คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1(90%)
“กำจัดพอตเตอร์ให้ได้เพื่อจอมมาร!!”เสียงเกรียดกร้าวของบุคคลสวมหน้ากาก เสียงที่เหมือนจะเป็นหญิงที่อายุมากแล้ว เธอกำลังว่ากับเด็กหญิงผมทองที่นั่งคุกเข่ารับฟังคำสั่ง
ผู้เสพความตายหรือ?
เด็กหญิงผมทองฟังเงียบๆเธอฉลาดพอที่จะรู้ว่าไม่ควรพูดอะไรออกไปตอนนี้ เธอก้มหน้าลงน้อมรับคำสั่งอย่างเห็นได้ชัด
“เข้าใจไหม??”อีกฝ่ายถามเด็กหญิงที่ก้มหน้าอยู่ เด็กหญิงพยักหน้า ใบหน้าของเธอถูกปิดด้วยผ้าสีขาวทำให้มองไม่เห็นใบหน้าของเธอ
“ค่ะ...”เธอว่าเหมือนคนที่กล้ำกลืนฝืนทนทำในสิ่งที่ตนไม่คิดอยากจะทำ...
----------------------------------------------------------------------------------------
“อัล อัล!”เด็กสาวที่หน้าตาและมันสมองที่ได้มาจากแม่ว่ากับลูกพี่ลูกน้องของตน เธอเขย่าร่างของเด็กชายที่นอนหลับเพื่อให้เขาตื่น จะไม่ให้ทำยังไงในเมื่อ อัลบัส เซเวอรัส พอตเตอร์ คนนี้กำลังละเมอและใบหน้าของเขาเริ่มมีเหงื่อออก
“ร..โรส”อัลบัสว่าเขาค่อยๆลืมตาตื่นขึ้นมา เขาฝันร้ายฝันถึงพ่อของเขาจะมีอะไรเกิดขึ้น...
“เธอละเมอ ละเมอว่า ‘พ่อครับ..ไม่!..อย่าทำพ่อของผม’”โรสว่าประโยคนั้นออกไป อัลบัสแน่นิ่งไม่รู้จะพูดอะไรใบหน้าของเขาเริ่มมีกังวล “อย่าคิดมากเลยนะ”เธอว่าแล้วตบหลังของเขาให้คลายความคิดไม่ดีเมื่อครู่ออกไป
“ขอบคุณนะโรส”อัลบัสเอ่ยขอบคุณลูกพี่ลูกน้องที่เหมือนเพื่อนคนหนึ่งคนนี้
----------------------------------------------------------------------------------------
“เด็กปีหนึ่งมารวมกันทางนี้ อย่าไปรวมกับปีอื่น!”รูเบอัส แฮกริดที่พ่อเคยเล่าให้อัลบัสฟังกำลังเรียกให้เหล่าเด็กปีหนึ่งไปรวมกันยังที่ๆหนึ่งที่จัดเตรียมไว้ให้ “ค่อยๆขึ้นเรือล่ะ เรือลำละ4คนนะ”แฮกริดว่ากับเหล่านักเรียนปี 1
“แฮกริด สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ”อัลบัสและโรสเข้าไปทักทายแฮกริด
“หวัดดีนะ เธอคงจะเป็นอัลบัสกับโรสสินะ”แฮกริดถามกลับ “หน้าตาพวกเธอนี้ได้พ่อแม่มาไม่มีผิดเพี้ยน”แฮกริดมองหน้าตาของทั้งคู่และพูดออกมา
“พ่อฝากความคิดถึงคุณมาให้ครับ”อัลบัสว่ากลับ
“ขอบใจมาก พ่อเธอยังไม่เคยเปลี่ยนเลยในสายตาของฉัน เอ้า! รีบขึ้นเรือได้แล้ว”แฮกริดหยุดพูดและบอกให้อัลบัสและโรสขึ้นเรือ
“แล้วเจอกันครับ!”อัลบัสว่าก่อนจะค่อยๆขึ้นเรือที่โรสขึ้นไปก่อนแล้ว
“รอฉันด้วย!”เสียงเรียกดังขึ้นมา อัลบัส แฮกริดและโรสหันมองตาม “แฮกๆ”เขาถอนหายใจด้วยความเหนื่อยหลังจากวิ่งมา ใบหน้าแหลมเสี้ยม กับเรือนผมสีทอง สกอร์เปียส ไฮเปอร์เรียน มัลฟอย นั้นเอง
“ขึ้นมาเลย”อัลบัสว่าสกอร์เปียสค่อยๆเดินขึ้นมาบนเรือ เด็กหญิงผมทองที่อัลบัสพึ่งสังเกตุเห็นกำลังยืนอยู่ข้างหลังแฮกริด “เธอก็ขึ้นมาด้วยสิ”
“ขอบคุณ”เธอว่าสั้นๆแต่ได้ใจความที่ดีก่อนจะค่อยๆเดินขึ้นเรือมาอีกคน
“เธอชื่ออะไรเหรอ? ฉัน..”
