ไดซิเนส แคว้นแห่งรัตติกาล
ตอนที่ 133 : -------- -------- -------- -------- โรงพยาบาลร้าง
โรงพยาบาลร้าง
โฉนดที่ดินเลขที่ 133
เมืองโรสเรน นครบลูรูเรส
มณฑลทัชฮาร์ แคว้นแห่งรัตติกาล
ขอเชิญเกาะกลุ่มเดินตามกัน
เข้ามาสัมผัสความน่าสะพรึงของอาคารรกร้างต่างๆ
รวมทั้งโรงพยาบาลโรคจิตร้างในดาร์คแลนด์อายุเกือบร้อยปี
ที่เหมือนสถานที่ในฝันสำหรับผู้กำกับหนังสยองขวัญ
ภารกิจ "ขับไล่ความน่าสะพรึงกลัว"
โรงพยาบาลร้างใน ไดซิเนส
ที่ที่สะสมวิญญาณคนตายไว้มากมาย
จงสัมผัสความน่าสะพรึงกลัวในทุกๆตารางเมตร
โฉนดที่ดินเลขที่ 133
เมืองโรสเรน นครบลูรูเรส
มณฑลทัชฮาร์ แคว้นแห่งรัตติกาล
ขอเชิญเกาะกลุ่มเดินตามกัน
เข้ามาสัมผัสความน่าสะพรึงของอาคารรกร้างต่างๆ
รวมทั้งโรงพยาบาลโรคจิตร้างในดาร์คแลนด์อายุเกือบร้อยปี
ที่เหมือนสถานที่ในฝันสำหรับผู้กำกับหนังสยองขวัญ
ภารกิจ "ขับไล่ความน่าสะพรึงกลัว"
โรงพยาบาลร้างใน ไดซิเนส
ที่ที่สะสมวิญญาณคนตายไว้มากมาย
จงสัมผัสความน่าสะพรึงกลัวในทุกๆตารางเมตร
และเปลี่ยนให้เป็นสถานที่อันสวยงาม
ด้วยมนตราอันทรงพลังของเจ้า
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
ด้วยมนตราอันทรงพลังของเจ้า
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
//ร่ายมนตร์ย้อนเวลา
ก่อนที่คราบเลือดจะหายไปเเละสิ่งที่สกปรกต่างๆจะหายไปยิ่งกว่าใช้น้ำยาทำความสะอาดใดๆ เครื่องไม้เครื่องมือก็กลับเข้าที่ทำให้โรงพยาบาลกลับมาเหมือนเดิม ทุกคนยิ้มอย่างมีความสุขเหมือนเก่าราวกับว่าเวลาได้ย้อนคืนมา...ทั้งที่วันนี้ก็ยังเป็นวันเดิมเพราะเวทมนตร์ของข้า
ทำไมข้าต้องมาทำอไรแบบนี้ด้วยนะ ข้ายิ่งกลัวๆอยู่ อย่าทำอะไรข้าเลยนะข้าจะทำให้พวกเจ้าได้ไปอยู่ในที่ๆพวกเจ้าจะมีความสุข
//สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเริ่มร่ายมนต์ ดวงตาที่ม่วงอมน้ำเงินที่เผยให้เห็นถึงความอบอุ่น เยือกเย็นและ ขี้เลนปนกันในแววตาค่อยๆหลับลงอย่างช้าๆ ทำสมาธิแล้วก็...
เฮ้ออ เห็นชัดเลยว่าดีขึ้นเยอะเลย // ยิ้มอย่างสุขใจจากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกไป
ทำไมข้าต้องมาทำอไรแบบนี้ด้วยนะ ข้ายิ่งกลัวๆอยู่ อย่าทำอะไรข้าเลยนะข้าจะทำให้พวกเจ้าได้ไปอยู่ในที่ๆพวกเจ้าจะมีความสุข
//สูดหายใจเข้าลึกๆแล้วเริ่มร่ายมนต์ ดวงตาที่ม่วงอมน้ำเงินที่เผยให้เห็นถึงความอบอุ่น เยือกเย็นและ ขี้เลนปนกันในแววตาค่อยๆหลับลงอย่างช้าๆ ทำสมาธิแล้วก็...
