ปราสาทมืดแห่งดาร์คแลนด์
ตอนที่ 38 : ป่ามืดมิด
ป่ามืดมิด
ไม่เคยมีใครกล้าเข้าไป
นอกเสียจากท่านผู้หญิงนัวร์
ป่ามืดมิด
ภารกิจ "แช่น้ำอาบแสงจันทรา"
เพื่อสัมผัสความน่าพิศวง และสิ่งลึกลับแห่งป่า
ในยามราตรีวิกาล เมื่อทุกที่ต่างเงียบสงบ
ภารกิจ "แช่น้ำอาบแสงจันทรา"
เพื่อสัมผัสความน่าพิศวง และสิ่งลึกลับแห่งป่า
ในยามราตรีวิกาล เมื่อทุกที่ต่างเงียบสงบ
ผู้คนต่างพากันหลับใหลไร้สิ้นสติ
จงแอบเข้ามาอาบน้ำในป่ามืดมิด เขตที่พำนักของท่านผู้หญิงนัวร์
จงแอบเข้ามาอาบน้ำในป่ามืดมิด เขตที่พำนักของท่านผู้หญิงนัวร์
และบอกเล่าเหตุการณ์ต่างๆ รวมถึงผลที่เกิดขึ้นตลอดการทำภารกิจนี้
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ข้าเดินเข้าไปในป่าอันมืดมิด ลมอันเยือกเย็นไม่ทำให้ข้าสะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด ทำไงได้ก็ข้าเป็นเพื่อนกับสายลม ข้าค่อยเดินลงไปแช่น้ำ ระหว่างที่แสงจันทร์สาดส่องต้องผิวข้า ข้ารู้สึกสงบอย่างประหลาดหรือเพราะข้ามีสัญชาติพระจันทร์เสี้ยวกันนะ ข้าแช่น้ำไปเรื่อยๆจนกระทั่งแสงจันทร์เริ่มอ่อนลง ข้าจึงขึ้นจากน้ำและเดินทางกลับหอพักฟินิกซ์ ในวันนั้นข้ารู้สึกสงบและมีพลังเต็มเปี่ยม ขอบคุณสายน้ำที่อาบแสงจันทราที่ทำให้ข้าได้รับพลังอันสงบเสงี่ยม
ข้าเดินเข้าไปในป่าอันมืดมิด ลมอันเยือกเย็นไม่ทำให้ข้าสะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด ทำไงได้ก็ข้าเป็นเพื่อนกับสายลม ข้าค่อยเดินลงไปแช่น้ำ ระหว่างที่แสงจันทร์สาดส่องต้องผิวข้า ข้ารู้สึกสงบอย่างประหลาดหรือเพราะข้ามีสัญชาติพระจันทร์เสี้ยวกันนะ ข้าแช่น้ำไปเรื่อยๆจนกระทั่งแสงจันทร์เริ่มอ่อนลง ข้าจึงขึ้นจากน้ำและเดินทางกลับหอพักฟินิกซ์ ในวันนั้นข้ารู้สึกสงบและมีพลังเต็มเปี่ยม ขอบคุณสายน้ำที่อาบแสงจันทราที่ทำให้ข้าได้รับพลังอันสงบเสงี่ยม
ข้าเดินเข้าไปในป่าอันมืดมิด ลมอันเยือกเย็นไม่ทำให้ข้าสะทกสะท้านเลยแม้แต่นิด ทำไงได้ก็ข้าเป็นเพื่อนกับสายลม ข้าค่อยเดินลงไปแช่น้ำ ระหว่างที่แสงจันทร์สาดส่องต้องผิวข้า ข้ารู้สึกสงบอย่างประหลาดหรือเพราะข้ามีสัญชาติพระจันทร์เสี้ยวกันนะ ข้าแช่น้ำไปเรื่อยๆจนกระทั่งแสงจันทร์เริ่มอ่อนลง ข้าจึงขึ้นจากน้ำและเดินทางกลับหอพักฟินิกซ์ ในวันนั้นข้ารู้สึกสงบและมีพลังเต็มเปี่ยม ขอบคุณสายน้ำที่อาบแสงจันทราที่ทำให้ข้าได้รับพลังอันสงบเสงี่ยม
