ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : (เรื่องยาว) Rebirth พันธสัญญาแห่งนิรันดร์ โดย Risk
Rebirth พันธสัญญาแห่งนิรันดร์ โดย Risk
ขออุทิศแด่ เทพเจ้าแห่งการเขียน
ขออุทิศแด่ เทพเจ้าแห่งการเขียน
บทนำ
�
���������������� ความโดดเดี่ยว� ความเหงาและความเดียวดาย� นี่คือสิ่งที่เธอจำได้นับตั้งแต่ลืมตาขึ้นมาพบกับรัตติกาลไร้ขอบเขต� และตัวเธอนั้นไร้ความทรงจำใดๆ นอกเสียจากชื่อของเธอเอง...
��������������� คิล� ฟีเรีย� ไซเลนดิน่า� ดาร์กเนส... คือชื่ออันยาวเหยียดของเธอ� ใครกันนะที่เป็นคนตั้งให้� แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ... ใครกันนะที่เป็นผู้ให้กำเนิด...!?� ใช่แล้ว... ให้กำเนิดผู้ที่ไม่สมควรมีชีวิตอย่างเธอ.........
��������������� หญิงสาวนั่งกอดเข่าเอามือม้วนผมสีรัตติกาลเล่นราวกับไม่มีอะไรให้ทำดีไปกว่าการเล่นแบบนี้อีกแล้ว� รอบตัวเธอคือรัตติกาลไร้ขอบเขต� ไม่มีสิ่งใดนอกจากความมืด... และ... ตัวเธอเอง.........
��������������� เธอคือส่วนหนึ่งของรัตติกาลไร้ขอบเขต� สีรัตติกาลของเส้นผมปกคลุมร่างของเธอให้กลมกลืนราวกับความมืด� แต่... มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เข้าพวก� นั่นคือดวงตาสีเลือดไร้หัวใจเปล่งประกายระยิบระยับท่ามกลางความมืดมิด
��������������� น่าเบื่อ.........
��������������� ความคิดเดิมๆ ผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว� ดวงตาสีเลือดมองดูนิ้วที่ม้วนผมเล่นอย่างเบื่อหน่าย� สีหน้าไม่ได้ฉายแววของอารมณ์ใดๆ นอกเสียจากความว่างเปล่าที่ดูน่ากลัวและเย็นชา� หากใครมาเห็นคงสงสัยว่า ‘เธอมีหัวใจหรือไม่’
��������������� ‘ความมืดแห่งหายนะ... ท่านไม่ได้โดดเดี่ยว...’
��������������� เสียงเรียกของใครคนหนึ่งดังก้องภายในหัว� มักจะเป็นแบบนี้เสมอในยามที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยว� เสียงนี้จะคอยปลอบใจซ้ำๆ ซากๆ จนน่ารำคาญอยู่บ้าง� แม้มันจะไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีซักเท่าไหร่� แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอคลายความเหงาลงได้
��������������� “แล้วทำไมถึงเรียกข้าว่า� ความมืดแห่งหายนะ...”
��������������� เสียงหวานถามออกไป... ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ไม่เคยได้คำตอบเลยซักครั้ง� ความเงียบคือคำตอบที่ได้กลับมาเสมอ... แต่ถึงกระนั้น... ความเหงาก็ทำให้เธอต้องถามออกไปทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนี้� ถามเสียงที่คอยปลอบใจเธอ... ถามไปเพื่อความต้องการของเธอเอง......... ใช่แล้ว...!
��������������� ความต้องการที่จะพูดคุย... กับใครสักคนหนึ่ง... เพื่อระงับความเหงา...
��������������� ‘ความมืดแห่งหายนะ... ท่านอยากออกจากที่นี่หรือไม่...’
��������������� จู่ๆ เสียงที่ปลอบใจเธอมาโดยตลอดก็เปลี่ยนคำพูดไปจนหญิงสาวหันมองไปรอบๆ แต่สิ่งรอบตัวยังคงเป็นรัตติกาลไร้ขอบเขตเช่นเดิม� ดวงตาสีเลือดหวังว่าจะได้พบความเปลี่ยนแปลงรอบตัวเมื่อประโยคพูดของเสียงนั้นได้เปลี่ยนไป
��������������� “ข้าอยาก.........”คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ แต่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
��������������� ‘ทำพันธสัญญากับข้า... ทำพันธสัญญากับยมทูตแห่งความตายคนนี้...’
��������������� ยมทูตแห่งความตาย!?
��������������� สิ่งที่เหนือความคาดหมายได้เกิดขึ้นเมื่อความมืดแห่งหายนะตอบโดยทันที� ไม่มีแม้แต่ความลังเลใดๆ หรือครุ่นคิดเมื่อได้ยินฉายาของเสียงที่คอยปลอบเธอเสมอ...
