ ไปที่ท้ายทอยของเด็กสาวที่ไม่ทันตั้งตัว

                “กรี๊ด!!” อลิซ่าล้มไปตามแรงมหาศาล (ที่ไม่น่าเชื่อ) นั้น ทำให้หนังสือที่หอบมากระจายต่อหน้ารุ่นพี่คนนั้น

                “เด็กคนนั้นใครกันน่ะ”

                “ทำน่าขายหน้ามากเลย”

                “โดยเฉพาะต่อหน้ารุ่นพี่เขาด้วยสิ”

                (เสียงซุบซิบจากสายตารอบข้าง)

                “เป็นอะไรหรือเปล่า” รุ่นพี่คนนั้นก้มลงถาม นั่นเป็นเหตุการณ์ณืที่ไม่ทันคิดของทุกคน

                “ขอโทษค่ะ! ฉันจะรีบเก็บนะคะ” อลิซ่าทำท่าทางลนลาน วันนี้เธอได้มาหลายแผลจนจะหมดสวยอยู่แล้ว ยังมาทำขายหน้าต่อหน้ารุ่นพี่อีก

                “หืม...” รุ่นพี่คนนั้นหยิบหนังสือเล่มหนึ่งที่อยู่ในกองที่อลิซ่าจะเอาไปเก็บขึ้นมา แล้วรอยยิ้มของเขาก็ผุดขึ้น “เจอแล้ว”

                “อะ...อะไรคะ” อลิซ่าเงยหน้าขึ้นถาม

                “ขอบคุณนะ ฉันเจอเล่มนี้เพราะเธอแท้ๆ เลย” เขาส่งยิ้มให้เด็กสาว สายตารอบข้างพุ่งตรงมาที่จุดนั้นอย่างพร้อมเพรียง สายตาที่เต็มไปด้วยความอิจฉา บางคนทำท่าทางหึงหวงแม้ว่าคนๆ นั้นไม่ใช่ของตน

                “มันเป็นเรื่องยังไงหรือคะ” อลิซ่าถือโอกาสเอ่ยถาม เพื่อชวนคุยเสียเลย

                “ก็เป็นนวนิยาย ประเภท สืบสวนน่ะ ฉันชอบคนเขียนมากเลย เพราะตอนสุดท้ายจะจบแบบหักมุมทุกทีเลย” รุ่นพี่เอ่ยอธิบายระหว่างช่วยอลิซ่าจัดหนังสือให้เข้าที่ของตน

                “ดีจังเลยนะคะ”

                “นี่ จะอ่านหมดนี่เลยเหรอ” เชสเชียร์มองมาที่กองหนังสือนวนิยายที่เขียนโดย นักเขียนคนโปรดของ

รุ่นพี่คนนั้น

                “มันแน่นอนอยู่อยู่แล้ว” อลิซ่าว่า หยิบมาเล่มหนึ่งแล้วเอามานอนอ่าน

                “พยายามเข้าก็แล้วกัน” เชสเชียร์ให้กำลังใจ

                แล้ววันนั้นเด็กสาวก็หลับคาหนังสือที่ยังอ่านไปได้แค่ไม่กี่หน้า

                “หาว...วันนี้ต้องสู้ต่อไปแล้ว” อลิซ่าเปิดปากหาวหวอดๆ บิดตัวไปมา

                “วันนี้ก็สู้ต่อไปนะ” เชศเชียร์ลืมตาขึ้นข้างหนึ่ง มองดูสภาพของเด็กสาวยามตื่นนอน

                “นี่ เธอมาช่วยฉันจริงๆ เหรอ” อลิซ่าก้มลงถาม

                “ทำไมล่ะ” เชสเชียร์ถามกลับ รู้สึกไม่ค่อยสบอารมณ์เสียเท่าไร

                “ก็นอกจากพูดได้แล้ว ก็ไม่มีอะไรพิเศษเลย แค่นี้มันทำประโยชน์อะไรได้เหรอ” อลิซ่าถามอย่างไม่แน่ใจในตัวของแมวเบื้องหน้า

                “...” แมวน้อยผุดยืนขึ้นทันที คำพูดของเด็กสาวนั้นแทงใจมันเหลือเกิน “งั้นวันนี้จัดการเองก็แล้วกัน” เชสเชียร์เดินเข้าไปใต้เตียง

                “เดี๋ยวสิ!” อลิซ่าเพิ่งรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไป พยายามรั้งแมวน้อยไว้ แต่ก็ไร้ประโยชน์

                “เฮ้อ...วันนี้ก็ไม่ได้เรื่องอะไรเลย” อลิซ่าเดินท้อแท้เข้ามาในห้องนอนตน มองไปรอบๆ “เชสเชียร์ ฉันขอโทษ” อลิซ่ากล่าวพลางสอดส่ายสายตาหา

                เงียบ

                “เชสเชียร์”

                ไม่มีการตอบรับ

                “อยู่ไหนน่ะ” เด็กสาวหาตามส่วนต่างๆในห้อง แต่ก็นึกขึ้นได้ว่าเมื่อเช้าแมวน้อยเดินเข้าไปใต้เตียง

                แต่...

                “!”

                ในใต้เตียงมีเพียงแค่ของสิ่งเดียว คือ ไข่ใบที่เธอเก็บมาเมื่อวันนั้น!

                “เชสเชียร์!!” อลิซ่าเอื้อมมือไปคว้าไข่นั่นมา เธอเรียกชื่อแมวน้อยซ้ำไปซ้ำมา แต่ก็ไม่เกิดปฏิกิริยาใดๆ ทั้งสิ้น “อะไรกัน...”

                ไปเสียแล้ว

                เร็วจัง

                ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย...

                ไม่สิ! อย่างน้อยก็ทำให้เธอได้คุยกับเขา

                “เชสเชียร์...ต่อไปนี้ฉันจะพยายามเอง” อลิซ่าเดินถือไข่ใบนั้นออกไป

                เธอเดินออกจากบ้าน ปั่นจักรยานมุ่งไปยังโรงเรียน เธอจอดจักรยานอย่างลวกๆ แล้วเดินไปที่สวนหย่อมหลังโรงเรียน ที่ๆเธอได้พบไข่ใบนี้

                “ฉันจะต้องทำให้ได้...” อลิซ่าวางไข่ใบนั้นลงบนพื้นดิน ตรงโคนต้นไม้ที่เธอได้พบมัน

                “เธอมาทำอะไรที่นี่น่ะ” เสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของเด็กสาว

                “รุ่นพี่!” อลิซ่าหันขวับไปมองรุ่นพี่ ทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ได้ “ไม่มีอะไรหรอกค่ะ” เธอยืนขึ้น

                “งั้นเหรอ แต่ดูเธอจะเหนื่อยมากเลยนะ” เขาสังเกตจากเหงื่อที่ผุดจากใบหน้าของเธอ

                “เอ่อ...คือว่า รุ่นพี่คะ”

                ฉันสัญญา สักวันต้องแต่งงานกับรุ่นพี่ให้ได้

                คอยมองฉันไว้ให้ดีนะเชสเชียร์

                ...วันต่อมา ไข่ใบนั้นก็หายไปอย่างลึกลับ ทุกอย่างดำเนินไปอย่างปกติ

            ยกเว้นเรื่องที่เด็กสาวไม่ต้องแอบมองชายที่ตนแอบชอบอีกแล้ว!

-[End]-