โรงเรียนศาสตร์มืดแห่งดาร์คแลนด์ (เปิดเทอม)
ตอนที่ 76 : ภูติพิทักษ์แห่งหอคอยฟินิกซ์
ภูติพิทักษ์แห่งหอคอยฟินิกส์
ข้าเหงานัก...
แต่งบทกวีรำพันถึงความเหงาให้ข้าสักบท...
ภารกิจ " ทีมค้นหา "
ในภารกิจนี้ทุกคนจะได้ทำงานเป็นทีม
โดยดูรายชื่อจากโรงอาหาร
- ช่วยกันตามหาสิ่งของที่ระบุชื่อทีมของตัวเองไว้ ทีมละ 5 ชิ้น(ในดาร์คแลนด์)
- นำไปส่งที่ห้อง ศจ.พร้อมแนบข้อมูลของผู้ร่วมทีมของตนอีก 10 ข้อ
ปล.การจัดทีมทำโดยการสุ่ม หากมีปัญหาหรือข้อสงสัยโปรดแจ้งศาสตราจารย์
และหากเพื่อนร่วมทีลาออกแล้วเจ้าจะต้องทำภารกิจนี้คนเดียว
*** ต้องการคำใบ้ ติดต่อ
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
ข้าเหงานัก...
แต่งบทกวีรำพันถึงความเหงาให้ข้าสักบท...
ภารกิจ " ทีมค้นหา "
ในภารกิจนี้ทุกคนจะได้ทำงานเป็นทีม
โดยดูรายชื่อจากโรงอาหาร
- ช่วยกันตามหาสิ่งของที่ระบุชื่อทีมของตัวเองไว้ ทีมละ 5 ชิ้น(ในดาร์คแลนด์)
- นำไปส่งที่ห้อง ศจ.พร้อมแนบข้อมูลของผู้ร่วมทีมของตนอีก 10 ข้อ
ปล.การจัดทีมทำโดยการสุ่ม หากมีปัญหาหรือข้อสงสัยโปรดแจ้งศาสตราจารย์
และหากเพื่อนร่วมทีลาออกแล้วเจ้าจะต้องทำภารกิจนี้คนเดียว
*** ต้องการคำใบ้ ติดต่อ
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
สุดแสนยาก จะฝืนทน ความจริงนี้
ผู้คนที่ รอบตัว นั้นมากมี
จะหาที่ จริงใจ ยากเหลือหลาย
ว่าจริงใจ นั้นต้องมี เพียงสักคน
ให้ได้ยล ความซื่อใจ เช่นวาที
จะได้อยู่ ร่วมกัน ให้นานปี
จนสิ้นชีพ สุดท้าย ไม่หายกัน
จริงแล้วนั้น เป็นได้ เพียงฝันหวาน
ตัวข้านั้น อยู่นาน แสนยืนยง
ผิดกับคน มิพ้นตาย จำต้องปลง
แต่แผลใจ ยังยิ่งคง กว่าสิ่งใด
(ความหมายกลอนนี้รำพันถึงการที่เราต้องมานั่งมองคนตายจากไปเรื่อยๆ ทั้งคนที่เรารักและมิตรสหายผู้จริงใจที่หาได้ยากในสังคมที่ใส่หน้ากากเข้าหากัน หวังว่าจะอยู่ร่วมกันไปตลอดเพราะความผูกพันธ์ แต่ทว่าเรากลับตายตามไม่ได้ และเราก็ทำอะไรไม่ได้เช่นกัน จำต้องปลงทุกสิ่งทุกอย่างไปแต่ทว่าสิ่งเหล่านั้นอย่างไรก็ยังคงอยู่ในใจเสมอไปไม่ต่างจากแผลเป็น)