เฮ้ออ เห็นชัดเลยว่าดีขึ้นเยอะเลย // ยิ้มอย่างสุขใจจากนั้นก็หันหลังแล้วเดินออกไป
ร่ายมนต์ด้วยพลังจิตทั้งหมด
//เป็นลมกองกับพื้น
ทำไมถึงต้องมาที่โรงพยาบาลผีสิงแบบนี้ด้วยเนี้ย (เปิดประตูรั่วขึ้นสนิมอย่างช้าๆแล้วเดินเข้าไปข้างใน)
#มีผู้หญิงในชุดขาวยืนมองจากด้านฟ้า#
ยึยยยยย~~~~~ ขนลุกซู่เลย อากาศอยู่ๆก็เย็นขึ้นด้วย (กระชับเสื้อคลุมให้แน่นขึ้น)
ถึงจะไม่กลัวผี แต่ที่นี้น่ากลัวจริงๆเลยนะเนี้ย (เดินรอบๆโรงพยาบาลร้าง) #มีเงาดำลอยผ่านด้านหลังแล้วทะลุกำแพงไป#
#วีลแชร์ขยับเองช้าๆตรงมาหานักเรียน# เอื้อก! (กลืนน้ำลายมองวีลแชร์)
(เดินไปยังด่านฟ้าโรงพยาบาลแล้วพบกับ) #ผู้หญิงในชุดผู้ป่วยกระโดดจากด่านฟ้าซ้ำแล้วซ้ำเล่า#
คงติดกับสถานที่นี้สินะน่าสงสาร เริ่มกันเลยดีกว่า ชักช้าเดียวผีจะได้ใจซ่ะก่อน วิญญาณทั้งหลายเอ่ย ข้ามาเพื่อปลดปล่อยมิใช่สาปแช่ง ข้ามาเพื่อรักษามิใช่ทำลาย ข้าขอให้วิญญาณทั้งหลาย จงไปสู่สุคติ อย่าได้ยึดติดกับส้ิ่งใดเลย จงหมดโศกเถิด (มีแสงสะท้อนไปทั่วโรงพยาบาลร้าง)
อ๊าาาา~ กลิ่นโรงพยาบาล คิดถึงจังเลยนะ (ยืนมองธรรมชาติรอบๆโรงพยาบาลที่เกิดใหม่)
'เขา'พึมพัมๆกับตัวเอง ก่อนจะเกิดเสียงกรีดร้องจากเหล่าวิญญานด้วยความทุกทรมาน ไม่นานนักเสียงกรีดร้องก็เงียบลง...และแล้วเขาก็เดินจากไป
'เขา'พึมพัมๆกับตัวเอง ก่อนจะเกิดเสียงกรีดร้องจากเหล่าวิญญานด้วยความทุกทรมาน ไม่นานนักเสียงกรีดร้องก็เงียบลง...และแล้วเขาก็เดินจากไป
คาสึมิเดินไหล่ห่อเข้ามาในเขตโรงพยาบาล
"ฉันมีเพื่อนเป็นวิญญาณนะเฮ้ย...แค่นี้ ไม่กลัวหรอกนะ!!!"
ปัง!
เสียงประตูทางซ้ายดังขึ้น
"อ๊ากกกกกกกกกกกก"
คาสึมิกรีดร้องลั่นโรงพยาบาลและใส่เกียร์หมาวิ่งหายลึกเข้าไปอีก
"อ๋อยยยยย ไม่ไหวแล้ว ที่นี่มันน่ากลัวกว่าสุสานหลังโรงเรียนอีก.."
คาสึมิเดินก้มหน้าก้มตาหลบความน่ากลัวรอบตัว..
ฉึก...
มีบางสิ่งมาจิ้มที่หลังเธอ..
"กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
คาสึมิกลัวสุดขีดจนเผลอเปิดใช้มนตราวาร์ปออกไปทันตาเห็น
"ไม่ไหว ไม่ไหว..ที่นี่มันแย่ที่สุด!!!!!"
ตึง!
มีบางอย่างกระชากผมของคาสึมิจนตัวเธอล้มลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง
"โอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"อะไรฟะเนี่ย จะรังแกกันเกินไปแล้วม้างงงงงงงงงงงงง
คาสึมิอารมณ์เสียหนักมากจนนอนกลิ้งไปมาอยู่บนพื้นอย่างนั้น..
