หอคอยวรรณกรรมดาร์ค

ลำดับตอนที่ #26 : (กวีนิพนธ์ชนะเลิศอันดับ 1 หัวข้อ ฤดูฝน) ยิ้มหยันเย้ยฟากฟ้า โดย อัศวินสีขาว

ยิ้มหยันเย้ยฟากฟ้า โดย อัศวินสีขาว
กวีนิพนธ์ชนะเลิศอันดับ 1 หัวข้อ ฤดูฝน




กวีนิพนธ์
...เหม่อมองผ่าน ม่านเมฆา ทาสีหม่น
ละอองฝน หล่นมา กับลมหนาว
ฟ้ากระหน่ำ คำรามกึก-ก้องเกรียวกราว
หยาดน้ำพราว วาววับหยด รดลงดิน

ทุ่งข้าวไหว ใบไผ่ลู่ ตามเเรงลม
ฝนสาดพรม พื้นหญ้าแพรก เเทรกแผ่นหิน
พัดกระหน่ำ น้ำตาหลั่ง ไหลระริน
โอ้ฟ้าดิน ดั่งแกล้งใจ ให้มืดมัว

ความสิ้นหวัง ความเหว่ว้า มาหลอกหลอน
ให้อาวรณ์ หวนอาลัย ใต้เงาสลัว
ภาพความหวัง ยังเลือนลาง เเละมัวซัว
บิดเบือนมัว เพราะม่านหมอก ที่มืดมน

ฉันยิ้มสั่น เย้ยหยัน หยามฟากฟ้า  
ตะโกนท้า กลางห่า พายุฝน
"สาดมาสิ สาดกระหน่ำ ฉันจะทน"
หนาวเสียจน ใจด้านชา พร่าน้ำตา
         
หลังฝนซา ฟากนภา จ้าสว่าง
เมฆกระจ่าง แจ่มใส ในเวหา
ฉันเงยหน้า มองปลายฟ้า เช็ดน้ำตา
สุริยา กลางปีกอ้า พาโบยบิน

โอ้สายฝน หล่นบาง จืดจางเเล้ว
ความมืดเเคล้ว เคลื่อนหาย ละลายสิ้น
ไอชุ่มชื้น ชื่นฉ่ำ ฉาบแผ่นดิน  
"น้ำตาริน...ฉันยิ้มร่า... รับตะวัน"......


ผู้แต่ง





 

วิจารณ์ โดย กุหลาบน้ำเงิน

- ด้านฉันทลักณ์ (9.75/10)
:  วรรคสดับ ไม่ควรลงท้ายด้วยเสียงสามัญ
"ทุ่งข้าวไหว ใบไผ่ลู่ ตามเเรงลม" (-.25)

- รสความเเละการสื่อความหมาย (8.5/10)
:เรียงเนื้อหาได้ไม่วกวน
: สื่อถึงความอดทน แม้ในวันที่เจอมรสุมชีวิต
ก็ขอให้ยิ้มหยัน เย้ยฟ้าดิน เพื่อรอถึงวันที่ฟ้าสว่างไสว
เเล้วจะได้ยิ้มทั้งน้ำตาด้วยความยินดี
: อย่างไรก็ตามเนื้อหาค่อนข้างชัดเจนตรงไปตรงมาเกินไป

- รสคำเเละวรรณศิลป์ (8.25/10)
: คำว่า "น้ำตา"  อยู่ใกล้กันเกินไป ทำให้อ่านเเล้วสะดุด " (-.25)
: คำว่า "มัว" อยู่ใกล้กันเกินไป ทำให้อ่านเเล้วสะดุด " (-.25)
: มีคำฟุ่มเฟือยในบางส่วน (-25)
: สัมผัสในบางส่วนไม่ลงตัว (-25)
: บทที่สี่ จังหวะไม่ลงตัวเท่าที่ควร (-25)
: บทที่ห้า จังหวะค่อนข้างกระด้าง ควรสรรคำให้มากขึ้น(-25)
: ใช้ภาษาง่ายๆ แต่กินใจ เเละสื่ออารมณ์
: แม้จะเล่นคำน้อย แต่รสคำยังสวยงาม
: "หนาวเสียจน ใจด้านชา พร่าน้ำตา" วรรคนี้ยังสะดุด (-25)

รวมคะเเนน 8.83 คะเเนน