(กลอนนี้อาจจะดูเหมือนรำพันถึงความสูญเสียมากกว่าความเหงา แต่โลว่ามันเป็นทั้งความเศร้าและความเหงามากกว่า เพราะการที่ต้องมานั่งมองคนจากไปเรื่อยๆผูกพันธ์กับใครไม่ได้เพื่อให้ตนไม่ต้องมีแผลใจซ้ำและต้องอยู่คนเดียว มันก็เป็นความเหงา โลเห็นว่าหอคอยนี้คือหอคอยฟินิกซ์จึงพยายามรำพันความรู้สึกของฟินิกซ์ออกมาเป็นคำประพันธ์สั้นๆที่กากๆอันนึงน่ะค่ะ//ยิ้มแหยๆ)
(ปล.ลองของเล็กน้อย พอดีเปิดมาเจอ=w= ขอให้มีเพื่อนนะคะ ท่านภูติ^^)
(ปล.2 ขออภัยที่แต่งได้กากเอามากๆเลยนะคะ//กราบแล้วเดินออกไป#จะมาเยี่ยมใหม่นะคะ^^)
ภารกิจ "หยอกเย้าสตรีไร้นาม"
แค่ความเหงาไร้ที่มาก็จับจิต เพียงเริ่มคิดความวิตกก็ถาโถม
ความเปล่าเปลี่ยวเดียวดายเริ่มจู่โจม โอ้วิญญาณจะคงอยู่ได้อย่างไร
เหม่อมองฟ้าไร้สีสันยามราตรี เหงาเช่นนี้มิใช่สิ่งที่ฝันใฝ่
จะต้องอยู่อย่างเดียวดายอีกนานไหม ไม่อยากเหงาอยู่เดียวดายเช่นนี้เลย
ปล. ขออภัยหากไม่ถูกใจ ข้าเพิ่งเริ่มฝึกฝน หวังว่าท่านจะชอบ//โค้งให้แล้วรีบเดินออกไป
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 14 มีนาคม 2557 / 15:26
เด็กสาวเดินเข้ามาภายในที่อันแปลกตาก่อนจะ...{ CLICK }
ไม่มีแม้ ทางเหลือบ ดูเคลือบแคลง ไม่มีแม้น รู้สึก สำนึกใด
ภารกิจหยอกเย้าสตรีไร้นาม
ไร้เพื่อนแท้แลเพื่อนรักแสนเดียวดาย แสนใจหายข้าเหงามิมีมิตร
แม้นมีก็แสนลำคาญแสนปวดจิต มันไม่นิดเลยหนอรอคอยเก้อ
ช่างน่าเบื่อเหลือเกินหนาปวดจิตใจ ไม่ว่าใครก็เหงาแลมองเหม่อ
อยากจะบอกอยากจะพบอยากจะเจอ คนไม่เวอร์คนแสนดีก็ปรีดา
ภารกิจหยอกเย้าสตรีไร้นาม
คืนวันอันเปล่าเปลี่ยว อยู่คนเดียวเปลี่ยวหัวใจ
เฝ้าคอยผู้คนไซร้ หวังไว้ให้อยู่เคียงกัน
ราตรีที่เดียวดาย คนข้างกายหวังมาดมั่น
เฝ้าคอยทุกคืนวัน ให้สุขสันต์กว่าที่เคย
*ขออภัย พอดีข้าฝีมือไม่ดีแต่มิเจียมตัว - -;;*
บัตรนักเรียน
ภารกิจหยอกเย้าสตรีไร้นาม
ดั่งราตรีที่ไร้ซึ่งแสงดาว ไร้ซึ่งความแวววาวเหมือนใจฉัน
