โรงเรียนศาสตร์มืดแห่งดาร์คแลนด์ (เปิดเทอม)
ตอนที่ 74 : ใต้ดินกรีดก้อง
ใต้ดินกรีดร้อง
เจ้าฟินิกซ์คืนชีพ
สัตว์วิเศษแห่งหอคอยฟีนิกส์นอนหลับใหลอยู่ที่นี่
หากมาผู้ใดเข้ามาทำให้มันตื่น
มันจะหงุดหงิดและ ทำร้ายทุกคนโดนไม่ยกเว้น
เปลวไฟของมันจะเผาทุกอย่างจนเป็นเศษผง
ภารกิจ เปลวไฟมรณะ
เจ้าฟินิกซ์คืนชีพ
สัตว์วิเศษแห่งหอคอยฟีนิกส์นอนหลับใหลอยู่ที่นี่
หากมาผู้ใดเข้ามาทำให้มันตื่น
มันจะหงุดหงิดและ ทำร้ายทุกคนโดนไม่ยกเว้น
เปลวไฟของมันจะเผาทุกอย่างจนเป็นเศษผง
ภารกิจ เปลวไฟมรณะ
เมื่อเจ้าเข้ามาที่ใต้ดินกรีดก้องแห่งนี้
ความเป็นของเจ้าจะเหลือน้อยกว่าความตายนัก
เพื่อจารึกความกล้าแกร่ง
จงปลุกเชิญเจ้าฟินิกซ์ขึ้นมาขอประลอง
จนได้รู้ผลแพ้ชนะ
เพื่อเป็นที่ประจักษ์แก่สายพลังมนตรา
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
*ข้อควรระวัง ในการทำภารกิจแต่ละครั้ง โปรดแนบบัตรนักศึกษาของท่านทุกครั้ง
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
กำลังโหลด...
ภารกิจที่3 ภารกิจ เปลวไฟมรณะ
“ทดสอบความกล้าของเรา..เอาไงเอากัน!”หลังจากที่จ้องมองอย่างช่างใจมาสักพักเธอก็ตัดสินใจเปิดประตูเข้าไป ลมร้อนของเปลวเพลิงพัดผ่านใบหน้าไปทำเอาใจของเฮลหล่นไปตาตุ่มเลยทีเดียว…
“ไม่ๆๆ อย่ากลัวสิ กล้าเข้าไว้กับแค่นกตัวเดียวเอง” ยืนปลอบใจตัวเองได้ไม่นานก็ต้องหลบลูกไฟที่ตรงเข้ามาอย่างเฉียดฉิว ฟินิกซ์บินโฉบผ่านหน้าเธอไปทำให้ต้องหลบอีกรอบ
“เอาไงดีเนี่ย ฟินิกซ์เป็นอมตะนี่นาแต่ถ้าเจอเวทย์แรงๆจะตายไหมนะ?” พึมพำเบาๆก่อนร่ายเวทย์น้ำใส่เจ้านกก่อนวิ่งเป็นวงกลมรอบฟินิกซ์ที่กระพือปีกจนเกิดวายุเพลิง ทำให้เสียจังหวะร่ายเวทย์เล็กน้อยแต่ก็ทันสร้างบาเรียน้ำขนาดใหญ่ห่อหุ้มมันไว้ น้ำหมุนวนแรงขึ้นเรื่อยๆไม่ทีท่าจะหยุดเจ้าฟินิกซ์พยายามบินฝ่าออกแต่ไม่เป็นผล
“อีกนิดเดียว อีกแค่นิดเดียว..”เธอเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาเหงื่อเล็กๆผุดบนใบหน้าสวยหวานบ่งบอกว่าเจ้าตัวก็ใกล้จะไม่ไหวแล้ว ‘ ไม่ไหวแน่มันจะสลัดหลุดแล้ว’ ตอนนั้นเองสายน้ำจู่ก็พัดแรงขึ้นกว่าเดิมจนในที่สุดเจ้าฟินิกซ์ก็สลายไปเหลือเพียงขนนกปลิวว่อนในอากาศ
“ อา ชะ…ชนะแล้ว” เธอยิ้มออกมาก่อนทรุดตัวลงนั่งพลางมองขนนกที่ค่อยๆตกลงสู่พื้น แต่หากสังเกตดีๆจะเห็นแสงสีฟ้าจากขนนกนั้น… ‘ขอบคุณนะวูฟ’