"ยั๊ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
คาสึมิไม่รู้จะบ่นอะไรแล้วจึงได้เพียงส่งเสียงระบายอารมณ์ออกมาพลางเกลือกกลิ้งต่อไป
เสียงหัวเราะ เสียงกรีดร้องต่าง ๆ นานาดังขึ้นรอบตัวของคาสึมิ ราวกลับสนุกสนานมากที่ได้เห็นคาสึมิหวาดกลัวขนาดนี้
"ที่นี่เคยเป็นโรงพยาบาลโรคจิตมาก่อน..เหล่าวิญญาณคงน่ากลัวกว่าเพื่อนฉันแหงล่ะ...เกลียดที่สุดดดด"
คาสึมิเดินสำรวจห้องทำงานร้างที่มีโต๊ะทำงานเก่าๆตั้งอยู่
หมับ!
มีบางสิ่งจับขาเธอไว้
"โว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
"ถ้ามือเอ็งจะเย็นเหมือนมาจากไอร์กลาเซียสขนาดนี้นะ!!!!!"
"
คาสึมิกระโดดหยองแหยงอย่างโหยหวนยิ่งกว่าวิญญาณใด ๆ อีกทั้งกระทืบมือนั่นซ้ำๆจนสัมผัสได้ว่ามือของผีตัวนี้แหลกเป็นเม็ดทรายนับประสาอะไรกับ..จิตใจของคาสึมิเองที่สติกระเจิดกระเจิงไปไกล
น่าแปลกที่จู่ๆเสียงน่ารำคาญพวกนั้นเงียบไปราวกับ กำลังอึ้งกับการกระทำของคาสึมิ...
คาสึมิเผ่นแน่บออกไปถึงทางออก...เธอหายใจหอบแฮ่กหนักมาก
ก่อนจะก่นด่าพวกวิญญาณที่ตั้งใจจะแกล้งเธอ
"พอใจแล้วยัง! พอใจแล้วยังฮ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!!!!"
เด็กสาวหยิบไม้กายสิทธิ์ออกมาก่อนจะโบกสะบัดมันพลางร่ายเวทย์
"สุริยัน จันทรา อัคนี วายุ ปฐพี พฤกษา และ วารี จงสำแดงพลังออกมาให้ข้าได้เห็น
ให้สถานที่อันเคยเป็นประโยชน์ต่อผู้คนนับร้อยนับพัน
เกิดแสงสว่างจ้าขึ้นรอบตัวของผู้ใช้เวทย์ โรงพยาบาลร้าง หรือแม้กระทั่งเหล่าวิญญาณที่โหยหวนหายไปแล้ว
เหลือเพียงโรงพยาบาลสุดหรูที่สามารถใช้บริการได้ตามปกติ
โดยเหล่าวิญญาณพวกนั้นคาดว่าจะกลายเป็นบุคลากรที่มีประโยชน์ของโรงพยาบาลแทน
"ค่อยดีขึ้นมาหน่อย.."