��������������� “ข้าทำ.........!”คิลลุกขึ้น... ดวงตาสีเลือดแวววาวอยู่แวบหนึ่งแล้วเปลี่ยนกลับเป็นดวงตาที่ไร้รอยยิ้มดังเดิม� ฉับพลันร่างกายของเธอเกิดความรู้สึกประหลาดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้� ร่างของเธอกำลังเปล่งแสงสีแดงออกมาอย่างช้าๆ และห่อหุ้มตัวเธอ� แสงนี้ทำให้ตัวเธอเปล่งประกายระยิบระยับสวยงามราวกับนางฟ้าแสนสวยที่ตกสวรรค์� ซักพักเสียงนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า
��������������� ‘บอกสิ่งที่ท่านปราถนารถ...’
��������������� สิ่งที่ปราถนารถงั้นเหรอ!?
��������������� ความมืดแห่งหายนะเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง� อะไร กันนะที่เป็นสิ่งที่เธอปราถนารถ... ใช่แล้ว... เธอไม่เคยคิดจะทำอะไรเลยแม้แต่น้อย... แต่ถึงกระนั้น... เธอไม่อยากที่จะอยู่ในรัตติกาลไร้ขอบเขตเช่นนี้อีกแล้ว
��������������� “สิ่งที่ปราถนารถ......... งั้นเหรอ.........”คิลพูดออกมาเบาๆ
��������������� ‘โปรดบอกข้า... บอกยมทูตแห่งความตายคนนี้... ข้าจะทำให้ท่านสมปราถนารถทุกอย่าง...’
��������������� “ไม่มี...”เป็นคำตอบที่ทำให้เสียงของยมทูตแห่งความตายเงียบไปนานจนกระทั่งคิลพูดขึ้นต่อว่า “แต่... ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว......... แต่ก็...” เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นอีก�� ซึ่งเป็นคำพูดที่ยมทูตแห่งความตายเข้าใจดีเป็นที่สุด... ใช่แล้ว.........!!!
��������������� “ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว...”
��������������� ในที่สุดคิลก็ได้สิ่งที่เธอปราถนารถแล้ว...
��������������� ‘ถ้าอย่างนั้น... ขอให้ท่านเรียกนามของข้า... ก็จะจบการทำพันธสัญญา...’
��������������� นามของ... ยมทูตแห่งความตาย!?
��������������� “ยมทูตแห่งความตาย......... ไดดาลอส� ฟอร์ทูน่า!” ชื่อหนึ่งปรากฎขึ้นในหัวทำให้เธอรู้ได้เอง
��������������� ‘ข้าจะอยู่กับท่านไปชั่วนิรันดร์... ความมืดแห่งหายนะของข้า...’
��������������� คิล� ฟีเรีย� ไซเลนดิน่า� ดาร์กเนส... คือชื่ออันยาวเหยียดของเธอ� ใครกันนะที่เป็นคนตั้งให้� แต่ที่สำคัญไปกว่านั้นคือ... ใครกันนะที่เป็นผู้ให้กำเนิด...!?� ใช่แล้ว... ให้กำเนิดผู้ที่ไม่สมควรมีชีวิตอย่างเธอ.........
��������������� หญิงสาวนั่งกอดเข่าเอามือม้วนผมสีรัตติกาลเล่นราวกับไม่มีอะไรให้ทำดีไปกว่าการเล่นแบบนี้อีกแล้ว� รอบตัวเธอคือรัตติกาลไร้ขอบเขต� ไม่มีสิ่งใดนอกจากความมืด... และ... ตัวเธอเอง.........
��������������� เธอคือส่วนหนึ่งของรัตติกาลไร้ขอบเขต� สีรัตติกาลของเส้นผมปกคลุมร่างของเธอให้กลมกลืนราวกับความมืด� แต่... มีเพียงสิ่งเดียวที่ไม่เข้าพวก� นั่นคือดวงตาสีเลือดไร้หัวใจเปล่งประกายระยิบระยับท่ามกลางความมืดมิด
��������������� น่าเบื่อ.........
��������������� ความคิดเดิมๆ ผุดขึ้นมาในหัวอีกแล้ว� ดวงตาสีเลือดมองดูนิ้วที่ม้วนผมเล่นอย่างเบื่อหน่าย� สีหน้าไม่ได้ฉายแววของอารมณ์ใดๆ นอกเสียจากความว่างเปล่าที่ดูน่ากลัวและเย็นชา� หากใครมาเห็นคงสงสัยว่า ‘เธอมีหัวใจหรือไม่’
��������������� ‘ความมืดแห่งหายนะ... ท่านไม่ได้โดดเดี่ยว...’
��������������� เสียงเรียกของใครคนหนึ่งดังก้องภายในหัว� มักจะเป็นแบบนี้เสมอในยามที่เธอรู้สึกโดดเดี่ยว� เสียงนี้จะคอยปลอบใจซ้ำๆ ซากๆ จนน่ารำคาญอยู่บ้าง� แม้มันจะไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกดีซักเท่าไหร่� แต่อย่างน้อยมันก็ทำให้เธอคลายความเหงาลงได้
��������������� “แล้วทำไมถึงเรียกข้าว่า� ความมืดแห่งหายนะ...”