ผมมาถึงใต้ดินกรีดร้องได้ไม่นานนักก็ได้รับภารกิจประลองฟินิกซ์เสียแล้ว แต่ผมก็คิดว่ามันน่าตื่นเต้นดีเพราะผมเองก็ไม่เคยปลุกฟินิกซ์ขึ้นมาสักครั้ง ผมเริ่มท่องอะไรสักอย่างประมาณ2-3บรรทัด ไม่นานนักก็เกิดสะเก็ดไฟขึ้นแนวหน้าของผม เป็นฟินกซ์นั่นเอง
มันเป็นสัตว์ที่สวยงามเกินที่จะสามารถบรรยายได้ มันก้มหัวให้ครั้งหนึ่งก่อนจะไปประจันหน้ากับฟินิกซ์อีกตัวที่ดูหน้าเกรงขามกว่า และมันก็เป็นฝ่ายจู่โจมฟินิกซ์ฝั่งผมก่อนเสียด้วย แต่เหมือนฟินิกซ์ฝั่งผมจะรู้ล่วงหน้ามันปล่อยเปลวไฟออกมาอย่างต่อเนื่อง ผมทำได้แค่ยืนนิ่งเพราะผมไม่รู้ว่าตัวเองควรทำยังไง แต่บางอย่างกูผผุดขึ้นมาในหัวของผม ผมตัดสินใจจะเป็นตัวล่อแล้วให้ฟินิกซ์จู่โจม ผมร่ายเวทย์กลิ่นดอกไม้หอมให้ติดตัวผมแต่ดูเหมือนว่ามันจะได้ผลฟินิกซ์ตัวใหญหันมาแล้วรีบบินมาที่ผม แล้วคิดว่าผมจะอยู่เฉยๆให้มอดเหรอ!?ผมใช้ความเป็นแวมไพร์ของตัวเองวาร์ปหลบเปลวไฟ(จริงๆแล้วแวมไพร์วิ่งเร็วกว่ามนุษย์ธรรมดาอยู่หลายเท่า แต่ถูกมองว่าวาร์ปซะมากกว่า)ผมผิวปากให้ฟิกซ์ของผมไล่จัดการฟินิกซ์ตัวใหญ่ที่กำลังตามกลิ่นดอกไม้อยู่ ฟินิกซืของผมสูดลมเฮือกใหญ่เข้าไปก่อนจะปล่อยเปลวไฟอุณภูมิ200องศามาทางฟินิกซ์ตัวใหญ่ ผมมั่นใจว่ามันจะกลายเป็นเศษผงในไม่ช้าแล้วกลับมาเกิดใหม่อีกครั้งแต่ปัญหาก็คือตัวผม...ผมคงเป็นเศษฝุ่นดีๆนี่เอง ผมใช้เวทย์ป้องกันตัวเองอย่างไม่ได้ตั้งใจเพราะความตกใจทำให้เวทย์มนต์ผิดพลาดไปบางผมจึงได้รับบาดเจ็บไม่น้อย เลือดสีแดงส่งกลิ่นคาวไหลไปตามพื้น ฟินิกซ์ตัวใหญ่หายไปเหลือแต่เศษผง ผมจึงคลืบคลานไปกวาดเศษผงใส่ถุงไว้ใช้
ฟินิกซ์ของผมบินโฉบมาหาก่อนจะเกิดสะเก็ดไฟขึ้นอีกครั้ง ฟินิกซ์ร่างใหญ่เกิดใหม่แล้วแต่ผมไม่สามารถหนีได้เพราะซี่โครงหักหลังจากที่กระแทกกับเสาหิน หัวผมจึงแตกนิดหน่อย มันก้มหัวลงมาหาผม แล้วปล่อยหยาดน้ำตาใส่แผลผม มันแสบก็จริงแต่น่าแปลกที่ซี่โครงผมกลับมาสมานกับเหมือนเดิม ผมลุกขึ้นยืนคำนับให้ฟินิกซ์ร่างใหญ่
"ขอบคุณเจ้ามากนะ"ผมยิ้มให้ฟินิกซ์ตัวนั้น แล้วมันก็ก้มหัวให้ผมเหมือนกันก่อนจะบินหนีไป
ผมหันไปหาฟินิกซ์ของผม ผมเรียกมันว่า'เอนเลส(Endless)'ที่แปลว่าไม่มีที่สิ้นสุดก็เหมือนกับไม่มีวันตายนั่นแหละครับ ผมบอกลาเอนเลสมันมองหน้าผม แล้วส่งเสียงทางจิตให้ผมรับรู้ว่า
'เรียกข้าได้ทุกเมื่อหากเจ้าต้องการ..'แล้วก็เกิดสะเก็ดไฟตรงหน้าก่อนที่มันจะหายไป...