เดินเข้าไปนั่งคอตกริมต้นไม้
ภารกิจก็ยังไม่ได้ทำ สอบก็ยังไม่ได้เตรียม
แต่ได้ เฮลจัง เฟอร์จัง กับ เรนิต้าจังมาเป็นเพื่อน ดีจังเลย
เดินเข้ามาแล้วไปนักคอตกที่ริมต้นไม้
ในอาทิตย์ที่ผ่านมาแทบไม่มีเวลาทำอะไรเลย ไหนจะมีสอบไฟนอล แล้วอะไรีกหลายๆอย่าง
ภารกิจในนี้ก็ทำไม่ค่อยเป็น แต่ก็มีเรื่องดีๆคือ ได้ เฮลจัง เฟอร์จัง กับ เรนิต้าจังมาเป็นเพื่อน
จะว่าไปแล้วไปส่งงานอาจารย์ก่อนโดนหักคะแนนดีกว่า
ข้าเดินไปยังป่าอันเงียบสงัดในยามเที่ยงคืนในขณะที่ทุกคนในหอพักกำลังหลับใหลเเละเพลิดเพลินกับอากาศอันอบอุ่นในยามราตรี ข้าสวมเสื้อคลุมล่องหนเเละขี่มังกรจอมพยศเพื่อมุ่งหน้าไปยังป่ามืดมิด สายลมพัดโชยพาเอากรุ่นกลิ่นของกุหลาบสีน้ำเงิน น่าเเปลกที่ผีเสื้อทั้งหลายในป่ากลับเริงระบำท่ามกลางเสียงดนตรีอันน่าสะพรึง...ท่านนัวร์สามารถเข้ามาได้เช่นไรโดยปราศจากความกลัว...ข้าไม่รู้จริงๆ
ณ ใจกลางเเห่งป่า ยังมีบ่อน้ำเเห่งหนึ่งซึ่งถูกโอบล้อมด้วยเเสงจันทราอันเรืองรอง ข้าก้าวเข้าไปใกล้เเละหย่อนขาทีละข้างลงไป พลางมองดูเเสงจันทร์ที่ส่องผ่านหมู่เมฆลงมายังบ่อน้ำพอดิบพอดีชวนให้นึกถึงเรื่องสยองขวัญที่รุ่นพี่เล่ายิ่งนัก ทว่าน้ำในบ่อกลับอบอุ่นอย่างน่าประหลาดท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็น อย่างไรก็ตาม ข้ากลับรู้สึกได้ถึงสายตาอาฆาตที่จ้องมองมายังเเขกผู้ไม่ได้รับเชิญอย่างเด็กสาวผู้อ่อนหัดในเรื่องมนตราจากโรงเรียนศาสตร์มืดเช่นนี้
เสียงหัวเราะอันเยียบเย็นดังก้องสะท้อนมาจากทุกทิศทางของผืนป่า ข้าเหลียวกลับไปมอง...พลันพบกับดวงตาสีเเดงก่ำนับร้อยคู่ที่ปราถนาจะขับไล่ผู้บุกรุกในยามวิกาลเช่นข้า เเน่นอน...ภารกิจของข้าเสร็จสมบูรณ์เเล้วเเละข้าต้องกลับหอพักเสียที...
"เจ้าเคยตายไหม..."เสียงหนึ่งกล่าว
เเน่นอนว่าข้าไม่เคย เเละข้าเองก็ปราถนาที่จะกลับหอพักเช่นกัน ดังนั้นข้าจึงรีบวิ่งจากไปในทันที...โดยไม่ลืมหยิบข้าวของกลับไปด้วย ทว่ามังกรที่ข้าขโมยมาจากโรงเลี้ยงกลับบินหนีไปเสียเเล้ว...
กว่าจะเดินออกมาจากป่าสำเร็จ ดวงอาทิตย์ก็โผล่พ้นขอบฟ้าไปนานมากเเล้ว ข้าไปทานอาหารเช้าไม่ทัน มิหนำซ้ำยังถูกตำหนิเรื่องที่เเอบหนีออกไปทำภารกิจในที่หวงห้าม ทว่าครั้งหนึ่งในชีวิต ข้าคือผู้พิชิตป่ามืดมิด!