��������������� เสียงหวานถามออกไป... ไม่ว่าวันเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหนเธอก็ไม่เคยได้คำตอบเลยซักครั้ง� ความเงียบคือคำตอบที่ได้กลับมาเสมอ... แต่ถึงกระนั้น... ความเหงาก็ทำให้เธอต้องถามออกไปทุกครั้งที่ได้ยินเสียงนี้� ถามเสียงที่คอยปลอบใจเธอ... ถามไปเพื่อความต้องการของเธอเอง......... ใช่แล้ว...!
��������������� ความต้องการที่จะพูดคุย... กับใครสักคนหนึ่ง... เพื่อระงับความเหงา...
��������������� ‘ความมืดแห่งหายนะ... ท่านอยากออกจากที่นี่หรือไม่...’
��������������� จู่ๆ เสียงที่ปลอบใจเธอมาโดยตลอดก็เปลี่ยนคำพูดไปจนหญิงสาวหันมองไปรอบๆ แต่สิ่งรอบตัวยังคงเป็นรัตติกาลไร้ขอบเขตเช่นเดิม� ดวงตาสีเลือดหวังว่าจะได้พบความเปลี่ยนแปลงรอบตัวเมื่อประโยคพูดของเสียงนั้นได้เปลี่ยนไป
��������������� “ข้าอยาก.........”คำตอบสั้นๆ ง่ายๆ แต่เต็มไปด้วยความเบื่อหน่าย
��������������� ‘ทำพันธสัญญากับข้า... ทำพันธสัญญากับยมทูตแห่งความตายคนนี้...’
��������������� ยมทูตแห่งความตาย!?
��������������� สิ่งที่เหนือความคาดหมายได้เกิดขึ้นเมื่อความมืดแห่งหายนะตอบโดยทันที� ไม่มีแม้แต่ความลังเลใดๆ หรือครุ่นคิดเมื่อได้ยินฉายาของเสียงที่คอยปลอบเธอเสมอ...
��������������� “ข้าทำ.........!”คิลลุกขึ้น... ดวงตาสีเลือดแวววาวอยู่แวบหนึ่งแล้วเปลี่ยนกลับเป็นดวงตาที่ไร้รอยยิ้มดังเดิม� ฉับพลันร่างกายของเธอเกิดความรู้สึกประหลาดที่ไม่สามารถบรรยายออกมาได้� ร่างของเธอกำลังเปล่งแสงสีแดงออกมาอย่างช้าๆ และห่อหุ้มตัวเธอ� แสงนี้ทำให้ตัวเธอเปล่งประกายระยิบระยับสวยงามราวกับนางฟ้าแสนสวยที่ตกสวรรค์� ซักพักเสียงนั้นก็พูดขึ้นอีกว่า
��������������� ‘บอกสิ่งที่ท่านปราถนารถ...’
��������������� สิ่งที่ปราถนารถงั้นเหรอ!?
��������������� ความมืดแห่งหายนะเริ่มไม่แน่ใจตัวเอง� อะไร กันนะที่เป็นสิ่งที่เธอปราถนารถ... ใช่แล้ว... เธอไม่เคยคิดจะทำอะไรเลยแม้แต่น้อย... แต่ถึงกระนั้น... เธอไม่อยากที่จะอยู่ในรัตติกาลไร้ขอบเขตเช่นนี้อีกแล้ว
��������������� “สิ่งที่ปราถนารถ......... งั้นเหรอ.........”คิลพูดออกมาเบาๆ
��������������� ‘โปรดบอกข้า... บอกยมทูตแห่งความตายคนนี้... ข้าจะทำให้ท่านสมปราถนารถทุกอย่าง...’
��������������� “ไม่มี...”เป็นคำตอบที่ทำให้เสียงของยมทูตแห่งความตายเงียบไปนานจนกระทั่งคิลพูดขึ้นต่อว่า “แต่... ข้าไม่อยากอยู่ที่นี่อีกแล้ว......... แต่ก็...” เธอเงียบไปครู่หนึ่งแล้วพูดขึ้นอีก�� ซึ่งเป็นคำพูดที่ยมทูตแห่งความตายเข้าใจดีเป็นที่สุด... ใช่แล้ว.........!!!
��������������� “ไม่อยากอยู่ตัวคนเดียว...”
��������������� ในที่สุดคิลก็ได้สิ่งที่เธอปราถนารถแล้ว...
��������������� ‘ถ้าอย่างนั้น... ขอให้ท่านเรียกนามของข้า... ก็จะจบการทำพันธสัญญา...’
��������������� นามของ... ยมทูตแห่งความตาย!?
��������������� “ยมทูตแห่งความตาย......... ไดดาลอส� ฟอร์ทูน่า!” ชื่อหนึ่งปรากฎขึ้นในหัวทำให้เธอรู้ได้เอง
��������������� ‘ข้าจะอยู่กับท่านไปชั่วนิรันดร์... ความมืดแห่งหายนะของข้า...’
�
�
�
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น