หมายเลขบัตร
412638
ทำไมต้องต่อสู้กับสัตว์ปีกด้วยเหมือนทำร้ายพวกเดียวกันเลยแหะ //เดินถือคบเพลิงลงไป
แต่ทันใดนั้น!!
ฟีนิกซ์ขนาดใหญ่ก็บินโฉบออกมาส่งเสียงร้องกังวาลไปทั่วห้อง
ว๊ากกกกก!!! ตกใจหมด!! //รีบร่ายเวทย์ป้องกันไฟพร้อมอัญเชิญนกราเวนขนาดใหญ่มาต่อสู้กับฟินิกซ์
ขณะที่นกทั้งสองต่อสู้กัน ชายหนุ่มก็ร่ายเวทย์สายฟ้าสีดำเตรียมปลดปล่อย (ชายหนุ่มรีบสั่งให้นกราเวนพุ่งไปจับฟินิกซ์ไว้ให้อยู่หมัด) จงหายไปผู้เป็นอมตะ! (ฟาดสายฟ้าสีดำลงบนตัวฟีนิกซ์)
ทั้งร่างของนกราเวนและฟีนิกซ์สลายหายไปเหลือเพียงเศษเถาถ่านของฟีนิกซ์
เฮ้อ. . . . .ทุ่มพลังทั้งหมดเลยนะเนี้ย อะ (ขนฟีนิกซ์ร่วงลงมาตรงหน้า ชายหนุ่มรีบคว้าไว้แล้วใส่ไปในเสื้อคุม)
จบเสียที
"ต่อสู้เพื่อจารึกความกล้าหาญเอาไว้สินะ..." คาสึมิเดินเข้ามายังตัวชั้นใต้ดิน
"ฝึกมาหลายงานแล้ว..งานนี้ก็ต้องไหวสิฉันนนนน"
ทันทีที่คาสึมิเปิดประตูบานใหญ่เข้ามา ไอระอุจากเปลวไฟที่แผดเผาทุกสรรพสิ่งสัมผัสใบหน้าของคาสึมิเพียงเสี้ยวหนึ่งก็ทำให้เธอรู้สึกร้อนจนแทบจะทนไม่ไหว..
ฉับพลัน นกไฟแห่งความอมตะได้โฉบผ่านคาสึมิไปเป็นการเตือนให้ถอยออกไปจากที่แห่งนี้
วิหคอมตะเบื้องหน้าสยายขนแห่งไฟอันงดงาม
ทำเอาเด็กสาวมัวแต่อึ้ง..ก่อนจะยิ้มรับและตอบไป
"ขอบคุณที่เป็นห่วงกัน แต่ฉันมาที่นี่เพื่อต่อสู้กับท่านค่ะ!"