ยามราตรีสงัด..ณ ป่ามืดมิด ฉันค่อยๆก้าวเท้าเดินอย่างระแวดรัวังเข้ามาที่บ่อนํ้า แสงจันทร์อันอ่อนโยนทําให้คลายความกลัวลงจากเดิมได้เล็กน้อยแต่ด้วยความที่ยังเป็นเด็กก็ยังคงแอบหลอนกับบรรยกาศเล็กน้อย
เมื่อฉันมาถึงบ่อนํ้าฉันก็ค่อยๆจุ่มเท้าลงไปในนํ้าที่อุ่นสบายน่าลงไปแช่ก่อนจะหย่อนตัวลงไปช้าๆ อ้า..ควบเคลิ้มแบบนี้ามรู้สึกเคลิบเคลิ้มแบบนี้..ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย..อยากจะแช่อยู่ตรงนี้ไปนานๆ ฉันสนุกกับการดําผุดดําว่ายอยู่ในนี้นานพอสมควรก่อนจะเกิดบางอย่างขึ้น
อยู่ๆนํ้าที่เคยอุ่นราวกับนํ้าในบ่อออนเซ็นก็กลับกลายเป็นนํ้าเย็นเฉียบราวกับนํ้าแข็ง..แสงจันทร์ที่เหมือนอยู่เป็นเพื่อนกลับถูกเมฆบังมิด.."แสกๆ"ฉันได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากใกล้นี้..ก่อนจะเหลือบไปเห็น..แสงสีฟ้าๆลอยเข้ามาหา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆๆๆๆๆ
ฉันรีบหนีขึ้นจากนํ้าแล้ววิ่งสุดแรงเกิดไปที่ทางออกแต่..ไม่ทันฉันโดนเจ้าแันตกใจมากจนขาอ่อนสลบไป..
ตอนเช้าฉันมาตื่นอยู่ที่หอพักที่คุ้นเคย..ที่หัวเตียงมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆแปะอยู่..
เขียนว่า
" ขอโทษทีที่ข้าทําให้เจ้าเสียบรรยกาศนะ..แต่ข้าแต่อยากลงไปแช่นํ้าด้วยเท่านั้นเอง
ครั้งหน้า..ถ้าเจอข้าไม่ต้องตกใจนะ"
จาก..จิตวิญญาณแห่งป่ามืดมิด
ปล.เพราะความเป๋อของข้าเองโพสไปสองรอบลืมใส่บัตรนักเรียน
ยามราตรีสงัด..ณ ป่ามืดมิด ฉันค่อยๆก้าวเท้าเดินอย่างระแวดรัวังเข้ามาที่บ่อนํ้า แสงจันทร์อันอ่อนโยนทําให้คลายความกลัวลงจากเดิมได้เล็กน้อยแต่ด้วยความที่ยังเป็นเด็กก็ยังคงแอบหลอนกับบรรยกาศเล็กน้อย
เมื่อฉันมาถึงบ่อนํ้าฉันก็ค่อยๆจุ่มเท้าลงไปในนํ้าที่อุ่นสบายน่าลงไปแช่ก่อนจะหย่อนตัวลงไปช้าๆ อ้า..ควบเคลิ้มแบบนี้ามรู้สึกเคลิบเคลิ้มแบบนี้..ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย..อยากจะแช่อยู่ตรงนี้ไปนานๆ ฉันสนุกกับการดําผุดดําว่ายอยู่ในนี้นานพอสมควรก่อนจะเกิดบางอย่างขึ้น
อยู่ๆนํ้าที่เคยอุ่นราวกับนํ้าในบ่อออนเซ็นก็กลับกลายเป็นนํ้าเย็นเฉียบราวกับนํ้าแข็ง..แสงจันทร์ที่เหมือนอยู่เป็นเพื่อนกลับถูกเมฆบังมิด.."แสกๆ"ฉันได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากใกล้นี้..ก่อนจะเหลือบไปเห็น..แสงสีฟ้าๆลอยเข้ามาหา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆๆๆๆๆ
ฉันรีบหนีขึ้นจากนํ้าแล้ววิ่งสุดแรงเกิดไปที่ทางออกแต่..ไม่ทันฉันโดนเจ้าแันตกใจมากจนขาอ่อนสลบไป..