“โรส วีสลีย์ แล้วนายคือ อัลบัส พอตเตอร์ และก็ สกอร์เปียส มัลฟอย”เธอขัดเมื่อโรสจะพูดชื่อตัวเอง “ฉันชาร์ล็อต เอสเธอร์”เธอว่าชื่อของเธอกลับ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะ..ชาร์”
“เอสเธอร์กรุณาเรียกฉันอย่างงั้นคุณพอตเตอร์ ฉันไม่ชอบให้ใครเรียกชื่อจริง”ชาร์ล็อตว่ากลับ “และก็ยินดีที่ได้รู้จัก”เธอว่ากลับพลางยื่นมือไปจับมือของอัลบัสเป็นการทักทาย
----------------------------------------------------------------------------------------
ในห้องโถงที่ถูกตกแต่งประดับประดาอย่างสวยงาม อัลบัสมองไปรอบๆห้อง มองไปยังโต๊ะบ้านก-ริฟฟินดอร์ที่เจมส์กำลังนั่งอยู่เขาไม่พูดอะไรเพียงแต่ส่งสายตามาประมาณว่า นายอยู่สลิธีรินแน่!
ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่เขาไม่พึงปรารถนามากที่สุด!
“เอาล่ะเมื่อฉันเรียกชื่อใครขอให้ก้าวมาหาฉัน”เนวิลล์ ลองบัตท่อมเพื่อนของพ่อเขาว่า เขาเป็นศา-สตรจารย์สอนวิชาสมุนไพรศาสตร์ของฮอกวอตส์แทนศาสตรจารย์ที่ได้ขึ้นเป็นอาจารย์ใหญ่แทน
“กลาซเลซ,โครนอส”เด็กชายสวมแหวนตาหนา ผมสีดำดูยุ่งๆเดินออกไป หมวกร้องว่า “เรเวนคลอ!” แล้วเขาก็ยื่นหมวกส่งคืนแด่ศาสตรจารย์เนวิลล์
“คาร์ล,โอลีฟ” “ฮัฟเฟิลพัฟ!”
“จินเนอร์,โจนส์” “สลิธีริน!”
“โซโล่,แอฟรอไดที” “เฌอนห์,โรเบิร์ต” “กริฟฟินดอร์!”
“โดโรลัส,คอร์นเนอร์” “ทิวส์,เวลส์” “ฮัฟเฟิลพัฟ!”
“บาร์เนอร์,ฟรานเชสก้า” “โปนส์,คอลแน็กซ์” “เรเวนคลอ!”
“พอตเตอร์,อัลบัส”
“ตาเธอแล้วอัล!”โรสว่าพลางทำมือเป็นกำลังใจให้ อัลบัสเดินออกไป
อืม...พอตเตอร์งั้นรึ งั้นก็.. “กริฟฟินดอร์!”อัลบัสรู้สึกโล่งอกทันทีเมื่อหมวกประกาศ
ความคิดเห็น