คาสึมิยิ้มให้กับโรงพยาบาลที่ตนเพิ่งเสกมากับมือก่อนจะเดินเข้าไปสำรวจเล่นอีกรอบ
ภารกิจ "ขับไล่ความน่าสะพรึงกลัว"
เส้นผมสีคาราเมลปลิวไสวตามแรงลมที่พัดผ่าน นัยน์ตาสีเลือดจ้องมองโรงพยาบาลร้างด้วยความเฉยชา เมื่อก้าวเข้าไปก็ได้ยินเสียงร้องโหยหวนของวิญญาณและดังขึ้นเรื่อยๆไม่มีทีท่าว่าจะหยุด เฮลขมวดคิ้วอย่างไม่ชอบใจนัก ถึงแม้ว่าจะทำงานเก็บเกี่ยวดวงวิญญาณมาเยอะแต่เธอก็ยังไม่ชอบเสียงร้องเหล่านั้นอยู่ดี เธอเดินไปรอบๆจนครบก่อนเดินไปที่ลานกว้างแห่งหนึ่ง
“ ในนามของนายเจ้า วาเลนเซีย ข้าขออัญเชิญผู้เฝ้าปกปักประตูแห่งความตาย เซอร์บิรุส!”สิ้นเสียงพลันปรากฏสุนัขสามหัวตัวมหึมาออกมาจากวงเวทย์ เธอร่ายเวทย์สะกดวิญญาณให้มารวบตัวกันที่แห่งนี้ ก่อนสั่งให้เซอร์บิรุสเปิดประตูสู่ขุมนรกเพื่อส่งวิญญาณ ผ่านไปสักพักเหล่าวิญญาณก็ถูกส่งออกไปจนหมด
“เอาล่ะ ได้เวลาเปลี่ยนแปลงแล้ว…. ข้าแต่พระผู้สร้าง ขอแปรเปลี่ยนแดนแห่งนี้ จงก่อกำเนิดจากเถ้าธุลี คืนชีวีแด่สรรพสิ่ง” กล่าวจบ โรงพยาบาลที่เคยร้างก็แปรเปลี่ยนเป็นปราสาทสีขาวหลังหนึ่ง หญิงสาวร่างบางที่เคยอยู่ได้หายไปแล้ว เหลือเพียงเสียงกระซิบแผ่วเบาของเธอ ‘ตัวข้าเหลือเพียงเงา แล้วเจ้าเล่าเหลือสิ่งใด…’
ภารกิจ ''ขับไล่ความน่าสะพรึงกลัว''
หญิงสาวเดินเข้าไปในโรงบาลร้างใน ไดชิเนส เธอเดินเข้าไปยังใจกลางของโรงบาลที่เธอสัมผัสถึงพลังงานด้านลบได้ เมื่อเธอเดินเข้าไปยังใจกลางของโรงพยาบาลอย่างที่ตั้งใจแต่แรกแล้วเธอจึงร่ายเวทย์เพื่อเรียกเหล่าวิญาณออกมา เมื่อวิญาณมารวมตัวกันแล้ว
'ก็น่ากลัวเหมือนกันนะ'เธอมองเหล่าวิญาณรอบตัว แล้วเธอจึงร่ายเวทย์บางอย่างออกมา ทำให้เกิดแสงสว่างทั่วทั้งโรงบาลร้างแห่งนี้ เมื่อแสงสว่างได้หายไปหมด เธอก็พบว่าเธอได้ยืนอยู่ในโรงบาลร้างที่ดูเหมือนโรงบาลร้างทั่วๆไป โดยที่พลังงานด้านลบที่สัมผัสได้ในตอนแรกได้หายไปด้วยแล้ว
"หึ่ยยย ข้าไม่ใช่นักล่าผีนะ"โอลิมปัสพึมพำก่อนเดินเข้าไปในโรงพยาบาล เสียงวิญาณมากมายที่ตายเพราะโรคร้ายบ้าง อุบัติเหตุบ้าง ถูกฆ่าบ้าง เสียงโหยหวนทั้งหมดถูกส่งเข้ามาในสมองผม ผมเริ่มทนไม่ไหวใช้ไม้กายสิทธิ์วนรอบโรงพยาบาลให้กลายเป็นปราสาทที่งดงาม
บัตร
นักขับลำนำหนุ่มถอนหายใจแผ่ว หลังจากเดินวนรอบอาคารจนครบ ก็ตรงไปที่ลานกลางแจ้งด้านหน้า
เขารอคอยเวลาที่เหมาะสม....
และรออย่างใจเย็น จวบเสียจนจันทร์สีเลือดประจันหน้ากับทิศอาคาร
เสียงประหลาดแว่วขึ้นทั่วทิศา กรีดร้อง คำราม....
ฟุนด์ปิดเปลือกตา ปล่อยอาคมแล่นไปตามวงเวทที่วาดไว้ครั้งเดินสำรวจอาคาร เสียงประหลาดยิ่งดังระรัวขึ้น เร่งเร้า..
ออกไป!
ตายซะ!
อย่ามายุ่งกับพวกข้า!!