ตอนเช้าฉันมาตื่นอยู่ที่หอพักที่คุ้นเคย..ที่หัวเตียงมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆแปะอยู่..
เขียนว่า
" ขอโทษทีที่ข้าทําให้เจ้าเสียบรรยกาศนะ..แต่ข้าแต่อยากลงไปแช่นํ้าด้วยเท่านั้นเอง
ครั้งหน้า..ถ้าเจอข้าไม่ต้องตกใจนะ"
จาก..จิตวิญญาณแห่งป่ามืดมิด
ยามราตรีสงัด..ณ ป่ามืดมิด ฉันค่อยๆก้าวเท้าเดินอย่างระแวดรัวังเข้ามาที่บ่อนํ้า แสงจันทร์อันอ่อนโยนทําให้คลายความกลัวลงจากเดิมได้เล็กน้อยแต่ด้วยความที่ยังเป็นเด็กก็ยังคงแอบหลอนกับบรรยกาศเล็กน้อย
เมื่อฉันมาถึงบ่อนํ้าฉันก็ค่อยๆจุ่มเท้าลงไปในนํ้าที่อุ่นสบายน่าลงไปแช่ก่อนจะหย่อนตัวลงไปช้าๆ อ้า..ควบเคลิ้มแบบนี้ามรู้สึกเคลิบเคลิ้มแบบนี้..ไม่เคยสัมผัสมาก่อนเลย..อยากจะแช่อยู่ตรงนี้ไปนานๆ ฉันสนุกกับการดําผุดดําว่ายอยู่ในนี้นานพอสมควรก่อนจะเกิดบางอย่างขึ้น
อยู่ๆนํ้าที่เคยอุ่นราวกับนํ้าในบ่อออนเซ็นก็กลับกลายเป็นนํ้าเย็นเฉียบราวกับนํ้าแข็ง..แสงจันทร์ที่เหมือนอยู่เป็นเพื่อนกลับถูกเมฆบังมิด.."แสกๆ"ฉันได้ยินเสียงบางอย่างดังมาจากใกล้นี้..ก่อนจะเหลือบไปเห็น..แสงสีฟ้าๆลอยเข้ามาหา ใกล้เข้ามาเรื่อยๆๆๆๆๆ
ฉันรีบหนีขึ้นจากนํ้าแล้ววิ่งสุดแรงเกิดไปที่ทางออกแต่..ไม่ทันฉันโดนเจ้าแันตกใจมากจนขาอ่อนสลบไป..
ตอนเช้าฉันมาตื่นอยู่ที่หอพักที่คุ้นเคย..ที่หัวเตียงมีกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆแปะอยู่..
เขียนว่า
" ขอโทษทีที่ข้าทําให้เจ้าเสียบรรยกาศนะ..แต่ข้าแต่อยากลงไปแช่นํ้าด้วยเท่านั้นเอง
ครั้งหน้า..ถ้าเจอข้าไม่ต้องตกใจนะ"
จาก..จิตวิญญาณแห่งป่ามืดมิด
"...จันทรามา ข้าลืมตา เริงระบำ .... สุริยานำ ข้าหลับใหล สู่นิทรา...." สุรเสียงแว่วหวานก้องกังวานกลางป่ามืดมิด อาจเป็นเพราะความเงียบสงบของผืนป่าจึงทำให้
สุรเสียงแแผ่วเบากลับก้องกังวานเช่นนี้ สาวน้อยเจ้าชองเสียงสอดส่ายสายตาสีฟ้าอมเขียวที่ซ่อนแววซุกซนไปรอบๆ ในขณะเดียวกันนั้น สองเท้าเปลือยเปล่าเหยียบย่ำเดินตรงไปยังบ่อน้ำริมผาที่สะท้อนเงาพระจันทร์ดวงใหญ่ซึ่งกำลังฉายแสงอย่างดงาม ผมสีดำสลวยของเธอยามต้องแสงจันทร์กลับแปรเปลี่ยนเป็นสีบรอนซ์ทองโดยไม่
ทราบสาเหตุ หลังจากที่ตรวจสอบจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีผู้ใดอยู่โดยรอบ สาวน้อยจึงค่อยๆปลดเปลื้องอาภรณ์สีบริสุทธิ์ เผยให้เห็นผิวขาวนวลที่น่าหลงใหลยามต้อง
แสงจันทร์ มือบอบบางรวบเส้นผมซึ่งเปลี่ยนสีของตนขึ้นเหนือศีรษะและใช้ไม้กายสิทธ์ของติดตนเพียงหนึ่งเดียวปักมวยแทนปิ่นปักผม รอยยิ้มซุกซนเผยขึ้นบางเบาบน