ที่มันทุกข์มันเหงาทุกคืนวัน ไม่มีใครข้างกายฉันช่างเปลี่ยวใจ
ปล่อยตัวให้หลับใหลในความมืด ให้เสียงคลื่นแทนบทเพลงกล่อมหทัย
ให้น้ำค้างพร่างพราวโอบกอดไว้ จะมีผู้ใดเล่าเหงาเท่าฉัน
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 9 มีนาคม 2557 / 12:28
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 9 มีนาคม 2557 / 17:57
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 9 มีนาคม 2557 / 17:56
โปรดเก็บรัก จากเธอไว้ ในอ้อมอก
อย่าหยิบยก รักจากใจ ยื่นให้ฉัน
ไม่ใช่ว่า ค่าความรัก ไม่สำคัญ
ไม่ใช่ว่า ตัวฉัน นั้นมีใคร
โปรดเก็บรัก จากเธอไว้ ให้คนอื่น
อย่ามายื่น ให้ฉันต่อ ขอได้ไหม
ไม่ใช่ว่า ฉันคนนี้ ไม่มีใจ
เธอรู้มั้ย ฉันตายด้าน มานานแล้ว
ข้าแต่งกลอนไม่ค่อยเก่งด้วยแหะ ขอโทษน้า แต่พอฟังได้ละกัน><
กลอนสุภาพ
อันราตรีวันไหนไร้ซึ่งแสง จักสำแดงแพลงฤทธิ์ให้รู้เห็น
อมนุษย์ออกล่าอย่างเยือกเย็น มิได้เป็นนางฟ้าแต่อย่างใด
โอ้ความเหงาเจ้าช่างมากลืนกิน ข้าได้กลิ่นสิ้นสุขมาแต่ไกล
จึงออกล่าพวกนั้นคือหัวใจ เหตุไฉนข้าจึงไร้ความสุขเอย
อะฮิ อะฮิ ทำไมข้าถึงได้แต่งแต่กลอนปิศาจนะเนี่ย= ="//มองสตรีผู้นั้น
ให้ตายสินี่ข้าแต่งอะไรของข้าเนี่ย!? สงสัยข้าคงจำสลับว่าหยอกเย้าเป็นเย้าหยอก^ ^
.
.
.
.
อ... ฮ่าา อะฮ่าาาา แฮ่!! โฮกกกกก!!//สตรีผู้นั้นกลายเป็นอมนุษย์
ย...เย้ยย น..นี่ข้าผิดเหรอเนี่ยย กรี๊ดดดดด//เผ่นอย่างรวดเร็ว
ภารกิจ : หยอกเย้าสตรีไร้นาม
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 5 เมษายน 2556 / 13:26
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 5 เมษายน 2556 / 20:47
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 6 เมษายน 2556 / 19:20
ภารกิจที่ส่ง... หยอกเย้าสตรีไร้นาม
ดังที่ว่าวารีไม่มีหยุด ใยจะสุดความคิดที่จิตหมาย
ย่อมรำพึงอยู่ได้มิมีวาย จึงกลับกลายเป็นทุกข์ปลุกกายา
หฤทัยไร้เรี่ยวแรงจะเข้มแข็ง ไม่มีแสงใดใดให้ใฝ่หา
สิ้นสุดกำลังที่จะไขว้คว้า ขอภาวนาให้เวลาผ่านพ้นไป....