เทพจิ้งจอกกัดปลายลิ้น ก่อนจะปล่อยให้หยดลงเคลือบกระจกคู่กาย สายเนตรสีทองหรี่ลงเป็นองศาเย็นชา ดวงตามองจมูก จมูกมองใจ... เสียงทรงอำนาจเริ่มร่ายมนตรา
"ขุนพลเจนสนามผู้ไร้พ่ายชาญศึก จงตามบัญชาข้าโดยพลัน นำทัพเดนตายของเจ้ามารับคำสั่ง ณ บัดนี้!"
สิ้นคำ เงาวีรชนผู้ทอดร่างในสมรภูมินับพันพลันปรากฎเรียงราย บุกตะลุยเข้าต้านในอาคาร เสียงประหลาดกรีดร้องอย่างบ้าคลั่งก่อนจะแผ่วหายไปตามสายลม...
เขาพยักหน้าอย่างพอใจว่าเงียบได้สักที...
"แดนนี้ข้าจักสร้าง อิฐนี้ข้าจักเหยียบ สามภพหาญกล้า บัญชาทุกผืนน้ำ สาวกแห่งข้าเอ๋ย! จงฟัง! นายแห่งเจ้าสั่งรีบมาโดยไว! แปลงเปลี่ยนแดนรกร้างจงสร้างสวรรค์จรรโลงใจ สิ้นคำข้าไซร้เร่งสำแดงพลัง!'
ประตูสวรรค์เปิดแง้ม ภูตรับใช้แดนก่อกำเนิดเสอกายรับคำสั่ง พรายแสงแววหวามจับตา ศิราภรณ์ขาวพลิ้วสะบัดเพียงครั้ง ดุจคาบคืนฝืนเป็นกลางทิวา
ปรากฎอาคารงามปราณีต วิจิตรทุกรายละเอียด
...เทพแห่งความหวังปรายยิ้มเรียบๆ อย่างพอใจ
น่าสนุกดี
เดินเข้าไปอย่างไม่กลัวก่อนจะเดินไปหยิบหนังสือและเด็ดกิ่งพืชบางชนิด//อ่า.....นึกว่าหนังสือพวกนี้จะถูกทำลายหมดเสียแล้วยังดีที่ยังแอบมีหลุดลอดอยู่ที่นี้อ่ะ!!นี้มันหนังสือต้องสาปนั้นก็หนังสือในตำนานนี้น้า~ดีจัง พืชนี้ก็พืชหายากเอาไปเพาะต่อน่าจะดีนะเจ้าค่ะ แล้วทำไมทุกๆคนถึงกลัวที่นี้กันนะเจ้าค่ะ ยังไงทุกคนก็ไม่ใช่มนุษย์อยู่แล้วแท้ๆนี้น้าเจ้าค่ะ
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 30 กันยายน 2557 / 15:59
พีี่คะ...คือว่า หนูมาที่นี่เพื่อมาเอาหนังสือปรุงยานะคะ....//มองพี่สาว
ไม่ได้นะ เอาไปไม่ได้ ที่นี่ห้ามขโมยของนะรู้ไหม เเม้จะร้างสักเเค่ไหนน่ะ...//มองโรงพยาบาล
เเต่พี่คะ มีคนเกาะกลุ่มกันมาเพื่อมาหา หังสือปรุงยาในตำนาน นะคะ มันมีอยู่ตรงห้องสมุดของโรงพยาบาลนน่้ะค่ะ พี่ไม่รู้ตำนานมัน
ใช่ไหมคะ? // มองพี่สาวเเบบรู้ทัน
เฮ้อ เด็กบ้า พี่ไม่รู้หรอก ตำนงตำนานอะไรพี่ไม่สนหรอกแต่พี่สนว่า น้องจะมาที่นี่เพื่อเรื่องเเค่นี้เนี้ยนะ?//มองน้องสาว
บ้าๆๆ พี่ไม่เข้าใจหนูหรอกพี่ซาโตะ ตำนานเขาเล่าว่า โรงพยาบาลนี้น่ะ มีหนังสือประหลาดอยู่ในห้องสมุดของโรงพยาบาลก่อนจะ
ร้างเสียอีก เเล้วพอโรงพยาบาลถูกไฟเผา ตายกันหมดทั้งคนป่วยเเละพยาบาล วิญญาณถึงมาสถิตอยู่ที่นี่ เเล้วก็มีคนรู้เข้าว่า โรง
พยาบาลนี้มีหนังสือประหลาดนั่น นักปราญทั้งหมดก็จะเ้ข้าไปเอาหนังสือนั่นให้ได้ เเต่พวกเขานั่น ไม่เคยกลับมาอีกเลย...//ทำ
หน้าน่ากลัวใส่พี่สาว
เฮ้อ วิญญาณอะไรนั่นน่ะหรอ งั้นก็ของชอบพี่ล่ะสิ น้องจะไปเอาหนังสือนั่นใช่ไหม ถ้ามันจริงก็ดีไป เเต่ถ้ามันเป็นเเค่ข่าวลือล่ะ
ก็...น้องตายเเน่//นำหน้าโหดใส่น้องสาว
ก็ได้ พี่ หนูยอมโดนลงโทษ พี่จะไปกับหนูไหมล่ะ?//มองพี่สาว
ไปสิ จะได้รู้ว่าน้องพูดจริงหรือโกหก...//มอน้องสาว
.................ผ่านไป45นาที................