ใบหน้าหวาน สองขาพาร่างอรชรลงไปยังบ่อน้ำเบื้องหน้าราวกับจะใช้ผืนน้ำเป็นอาภรณ์มิให้แมลงร้ายมากล้ำกลายร่างบริสุทธิ์
"ดีจริงๆที่เลือกมาแช่น้ำในเวลานี้" หลังจากใช้ผืนน้ำบดบังร่างกาย น้ำเสียงซุกซนก็ถูกเอื้อนเอ่ยอย่างสนุกสนาน
"เวลาเช่นนี้ คงไม่มีใครอยู่บริเวณใกล้เคียงนี้อย่างแน่นอน แม้แต่สิงสาราสั.ตว์เอง พวกที่ออกล่ายามทิวาก็ยังคงหลับใหลในห้วงนิทรา ส่วนพวกที่ออกล่าในยามราตรี
เวลานี้คงกลับเข้ารังพักผ่อนกันเสียแล้ว นี่สิ ความสงบเงียบที่แท้จริง" เปลือกตาคล้อยปิดลง ดื่มด่ำความสงบนี้อย่างสำราญภายใต้สายน้ำและแสงจันทร์ ให้ร่างกายที่
เหนื่อยล้าได้พักผ่อนในบรรยากาศที่งดงาม
*พรืบ พรับ* !!!!!
ฉับพลัน! ดวงตากลมโตเบิกกว้างเมื่อประสบกับเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด เสียงแปลกประหลาดของสายลมปลุกให้หญิงสาวตื่นจากภวังค์ มือเรียวคว้าอาภรณ์มาสวมใส่
อย่างรวดเร็ว สองเท้าพาร่างปราดเปรียวฝ่าผืนน้ำไปหลบยังโขดหิน มือบางคว้าไม้กายสิทธ์ที่ตนให้แทนปิ่นปักผมออกมากำแน่น ผมยาวสลวยถูกปลดปล่อยให้ลงมา
กระทบผืนน้ำแผ่สยายรอบตน ดวงตาคู่งามคอยสอดส่องหาทิศทางที่มาของเสียง จนกระทั่งพบกับเงาดำที่ลอยทาบทันตนผ่านไป ด้านบน!!
"อะ..ไรกัน" เสียงแผ่วเบาเล็ดลอดออกมาจากริมฝีปาก หลังจากที่สาวน้อยเงยหน้ามองหาต้นกำเนิดเงาดำบนฟากฟ้า ดวงตาเบิกกว้าง ก่อนจะจ้องมอง 'สิ่งเหล่านั้น'
อย่างไม่วางตา สิ่งมีชีวิตที่คล้ายจะอาศัยอยู่ในมหาสมุทร แต่กลับแหวกว่ายอยู่ในธารอากาศเบื้องหน้าของเธอ
มหัศจรรย์เสียจริง! สั.ตว์เหล่านั้นแลดูไม่มีพิษมีภัย ซ้ำยังมีความมหัศจรรย์ชวนให้สงสัยใคร่รู้เป็นอย่างยิ่ง แต่ถึงกระนั้น สาวน้อยก็ยังคงถอยห่างออกมาจากบ่อน้ำ
อย่างแผ่วเบา จริงอยู่ที่มันดูไม่มีพิษมีภัยอะไร และไม่ได้ดูดุร้ายก้าวร้าว แต่หาได้มีอะไรยืนยันไม่ ว่ามันจะไม่มองเธอเป็นศัตรุหรือเหยื่อ สิ่งมีชีวิตทุกชนิดย่อมมีความหวาดกลัวและสัญชาติญาณการเอาชีวิตรอดในตัวเอง สิ่งมีชีวิตที่พิเศษเหล่านี้ก็เช่นกัน การถอยกลับออกมาเช่นนี้ คือวิธีที่ชาญฉลาดกว่าการไปต่อกรกับสิ่งที่เราไม่รู้จักมากนัก
ของบางอย่างก็สวยงามน่าหลงใหลเมื่อเราจ้องมอง แต่อาจไม่น่าครอบครองเมื่อเราได้ลองใกล้ชิด
"..ไว้พบกันใหม่นะ.." เสียงหวานเอ่ยอย่างซุกซน หวังให้สายลมพัดพาถ้อยคำนี้ไปยังดวงตาหลากหลายคู่ในป่ามืดมิดที่ลอบมองเธอตั้งแต่ยามที่เธอเดินออกมาจาก
บ่อน้ำ ไม่ว่ามันจะเป็นอะไร สักวันเธอจะต้องได้รู้อย่างแน่นอน รอยยิ้มซุกซนเผยขึ้นอีกครั้ง ก่อนที่ร่างอรชรนั้นจะอันตธานหายไปกับสายหมอกยามใกล้รุ่ง....
