คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ผลการปะทะ(ผักกาดแอดแทกVsนอนหลับน้ำลายแตก)
"โอ้ย...."เสียงใสของหนุ่มน้อยวัย15ปีดังขึ้นเป็นระยะระยะหลังจากการ'ต่อสู้'เมื่อเช้า
"เบาๆหน่อยสิครับหัวคนน่ะครับไม่ใช่หัวหมา"ผมพูด
"แต่ถ้าอยากจะมีหัวให้เจ็บอยู่ละก๊กรุณาอยู่นิ่งๆด้วย"จิเซะกล่าวขึ้นเนิบๆ
"T Tครับพี่"
"หือ?แล้วนี่วาไม่ไปโรงเรียนเหรอ?"
"ไม่ไปได้ไหมอ่ะผมขี้เกรียจอ่ะ"
"^^++คิดว่ายังไงล่ะ"
"เอ่อ...จู่ๆก็รู้สึก็รู้สึกอยากไปเรียนขึ้นมาซะงั้นๆเลยผมไปก่อนน่ะครับ"วากล่าวด้วยน้ำเสียง
หวาดๆขณะเหลือบตามองนพี่ชายว่ายังอยู่ในโหมดเล่นด้วยได้อีกหรือเปล่า
คำตอบที่วาค้นพบได้อย่างรวดเร็วคือ'ขืนมึ-งอยู่ต่ออีกนิดล่ะก็แม้แต่ชีวีก็จะมิเหลือกลับ
บ้าน'T Tคิดแล้ว'อนาคต'วาช่างน่าสงสาร(หรือที่ยูริเรียกว่าสมเพชนั่นแหละ)
"ถ้างั้นผมไปก่อนน่ะครับพี่.."
"แอ๊ฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟฟ"
"T Tตบผมทำไมครับ"
"จะไปรึยังล่ะหรืออยากเป็นคู่ซ้อมมวยให้พี่ดี..."ผู้เป็นพี่ชายกล่าวพลางส่งสายตาชิ้งๆๆ
เหมือนหมาป่าพบเหยื่อ ความคิดหนึ่งพุ่งเข้ามาในโสตประสาทอีกครั้ง'งานนี้ระหว่างไป
โรงเรียนแล้วกลับมาหลับที่บ้านกับหลับไปชั่วนิทรนิรันดร'T Tผมยอมข้อแรกน่ะครับ
"ผมไปก่อนดีกว่าครับสวัสดีบ้ายบายลาก่อนครับพี่...."ผมพูดแล้วรีบพุ่งออกจากบ้านก่อ
นจะค้นพบทฤฎีความจริงในชีวิต'วาไม่รอดโดนเตะยันฝากระอักเลือดตายโดนเตะเต็มตรีน'
"เฮ้ออออ...เกือบไปแล้วไหมล่ะ"T Tวาเกือบรู้*ความจริงในชีวิตแล้วไหมล่ะ
พจนานุกรมคั้นหน้า
*ความจริงในชีวิตในที่นี้วาเอามาจากเนื้อเพลงๆหนึ่งคือชีวิตของคนทุกคนต้องมีความตายบางคนอาจคิดว่ายื้อไปได้อีกนานแต่สุดท้ายเขาก็จะค้นพบว่าความจริงสิ่งที่ไม่สามารถนีพ้นได้คือความตายมนุษย์และสัตว์โลกทุกตัวทุกตนต้องตาย...
ความคิดเห็น