ณ ห้องสมุดโรงพยาบาล
The dark doom!!//ปล่อยพลังออกมา(พี่สาว)
พี่คะ ใจเย็นๆก่อนสิคะ ตกใจอะไรกัน ก็เเค่แมวธรรมดา..- -//มองพี่สาว
โธ่เอ๊ย เเล้วหนังสือที่น้องว่าล่ะ...//มองน้องสาว
มันต้องอยู่เเถวๆนี้สิน่า....//หาหนังสือในชั้นหนังสือ
....//มองน้องสาว
เยสส เจอเเล้ว นี่ไง //ชูหนังสือให้พี่สาวดู
ไหน....//มอง
..นี่ไงพี่ //ดุหนังสือตาประกาย
พี่ว่านะ น้องจะเอาไปจริงๆหรอ ที่น่ห้ามขโมยของนะรุ้ไหม?//มองน้องสาว
รู้น่า เเต่เเค่จะก๊อปเนื้อหาเฉยๆน่ะพี่ แหะๆ//มองพี่สาว+เหงื่อตก
น้อง...ตายย ~ !!! //เตรียมม้ายเรียว
ม่ายยยน้าพี่ โอ๊ย โอ๊ย โอ๊ยยยย//โดนตี
อ่ะ....///เพื่อนชาวดาร์คเอลฟ์ของข้าสังเกตุเห็นเงาบางอย่าง ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้ๆ...
มีอะไรเหรอ....? /// ข้าเริ่มเดินมาหาเอโร่ ก่อนที่เอโร่จะหน้าซีดลง
มะ...ไม่รู้สิ เหมือนจะเจอเงาคนอยู่... /// เอโร่หน้าซีดเผือกกว่าเดิม
แต่ที่นี่มันโรงพยาบาลร้างนะ แล้ว.... //// ทั้งข้าและเอโร่ต่างหันหลังไป แล้วก็เจอกับ....
ผ่าง!!!!
ว้ากกกกกกกกกกกกกก เผ่นนนนนนนนนนนนนนน!!!!!! /// เอโร่วิ่งนำหน้าข้าไปก่อน ส่วนข้าก็กำลังจะจับหน้าของวิญญาณ เพราะสงสัยอยู่ว่าทำมั้ยหน้าตาถึง xxx ขนาดนี้ เอโร่ที่วิ่งนำไปก่อนแล้วก็รีบวิ่งกลับมาลากข้าออกไป
ทำบ้าอะไรของเธอ รู้มั้ยเค้าบอกว่าวิญญาณที่เนี่ย หลอนทุกตัวนะเฟ้ย!!!!!! /// พออกมาได้ ข้าก็โดนว่าทันที
อ่อ...อย่างนั้นเองเหรอ.... /// ข้าก็ตอบกลับไป เหมือนกับว่า วิญญาณที่โรงพยาบาลแห่งนั้น เป็นเรื่องปกติที่จะเจอ...
ช่วยอย่าพูดเหมือนมันเป็นเรื่องปกติจะได้มั้ยฟระ!!!!!!! // ลากข้ากลับไปที่ลานฝึกซ้อม
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 8 ตุลาคม 2556 / 14:14