ซ้ำซะงั้น..
ภารกิจ "แช่น้ำอาบแสงจันทรา"
...ราตรีสงัด...
พณาไพรลับแลเปี่ยมไปด้วยมนต์ขลัง ผืนหญ้าสีหมอกส่งเสียงกระซิบด้วยภาษาถิ่นสลับเสียงลูกไม้ร้องไห้ที่พลักตกจากลำต้นหนา ลำแสงสีครามประหลาดตกกระทบจนเกิดเงาวูบไหว เสมือนทั่วทุกตารางนิ้วต่างมีชีวิตมีจิตวิญญาณ...
พรมวิเศษแห่งเทพจิ้งจอกคลี่ตัวเหนือผืนทะเลสาบ ดวงหน้าผุดผาดหรี่นัยน์ตาหงส์มองมังกรน้ำสีเงิน ลมบูรพาพัดต้องชายชุดสีขาวพลิ้วไหวเส้นสายบนใบหน้าที่ยากจะแยกแยะเพศสภาพระบายแววพึงพอใจ
"...อาบน้ำยามวิกาล" ผงกหน้ากับตัวเองแล้วจึงพลิกกายลงสู่ผืนทะเลสาบเบื้องล่าง
วงน้ำแตกกระเซ็นก่อนจะโอบตัวปิดล้อมร่างบางไว้ราวครรภ์มารดา
ผิวเนื้อนวลสัมผัสได้ถึงความเย็นฉ่ำ...
เมื่อมองผ่านม่านน้ำขึ้นไปปรากฎแสงจันทร์หลุบหรู่ หมองหม่น สลัวราง..
อาเรนเดลหักห้ามตนเองมิให้คิดถึงเงาร่างหนึ่ง เงา...ที่ซึ่งเจ้าของได้จากไปไกลแสนไกล
ห้วงธาราพลันเปล่งประกายคล้ายเม็ดเงิน คำกรีดร้องที่ไร้แก่นเสียงสะท้อนขึ้นฉับพลัน!
หางของเทพจิ้งจอกตนนั้นติดอยู่หลังเขี้ยวของมังกรเงิน!
"...เจ้าเงิน ข้าบอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าอม!"
มือเรียวงัดปากมังกรกระโดดออกมาอย่างหัวเสีย ก่อนจะจมตัวเองลงในฟองสบู่ที่ฟอกเสียมิดใบหูปุกปุย
"อี๋...น้ำลาย"
ล้างจนสะอาดดีแล้วค่อยขึ้นพรมแล่นกลับหอพัก..
ผืนหญ้าสีหมอกส่งเสียงกระซิบด้วยภาษาถิ่นสลับเสียงลูกไม้ร้องไห้ที่พลักตกจากลำต้นหนา
ลำแสงสีครามประหลาดตกกระทบจนเกิดเงาวูบไหว เสมือนทั่วทุกตารางนิ้วต่างมีชีวิตมีจิตวิญญาณ...
ดวงหน้าผุดผาดหรี่นัยย์ตาหงส์มองมังกรน้ำสีเงิน พินิจ..