ท่านมีความเศร้า หยอกเย้าความเหงา
ไม่มีใครเขา นั่งเฝ้าความโศก
หากท่านเศร้าสร้อย ไปค่อยสิ่งดี
ท่านคือแสงสี ใส่มีเกินร้อย
อย่ามัวแต่คอย ปัดเหงาออกไป
อย่ามัวแต่โศก จงหาสิ่งใหม่
--------------------------------------------------------------------
บัตรนักเรียน
ภารกิจ : หยอกเย้าสตรีไร้นาม
เมื่อตำนานความรักเหงา – เหงา
กับกลายเป็นเรื่องเล่า…ทะเล ฟากฟ้า
สิ่งทั้งสองเคยครองรักกัน…เมื่อนานมา
แต่ด้วยความอิจฉาของพสุธา…จับแยกกัน
- - - - - - -
ฟากฟ้า และ ท้องทะเล…ยังคงเป็นสีคราม
แสดงออกถึงความรักที่งอกงามในใจนั้น
ห่างกันสุดฟากฟ้า…ฝั่งทะเล…ยังมั่นคงผูกพัน
” รัก ” ที่จริงใจนั้น…อย่าวัดกันที่ระยะทาง
- - - - - - -
เมื่อฝั่งทะเล…คิดถึงซึ่งฟ้าไกล
น้ำจะก่อระเหยเป็นไอแทนความอ้างว้าง
ฟากฟ้า…รับรู้ได้ถึงสายใยบาง – บาง
สายฝนไหลมาเป็นทาง…ลบความอ้างว้างให้ทะเล
- - - - - - -
ถึงแม้เรื่องจริงเส้นขนาน…ไม่เคยบรรจบ
แต่รักของเราไม่ติดลบ…ไม่หันเห
อย่างน้อยยังเคียงคู่…ฟากฟ้า…ฝั่งทะเล
แค่นิทานกล่อมเห่…แต่ มั่นคง ไม่ไขว้เขว…ดั่งใจคน
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 29 มีนาคม 2556 / 12:31
โอ้คืนนี้ไม่มีแสงดวงดาว แว่วไร้ข่าวคราวจากไกลใกล้
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
บัตรนักศึกษา
ภารกิจที่ส่ง : หยอกเย้าสตรีไร้นาม
นั่งฟังลมต่างเสียงเพลงกล่อมเกลาใจ อ้างว้างนักแม้แต่นกยังมีคู่
ยิ่งมองจันใจยิ่งเหงาเฝ้าอาดูร นั่งอยู่กับความเหงาช่างเศร้านัก
ได้แต่พาวนาให้คืนนี้ผ่านพ้นไป รอแสงจากวันใหม่ที่จะมาเยียวยาใจ
--------------------------------------------------------------
บัตรนักศึกษา
ภารกิจ หยอกเย้าสตรีไร้นาม
อันราตรีที่ไร้แม้แสงจันทร์ ดั่งตัวฉันที่ล่ำร้องพร่ำเรียกหา
โอ้ความเศร้าสุดเหลือจะพรรณนา แด่ตัวข้าที่ไร้รักจักใครปอง
ความอ้างวางโอบอุ้มจิตใจลึก ไม่รู้สึกถึงคำว่าเป็นสอง
อยู่โดดเดี่ยวแล้วไซร้ใครจับจอง เป็นเจ้าของดวงใจมั่นนั้นไม่มี
บัตรนักเรียน
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 22 มีนาคม 2556 / 18:32
ภารกิจ"หยอกเย้าสตรีไร้นาม"
โอ้วันนี้เปล่าเปลี่ยวดวงหทัย มิมีใครรับรู้อยู่กับเรา
อันความเหงาเกิดได้กับทุกหมู่ ยังคงอยู่ในจิตให้อับเฉา
วิธีแก้แตกต่างตามทำเนา ลองตรองเอา...จะมิเศร้าเหงาต่อไป
ภารกิจที่ส่ง : หยอกเย้าสตรีไร้นาม
หากท่านลองรำพันถึงความเหงา ความเศร้าจะเข้ากอบกุมหัวใจ
สร้างความหดหู่ให้ดวงหทัย เสมือนไร้แสงสว่างบนโลกา
แท้จริงแล้วความเหงาเหมือนดั่งเหรียญ ลองหมุนเวียนจักพบว่ามีสองหน้า
ท่านจะพบทั้งด้านดีและชั่วช้า ประจักษ์ว่าความเหงาเป็นอย่างไร
หากท่านลองไตร่คิดพินิจดู ก็จะรู้ความเหงาเป็บแบบไหน
ด้านดีให้รู้เรามีหัวใจ ส่วนด้านร้ายกลับทำลายตัวท่านเอง
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 21 มีนาคม 2556 / 13:01
แก้ไขครั้งที่ 2 เมื่อ 21 มีนาคม 2556 / 13:18