นกไฟอมตะได้ยินเช่นนั้นจึงส่งเสียงร้องรับคำท้า
"งั้นมาเริ่มกันเลยค่ะ!" คาสึมิกางวงเวทย์สีฟ้าแห่งธาตุน้ำหมายจะตั้งรับ
ฟีนิกซ์จึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน นกยักษ์บินโฉบไปโฉบมาด้วยขนเพลิงไฟแสนแสบตานั่น ทำเอาคาสึมิรู้สึกวิงเวียนศรีษะไม่เบา..
เมื่อเธอเสียสมาธิไปความสมดุลของวงเวทย์ก็เสียตามไปด้วย
ว่าแล้วเปลวไฟมรณะก็ล้อมรอบไปทั่วอาณาบริเวณ
เธอชักจะแอบกลัวแล้วเหมือนกัน แต่ยังไงก็ยากที่จะยอมแพ้ เด็กสาวร่ายเวทย์ธาตุน้ำมาสู้กับเปลวไฟนั่น
เป็นที่รู้กันว่าน้ำน้อยย่อมแพ้ไฟ คาสึมิจึงเสียเปรียบอย่างมาก....
ขณะที่เธอกำลังภาวนาให้เวทย์กลับมาแข็งแกร่งอีกครั้งก็ปรากฏเป็น...พยัคฆ์ขาวที่เธอเคยอัญเชิญขึ้นมาเมื่อครั้งที่แล้ว...
"พ....พี่เสือ!?"
เทพอสูรแห่งทิศตะวันตกไม่ทักทายหรืออะไรใครทั้งสิ้น และพุ่งไปฟาดฟันกับวิหคเพลิง
เมื่อเทพอสูรทั้งสองห้ำหั่นกันเอง..ก็เกิดเป็นพลังมากมายสาดกระจายไปทั่วทุกทิศทาง
คาสึมิเห็นแบบนั้นจึงพยายามร่ายเวทย์มากมายที่เตรียมมาเพื่อสนับสนุนเสือขาว..
จนสุดท้าย...วิหคเพลิงก็ยอมแพ้ในความพยายามของทั้งสองสิ่ง..
เมื่อทุกอย่างจบลงวิหคอมตะก็หลับใหลไปในเถ้าถ่านอีกครั้งทิ้งไว้เพียงละอองเพลิงมากมาย..
แก้ไขครั้งที่ 1 เมื่อ 17 มีนาคม 2560 / 22:12
อา...ฟีนิกส์งั้นเหรอ..ข้าไม่ถนัดการใช้ไฟด้วยสิ...
"ท่านฟีนิกซ์ผู้สูงส่ง บัดนี้ข้าใคร่จะขอเชิญท่าน ออกมาช่วยประลองกับข้า...หากแต่มิได้เพื่อความแค้น
แต่เพื่อการศึกษาเท่านั้น ขอท่านจงเมตตาด้วยเถิด.."
ทันใดนั้นความร้อนรอบตัวข้าก็เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลพร้อมทั้งเสียงกรีดร้องแสบหูดังออกมา
"ว่าไงแม่สาวน้อย อยากประลองกับข้างั้นหรือ ...เข้ามาสิ"
เสียงแหลมแสบแก้มหูจากท่านฟีนิกซ์ร้องบอก
ข้ากระโดดสูงใช้ดาบฟันไปที่ปีกของเขา แต่ความร้อนทำให้ตัวเองร่วงลงมา...โชคดีที่มีบางอย่างรับไว้ทัน
ท่านฟีนิกซ์นั่นเอง...
เปลวไฟที่เคยร้อนระอุ กลับอบอุ่นจนน่าประหลาด
"ข้าแพ้ท่านแล้ว..." ข้ายิ้มบางๆ
"ไม่หรอกสาวน้อย...ความกล้าหาญของเจ้าเอาชนะข้าแล้ว " ท่านฟีนิกซ์ยิ้มให้ข้าอย่างอบอุ่น
"ข้าขอท้าท่าน ฟีนิกซ์!"
//ในที่สุดก็ชนะะ!!!
(วิ่งเข้าไปกอดนกฟินิกซ์ // เฮ้ย! ไฟน่ะ! ร่างมันเป็นไฟนะ!!!)