ลมบูรพาพัดต้องชายชุดสีขาวพลิ้วไหวเส้นสายบนใบหน้าที่ยากจะแยกแยะเพศสภาพระบายแววพึงพอใจ
ผงกหน้ากับตัวเองแล้วจึงพลิกกายลงสู่ผืนทะเลสาบเบื้องล่าง
วงน้ำแตกกระเซ็นก่อนจะโอบตัวปิดล้อมร่างบางไว้ราวครรภ์มารดา ผิวเนื้อนวลสัมผัสได้ถึงความเย็นฉ่ำ...
สาวน้อนอายุประมาณ11-12ปีไม่ควรจะมาเดินในที่แบบนี้ แต่จะให้ทำไงล่ะ ก็ภารกิจนี่นา
เธอเริ่มถอดเสื้อผ้าออกทีละชิ้น เผยให้เห็นถึงชุดว่ายน้ำ(?)
เด็กสาวเเช่ตัวลงไปในบ่อน้ำเย็นยะเยือก
"อู้วววว หนาวเเหมือนกันแฮะ"
เธอแช่น้ำประมาณ10นาทีก็ขึ้จากสระน้ำ
สัมผัสได้ว่าอาการปวดหัวของเธอเริ่มหายไป
ตัวก็ไม่ค่อยเปียกมากเลยใส่ชุดทับไปเลย "ไปอาบน้ำที่หอก็ได้นี่นา" เธอพูด
//เดินย่องเข้ามา.ด้วยชุดนักรบโบราณเต็มยศ..มองซ้าย...มองขวา....
อืม....ไม่มีใครแล้วสินะ //โดดลงน้ำทั้งชุด
หนาวววว.....ชิบ......//ตัวสั่นแง็กๆ
พรึบ!!! //มีเสียงดังขึ้นมา
//หันไปมอง
โอ๊ยยยยยย ใบไม่หล่น...
ต้องทำอะไรบ้างเนี่ยยย //เปิดใบภารกิจดูอีกครั้ง
พอแล้วแหละเน้ออออ //แนบบัตรตั้งไว้แล้วรีบวิ่งออกไป
//
เดินตามทางที่ทั้งสองข้างทางมีแต่ต้นไม้ที่ดูน่าพิศวง เดินจนไปถึงบ่อน้ำที่มีแสงจันทร์สาดส่องกระทบผิวน้ำที่ความงามไม่ต่างจากผิวไข่มุกในทะเล
ฟู้วว. . .อากาศเย็นแหะ //นั่งลงริมน้ำสักพัก แล้วมัดรวบมวยผมก่อนจะลงแช่ในน้ำที่อาบแสงจันทร์ โดยมีอีกาจำนวนหนึ่งเกาะอยู่บนต้นไม้ใกล้ๆ
ถ้าอีกาได้ดื่มน้ำแบบนี้คงจะดีไม่น้อย รู้สึกแปลกๆแหะมาแช่น้ำในที่แบบนี้ แต่เหมือนได้ฝืนคืนพลังเลย (หลับตาลงแล้วนอนแช่น้ำสักพัก)
คงพอได้แล้วละ รู้สึกได้เลยว่าร่างกายได้ผ่อนคลาย (ขึ้นจากน้ำแล้วใส่ชุดคืนแล้วค่อยๆเดินออกจากป่าพร้อมฝูงกาที่บินตาม)
คาสึมิเดินย่องเข้ามากลางป่ามองหาสระน้ำตามที่ภารกิจกล่าวมา
มองซ้ายมองขวาพลางพึมพำกับตัวเอง "ไม่ใช่ว่าป่านี้มีเพียงเลดีนัวร์ที่กล้าเข้ามารึไงนะ แต่ขึ้นชื่อว่าเป็นภารกิจนี่นา..คงเข้ามาได้แหละมั้ง.."
บ่นจบก็เตรียมตัวลงเล่นน้ำเสียเสร็จสรรพ
"มืดมิดสมกับชื่อป่าดีจังเลยนะ.."
คาสึมิแช่น้ำอยู่อย่างนั้นจนรู้สึกเบื่อ เลยหยิบตำราเวทย์มนต์ต้องห้ามมาถกเล่นฆ่าเวลา
สายน้ำกลับกลายเป็นเรืองแสงราวกับมีเวทมนต์ขึ้นมาจริงจนคาสึมิต้องปิดหนังสือเพื่อสำรวจความเป็นไปของสายน้ำนี้
"ว้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา รู้สึกเหมือนโดนชาร์จพลังเวทย์เลย แต่เดี๋ยวนะ..ม..มันเหมือนจะมากเกินไป!!"
ฉับพลันคาสึมิโดนดึงลงสู่ห้วงของสายน้ำกลางแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา
สาวน้อยพยายามลืมตามองรอบตัว ภาพความทรงจำตั้งแต่แรกเริ่มจำความได้ของเด็กสาวผู้นี้กระจ่างชัด
"มนตราเอ๋ยจงสถิตแก่เจ้า"
เสียงที่คุ้นเคยในหัวสมองของเธอดังขึ้น ฟังแล้วรู้สึกราวกับดวงใจแทบจะหลุดลอยหายออกไปกับสายน้ำ
หากให้เลือกได้ เธอคงเลือกที่สลายหายไปกับสายน้ำที่โอบกอดเธอไว้อย่างอ่อนโยนนี้เสียเลยก็ดี
และเมื่อเธอโผล่ขึ้นมาเหนือน้ำได้แล้วนั้น..
นัยน์ตาของเธอกลับกลายสีแดงฉาน
"ถือกำเนิดจากแสงจันทร์และสายน้ำ เมื่ออยู่กลางแสงจันทร์และสายน้ำแบบนี้อีกครั้งก็ต้องมีเรื่องมีราวกันบ้างสิ..."
ช่างเป็นค่ำคืนที่งดงาม อยู่ท่ามกลางความเงียบงัน กลางสายน้ำและดืมด่ำกับการอาบแสงจันทร์
พอรู้สึกแช่น้ำจนอิ่ม...ก็รีบลุกขึ้นมาแต่งตัวให้เรียบร้อย
"ยามค่ำคืนแบบนี้แล้วมาแช่น้ำซะขนาดนี้..หวัดมาหาแหงๆเลย แต่สายน้ำมันช่างทำให้รู้สึกถึงมนตราจริงๆเลยนะ"
ซึมซับความมหัศจรรย์เสร็จก็รีบเดินออกไป
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2560 / 21:26
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2560 / 21:38
แก้ไขครั้งที่ 3 เมื่อ 10 กุมภาพันธ์ 2560 / 21:42
"่น่ากลัวกว่าที่คิดแหะ"เธอพูดด้วยเสียงที่เริ่มสั่นนิดๆไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะนำ้มันเย็นต่างหาก!! กลางคืนอย่างงี้ใครมาแช่นำ้กันห้ะ?!?! ร่างกายเริ่มขาวซีดเพราะแช่นำ้นานเกินไป ปากสั่นจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังรอบบริเวณ จู่ๆเสียงรอบด้านที่เคยดังก็เงียบอย่างผิดปกติ สัญญาณอันตรายดังขึ้นในหัวจนเธอปวด สาวน้อยลุกขึ้นยืนก่อนที่จะร่ายเวทให้ชุดแห้งแล้วย่องหนีจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว....กลับไปหอพักไม่นานก็ไข้ขึ้นสูง....
"่น่ากลัวกว่าที่คิดแหะ"เธอพูดด้วยเสียงที่เริ่มสั่นนิดๆไม่ใช่เพราะกลัวแต่เพราะนำ้มันเย็นต่างหาก!! กลางคืนอย่างงี้ใครมาแช่นำ้กันห้ะ?!?! ร่างกายเริ่มขาวซีดเพราะแช่นำ้นานเกินไป ปากสั่นจนได้ยินเสียงฟันกระทบกันดังรอบบริเวณ จู่ๆเสียงรอบด้านที่เคยดังก็เงียบอย่างผิดปกติ สัญญาณอันตรายดังขึ้นในหัวจนเธอปวด สาวน้อยลุกขึ้นยืนก่อนที่จะร่ายเวทให้ชุดแห้งแล้วย่องหนีจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว....กลับไปหอพักไม่นานก็ไข้ขึ้นสูง....
ทั้งเงียบสงบ ไร้แสงสว่าง และหนาวเหน็บ